Als Pietje Aafke spreekt, ruist de goede dood langs de ingemetselde grafstenen.

Onlangs zag ik Pietje Aafke Dijkstra, de nieuwe minister voor medische zorg, met gefronste blik en ogen als kooltjes, achter het katheder plaatsnemen, voor de de aarden muur van de macabere aula, die voor ons parlement moet doorgaan.

Ik mompelde “Behold, a Pale horse.” En dacht onwillekeurig aan De vijfde Ruiter, een gedichtje dat ik ooit schreef.

Steeds als Pietje Aafke aan het woord is, ruist de goede dood langs de in de muur gemetselde grafstenen.

Pia is niet bang voor de koele meren. Het eeuwig zwijgen. Het einde aan de treurnis van het hulpeloze, hopeloze, uitzichtsloze bestaan. 

Zij omarmt de nobele verlichting van het eindeloze leed. 

Pia schrikt niet van de oversterfte.

Zij ziet alleen maar kansen. 

“Er zijn nog zoveel mensen met puntgave organen en een voltooid leven, die daar de mogelijkheden nog helemaal niet van inzien. 

Daar ligt een schone taak.” denkt Pietje Aafke .

Zij ziet geen verlies in afgedreven baby’s of ingeslapen oudjes, slechts het zachte, pijnloze wegglijden en het voorkomen van zoveel leed, voor de planeet, de maatschappij, de economie. Zij ziet zelfs de bestwil voor de stakkers zelf, vrij gemaakt van een ongewisse toekomst of hun aftakelende lichaam. Zij telt slechts de zegeningen van de familie, verlost van dat slepende anker van gerimpeld vlees. De vastgeroeste remschoen, het blok aan ieders been dat vakanties en carrières onmogelijk maakt en feitelijk alleen maar geld kost.

Pia is de beste persoon op haar plaats, tussen die grafstenen in de muur. Haar handen gevouwen. Haar ogen geloken. Die koele stem van de eeuwige rust.

“Geef uw organen een tweede ronde. Weggooien is zonde.” Is dat wat Gerlach? Vraagt ze zachtjes, terwijl ze haar favoriete Dela brochure, met zorg terug op haar nachtkastje legt.

Maar Gerlach slaapt. 

Pia is de geboren stervensbegeleider, die, als ze niet was uitverkoren om in Nederlands hoogste orgaan, “Medical Assistance in Dying” te introduceren, in een gezellig Hospice, uit de Margriet had voorgelezen of als begripvolle schaduw in de nachtdienst had gewerkt op een oncologie- of intensive care afdeling, met haar eigen voorraad Midazolam, als de rite van medelijden niet zonder meer door de uitverkorene zou worden ondergaan. 

En dan zou ze overdag naar willekeurige begrafenissen gaan en met haar gemanicuurde koele hand even langs de baar glijden, de zwangere lucht opsnuiven en een afgesneden lelie neerleggen. 

“Jos, wie is toch die blonde mevrouw op de tweede rij” vraag tante Greet dan aan haar dochter, door haar tranen heen.

“Dat is die lieve zuster Pia, tante”.

“Maar ik mag Pietje zeggen.”

Schrijven is mijn enige bron van inkomen. Dus vind je mijn werk goed, mooi of belangrijk? Ondersteun mij dan alsjeblieft hier!

Mijn nieuwe boek Wolf , gezegend met prachtige recensies, kun je hier bestellen.

Oh ja nog één tip. Als Pietje Aafke je een snoepje aanbiedt of een plakje kleffe cake, weiger dan beleefd of zoek een plantenbak.