Twitter overziend, ben ik tegenwoordig nét “belangrijk” genoeg om een dertien in een dozijn narratief om me heen gesponnen te krijgen, bedoeld om me onschadelijk te maken. Het narratief -een hele eer- dat ook reuzen als Sacharov en Soltsjenitsin ten deel viel en duizenden andere “Querdenkers”. Dat narratief is uiteraard, dat ik “gek” zou zijn.
Ik vind dat niet zo erg.
Ik weet niet of ik gek ben. Zoiets is moeilijk om van jezelf te zeggen. Is het gek om op een andere manier naar waarheid en werkelijkheid te kijken? Of alleen om je er ook hardop over uit te durven spreken?
Want uitspreken, dat moet ik nu eenmaal. Genetische wanconstruct als ik ben. Een kluizenaar met een grote bek.
Wat is deze wereld eigenlijk? Wat ligt erbuiten? Of is er verder niks? Wat is perceptie? Wat schuilt er achter de lachspiegels? Na de volgende straathoek? En is wat ik daar zie, er ook als ik niet kijk? Dat soort vragen drijft me.
En soms tot waanzin.
Zo ben ik er inmiddels van overtuigd dat we nooit op de maan zijn geweest. Dat onze zon even groot is. En veel dichterbij dan je denkt.
Dat de aarde een “realm” is, met een ondoordringbaar firmament. Dat Brigitte Macron, Taylor Swift, Lady Gaga, Michelle Obama en zoveel andere prominenten, sterren, prinsessen en presidentsvrouwen, aangeklede mannen zijn. Dat aardolie onuitputtelijk is en niet gemaakt van geperste plantjes en dinosauriërs, die, anders dan draken, nooit echt hebben bestaan.
Dat er een strijd plaatsvindt, ver boven onze hoofden, maar ook in ons mensenmidden. Tussen de Engelen van goed en kwaad. Zo mooi beschreven in Paradise Lost van Milton.
Dat Satan de macht heeft over de aarde. Dat er ooit bomen waren die tot de hemel reikten en omgekeerd hun wortels, misschien wel tot in de hel.
Dat de noord én de zuidpool niet zijn wat je denkt. Dat kraters van meteoren, geisers in ruste zijn, die binnenkort, voor het eerst sinds Noah opnieuw hemelwater zullen spuien.
Dat sterren goden zijn. “Hemellichamen”. Dat Griekse en Romeinse goden op hun beurt, gevallen engelen zijn, onder aanvoering van Samyaza. Ieder met hun eigen bovenmenselijke macht en kracht. En dat hun nakomelingen, de Nephilim, reuzen verwekt met mensenvrouwen, bekend uit het boek van Henoch en Genesis 6, de bron zijn van de verwaterde bloedlijnen, die ons nog steeds regeren.
Waanzin voor velen. Voor mij is het echter dan de “echte wereld”.
Bewijs me het tegendeel.
Wat is gek? Wie is hier eigenlijk gek? De mensen die me zo graag uitlachen of ikzelf?
Ik weet het oprecht niet.
Eeuwenlang werd je voor gek verklaard als je zei dat de aarde rond was. Millennia liep je een gerede kans terechtgesteld te worden als je beweerde dat er geen God was. Zelfs zulke gigantische waarheden zijn vrij recent pas gekeerd. Usance geworden en schijnbaar opnieuw in steen gehouwen. Wet geworden van deze dag en tijd. Maar ook deze existentiële overtuigingen keren en draaien door, tot over een tijdje alles weer op zijn kop staat.
Wat is “gek” meer of minder dan een afwijking van het courante narratief?
Ik begrijp best dat een wereldbeeld als het mijne bizar en bedreigend overkomt. Zeker voor mensen die te lui of te bang zijn om verder te denken. Of het te druk hebben met “echte dingen” zoals auto’s, geld, horloges en hoeren. Ik leef in een volstrekt andere wereld dan zij.
En ik heb zeker begrip voor al die arme zielen, die eenvoudig te druk zijn hun hoofd boven water te houden in hun tredmolenrealiteit van hypotheken, huren, zieke kinderen en schulden. Van mantelzorg en luieremmers.
Maar ik heb nu eenmaal de luxe en de moed om gek te zijn. En dat verplicht mij om zo diep te graven als ik kan en me niets aan te trekken van de communis opinio. En als ik vertel over wat ik ontdek of ik filosofeer wat in het wilde weg, dan ziet dat er uiteraard voor anderen, stapelgek uit. So be it. Wat je buiten de gebaande paden vindt strookt nu eenmaal nooit met de dogmatiek van de “preferente realiteit”. Het lachspiegelpaleis, de Truman Show, waarin zoveel mensen, van geboorte tot dood in leven. De onzichtbare gedachtengevangenis waarin men zich, vanaf de eerste levensschreeuw, van alles laat voorschrijven en wijsmaken.
Ik begrijp best dat ik soms dingen zeg die, volstrekt ongewenst, hele wereldbeelden overhoop gooien. Dat ik gekoesterde luchtbellen doorprik, waarop voor velen het hele bestaan is gebouwd.
Dat is even wennen natuurlijk.
En spot en ridiculisering zijn nu eenmaal onderdeel van verwerking. Net als tegenstribbelen, boos worden of negeren. Ik neem dat niemand kwalijk. Het is ook niet niks. Een totaal andere werkelijkheid opgediend krijgen, dan je levenslang is voorgehouden.
Dat mogen gewone mensen best gek of zelfs op een existentieel niveau bedreigend vinden. Dat is het namelijk ook.
Het wordt anders als dat woordje “gek”, wordt gebruikt als wapen, door agenten, instanties en overheden om iemand zoals ik monddood te maken, buiten de maatschappij te zetten, te diskwalificeren of ontslagen te krijgen.
Dat is een uiting van staatsterreur, zoals tijdens de Sovjet Unie. Gekken zoals ik sloten ze ze daar op in witte kamers met zachte kussens.
Ik geniet dan ook nu met volle teugen van ieder moment van vrijheid.
Ik hoop dat jullie me dat niet kwalijk nemen.
Gelukkig ben ik voor een privé kamertje in zo’n mooie kliniek met lieve zusters, nog net te onbelangrijk.
World War Z. Zombies storm the wall surrounding Jerusalem.
Mijn vriend Lama, becommentarieerde deze column, die ik gisteren in een vlaag van woede en wanhoop schreef, zo treffend op twitter.
Dat gaf me de kracht om het krabbeltje iets beter uit te werken.
Bij dezen zijn antwoord.
“Het enige waar ik maar niet aan kan wennen,
is de slaafsheid van de massa,
Het is onmogelijk om enig verzet op
te bouwen.“
Wat hebben Harderwijk, Vianen, Nijverdal, Wijchen, Enschede en Venlo met elkaar gemeen?
Niet zo moeilijk.
De Nederlandse overheid heeft er een Asielzoekerscentrum gepland.
En deze verdoemde dorpen en steden zijn de enigen niet.
Alphen aan den Rijn, Bedum, Berlicum, Best, De Bilt, Den Bosch, Epe-Heerde, Geldrop-Mierlo, Grave, Hardenberg, Holten, Lochem, Medemblik, Nederasselt, Rijswijk, Schagen, Veenendaal, Waddinxveen, Uden, Zeeland, Schaijk, Oss, Sint-Michielsgestel, Vlaardingen, Didam, Brummen-Eerbeek, Dordrecht, Eindhoven, Utrecht, Hengelo, Amstelveen, Oud Gastel, Eersel, Kampen, Someren, Breezand, Woerden, Zaltbommel, Soestdijk, Mariënwaard, Ede, Den Hoorn, Hoorn, Maarssenbroek, Maastricht, Velp, Nissewaard, Heumen, Roosendaal, Assen, Apeldoorn, Uithoorn, Amsterdam Sloterdijk, Zutphen en Nijmegen staan op de planning.
We komen allemaal aan de beurt.
Het aantal AZC’s groeit de komende jaren naar vierhonderd! Pakweg anderhalf Afrika Korps, voor iédere Nederlandse gemeente.
Wat een verrijking. Wat een traktatie.
Gisteren in het lommerrijke Dalfsen? een nieuw AZC. Gisteren in Haarlem? Een nieuw AZC!
Bijna iedere dag opnieuw, een nieuwe broedplaats voor vreemdelingen die niets met Nederland hebben, onze taal niet kennen, onze gebruiken en tradities verafschuwen. En verder totaal niet in ons zijn geïnteresseerd, behalve misschien in onze tienerdochters.
Elke dag wordt een nieuwe kazerne geopend, soms voor tientallen soms honderden jonge mannen van militaire leeftijd, sommigen duidelijk met gevechtservaring; grimmige koppen, de nieuwste Apple in hun North Face Jas. Een capuchon over hun krullen getrokken.
Geen enkel asielzoekerscentrum is gevuld met zielige vluchtelingen, vrouwen en kinderen, bejaarden of babies. Of zelfs maar zoekers van asiel. Het zijn immigranten, hier naartoe gelokt door onze eigen regering, met aanlokkelijke folders en mooie praatjes van rijkdom en welvaart.
Overal waar je kijkt, staan ze; die sinistere burchten achter Heras hekwerken, slagbomen en prikkeldraad.
Deze bastions van de nieuwe tirannie, steevast met een rij gloednieuwe zwartglimmende fat bikes voor de poort, als metastasen van een uitgezaaide kanker.
En het gekke is, in ons zo overvolle landje, waar alles al vast stond, haperde, stil stond, kapot ging, ons landje dat geld en talent bloedt als een halal geslacht Fries rund, ons landje waar ondernemers, werkgevers en talent al massaal terecht de kuierlatten kiezen… wij, de oorspronkelijke Nederlanders ons steevast massaal neerleggen bij de “noodzaak” van deze travestie.
Dat deze invasie moet! Dat deze gang van zaken nut heeft en noodzakelijk is.
Dat wij ons zand in de ogen laten strooien onder alarmerende motto’s als spoed en crisis. Er drogargumenten, de rede overschrijven. Zoals het mantra dat we deze vloek over het hele land moeten verdelen en spreiden, omdat dit wel zo eerlijk is. Terwijl niemand het er nog over heeft, waarom die last zelf eigenlijk noodzakelijk is. Het mantra van het “moeten” heeft de rede overgenomen.
Zovelen laten zich in slaap sussen door amechtige slogans als: “Geen mens is illegaal!” Zovelen durven hun mond niet open te trekken, bang om voor onmens te worden uitgemaakt en door de keurige buurt te worden geëxcommuniceerd.
Wat rechtvaardigt deze gang van zaken eigenlijk? Wat komt dit vreemdelingenlegioen hier eigenlijk doen?
Zijn het toekomstige soldaten? Onze kapo’s? Zijn het vervangers voor de Nederlandse mannen, als wij naar het front in Oekraïne zijn gedeporteerd? Zijn het de nieuwe neukers voor onze vrouwen en dochters? Ontblankers? Christenenjagers? Chaos agents? Relschoppers?
Wie het weet mag het zeggen.
Wat doen die lui hier?
Zielig zijn ze allerminst.
En zelfs al waren ze dat, dan nog, waarom moeten wij hen uitgerekend hier, met honderdduizenden tegelijk opvangen?
Deze bewust hierheen versleepte invasiemacht, die onze oude, mooie maar verweekte Nederlandse gemeenschappen tot op het bot verdeelt, vervreemdt en sloopt en ons dagelijks leven dreigend en onveilig maakt. Tot een ware hel maakt in Ter Apel, Budel en andere hardcore concentratieplekken.
Nee we willen die gasten niet in onze achtertuin, maar als het 10 km verderop is? Who cares!? Het moet!
Het adagium!
“Het moet van het rijk! Zij hebben rechten! “Waterbedde, Bubbelbadde, Suikerbroode” aangevuld met Miele’s, villa’s, hotelsuites en blonde meisjes” Het maakt niet uit of ze tien grenzen zijn overgetrokken of met een Jumbo of een luxe touringcar hier naartoe zijn gehaald of niet. Strafblad of niet. Massamoordenaar of niet, Strotten doorsnijder of niet.
Niemand van die gasten wordt nog serieus beoordeeld en gewogen. Hun verleden blijft een mysterie. En al helemaal voor ons.
“Het moet nu eenmaal.”
Want dat het moet is in iedere discussie bij voorbaat zeker. Dat is steeds het adagium. Sorry, het moet! We hebben nu eenmaal een target. Het rijk verplicht ons. Wij kunnen niks doen.
Dat is het in steen gehouwen uitgangspunt. En in het uitgangspunt zit het eindpunt al verborgen.
Daarbinnen prutsen we wat aan.
Maar waarom is dat “moeten” zo zeker? Wat is de logica daarachter?
Van wie moet dit en waarom?
Is het niet gewoon zo dat de Nederlandse regering uit zichzelf de kraan vol open draait in een poging tot culturele en economische zelfmoord?
Bewust het bad tot over de rand vol laat lopen, waarin we collectief verzuipen?
Namens wie doen ze dat dan? De EU, de NATO, de VN, Israël?
Zeg het maar.
Niet namens de meesten van ons in ieder geval.
Hoewel er zat prijsmongolen, oude wereldvreemde dakduiven, zijn die deze invasie nog toejuichen ook; die het mooi vinden dat ons land wordt omgevolkt; vaak omdat hun ouders ook NSB ers waren en ze nog steeds lijden aan een misplaatst gevoel van schuld en weg met ons. Terwijl verraad hen nu eenmaal in de genen zit. En de kinderen toch al het huis uit zijn.
Zovelen van “ons”, blijven de divisies grimmige strijders maar mierzoet toezingen, alsof het makke schaapjes zijn; lieve kleine kindjes.
Waarom zijn er zo weinigen die de verantwoordelijke bestuurders aanspreken op hun daden?
Zo weinigen die zich afvragen waarom dit eigenlijk, zo nodig “moet”? Zo weinigen die zich hardop afvragen, waarom onze gemeenschappen eigenlijk persé gesloopt en uit elkaar gespeeld moeten worden?
Het is immers geen natuurverschijnsel, dat zich hier iedere dag opnieuw duizenden grijnzende krullenbollen melden bij het overheidsloket waar een volle creditcard al klaar ligt en een huis, met inboedel, terstond voor ze wordt geregeld.
Dit is minutieus gepland, tot in den treuren georganiseerd en uitgewerkt tot in de puntjes. Geen ongeluk of toeval. Zelfs de reclameblokken zijn er al op aangepast. De boodschappen van de preferente werkelijkheid.
Deze invasie is een cultureel, economische zelfmoordmissie onder auspiciën van de sinistere schaduworganisatie, het COA, waarvan ik één van de ghouls heb mogen ontmoeten; een keiharde, kille, gecommitteerde omvolkster, die haar minachting voor de oorspronkelijke Bussumse bevolking amper kon verbergen.
Het COA. Een met onze poen volgestouwde corrupte maffiabende.
Waarom wordt die lui toegestaan, zonder enige verantwoording af te leggen, in de schaduw ons land te blijven opkopen en slopen. En dat allemaal van ons geld.
Zijn we gek geworden?
Het verraad aan de Nederlandse bevolking is immens.
Zeker van partijen als de PVV en de al even smerige VVD die zoetgevooisd in je oortjes kletsen, maar wiens Gauleiters, record na record hebben gevestigd, als het gaat om het bewust, massaal en doelgericht binnenhalen van duistere figuren die dit land in rap tempo zullen slopen.
Misschien niet letterlijk je dochters, als je geluk hebt, maar wel het laatste restje van onze financiële reserve en het laatste greintje samenhang in onze maatschappij. Ons vertrouwen, ons gevoel van veiligheid.
Nederland wordt ondermijnd en ondergraven waar we bijstaan, terwijl we zwijgend toekijken.
En ik begrijp heel goed dat iedereen nu ineens weg wil.
Maar het totale gebrek aan enig legaal verzet van betekenis, het ontbreken van enige vraag; “waarom dit eigenlijk moet?”
Die platgeslagen lamlendigheid, ik zal er nooit aan wennen.
En straks, straks wordt het nog erger, dan komen de schoften aan de macht die er zelfs helemaal geen geheim van maken dat ze Nederland juichend tot over de rand willen vol laten stromen met ‘s werelds kansentoppers.
Dan zal dit verwoestende, doodzieke beleid, onder Timmermans, Bruls en Bontenbal, met gedoogsteun van de voor de bühne, tegenstribbelende bisamratten Wilders en Lientje in nog veel hoger tempo worden doorgezet.
Tot Nederland letterlijk onleefbaar is.
Want het kan nog veel erger.
Wat denk je dat er gebeurt als straks het Nederlandse schatkist ineens helemaal leeggeplunderd is? En dat gaat gebeuren!
Denk je dan dat al die lieve soldaatjes in die kazernes, op een bordje rijst en water gaan leven?
Welnee, die gaan op rijken safari. En rijk ben je al heel snel in hun ogen.
Als dit zo doorgaat is Nederland over drie a vier jaar een smeulende puinbak of een militaire basis. En is alles dat hier woont soldaat, politiek gevangene, bedelaar of slaaf; te arm om dan nog weg te kunnen komen.
Ik zie het inktzwart in.
In alle opzichten.
Ik zelf wil hier dolgraag weg.
Omdat het nooit meer goed komt met dit land. Omdat ik een boel goede mensen ken. Maar veel en veel te weinig om dit ultieme verraad nog te kunnen weerstaan. Dit tij nog te kunnen keren.
In de diaspora Nederland, zal het uitspreken van de namen van de daders, nog eeuwen worden vergezeld van een vette fluim op de grond. Een wel heel schrale troost.
Maar dat neemt niet weg dat we ons land en onze toekomst hier kwijt zijn.
We omarmen onze eigen ondergang.
Halen onze schouders op.
En doen er besmuikt het zwijgen toe.
Met dit soort stukken steek ik mijn nek ver uit. En hij lag al op het hakblok. Als je me wilt supporten is dat geweldig. Dat kan door hier te klikken.
Aanvulling.
Ik heb niks tegen die immigranten zelf. Ik neem een Piranha ook niet kwalijk dat hij alle Clownsvisjes opvreet, als hij in hun aquarium wordt gegooid. Ik zou precies hetzelfde doen.
De schuldige is degene die de roofvis in het aquarium gooit. Die de wolf tussen de schaapjes uitzet. Onthou dat.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Even een kattebelletje voor mijn favoriete posse. De geweldenaren die iedere keer opnieuw de moeite nemen mijn stukken te lezen en van commentaar te voorzien.
Lectori salutem, dudes and dudettes!
Allereerst mijn verontschuldigingen. De tijd schiet de laatste tijd te kort om steeds lange epistels met speklagen van diepgang en parelkoorden van woorden te schrijven, nu het leeuwendeel van mijn energie wordt opgeslokt door de podcast Bergsma en Bennink; het podium dat Sietske en mij de unieke kans geeft om uit de bubbel te breken en via de Nederlandse Publieke Omroep, door hen zelf verfoeide en doodgezwegen onderwerpen als de Bijbel, hoogcultuur, bestuursschandalen en propagandastrapatsen te bespreken.
Het voelt toch een klein beetje als Hans en Sophie Scholl die in de Reichstag mogen speechen.
Te grappig om links te laten liggen.
De mogelijkheid om een teek in de vette Hilversumse speknek te zijn; een splintertje in de kleine teen van de staatsomroep, mogen wij niet laten lopen.
Je kunt onze podcasts hier bekijken. Ze zijn tijdloos, goed gewaardeerd en onderhoudend, hoewel er nog zeker ruimte voor verbetering is.
Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden! Laat me weten in de comments.
Enfin.
Weinig tijd dus, maar dat neemt niet weg dat ik soms toch even mijn pennetje in vitriool blijf dopen. Al was het maar omdat niets mijn chaotische gedachten ordent als schrijven.
Ik wil het even met jullie hebben over de recente uitspraken van Jimmy Dijk, de nieuwe voorman van de Sosjalistiese Partij en zijn, met brede verbijstering ontvangen, voorstellen over erfrecht en kapitaalroof.
Een kleine recap.
Jimmy Dijk onthulde onlangs in staatspropaganda outlet “Nieuws van de Dag”, dat hij, eenmaal aan de macht, 75% erfbelasting boven een ton vermogen wil gaan heffen.
Wat zoveel betekent dat hij het een goed idee vindt dat na je overlijden, jouw huis of boerderij, waar je levenslang voor hebt kromgelegen, en dat misschien al eeuwen in de familie is, wordt wegrukt bij je weduwe en je kinderen.
En dat alles dat je bezit wordt afgeroomd, tot een magere fooi na, zodat de staat prachtige dingen met jouw zuurverdiende geld kan gaan doen.
Je camper, je vakantiehuis, je spaarcentjes, je koeien, het gouden horloge dat jij van je opa kreeg, in dienst van Oekraïne, klimaatpolitiek, slavernijvergoeding, regenboogzebrapaden, het COA, guillotines en andere droomwensen van de leiders van de komende Sosjalistiese heilstaat.
Je bent al snel de klapsigaar. Een euro ton is immers allang geen kapitaal meer.
En daarnaast wil onze Jim, de enkele rijkaard -een ander woord voor werkgever- die nog niet aan zijn stutten heeft getrokken, financieel carpetbomben met 5% vermogensbelasting per jaar.
Een plan waarvan je op je vingers na kunt tellen dat de mondaine klasse van wereldburgers dit nooit zal accepteren.
Een plan dat er voor zal zorgen dat Nederland nog sneller van kapitaal, talent en welvaart wordt gezuiverd, dan je Dubai, Monaco of Uruguay kunt zeggen. De plekken waar de happy few hun familiekapitaal zal stallen en ondernemers hun bedrijven en investeringen zullen voortzetten.
Veilig ver weg van dit strokartonnen arbeidertje en zijn natte bolsjewistische droom. *
Ach Socialisme. De filosofie van de afgunst. We hebben het al zo vaak zien proberen en falen. Mensen zand zien eten of elkaar. In Zimbabwe bijvoorbeeld of Stalin’s Sovjet Unie. Omdat hard werken niet langer loont, iedere droom, iedere vorm van creativiteit en ambitie wordt gedoofd en alle talent in blinde paniek het land uit vlucht, desnoods door riolen en mijnenvelden.
Nu is het niet zo vreemd dat een electoraal kansloze communist, kansloze communistische taal uitslaat. Dat een kadaver socialist, de “rijken” wil uitkleden en de koelakken én hun spaarpotje wil slachten ten behoeve van hét proletariaat.
Maar het intrigeerde me wel, vooral de timing.
Waarom zo’n impopulaire aanval als aftrap voor de landelijke verkiezingen.
Van wie was Jimmy Dijk hier eigenlijk de voorman, de actieleider?
Toch zeker niet van de klassieke socialistische achterban. De Nederlandse arbeider voor “wiens wil gans het raderwerk stilstaat, als zijn machtige hand het wil”.
De enkele overgebleven “Jan met de pet”, heeft immers allang dat hoofddekseltje verruild voor een geel plastic helmpje en fietst broos met zijn ANWB jopper en dito geklede vrouw, die altijd Toos heet, electronisch voortgedreven langs ’s heren verlaten polderwegen.
Zijn er eigenlijk nog wel Nederlandse arbeiders?
Is de klassieke achterban van de SP niet allang uitgestorven. Vervangen door robots en hordes en hordes immigranten die helemaal niet stemmen.
De mijnen zijn dicht. Net als de weverijen, Op de bouwplaatsen wordt Pools en Oekraïens gesproken. En de tijd van de massale stakingen, met wapperende rode vlaggen, fluitjes en bouwhelmen, is al minstens 40 jaar voorbij.
De laatste fabrieken, waar nog echt gewerkt werd, sluiten op dit moment knarsend hun deuren, hun directies zoeken een goed heenkomen buiten de polderhel van gekmakende regeltjes en verdwaasde, door de staat aangestuurde knokploegen met blauw haar en neusringen, die zich aan hun hekken ketenen en zich aan het asfalt van hun toegangswegen vastlijmen.
En de overgebleven Nederlandse vakmensen, de gespecialiseerde arbeiders, zoals loodgieters, schilders of dakdekkers, vaak uit Urk, Barneveld of Volendam? Zijn dat niet juist de nieuwe kapitaalkrachtigen, die prompt koers zetten naar De Costa’s, als zo’n Jimmy de Joker kans zou krijgen om zijn verwoestende plannen in werkelijkheid om te toveren?
Zijn er nog wel Nederlandse proletariërs? Is er nog wel een achterban voor de SP? Zijn er nog wel legioenen die zich met deze knalrode wortel voor de neus beet laten nemen?
Is het niet zo dat de klassieke Nederlandse arbeider, met zijn boterhamtrommeltje op zijn bagagedrager, allang is uitgestorven? En dat de ooit machtige vakbonden zijn geassimileerd en teruggebracht tot zieltogende astroturf-organisaties, die keurig aan het handje van Den Haag en Brussel lopen?
Voor wie doet Jimmy Dijk deze voorstellen eigenlijk? Doet hij het voor zijn in de mist van de tijd opgeloste achterban. Of heeft Jimmy soms een ander plan?
Waarom zou hij zijn klassieke kiezer die al massaal aanstalten maakt naar graziger poesta’s in Hongarije te vertrekken, op stang jagen met een idee dat iedereen, behalve nietsnutten, vreemdelingen en leeglopers, de haren te bergen doet rijzen. En iedere miljonair pardoes een ticket naar de Dubai of Uruguay doet boeken voor het te laat is.
Begrijpt zo’n Jimmy niet dat het je openlijk uitspreken voor de roof van het laatste restje door families opgebouwd vermogen, de doodklap voor zijn partij betekent?
Is dit een poging tot communisme in een land waar de arbeider is uitgestorven?
Of is er iets anders aan de hand?
Het plan van Jimmy Dijk deed me denken aan die ridicuul lijkende tweet van Jesse Klaver over koeienscheten. Waarmee achteraf gezien de meedogenloze en uiterst succesvolle anti boeren campagne werd afgetrapt.
Iedereen was vol ongeloof. Maar het giftige zaadje was geplant. Net als nu.
Jimmy en Jesse zijn vooruitgeschoven posten, net buiten de centrale macht. Herauten die toekomstige onheilstijdingen, voor de troepen uit, alvast bij de kudde in hun oren moeten toeteren. Die de schaapjes alvast moeten laten wennen, dat er in de nabije toekomst beslissingen zullen worden genomen, die nu nog als krankzinnig en ondenkbaar worden beschouwd.
Door draconische maatregels voor te stellen, treed immers ondanks de initiële verontwaardiging en het ongeloof, meedogenloos het Hegeliaans mechanisme, van These, AntiThese, Synthese in werking.
Zelfs de meest krankzinnige voorstellen worden door je hersens geabsorbeerd en zijn ineens denkbaar, waar ze eerder ondenkbaar waren.
Op een voorstel dat “alle eerstgeboren vermoord moeten worden voor het klimaat”, is de kans groot dat er, na initieel gehuil en paniek, een levendige discussie ontstaat welke eerstgeborenen het loodje moeten leggen, welke niet, waarom en wanneer en zo humaan mogelijk. Terwijl de logische reactie, namelijk dat geen enkele eerstgeborene hoeft te worden vermoord, omdat er niks scheelt aan het klimaat, al snel uit het zicht raakt, omdat mensen binnen de waanzin, steevast onderling gaan marchanderen.
Dit erfbelasting voorstel van Jimmy Dijk is opnieuw zo’n schot, ver voor de boeg, om ons alvast te laten wennen aan de dingen die eraan komen.
Jimmy doet dit voorstel namelijk námens het kartel.
Hij houdt Timmermans of Bontenbal kundig uit de wind, die precies hetzelfde van plan zijn. Als zij straks met 50% erfbelasting boven anderhalve ton komen aanzetten, is de herkauwende schaapskudde allang weer gewend aan de waanzin en vallen de voorstellen in hun ogen zelfs reuze mee.
De opvallend vlijende tweets van Jimmy Dijk naar Bontenbal en zijn anti Russische boodschappen, zijn tekenen aan de wand.
Jimmy is iets beloofd.
Net zoals Eerdmans iets moois is toegezegd na zijn pensioenverraad. Een extra stapel bijeengepeilde en door de MSM opgepijpte luchtzetels bijvoorbeeld, waarop makkelijk een zeteltjes in het kabinet te verantwoorden is. Handig als je zelf geen ideologische achterban meer hebt. Zoals de SP en Ja21.
Jimmy hunkert naar een plekje op het pluche, na jaren van SP gepruts en gemonkel in de marge van de oppositie. Met machteloze stumpers als Kant en Lillian Marijnissen.
Jimmy wil eindelijk de macht!
Een gerieflijk stoeltje in de opperste Sovjet, tussen WEF apparatsjiks, als Timmermans, Bontenbal en Jetten. Om samen het eerste globalistisch communistisch kabinet van Nederland te vormen.
En waarom ook niet?
Een ambitieuze, rancuneuze kadaver communist als Jimmy Dijk, is precies de persoon, die de hoeders van Agenda 2030 nodig hebben om hun karwei eens en voor altijd af te maken. En ons erbij.
Jimmy is de rode erfhond van de elite. En dit belasting stuntje was onderdeel van zijn puppycursus.
You will own nothing and be happy. Stalin begreep dit principe als geen ander. En was ook niet te belazerd die blijdschap af te dwingen door met een roestige stang op je gebit te rammen. Die energie kan Timmermans prima gebruiken in zijn nieuwe kabinet.
Thuis heb ik een fluwelen vlag, met hamer en sikkel, en de portretten van Marx en Lenin, uit de tijd die Jimmy zo bejubelt.”Пролетарии всех стран, соединяйтесь!
Het gaat er echt van komen!
Vind je mijn werk mooi of belangrijk? Support me dan alsjeblieft. Dat kan hier.
Naschift:
Wilders, Klaver, Lientje, Eerdmans, Omtzigt… …iedere nieuweling die onderdeel wil worden van de Nederlandse centrale macht, moet een vernederingsrite ondergaan. En bewijzen de eigen achterban glashard te kunnen verneuken in ruil voor een gerieflijk stoeltje in de directiekamer van de BV Nederland. En dit was het examenstuntje van Jimmy Bordkarton.
* Tenzij Jimmy com suis als vanouds een hek met prikkeldraad en wachttorens op de Nederlandse grenzen zetten, maar ja, zo’n hek houdt niet alleen de miljonairs binnen, maar beperkt ook de vrije instroom van immigranten, dus dat zal niet snel gebeuren.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Het is een vreemde tijd. De rust en regelmaat die ik de afgelopen tijd had gevonden en waarin ik een paar van mijn beste stukken schreef, verdween met één fantastisch telefoontje, als sneeuw voor de zon.
Alle creativiteit werd ineens opgeëist, door dié ene kans die ik eenvoudig niet mocht laten lopen.
Bergsma & Bennink. De podcast die vorige week haar vuurdoop beleefde bij Ongehoord Nederland.
De pitch, de demo, de logo’s, de loglines, de banners en intro’s, de spanning, de introductie en de vaak felle en soms gemene reacties daarop. Al dat gefoeter, gejuich en getoeter eiste mijn volledige aandacht en gehele zenuwstelsel op. Er komt veel meer bij zoiets kijken dan je op het eerste gezicht zou denken.
Maar goed. Samen met Sietske een podcast maken bij de Publieke Omroep is me dat meer dan waard.
Denk echter niet dat ik daarom stop met schrijven. Ik ga door. En als we eenmaal onze draai een beetje hebben gevonden, denk ik zelfs dat schrijven en podcasten elkaar enorm kunnen versterken.
En ook al komt de stoom me uit mijn oren, er is nú een gloeiend hete aardappel die dringend geschild moet worden, vóór hij tot puree wordt vermalen in de snelkookpan van de vergetelheid.
Eén enkel woordje, dat maar bitter weinig stof deed opwaaien, terwijl het een bulderende orkaan over de wereld had moeten veroorzaken.
Het “Depopulatie” woord is gevallen.
Een woord dat nadreunt als de term “kanker” in de verder saai voortkabbelende diagnose van een internist. Als het woord “doodstraf” na een routineuze opsomming van het bewezen geachte in een rechterlijk vonnis.
Wat jarenlang door de kudde belachelijk werd gemaakt als een morbide complottheorie, werd, zoals dat zo vaak gebeurt, van verontwaardigd afgedane fictie voor gekken en dwazen, ineens zwart op witte, in marmer gehouwen, keiharde werkelijkheid.
De wereldelite heeft in haar strikt geheime sessie in Stockholm, voor het eerst sinds Wannsee, “depopulatie” openlijk op de agenda gezet.
Die Endlösung der Menschheit.
Het stond op de agenda bij de Bilderbergconferentie; het jaarlijkse allesbepalende ‘Eyes Wide Shut feestje’, waar de elite, schijnbaar onaantastbaar, onder het prikken van een vorkje Wagyu beef, beslist over vrijheid en slavernij, proliferatie en beperking van het gepeupel.
Ik zie ze voor mijn geestesoog, hun gemanicuurde Merovingersduim omhoog of omlaag draaien, boven hun gebraden lamszieltjes met persillade, filosoferend over humane en meer vermakelijke manieren van massa-euthanasie. Prakkiserend hoe ze de kudde geruisloos kunnen ruimen, zonder dat de zwarte schapen te veel onraad ruiken, heibel schoppen en de meute onder hun aanvoering door het onzichtbare prikkeldraad laten breken.
De Bilderbergconferentie. Opgericht door Bernhard zur Lippe in het gelijknamige hotel te Oosterbeek, de plek waar in de oorlog zwangere vrouwen, vanuit het smeulende Ruhrgebied onderdak vonden, lommerrijk gelegen in hét epicentrum van Operation Market Garden; Monty’s militaire waagstuk waar, zo beweren boze tongen, Benno de goedlachse gentleman gangster, de charmantste geheim agent des Führers, Ian Fleming’s role model voor 007, de van vlag en vaandel gevluchte, nochtans als verzetsheld verkochte hyperopportunist, een opmerkelijke rol speelde in de geallieerde nederlaag.
Benno’s knusse Konferenz van Malteser Ridders en Rozenkruisers, die ook nu de Spongebob- en Ferrari fan zelf, zijn pijpje laat opgloeien aan de vlammen van het vagevuur, nog trouw wordt bezocht, door diezelfde familie Zur Lippe. Zoals de opvallend onsterfelijke Beatrix en dit jaar Willen Alexander, samen met Karin Ollongren en David van Weel. Naast prominente vertegenwoordigers van andere discutabele roofridder families uit binnen en buitenland, zoals de Rappardjes en de Wallenbergjes, geflankeerd door Albert Bourla, de Pfizer crime boss.
“Depopulation.” Het staat er gewoon.
De elite wil niet alleen van ons af. Ze hebben nu ook het lef ons dat open en bloot te laten zien. Al zullen ze met “mouth breathers”, nooit de morbide details delen, hoe ze dat Huzarenstukje realiseren.
Maar ik heb wel een idee hoe ze de wereldbevolking, tot een voor de elite behapbaar aantal van 500 miljoen slaven, laven en werkmieren terug willen brengen. Het is een elkaar versterkende mix van lomp geweld, geraffineerdere methodes en zelfvernietiging.
Zijn zij immers niet al lang bezig, met hun morbide agenda? Sterker nog. Staat “depopulation” nu ineens pontificaal in de papieren, omdat ze denken dat niemand hun plannen nog kan stoppen?
Het is 2025. En kijk eens om je heen!
In Oekraïne, Iran, Libanon, Syrië, zijn verwoestende oorlogen uitgebroken, met miljoenen doden, terwijl de westerse grootmachten een “game of irradiated chicken” spelen door kerncentrales in Oost Oekraïne en verrijkingsinstallaties in Iran te bombarderen en de nucleaire bommenwerpervloot van Rusland met drones aan te vallen.
In laboratorium Gaza wordt tegelijkertijd het concentratiekamp van morgen vormgegeven; de horrorversie van de ons als lieflijk, schoon en handig verkochte 15 minute city, waar je niet uit kan ontsnappen, waar je altijd onder schot wordt gehouden door cameras en drones en uiteindelijk machinegeweren. Het concentratiekamp van de toekomst, waar geen enkel plekje overblijft, om je te verstoppen. Waar Palantir’s X-ray ogen dwars door de muren van je appartementje, kunnen zien wie je bent, wat je doet, wat je denkt, wat er in je ‘Minority Report’ staat en of je al een ‘extermination code’ achter je naam hebt.
Maar de mensenkudde zwijgt.
Het is 2025. En de oversterfte, die ontstond na het massaal prikken van de bevolking weigert af te nemen. Die lijkt drie jaar na dato zelfs door te stijgen. Jonge mensen vallen om op het sportveld, op tribunes of het strand. Alzheimer en turbokankers grijpen om zich heen, de levensverwachting daalt.
Maar de kudde zwijgt.
Het is 2025. En bijna niemand heeft nog kinderen, tenminste in het blanke westen en Japan. Verliefde stelletjes zie je amper. Kinderwagens zijn een zeldzaamheid. Men wordt liever ‘hotel de botel’ op een AI vriendinnetje op een smartphone die met zijn warmte en straling juist zorgt dat kinderen krijgen steeds moeilijker wordt gemaakt. Terwijl onze lucht, ons voedsel, ons water en ons weiland, zijn afgeladen met medicijnresten, bestrijdingsmiddelen en zware metalen. En steeds meer mensen rotzooi eten, zonder vitamines of bouwstoffen. En dan is er nog de overal aanwezige porno.
Gratis en voor niets. Dus peperduur. Het sneue, maar verslavend surrogaat voor een lastig vriendje of vriendinnetje, met hun ruzies en liefdesverdriet.
Nu is er Only fans. En Bonny Blue.
Niet alleen de goesting, maar ook de “sperm count” daalt. Er daar is amper nog ontsnappen aan.
En mocht er toch een “ongelukje” gebeuren is er altijd nog abortus.
In Engeland kan dat nu tot aan het moment van geboorte. Moord op een klompje cellen dat kan huilen en ademen en op het punt staat de grote helblauwe ogen op te slaan naar de wereld.
Maar de lammeren blijven stil.
Het is 2025. Het jaar van de inmiddels vakkundig van het internet geschrobde defense inventory site Deagle.com, waar in 2009 werd voorspeld dat uitgerekend Nederland het enige Westerse land zou zijn dat amper inwoners zou verliezen.
De USA 227 miljoen mensen, Groot Brittanie 50 miljoen, Frankrijk 28 miljoen, Duitsland 58 miljoen en Nederland slechts een paar duizend.
Misschien wel omdat Nederland het puntje van de poeptaart is. Het land waar het Bilderberg Hotel in Oosterbeek het middelpunt van is. De plek waar alles wordt gecoördineerd. Waar alles dat bedorven is samenvloeit; een ondergronds kruispunt van vetputten en riolen. Het hoofdkwartier van alles dat van de wereld een glimmende pusbuil maakt. Voor ons een geluk bij een ongeluk.
Maar het is nog geraffineerder.
Het is 2025.
En de elite hoeft niet langer snode plannen te smeden, over hoe ze ons uit kunnen roeien. Omdat we daar zelf keihard mee bezig zijn.
Het ooit zo chique Marie Claire laat haar website vol kalken door Artificial Intelligence columnisten, die de lezertjes volautomatisch vertellen, hoe ze gelukkig kunnen leven.
Overal om mij heen zie ik gezonde jongens en meiden op fat bikes, die helemaal niet beseffen dat ze op een stoere rolstoel rondrijden.
Ik zie de populairsten van de klas trots hun elektrisch aangedreven autootjes bij hun school parkeren, terwijl die karretjes bedoeld zijn voor mensen met een zuurstoffles of ALS patiënten, die zich amper nog kunnen bewegen.
We trainen onze spieren niet meer, maar laten ook onze hersens en onze ziel verslappen.
We worden continu murw gebeukt met schokkende beelden van oorlogsgeweld en extreme ellende. En altijd in angst gehouden.
We laten alles dat ons als schepping Gods uniek maakt, kapen door Artificial Intelligence.
We hoeven zelf geen liedjes meer te schrijven, niet meer te kunnen zingen, te dichten, niet langer een instrument te bespelen. Niet meer te schilderen, te acteren of te regisseren. De menselijke creativiteit, onze Goddelijke vonk wordt uitgedoofd waar we bijstaan. En we laten het gewoon toe, omdat het zo lekker makkelijk is.
Waarom zou je nog op een stralende zondagochtend om 6 uur uit je bed kruipen om een complex opinie stuk te schrijven, de hele dag in een verduisterde kamer, bij 32 graden. Terwijl Grok dat ook kan, binnen een paar seconden en bijna iedereen toch te emotioneel verdoofd, te afgestompt en gemakzuchtig is om te zien of een verhaal geschreven is door een schrijver van vlees en bloed of een software programma.
We maken onszelf, vanzelf overbodig.
We hoeven niet meer te denken, te werken, een auto te besturen, te bewegen, te voelen.
We hoeven niet meer te leven om te bestaan.
Maar bestaan alleen is geen leven.
En dat weten ze bij de Bilderbergconferentie maar al te goed.
Ik heb me halfdood gewerkt aan dit stuk, dus vind je het belangrijk wat ik doe? Steun mijn werk dan hier!
Naschrift:
Voor mijn geteisterde geestesoog, zie ik Peter Thiel, de baas van Palantir, “The Reptile”, zoals zijn anagram verraadt, op een smetteloos perron, in de schaduw zitten. Hij draagt een elegant wit uniform met crème lederen handschoenen en wordt geflankeerd door twee Optimus Gen III Darpa CombatBots.
En als de schaapjes, onder de milde tonen van Mantovani, uit de gerieflijke NS veewagens worden geholpen, scant hij stuk voor stuk hun stamboeknummer. kijkt iedereen even vriendelijk aan, terwijl een van de bots geruisloos de hersenactiviteitmonitort.
En als hij pupilreflex noch hersengolven constateert, volgt de gang naar de smetteloze ruimte, waar de bruikbare organen worden uitgenomen, die elders vast beter tot hun recht komen. Zonder verdoving uiteraard, want verdoofd waren ze al jaren.
Gebruik nooit AI om te creëeren, blijf sporten en bewegen. Eet zo gezond mogelijk. Maak kinderen, blijf gelukkig en gezond. Blijf denken en discussiëren. Alleen zo kunnen wij uiteindelijk de elite verslaan. Door te leven.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Ons poldereiland, nog steeds zonder in puin geschoten huizen, hypersonische raketten en wanhopige vaders die hun bloedende kinderen door de straten dragen, kalft steeds verder af.
En helaas.
Wij, Nederland zijn in de ogen van de wereld niet het verzet. Geen vredesstichter. Niet eens neutraal. Wij zijn één van de agressors of erger nog, we zijn de collaborateurs achter de schermen. We bloeden zelf niet, maar voeden de conflicten met miljarden euro’s, wapens, technologie en dom gewapper met vlaggetjes. En wij leverden de hoogste baas van de NATO, onder wie het westen in sneltreinvaart wordt omgetoverd tot een, zij het niet zo geoliede, oorlogsmachine.
Terwijl we onszelf nog veilig wanen in onze poppenhuisjes, met aangeharkte tuintjes, liggen we al ruim binnen schootsveld van het bulderende vagevuur.
Al willen we nog niet echt weten wat dat betekent.
Het is ook een ongemakkelijke waarheid, zeker aan de vooravond van de aanstaande NATO party. Het exquise herenfeestje waar uitsluitend wapenfabrikanten en de exclusievere jongenshoeren van de Hofstad dolblij mee zullen zijn.
Deze NATO top is dé apotheose van de eikel.
Het privé fuifje van de man, op wiens verjaardagspartijtje nooit andere kindertjes kwamen. Het eindfeestje van de man die helemaal geen kerel is, maar een geslachtsloze sater. Moreel glad van onderen.
Uitgerekend Rutte, in de gevaarlijkste tijd aller tijden.
Een sujet dat de “omkering aller waarden” symboliseert in een westerse wereld waar kwaadaardige, gewetenloze rotzakken, de absolute macht naar zich toe hebben weten te trekken.
Rutte, de stumperende demon, die na het uitbenen van het ooit zo gelukkige en welvarende Nederland, het karkas van ons land heeft uitverkocht om op wereldschaal zijn vernietigende capriolen te mogen vertonen aan zijn donkere meesters; de gemaskerde kliek waar men denkt dat, na de door hun gecreëerde chaos, een nieuwe wereldorde zal ontstaan, terwijl in werkelijkheid op chaos, alleen nog méér chaos volgt.
Satan is geen bouwer, maar een vernietiger. En het serpent maakt geen uitzonderingen voor degene die hem liefheeft. Integendeel.
Ook niet voor die premier “van alle Nederlanders”, die pontificaal Baphomet boven de deur van ons torentje hing, een pandabeer op zijn bureau zette en gierend en ginnegappend klaarkwam in een breekbaar Delfts blauw vaasje.
Een schrale troost.
Rutte. De man die geen deuk in een pakje gesmolten boter slaat. Die behalve zijn eigen Derringer nog nooit een warm wapen in zijn knuistje heeft gehad, nog nooit op de vuist is gegaan, maar vast, toen niemand keek, zijn buurmeisje in haar rug duwde, zodat ze voorover viel en haar knietjes bezeerde, om daarna hard lachend weg te rennen. Die nu likkebaardend zijn ogen richt op onze kinderen, als kanonnenvoer voor het oostfront.
Rutte. Altijd met die malle apengrijns en die wapperende handjes, liegend en bedriegend in bruinkolen Engels. Uitgerekend op het gevaarlijkste moment in de wereldgeschiedenis, het mondstuk van, tenminste op papier, het grootste militaire machtsblok. What can go wrong?
De man met de harteloosheid van een Golem, die het duivelse talent bezit om de huidige wereldbranden tot één juichend vreugdevuur op te poken. Net zolang tot alles en iedereen zonder golden ticket, stof en as is geworden. En de elite knipperend tegen het stralende licht, na vijf jaar Pringles eten, uit de bunkers onder de puinhopen van het Binnenhof, kan komen kruipen.
Voor mijn geestesoog zie ik hem eenzaam als altijd, de bubbelende bloedpoel die ooit ons paradijs was overzien, tevreden knikkend, lustig happend in zijn appeltje, zoals de slang het graag ziet.
Rutte zoals alleen wij Nederlanders hem kennen.
Zijn kille opportunisme, kundig gecamoufleerd onder het mombakkes van de slungelige stoethaspel, het weerloze sukkeltje van de klas waar je geen aandacht aan hoeft te besteden.
De kamikazepiloot die onder alle radars doorvliegt. Met “stealth” als belangrijkste wapen; de onderschatting van zijn nietsontziende doorzettingsvermogen, waarmee hij zelfs de grootste analytische geesten misleidt. Pundits die hem nooit voor vol aanzien -als een Trump, een Poetin of een Netanyahu- en die zich pas zullen realiseren, dat ze niet hebben geschaakt met een potsierlijke klerk, maar met een grootmeester in het kwaad, zodra ze hopeloos mat staan.
Keyser Söze on poppers and steroids.
Onze eigen zwoele Shiva, ons kleine presidentje, met zijn 183 miljoen euro kostende eventje, dat de gewone Hagenaar maanden lang het leven onmogelijk maakt en hele gedeeltes van de stad tot een soort pre “מבצע חרבות ברזל” Gaza omtovert, een stadsgevangenis met hoge muren, prikkeldraad, drones en camera’s.
Een bijeenkomst waarmee definitief een rood target op ons land wordt gekalkt, waarmee Nederland haar onschuld verliest en het Haags imago van de stad van Vrede en Recht, wordt omgetoverd tot de stad van oorlog en vernietiging.
Het epicentrum van een sinistere organisatie, waarvan de king pin staat te trappelen, om liters benzine op de wereldbrand te smijten. En waar ongetwijfeld de officiële overdracht van Nederland aan de NATO, zal worden gevierd in de betere pikkensauna’s met karaffen babyolie onder stortdouches van zaad en Dom Pérignon.
En dan heb ik het nog niet over de kans op een false flag. Na Gleiwitz, de Lusitania, Pearl Harbor, de USS Liberty, het Tonkin Incident en 9/11, niet langer ondenkbeeldig, hunkerend als de NATO is, naar een reden om eindelijk openlijk mee te mogen doen aan het grote knalvuurwerk dat de wereld in de hens zet.
Ik weet het.
De gemiddeld Nederlander treft weinig blaam.
De meesten van ons zijn verward, verstard en murw gebeukt. Terwijl we tergend langzaam wegzinken in de waanzin, proberen we ons vast te klampen aan de rudimenten van ons oude leven; ons hoofd boven water te houden, terwijl de schoften aan wie we zijn overgeleverd, de kraan van de dictatuur, steeds verder opendraaien.
Wij zitten met zijn allen, hulpeloos vastgesnoerd op een iets te gerieflijke strontkar, die door krachten, waar we geen vat op hebben, grijnzend het ravijn in wordt geduwd.
Ons treft geen blaam.
Maar dat gold ook voor de inwoners van Berlijn en Dresden, van Gaza en Teheran.
Vind je mijn werk mooi, interessant of zelfs belangrijk? Steun mij dan alsjeblieft hier!Ik kan alleen blijven schrijven als jullie mij supporten.
Protesteer zolang het nog kan, ga de straat op en laat de wereld zien, dat wij, de bevolking van Nederland, niets anders dan vrede willen.
24 juni in Den Haag!
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
“Gaza is uninhabitable and it will remain that way. We will wipe the smile from the Palestinians, but the screaming will remain.”Bezalel Smotrich, Minister of Finance Israel.
Something in me broke yesterday.
I saw a petite figure, behind a broken window. A mouse trapped in raging flames that consumed the building where in she slept an hour earlier.
A toddler in purgatory.
An innocent creature looking for a way out of Hell, whose silhouette stood out sharply against the furious scorching glow engulfing her makeshift home; a dusty mattress on the concrete floor of the Fahmi Al-Jarjawi School in Gaza City.
A building where families who had been bombed out of their homes, that already lost everything, with the exception of their lives, found shelter. A place that, according to every right, law and reason, should have been a sanctuary.
Her name is Ward Jalal Al-Sheikh Khalil a name that means flower. Not A Hamas Fighter. A fragile daffodil. Only six years old.
She was the only one of her entire family to survive this umpteenth night of murder in Gaza.
One of God’s little miracles.
I saw her picture on twitter. And it struck me. She is almost the same age as my youngest daughter, with big hazel eyes and brown curls.
I wanted to gently pick her up, wrap her in my Superjan cape and take her with me, fly away from that fiery pit, where there is no mercy left.
But Superjan on twitter, is just an old man in real life, who can’t do anything for her, except to write her name in the hope that someone will read it and pray for her in the hope that someone will hear it.
I looked beyond and saw another girl, a little older, with a ponytail and a purple T-shirt, while she was pulled out from under the filthy debris of that same school. Men desperately digging and screaming, while taking her by her broken arm that was hanging limply by her side.
She, too, was, Praise the Lord, still alive, at least until she reached the ambulance.
That night, just in that one cursed place in Gaza alone, there were 36 dead and 55 wounded.
The Fahmi Al-Jarjawi School became the umpteenth pop up crematorium in Gaza. A smoldering, blackened tomb smelling of human flesh; a place where innocents should have been safe.
Innocents such as the nine children of Dr. Alaa and Dr. Hamdi Al Najjar: Yahya, 12 Rakan, 10 Eve, 9 Jubran, 8 Ruslan, 7 Reval, 5 Sadin, 3 Luqman, 2 and Sidar of 6 months, who were deliberately and purposefully killed.
And this was only part of yesterday’s bitter bomb harvest.
So much of the blood that is shed in Gaza every day, hardly seeps through into the columns of the newspapers, the news programs..
So little suffering reaches the trend lists of Twitter, where, hiding behind the hashtag “Gaza”, I saw the marble body of a little boy, with a serious, but undamaged face. Wrapped in a beige cloth, with a “neat” indentation on his chest. Without a drop of blood. A small perforation, right where his heart was beating last week.
They said it was a drone with a machine gun. Remotely controlled by a soldier and his joystick, aided by artificial intelligence. New technology that ensures that the creation of little holes in children is done accurately. Without gaping holes or torn off limbs.
How convenient in this world dominated by images.
Every day I see the children of Gaza, curled up like shrimps. Their faces in a stiff grimace and uncomprehending eyes. Babies in incubators, so malnourished, that they are barely recognizable as humans. Casually trampled, like the insects for which they are taken by the world.
Their fate ridiculed because they stand out so sharply against their still prosperous-looking mothers, in whose bodies one is much less likely to notice an acute lack of food.
I see three mannequins with porcelain faces, lying motionless on a white, plastic tarpaulin. Are they brothers and a little sister?
I see the softly smiling face of journalist Hassan Majdi Abu Wardanu, PRESS on his blue helmet and clothes. With his killing, the number of journalists killed in Gaza has risen to 166.
He probably won’t make it into any western newspaper.
Just like those two Red Cross people, you will never hear about, Ibrahim Eid and Ahmad Abu Hilal. Killed only yesterday, when their home in Gaza was bombed.
I read the reports about the murdered surgeons, nurses and doctors. In their modest hagiographies. Exhausted, but still smiling into the camera. Selfless heroes, who tried to save what was left to be saved in the chaos, the stench, this sheer hell on Earth.
Heroes who had to pay with their lives for their humanity.
Dr. Saeed Joudah, the only remaining orthopedic surgeon in Gaza, who was shot in his eye by an Israeli drone, a week after the death of his son.
Dr Adnan Bursh, who was murdered after months of torture in an IDF cellar.
Dr. Mohammed Al-Nouno, a pharmacist at Al Shifa Hospital, was executed in front of his patients.
Prof. Hassan Hamdan, Head of the burns unit at Nasser Medical Complex. Killed, together with his whole family.
Dr. Hadi Badran, a Palestinian anesthesiologist who traveled to Gaza from the safety of England to help wherever he could, despite his own terminal lung cancer.
He died yesterday in Gaza.
I read stories of patients, killed in their hospital beds, babies dying of cold, reports of the last Cancer Hospital in Gaza being crushed to rubble with people still in it. Toddlers who were shot in the head by mercenaries. Seen the “funny” videos of goofing IDF soldiers wearing the underwear and make up of the women they killed or chased out of their homes. Soldiers who proudly pose for Tik Tok videos, while erasing entire neighborhoods, whole city blocks, in one giant blow. Playing Joshua in Jericho.
I saw the story of Hind Rajab, a six years old, who sat for days in the back seat of a car, among the corpses of her parents, until she herself was killed. Just like the ambulance brothers who tried to rescue her.
I saw the stories of Awni AlDous, Mahmoud Al-Kilani, Mustafa Yassin, Khaled Al-Zainati, an infant, Omar, a toddler who perished together with his beloved cat.
At least twenty thousand children’s names, faces that remain buried under the stinking rubble of history. Names you probably will forget within the hour.
We forget.
Because we don’t want to remember.
Because we are not made to process this much suffering.
Because even mass murder gets boring, if only it drags on long enough.
Because every effort is made to smear the people of Gaza. By equating everyone, even babies to Hamas fighters, by continuously criminalizing their faith and holding infants responsible for the political choices of their fathers and grandfathers. A strategy so effective that no compassion remains. Not even for Ward. The little flower in the flames.
Because we ourselves no longer know who or what to believe. Which death rate is real and which horrifying picture is false.
Because in television shows, many widely loved, prominent opinion leaders, continue to smear 80 year old suffering in our faces. Like a bloody rag, covering our eyes, making us blind for their current atrocities.
A penance ritual, seemingly intended to give Israel a license to kill, torture and act unbelievably sadistic.
As if a group that was once ruthlessly hunted down and killed with impunity, somehow has the right, to act as beasts themselves.
As Erza Yachim, a reservist in the Israeli army (95) said: Erase them, their families, mothers and children. These animals can no longer live.
Because we shy away from even imagining the possibility, that once innocent victims can also become monstrous perpetrators. Afraid of being banished from civil society.
Because we are forced into a false “left, right dichotomy”, in which you may never agree with the other side, because this is immediately perceived as a betrayal of the clique.
If Gaza is a leftist issue, a person perceived as rightwing, which I regrettably am, is regarded as a traitor, for just being human.
So many can’t handle the peer pressure.
Because so many have been fooled into thinking, that Gaza was promised to a Chosen People.
Since when is any promise, a valid reason to go murder, rape, torture and pillage?
Because we are distracted with heated discussions about whether or not the atrocities in Gaza count as a genocide, when it is not about words, but about the fact that every day innocent children violently die there, due to lack of care or food, by a targeted bullet or under the rubble, after a rainstorm of bombs. A storm of steel, we in the west made possible.
Our silence may not make us guilty, but it makes us complicit.
I see a city of millions, crushed to the horizon into moonstone and powder by a hundred thousand kilos of explosives.
I see the foundation for a glittering Gaza Beach resort, with luxury penthouses, yachts, fancy restaurants and sandy beaches, where rich tourists and miljonairs will soon enjoy the sunset on the pulverized bones and skulls of a forgotten people.
I see an extermination camp, surrounded by unscalable walls, being flattened with the power of six Hiroshima bombs. Turned into dust, with the people still in it.
A war crime of a level, even the Nazis, to my knowledge, have never lowered themselves to.
“Gaza is uninhabitable and it will remain that way. We will wipe the smile from the Palestinians, but the screaming will remain.” Bezalel Smotrich, Minister van Financiën Israël.
Gisteren brak er iets in mij.
Ik zag een tengere kindergestalte, achter een gebroken raam. Een muisje in de val tussen de woedende vlammen, die het gebouw verteerden, waar ze een uur eerder nog sliep.
Een kleuter in het vagevuur.
Een onschuldig schepseltje dat een uitweg zocht uit de hel, waarvan het silhouet scherp afstak tegen de gloeiende gloed van wat die avond nog haar geïmproviseerde thuis was; een stoffig matrasje op de betonnen grond van de Fahmi al-Jarjawi School in Gaza stad.
Een gebouw waar gezinnen die uit hun huis waren gebombardeerd en alles al waren verloren behalve hun leven, werden opgevangen. Een plaats die volgens ieder recht en iedere redelijkheid, een vrijplaats had moeten zijn.
Haar naam is Ward Jalal Al-Sheikh Khalil een naam die bloem betekent. Geen Hamasstrijder. Een bloemetje van zes.
Ze heeft, als enige van haar hele familie, deze zoveelste moordnacht in Gaza overleefd.
Een Godswonder.
Ik zag haar foto op twitter. Ze is net zo oud als mijn jongste dochter, met grote bruine ogen en krullen. Ik wilde haar het liefst voorzichtig oppakken, in mijn Superjancape wikkelen en meenemen, wegvliegen uit die hel, waar genade niet bestaat.
Maar Superjan is in het echt een oude man, die helemaal niet kan vliegen en niets voor haar kan doen, behalve haar naam opschrijven in hoop dat iemand het leest en voor haar bidden in de hoop dat iemand het hoort.
Ik keek verder en zag een ander meisje, iets ouder, met een paardenstaart en een paars T shirt dat door wanhopig schreeuwende mannen, onder het gore puin van diezelfde school uit werd getrokken aan haar gebroken arm die er slapjes bij hing.
Ook zij leefde nog, in ieder geval tot de ambulance.
Er vielen alleen die avond, op die ene vervloekte plek in Gaza, 36 doden en 55 gewonden.
De Fahmi al-Jarjawi School werd het zoveelste pop up crematorium in Gaza. Een smeulende, zwartgeblakerde, naar mensenvlees stinkende tombe, op een plaats waar onschuldigen veilig hadden moeten zijn.
Onschuldigen zoals de negen kinderen van Dr. Alaa and Dr. Hamdi Al Najjar: Yahya, 12 Rakan, 10 Eve, 9 Jubran, 8 Ruslan, 7 Reval, 5 Sadin, 3 Luqman, 2 en Sidar van 6 maanden, die moedwillig en doelgericht werden vermoord.
En dit was nog maar een gedeelte van de bittere bommenoogst van gisteren.
Zoveel van het bloed dat iedere dag vergoten wordt, sijpelt nauwelijks door tot de kolommen van de kranten, de nieuwsprogramma’s.
Zo weinig leed bereikt de trendlijsten van Twitter, waar ik, verstopt achter de hashtag “Gaza”, het marmeren lichaam van een jongetje zag liggen, met een ernstig, maar onbeschadigd gezicht. Gewikkeld in een beige doek, met een “keurig” gaatje in zijn borst. Zonder een druppel bloed. Een kleine perforatie, precies op de plek waar zijn hart vorige week nog klopte.
Ze zeiden dat het een drone met een machinegeweer is geweest. Van afstand bediend door een soldaat met een joystick, geholpen door artificial intelligence. Nieuwe technologie die er voor zorgt, dat het maken van gaatjes in kinderen, secuur gebeurt. Zonder gapende gaten of afgerukte ledematen.
Wel zo prettig in deze wereld, die beheerst wordt door beelden.
Dagelijks zie ik de kinderen van Gaza, opgekruld als garnalen. Hun ingevallen gezichtjes in een verstarde grimas en onbegrijpende ogen. Baby’s in couveuses, zo ondervoed dat ze amper nog als mens herkenbaar zijn. Nonchalant vertrapt, als de insecten waarvoor ze door de wereld, worden aangezien. Belachelijk gemaakt omdat ze zo scherp afsteken tegen hun nog welvarend ogende moeders, aan wie je een accuut gebrek aan voedsel veel minder snel kunt zien.
Ik zie drie ledepoppen met porceleinen gezichtjes, onbeweeglijk op een wit, plastic zeil liggen. Zouden het broertjes en zusjes zijn?
Ik zie het berustende gezicht van journalist Hassan Majdi Abu Wardanu, met PRESS op zijn blauwe helm en kleren. Het aantal vermoorde journalisten in Gaza is met zijn dood opgelopen tot 166.
Hij zal de Telegraaf niet halen.
Net als die twee Rode Kruis mensen, Ibrahim Eid and Ahmad Abu Hilal. Gisteren gedood toen hun huis in Gaza werd gebombardeerd.
Ik zie de berichten over de gedode chirurgen, verplegers en artsen. Die in hun bescheiden hagiografieën, doodmoe, met een haastige blik, vaak nog glimlachend in de camera kijken. Die probeerden te redden wat er nog te redden viel in de chaos, de stank, de hel op aarde.
Helden die hun medemenselijkheid met hun leven moesten bekopen.
Dr. Saeed Joudah, de enig overgebleven orthopedisch chirurg in Gaza, een week na de dood van zijn zoon, in zijn oog geschoten door een Israëlische drone.
Dr Adnan Bursh, die werd vermoord in de folterkelders van het IDF.
Dr. Mohammed Al-Nouno, Apotheker in het Al Shifa, geëxecuteerd waar zijn patiënten bij waren.
Prof. Hassan Hamdan, hoofd van de brandwondenafdeling bij het Nasser Medical Complex. Vermoord, met zijn hele familie.
Doctor Hadi Badran, een Palestijnse anesthesist, die vanuit het veilige Engeland, naar Gaza afreisde, om te helpen waar hij kon, ondanks zijn eigen longkanker.
Hij is daar gisteren gestorven.
Ik lees de verhalen van patiënten, gedood in hun ziekenhuisbed, van kou gestorven baby’s. Van het laatste kankerziekenhuis in Gaza dat tot puin werd gestampt. Van kleuters die door huurlingen in hun hoofd werden geschoten. Van soldaten die zich lachend tooien met het ondergoed van dode of verjaagde vrouwen. Die trots poseren voor Tik Tok, terwijl ze met één klap hele wijken opblazen. Alsof ze Joshua zelf zijn.
Ik zie het verhaal van Hind Rajab, zes jaar oud, die dagen op de achterbank, tussen de lijken van haar ouders zat, tot ze zelf werd vermoord. Net als de ambulancebroeders die haar te hulp wilden komen.
Het verhaal van Awni AlDous, Mahmoud Al-Kilani, Mustafa Yassin, Khaled Al-Zainati, een zuigeling, Omar, een peutertje dat omkwam met zijn kat.
Minstens twintigduizend kindernamen, gezichtjes die onder de stinkende puinhopen van de geschiedenis bedolven blijven. En die jullie binnen een uur weer zijn vergeten.
Omdat we zoveel leed helemaal niet kunnen verwerken.
Omdat zelfs massamoord gaat vervelen, als die maar lang genoeg duurt.
Omdat er alles aan wordt gedaan om de mensen in Gaza te besmeuren door iedereen over één kam te scheren, van baby tot Hamasstrijder, door continu hun geloof te criminaliseren en zuigelingen af te rekenen op de politieke keuzes van hun vaders en opa’s. Zodat er maar bitter weinig medeleven overblijft. Zelfs niet voor Ward. De bloem in de vlammen.
Omdat we zelf zo langzamerhand van gekkigheid, niet meer weten waar we moeten kijken en wie of wat we moeten geloven. Welke dodencijfers echt zijn en welke gruwelfoto vals.
Omdat geliefde en prominente kopstukken, dag in dag uit, op hoge toon hun eigen leed, met een ondertoon van onze schuld, in ons gezicht smeren. Een ritueel dat een vrijbrief lijkt te geven om als ooit meedogenloos opgejaagde groep, nu zelf onbeperkt te mogen moorden, te martelen en de sadist uit te hangen.
Zoals Erza Yachim, een reservist in het Israelische leger (95) zei: Erase them, their families, mothers and children. These animals can no longer live.
Omdat we ervoor terugdeinzen om de mogelijkheid te benoemen dat ook slachtoffers, daders kunnen worden. Bang om uitgesloten te worden en met een banvloek buiten de beschaving te worden gezet.
Omdat we in een links, rechts dichotomie worden gedwongen, waarbij je het, van massa en media nooit eens mag zijn met de andere zijde, omdat dit meteen als verraad aan de kliek wordt opgevat.
Omdat zovelen is wijsgemaakt dat Gaza is beloofd aan een uitverkoren volk. Sinds wanneer is een belofte, een valide reden om iets met zoveel geweld te grijpen?
Omdat we worden afgeleid, met verhitte discussies of wat in Gaza gebeurt, nou wel of niet een genocide is, terwijl het niet gaat om woordjes, maar om het feit dat daar iedere dag opnieuw onschuldige kinderen sterven, door gebrek aan zorg of voedsel, door een gerichte kogel of onder het puin, na een bommenregen, die mede door ons mogelijk werd gemaakt.
Onze stilte maakt ons misschien niet medeschuldig, maar wel medeplichtig.
Ik zie een miljoenenstad, met honderdduizend kilo springstof, tot aan de horizon vergruisd tot maansteen en poeder. Het fundament voor Gaza Beach met luxe penthouses, jachten, sterrenrestaurants en gouden stranden, waar mensen straks genieten van de zonsondergang, op de verpulverde botten en de schedels van een vergeten volk.
Ik zie een vernietigingskamp, omringd door hoge muren, dat wordt platgewalst en met de kracht van zes Hiroshima bommen, tot stof wordt herschapen, met de mensen er nog in.
Een oorlogsmisdaad waar zelfs de nazi’s, zich bij mijn weten nooit toe hebben verlaagd.
Mauvais temps dans le désert. Willem de Famars Testas
Es ist schon lange von mir zur Erwägung anheimgegeben worden, ob nicht die Überzeugungen gefährlichere Feinde der Wahrheit sind als die Lügen.
Friedrich Nietzsche.
Ze vallen vroeg dit jaar, de windstille weken.
Het gevoel dat ik alle grotere gedachten waar ik mijn hoofd omheen kon vouwen, al opgeschreven heb.
En het meest belangrijke dat ik te vertellen had, wel gezegd is.
Dat alles wat om mij heen gebeurt te plat, te vals, te leugenachtig is, om er woorden aan vuil te maken.
En dat terwijl het stof, van de dagelijkse boos- en verdrietigmakertjes, de schijngevechten, de hele en halve leugentjes en de al dan niet half stok gehesen valse vlaggen, zo overvloedig in wonderlijke krullen rond mijn voeten dwarrelt, maar weigert zich te verheffen tot iets dat me niet door de vingers glipt.
En dat terwijl onder al dat vuil, de diepere waarheden verborgen liggen, die de moeite waard zijn om op te graven.
Zoals het bedolven labyrint bij de piramide van Hawara.
Zo is daar het mysterie van majoor Marco Kroon, die na het zoetjes omduwen van een mysterieuze onverlaat, ineens in ieder damesblad en jeugdjournaal opduikt.
De verloren zoon van Ares, die, na jaren van regenboogvlaggen, soldaten met slappe tietjes en gemengde wc’s, precies op tijd kwam om ’s Nederlands verloren heldenmoed op te krikken. En onze sneuvelbereidheid “tik tok hip” te maken. Met een handig boekje en een grimmige tronie die mysterieus genoeg, steeds meer trekken van onze eigen gekroonde oliebol begint te krijgen.
Of neem de strapatsen van de schimmige antagonist, die tijdens de slag bij Brekelmans, Marco’s ingezakte heldendom, na jaren van dedain, opnieuw in brons deed gieten.
Die vreemde snoeshaan met een zwabber op zijn hoofd, die zo verdacht leek op de edelfigurant die wat bijschnabbelt als huurling in de rotten van Extinction Rebellion onder leiding van Asha ten Broeke; de Nederlandse Ernstine Röhmboter.
De naam Sieger werd gefluisterd, een wandelende torenflat, met zijn lengte van twee meter vijftig en een haakneus waaronder je een Cohiba in de douche kunt roken.
Hoe hopte hij zo vlot als een hinde over politiebarricades, in gezelschap van zijn vriendinnetje met zwart rugzakje, om samen ongestoord langs de DKDB boys en een haag militairen te kuieren en voor de oog der natie, iets langwerpigs uit zijn tas te trekken, tot onze nationale kletsmajoor “heldhaftig” ingreep en hem een haast dodelijke, doch zeer oppervlakkige, schaafwond aan de muis van zijn hand bezorgde, pal naast onze doorgaans zo bescheten Min Def, die hoewel hij uitsluitend nog zijn eigen puddingbuks heeft afgevuurd, manmoedig door bleef kakelen, alsof hij wist dat het verdachte rugzakje noch het tasje een AK47 of een spijkerbom zouden bevatten.
Het enige dat bij mij bleef hangen, nadat het gordijn van deze eenakter viel, was het besef, dat de initialen en de naam die in deze kwestie penetrant rondzingt, zo uitmuntend past bij de stereotype blonde reus in dienst van de macht.
Otto Skorzeny, Heinz Linge, Rochus Misch, Sieger Sloot, Otto Günsche.
Das waren doch alle Schauspieler, zullen de kroniekers later zeggen.
En dan had je nog de tokkelende Juntabruid, die kraaiend en pretkreetjes uitslaand, volop stof deed opwaaien, toen ze een groepje bakvisjes, wijs moest maken, dat een dienstjaar in de drone hell rond Soemy, net zo lollig is als een dagje Hellendoorn. Een voor de goede lezer, bijna perfect anagram. Iets dat geen toeval is.
Het echtpaar van Amsberg in vaste dienst van Rutte’s NATO PR machine. Wat een deconfiture.
Hoewel ook dat tafereel nog het ietsje chiquer was, dan de actie van Aad Brinkman die onder zijn natte steen dreigt terug te glibberen, met een kleine twee ton aan deugdonaties, opgebracht door onnozele zielen, die hij zand in de ogen strooide door een AI plaatje van mokkakleurige snoesjes te plaatsen, boven een oproep om een dagje Efteling voor die lieverds mogelijk te maken. En dat, terwijl het in werkelijkheid gaat om niets ontziend tuig dat bij een lokale dorpskermis moest worden weggehouden, omdat daar vorige jaren messen werden getrokken en gebruikt.
De zandstorm van magical mystery dust, blijft van alle kanten, onophoudelijk op ons neerdalen.
Zo was er vandaag ineens dat curieuze verhaal over die jonge Nederlandse vrouw, die verkracht zou zijn door een gemene Syriër, nadat ze bij nacht en ontij, op het pikdonkere strand van een Grieks eiland, besloot hem, in haar eentje te gaan helpen, omdat hij “problemen” zou hebben.
En waren er ineens “spontaan” gewelddadige rellen in Katwijk, die opdoken als een zandstorm bij heldere hemel, tussen door de mysterieuze prediker Abu Hafs opgejutte Islamitische demonstranten en potige Katwijkse Christenen. Ik zou spontaan een sleutelzin uit het wereldberoemde toneelstuk van Shakespeare, ofwel Francis Bacon, willen citeren: “Romeo o Romeo. Wherefore art thou Romeo.”
Het zijn stuk voor stuk voorbeelden van giftig stof, waarvan ze hopen dat er iets aan ons blijft kleven. Waarvan ze hopen dat het ons verblindt.
Om ons te misleiden, ons tegen elkaar op te zetten en in verdeeldheid te knechten en tot de laatste cent, uit te kleden.
Stof waarvan ze hopen dat we het inademen, dat het onze ziel versteent en onze geesten vergiftigt.
Stof dat de ware weg bedekt met een dikke beige laag en zo het pad naar de oase, waar we zo naar snakken, onzichtbaar maakt.
Stof dat door je handen glipt en verdwijnt door de zandloper van de tijd.
Een striemende storm, waarin we alle oriëntatie verliezen; die onzichtbaar maakt of we op rechtop of op zijn kop vliegen, die verbergt waar we vandaan komen en waar we naartoe wankelen, tot we aan de rand van de afgrond staan en we niet meer terug kunnen.
Stof waarin we niet meer zien wie de vijand is en wie de vriend.
Geselend gruis, waardoor we niet meer doorhebben wat werkelijkheid is en wat niet. Waarin waanzin niet langer te onderscheiden is van waarheid.
Zoals we deze week ons al schaterend realiseerden in de kippendansfilmpjes van Europese leiders in hun boxershort, met wit gepoederde neuzen, door het dolle van Oranje’s speciale marcheer poeder.
Fake, maar levensecht.
Doodeng en hilarisch tegelijk.
Want wat is nog waar?
Je kunt veel van Satan zeggen, maar humor heeft hij wel.
Waar ik de laatste tijd ook keek, niets dat ik zag of las, was de moeite van een groter stuk waard. Ik zag alleen maar stof en gruis.
Dus begon ik wat te lezen. A new Atlantis en H.P. Lovecraft’s verzamelde werk. Ik nam het heerlijk puntige evangelie van Marcus nog eens door, luisterde H.G. Wells Island of doctor Moreau, verdiepte me in William Cooper’s podcast serie over geheime genootschappen, bestudeerde de video’s van Godgevlamste, de mysterieuze Vlaming met zijn theorieën, die zo krankzinnig zijn, dat ze wel waar moeten zijn.
En ik las Nietzsche’s Antichrist en Zarathustra, de eerste serieuze aanvallen op mijn Christelijk geloof, waar ik dolgraag eens met een priester over zou discussiëren.
Een zin in het schroeiende geschrift Der Antichrist, bleef me het meeste bij.
Es ist schon lange von mir zur Erwägung anheimgegeben worden, ob nicht die Überzeugungen gefährlichere Feinde der Wahrheit sind als die Lügen.
En vandaag dacht ik ineens.
“Lieber Friederich, wurdest du mir glauben.
Im Jahr 2024 wird es nicht mehr der Glaube sein, in dem die Lüge stürmt. Es ist die Realität.”
Hoe kon Friedrich Nietzsche weten dat de leugen niet langer in het geloof ligt opgesloten.
Dat geloof juist een fundament, een richtsnoer biedt en kracht en houvast geeft.
Dat de leugen, gevaarlijk dan ooit is, maar besloten ligt, in de door hem zo mooi bezongen realiteit. Een realiteit waar er in zijn tijd nog maar één van was.
Je kent die klassieke capitulatiefoto nog wel, van de geschiedenisles op de middelbare school. Het was vijf Mei 1945, in Volkert city Wageningen. Hotel de Wereld.
Prins Bernhard, de Canadese generaal Foulkes en de Duitse generaal Blaskovitz in zijn vetleren overjas, zaten om een ruwhouten tafel en tekenden daar de capitulatie.
Een foto die suggereert dat Nederland, die stralende dag in mei, eindelijk bevrijd was na vijf jaar naziterreur en Jodenvervolging.
Nederland weer soeverein!
Maar niets was minder waar.
De prins die namens het, door vaandelvlucht inmiddels onrechtmatig geworden koningshuis, aanzat in die Wageningse bistro, toverde heus die dag de Nederlandse monarchie niet met een magische kroontjespen terug in de warme boezem van Willemien, uit de handen van Arthur Seyss Inquart, die krankzinnig genoeg, die macht door Oranjes toedoen, legitiem had overgenomen,
integendeel.
Benno zat er eigenlijk voor spekjes en bonen bij. Hoewel ze die avond vast gebroederlijk een biefstukje of een parelhoentje hebben gegeten. En weggespoeld met een frisse Riesling.
Er gebeurde die dag zelfs vrij weinig in Wageningen, behalve wat besprekingen over de afhandeling van troepen en andere logistieke details.
En dié stukken werden pas getekend op 6 mei, een dag erna, in de aula van een aanpalende school.
Saillanter detail.
De Duitse Generaal Blaskovitz, die later met “hulp” van wat SS “makkers”, zelfmoord zou plegen, gaf zich, zoals de foto suggereert, helemaal niet over aan de flamboyante Prinz Bernhard zur Lippe.
Een gebeurtenis die op zichzelf dolkomisch zou zijn geweest, omdat Benno, volgens mij, in de jaren 20 en 30 niet alleen prominent lid was van de Reiter SS, wellicht de Leibstandarte Adolf Hitler, de Flieger SA maar ook van de NSDAP en ongetwijfeld de Abwehr van Canaris. En al helemaal omdat het gezelschap van Bernhard in januari 1937 nog keurig met zijn arm omhoog stond en een traantje wegpinkte bij het Horst Wessel lied tijdens zijn huwelijk met Juul. Een “dirty job”, zo beweren boze tongen, waarvoor hij persoonlijk door Hitler was aangezocht. Om als arme maar voorname Zuchthengst, Nederland via het koningshuis, vreedzaam Heim ins Reich te manoeuvreren.
Alles für Führer und Vaterland, moet stoute Benno gedacht hebben.
Hoe hard onze lieve opa’s en oma’s ook met hun Rood Wit Blauwe vlaggetjes zwaaiden en Oranje boven zongen, in werkelijkheid kwam Nederland helemaal niet terug in handen van Oranje, laat staan van het Nederlandse volk.
De nazi’s tekenden Nederland namelijk over aan SHAEF, wat staat voor Supreme Headquarters Allied Expeditionary Force. En dat gebeurde cynisch genoeg wél op 5 mei 1945, om 8 uur ’s ochtends. Toen de bonte gordijntjes voor de ramen van die gezellige Wageningse kroeg nog potdicht zaten.
Dat was de datum waar de Duitsers op de Lüneburger Heide, ons lot in handen legden van een hele andere Bernhard. Veldmaarschalk Bernhard Montgomery. Monty. De architect van de bloederige Arnhem blunder en commandant van de 21ste Army Group.
Nederland was voor zover ik het kan nagaan, helemaal geen partij in die overeenkomst. En dat is ook volgens mij ook nooit officieel veranderd.
Vanaf dat moment wordt het heel vaag. En bleef Nederland bij mijn beste weten gewoon bezet gebied, met een dun laagje autonomie, de schijn van een constitutionele monarchie en parlementaire democratie.
Alles echter onder de dwingende schaduwmacht van de overwinnaars.
Met andere overlords, niet in Berlijn, maar in Washington en London en een prominente rol voor de familie Donner.
I don’t wish to rain on your parade, maar op 5 mei vieren wij een leugen.
Wij zijn helemaal niet soeverein.
Nederland is gewoon een soort Fort Benning, Guam. Misschien New Jersey, maar zonder federale rechten.
Nederland is een verward 80 jaar oud stiefkind, dat niet weet wie zijn echte vader is. Met een nep pappie, die een Argentijnse blondine trouwde en in haar geboorteland ook altijd met vakantie is, net als zijn opa. Toevallig in het Tiroler dorpje waar de kindertjes van alle oud nazi’s in bonis wonen. Al wheelies en donuts trekkend met zijn Porsche en bellen blazend met zijn blond schuimende speedboot. Ons verweesd en verward achterlatend.
Juliana had nog medelijden, die bolle allang niet meer.
Tsja.
Landgenoten, wij zijn niet onafhankelijk. En er is dus niks te vieren op 5 mei.
Hoe fijn het ook is om de uitgelatenheid van imitatievrijheid één dag te voelen. Eén dag net te doen alsof we zelf iets te zeggen hebben.
En hoe graag ik het gevoel van vrijheid iedereen ook gun.
Als het rood, wit, blauw zo magnifiek klappert tegen het diepe azuur van een typisch Nederlandse lentedag, zou je er ook bijna in geloven.
Nederland kreeg op 5 mei haar vrijheid niet terug. We kregen wat vriendelijker tirannen. De spijkerlaarzen verdwenen uit het straatbeeld, de Joden, Sinti, Roma, Jehova’s en homo’s en ons Fahrrad waren veilig, maar echt bevrijd zijn we nooit.
En je hoeft niet eens zo goed op te letten, om het te zien.
De ijzersterke Atlantische lobby, de Council of Foreign relations en Trilaterale hobbyclubjes waar veel van onze ministers en kamerleden lid van zijn. Onze prominente rol in Bilderberg en WEF en ons haantje de voorste gedrag in Coalitions of the Willing.
Als er weer eens huwelijkstenten in Afghanistan, ziekenhuizen of kleuterscholen in Bagdad of Tripoli moet worden gebombardeerd er clusterbommen moeten worden geleverd aan Israel of er via de Amsterdamse Zuid As triljoenen moeten worden rondgepompt in de Oekraïense bloedgeld wasmachine, staan wij vooraan te wapperen met ons vingertje in de lucht.
Onze vrijheid is een leugen. Maar wisten we dat niet eigenlijk al? Een leugen, zoals alles een leugen is.
Van de schadelijkheid van roomboter en de gezondheid van Jus d Orange tot de vorm van de aarde en onze hele geschiedenis.
Alleen ons gevoel, dát is geen leugen.
Het gevoel over ons Nederland, vrij of niet. Nochtans ons geboorteland.
Het land waarin we zijn verankerd. Waaraan we door de geschiedenis zijn vastgeklonken.
Veroverd op de zee, de Britten en de Spanjaarden.
Onze geboorteland, waar we onwillekeurig steeds naar terugkeren als een zwaluw na een lange winter.
Als een pad die ieder jaar welgemoed koers zet naar dezelfde vijver als zijn voorouders, ook als die poel allang is bedekt met een rubberen tegel en een wipkip in een Vinex-wijk.
En daarom is vier mei zo belangrijk.
De enige datum die wij, Nederlanders gezamenlijk voelen.
In een stil gebed van twee minuten.
Vier vier mei in jezelf.
Zonder te luisteren naar comité’s en politici, naar actiegroepen en lobbyclubs.
Zonder ruzie te maken, zonder kransen te leggen, zonder je stem te verheffen. En als een onverlaat dat toch doet, laat hem dan maar schreeuwen. En focus op de moedige mensen die we in de tijd zijn verloren.
De onzichtbare wortels die ons in de klei houden en zorgen dat we niet wegdrijven in een zee van waan en leugens.
Vier mei zijn wij, Nederlanders twee minuten verbonden. Dan leven we twee minuten in de waarheid. En zijn we twee minuten echt vrij.
Vier Mei is geen leugen.
Wat ze er wel van willen maken.
Omdat zelfs twee minuten oprechtheid en vrijheid hen te veel is.
Hen angstig maakt.
Vier mei is van ons, de Nederlanders, dan herdenken we onze doden.
Dat pakken ze ons nooit af.
En vijf mei zul je vragen?
Ik vier die fake bevrijding niet.
Ik vier het verzet. Van nu en toen.
De moed van mensen die niet buigen. De moed die ons vrij maakt onder iedere tirannie.
De ware vrijheid zit in onszelf.
Ik leef voor mijn werk. Wil je mij supporten? Dat kan hier…
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Ik lees mijn eigen stukken nogal eens terug. Dan probeer ik een lijn te ontdekken en uit te vinden wat er beter kan.
Behalve de barokke stijl en veel te lange zinnen, valt me op dat ik vaak verzand in hopeloze verzuchtingen. En nooit met concrete oplossingen kom.
Dat ik vooral een lauwwarme modderpoel biedt, waarin wij ons met zijn allen in onze eigen verbijstering, verdriet en wanhoop kunnen wentelen, met als enige uitweg de Here en het hiernamaals.
Een poel van radeloosheid, waar de onaantastbare kaste die ons al tijden alle hoeken van de ring laat zien, ons het liefst zolang mogelijk in laat spartelen, omdat wij mensen onze schaarse energie maar één keer kunnen besteden. En onze blinde woede, depressie, verwarring, vruchteloze smeekbedes en onze aan dovemansoren gerichte eisen, de acceptatie van krankzinnig terreurbeleid, juist dichterbij brengen.
Zie de vijf fases van verwerking volgens het model van Elisabeth Kübler-Ross. Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en aanvaarding.
Vandaag wil ik juist wat praktischer voorstellen doen, waar de burger die voor zijn recht op wil komen, wellicht iets mee kan.
Dit betoog is dan ook van een ander kaliber, dan jullie van me gewend zijn. Droog en ongezouten en misschien ook wel het meest linke dat ik ooit heb geschreven.
Juist omdat het niet verzucht, niet klaagt, niet beschuldigt en jullie niet meetrekt in wanhoop of zelfmedelijden onder prachtige klatergouden stijlbogen, maar eenvoudige oplossingen en een andere focus beschrijft, waarmee ik denk dat burgers hun positie tegenover tot nu toe zo ongenaakbare macht kunnen versterken.
Filosoferen over vormen van protest is niet zonder gevaar in het huidige stochastische tijdsgewricht, maar aangezien het Anarchist Cookbook, een geschrift vol explosieve recepten en gevechtstechnieken voor pluizen en stinkerds, nog steeds vrij bij Bol en Amazon te krijgen is, de schrijver William Powell nooit is bestraft en ik volstrekt vreedzaam en wettig wens te blijven in mijn adviezen, hoop ik maar dat de gevolgen los zullen lopen. We gaan het zien.
Eerst even een theoretische onderbouwing, die heus ergens naartoe werkt.
Als wij burgers in dit land iets willen veranderen gaan we dat met klassieke acties niet meer redden.
Gans het raderwerk staat allang niet meer stil, als onze machtige arm het wil.
De mechanismes, de centra en gestaltes van de macht zijn veranderd. Wijzelf ook.
De grote idealen, de brede fluwelen banieren, de opzwepende kleuren van de revolutie, het uitzicht op een nieuwe dageraad, ze maken de moderne mens de pis niet meer lauw.
En de klassieke zuilen, die weliswaar op hun manier het individu en de opstandige geest door conformiteit verstikten maar maatschappelijke bewegingen ook zoveel houvast gaven, zijn in 80 jaar liberalisering omgeduwd en verbrijzeld.
Ooit klaterende politieke, idealistische stromingen zijn verzand en opgedroogd. Hun trotse vaandels werden poetslappen of voer voor motten en musea. Hun meiboom staat er verveloos bij.
Alleen de schaduwelite bezingt besmuikt een nieuwe internationale. Een wereldorde, waarin de arbeider niets te zeggen heeft of vervangen wordt door robots, AI en moderne slaven. En wij staan er machteloos naar te kijken.
En helaas, aansporende gemeenplaatsen als “opstaan voor ons recht”, “in actie komen”, “staken voor gerechtigheid”, “ons verenigen tegen de oorlog of voor de vrede”. Ooit zo revolutionaire termen als “solidariteit”, klassenstrijd, vrijheid, gelijkheid, broederschap” slaan niet langer een deuk in een pakje autistische burgerboter. Men begrijpt het niet meer. En het motiveert nog minder. Het stoot zelfs af. Terwijl het afnemen van burgerrechten, het aantal ge- en verboden, het aantal redenen om je stem luid te laten horen, hand over hand toeneemt. Gekmakend.
Daarbij komt dat op de enkele momenten dat burgers zo getergd zijn, dat ze toch in grotere getale voor hun rechten opkomen, hun reflex nog steeds is om op een aangewezen, door blauwe busjes omzoomd grasveldje in een hoofdstad, vruchteloos op een fluitje te gaan staan blazen en driftig te gaan zwaaien met een spandoekje of een vlaggetje.
Zo ondergaan ze gedwee het vernederingsritueel. Een dagje dollen in een door de ME, Romeo’s en stillen afgehechte “actie Efteling”, gemeden, belasterd en belachelijk gemaakt door de nuttige idioten van de Volkskrant en het NOS journaal.
De westerse, liberale, egoïstisch ingestelde mens wordt, als het op actie aankomt, pardoes weer dat ouderwetse kuddedier en trekt de zeldzame keer dat hij zich toch van de driezitsbank losrukt, massaal naar de centra waar hij van oudsher de macht vermoedt, maar die daar allang verdwenen is of zich onaantastbaar heeft verschanst in een fort, een bunker of een gepantserde Audi A8.
Alles in onze maatschappij is in de afgelopen eeuw tijd ingrijpend veranderd, maar onze actie intuïtie is nog steeds dezelfde als tijdens de massademonstratie tegen het kabinet Ruijs de Beerenbrouck in 1923. Als het om protesteren gaat, gedragen we ons nog steeds als een stoommachine. Voorspelbaar. Monotoon in gedrag, plaats en bewegingen.
Kansloos, omdat de door de macht voor protest geselecteerde accomodaties en locaties, zo zijn ingericht en afgeschermd, dat er geen enkel gevaar voor de macht uit spreekt, alle woede wordt ingekaderd en alle energie wordt geloosd, als verspild zaad in een Kleenex.
Met hoeveel soldaatjes de boze burger ook is, de moderne massademonstratie, blijkt keer op keer toonbeeld van massale machteloosheid.
Hun vruchteloze woede geeft even een fijn gevoel van ontlading, maar er komt nooit een kind van.
Het enige dat na zo’n actie overblijft, is een misleidend gevoel “iets goeds te hebben gedaan ” en een nog beter geïnformeerde macht, die iedereen heeft geturfd en geregistreerd.
Een trend op sociale media veroorzaken of het uitventen van een petitie is al net zo vruchteloos.
Je denkt dat je iets bereikt. Maar alles blijft gewoon bij het oude.
Om Jeroen Pols te parafraseren. “Je zit nog steeds, thuis, op de bank, met een zak chips”, je woede te projecteren op een beeldscherm, dat niet terugpraat.
Of het nou gaat om boerenmanifestaties, vredesdemonstraties of coronaprotesten, alle terechte eisen en wensen uit vele kelen zijn vervlogen en verstomd in de sleur van de volgende dag, hoe groot de opkomst vaak ook was.
We mogen onszelf daarover niks wijsmaken.
Als er al iets veranderde in de koers van de macht, was dit steeds hun eigen keuze, genomen op een door hen geselecteerd moment, volgens hun eigen scenario. Nog steeds op weg naar hun eigen heilige doelen.
Hoewel we ons graag verbeelden dat wij het waren, die het verschil maakten met onze gele plu op Museumplein of Malieveld.
Het is nog erger.
De enige recente idealistische demonstraties die wel effect hebben gehad, zijn acties van de handpopjes en marionetten van de macht zelf. Geregisseerde overheidstoneelstukjes, vermomd als volksverzet, om juist het beleid van de macht te dienen.
Neem het getreiter van Extinction Rebellion die met haar acties toevallig altijd juist de gewone burgers treft; astroturf demonstraties, aangevoerd door goedbetaalde starlets, die op commando kunnen huilen en collaborerende opinievarkentjes die breed worden uitgemeten in de media, om het gewenste overheidsnarratief “raison d être” en “a sense of urgency” te geven en de gewone man zo te sarren, dat hij de overheid juist gaat smeken het demonstratie grondrecht in te perken.
Je kunt veel van satan zeggen, maar gevoel voor humor heeft hij wel.
Om de stem van de burger meer kracht te geven en de gemeenschap weerbaar te maken, moet het begrip actievoeren dringend op de schop.
Dat kan, vreedzaam en volstrekt wettig.
Dit zijn wat ideeën die ik in al die jaren van ongeneeslijke opstandigheid heb verzameld. Ideeën die opvallend goed in elkaar passen.
Van centraal naar om de hoek.
Wat als de boze burger het Museumplein en het Malieveld nou eens links laten liggen en hun energie zich verplaatst naar de vele honderden dorps en stadspleinen van de eigen gemeentes. Wat als ze niet eenmalig en op een voorspelbare, aangewezen plek opduiken, maar vaker, met steeds andere groepen, steeds met andere goed begrepen, burgerlijke belangen. Zónder politieke of idealistische signatuur.
Lokale demonstraties op plaatsen waar het bestuur nog relatief dicht bij de burger staat en waar relatief veel meer macht ligt dan vroeger. Waar de dialoog nog gemakkelijk gevoerd kan worden op de stoep van het stadhuis.
Waar, zoals onlangs in mijn gemeente, het college nog wakker lag van een paar boze burgers en de COA noodopvang er vooralsnog niet kwam.
Waar het lokale sufferdje, de Gooi en Eemlander en PowNed nog graag voor op komen draven, om verslag te doen.
Vertrouwde plekken waar de lokale burger gewoon op zijn gemak naartoe kan kuieren. En niet bang is om gezien te worden omdat het doel a-politiek, invoelbaar en herkenbaar is.
Demonstraties waar het zelfs gezellig is, omdat je eindelijk je buren, je loodgieter of je dokter eens ontmoet, mensen die precies hetzelfde denken over die windmolens, die noodopvang of het verbieden van hun dieselbus of de open haard.
Maar hoe krijg je de burger naar het plein?
Opkomen voor individuele burgerrechten in plaats van collectieve idealen.
Natuurlijk kan het demonstreren voor abstractere, grote idealen of tegen schanddaden in verre landen, gewoon door gaan.
Natuurlijk is het prachtig als Marianne Zwagerman een klets van een vredesdemo organiseert in hartje Den Haag.
Maar de westerse liberale, egocentrisch ingestelde mens denkt nauwelijks nog in termen van het collectief belang, laat staan in idealistische vergezichten.
De actie van de nabije toekomst, speelt wat mij betreft in op de eisen van de moderne mens; gemak en vooral eigen belang.
Het belang van de gewone burger die momenteel machteloos toekijkt, hoe hem steeds meer rechten worden afgenomen. De burger die best iets “wil doen”, best wil protesteren, maar geen idee heeft hoe en waar hij medestanders vindt. Omdat klassieke dwarsverbanden zijn verbroken.
Daarom is een nieuwe manier van actievoeren nodig. Tailormade, op onderwerpen waar burgers zich persoonlijk sterk bij betrokken voelen.
Die burgers moeten elkaar makkelijker kunnen vinden, om hun rechten op- of terug te kunnen eisen, beslissingen en beschikkingen aan te vechten en ongewenste plannen te voorkomen.
De westerse liberale, egocentrisch ingestelde mens wordt immers pas hartstochtelijk over een recht of een bezit dat hij dreigt te verliezen of een beslissing die over zijn hoofd wordt genomen en waar hij persoonlijk schade van ondervindt.
Een noodopvang die de huisprijs doet kelderen. Een windmolen die het leven vergalt. Het behoud van zijn dieselauto; daarvoor wil de egocentrische liberale mens best een keer de straat op. Als hij maar wist waar, wanneer en met wie.
De gemiddelde burger hecht waarde aan behoud van zijn zijn hond, zijn open haard, daar wil hij best voor in de bres springen.
Maar hij heeft geen idee hoe hij medestanders vindt. En zit als dat niet lukt al snel met bij de pakken neer.
Want er is geen bond voor het behoud van vuurkorven, dieselauto’s of huisdieren, terwijl juist daar de revolutie begint.
Alleen op basis van gedeeld eigenbelang, kan een nieuwe gemeenschap worden gebouwd.
Als alle barbecue liefhebbers van Utrecht elkaar hadden weten te vinden en het Domplein had dagen achter elkaar volgestaan met duizenden rokende en pruttelende Big Green Eggs en Webers, was dat bizarre BBQ verbod er nooit gekomen. Als de boeren de lokale burgers hadden betrokken bij hun lot, stond Nederland nog vol koeien.
Van actiepamflet naar digitaal platform?
De nieuwe actievoerder is een actieconsument.
Om de burger weer mondig te maken, moet collectief protesteren gemakkelijk gemaakt worden, voor een concreet doel zijn, op basis van goed begrepen eigenbelang en vrij van politiek stigma.
Individuen met een gedeelde actie eis, moeten elkaar makkelijk kunnen vinden. En dat kan ook dankzij de moderne techniek.
Bijvoorbeeld via een eenvoudig online a-politiek actieplatform.
Je vult erop in wie je bent, waar je woont, en wat je belangrijk vindt. Dat kan een groot ideaal zijn, wereldvrede, maar ook het behoud van de garnalenvisserij in Urk, het tegenhouden van een lokaal AZC, het stoppen van een terreurturbine of een verbod op open haarden. Als er op een onderwerp op een locatie kritische massa is bereikt, krijgt iedereen met gedeelde belangen en dezelfde locatie daarvan bericht.
De groep met het gedeelde belang kan dan zelf een locatie en een tijd kiezen om voor of tegen dat specifieke doel te demonstreren.
En als mensen elkaar eenmaal ontmoeten, zul je zien dat zich nieuwe a-politieke, sociale kernen vormen van burgers van allerlei afkomsten, rangen en standen, die gemotiveerd zijn om lokaal voor elkaar op te komen.
De gemeenschap herstelt zich zo en bouwt zich opnieuw op, van binnenuit, op basis van gedeeld eigenbelang.
Een gemeenschap van mensen die hun collectieve kracht hebben geproefd, die samen op zijn gekomen zijn voor hun recht, bijvoorbeeld om te mogen barbecuen, laat zich ook de kaas niet langer van elkaars brood eten.
Niets verbroedert zo, als samen actie voeren tegen een op hol geslagen macht.
Dat is mijn ervaring van de afgelopen jaren.
Maar daar houdt het niet op.
Behoud van actie energie.
Binnen ieder burgercollectief dat lokaal actie voert, ontstaat als vanzelf een schat aan gespecialiseerde kennis over een bepaald actieonderwerp. Denk aan jurisprudentie, specifieke wetgeving, casuïstiek, gegevens over vervuiling, misdaad en overlast, templates van brieven, gespecialiseerde advocaten, do’s en don’t’s.
Het is de kunst die kennis te behouden voor anderen, die later tegen hetzelfde probleem aanlopen. Of uit eigenbelang, omdat de macht nooit opgeeft en de kans groot is dat je een jaar later opnieuw voor iets soortgelijks in de bres moet springen.
Zulke lokaal, met bloed zweet en tranen opgedane, gespecialiseerde kennis blijft nu verborgen in dode whatsapp groepjes en verfrommelde notulen, nadat de actie voorbij is en men is overgegaan tot de orde van de dag.
Hoe slim zou het zijn om opgedane ervaring te delen met andere groepen die voor dezelfde opgave komen te staan. Hoe goed zou het zijn om elkaar te helpen.
En dan gaat vanzelf de laatste fase is, van het mondiger maken van de egoïstische liberale burger.
Interlokale solidariteit.
Want als individuen elkaar eenmaal hebben teruggevonden en de lokale kritische gemeenschap is herboren, hoe zou het dan zijn als lokale gemeenschappen van bijvoorbeeld, barbecue liefhebbers, elkaar zouden vinden en ondersteunen. En af en toe samen op zouden trekken.
Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan.
De gedachte aan twintigduizend gewone burgers met gezellig rokende barbecues vol braadworsten, midden op het Domplein…
…daar krijgt de macht pas nachtmerries van.
Vind je dit stuk interessant of zelfs belangrijk? Steun mij dan alsjeblieft hier!Ik kan alleen blijven schrijven als jullie mij supporten.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Inleiding: Een stukje schrijven lijkt zo makkelijk. Maar ik heb meer nodig dan vier vingers, een beeldscherm en een toetsenbord. Ik doe het niet alleen. Als ik schrijf neemt “iets” het over; een geest die me woorden influistert, melodie in zinnen blaast en de maat in mijn woorden slaat. Dat zorgt dat ik af en toe iets schrijf dat ik zelf achteraf niet herken, laat staan kan herhalen.Als die stem zwijgt, kan ik forceren, mezelf of iemand anders imiteren, een orgasme faken, maar wat een struggle.
De geest is er niet op deze Saturnusdag. Naar betere oorden gevlucht, ver weg van het onderwerp.
Normaal doe ik liever niks als zij er niet is, behalve lopen met Ari en Beer, stofzuigen, veel stofzuigen en H.P. Lovecraft en Oscar Wilde luisteren omdat je altijd moet blijven beseffen wat een prutser je eigenlijk bent.
Maar na het filmpje van de moedige Seb van Lier uit Uden, moet ik wel schrijven. Omdat zijn ontroerende spreekbeurt voor de raad en het college van de Gemeente Maashorst een waterscheiding betekent, die het kapseizende, schip nog kan keren.
Vergeef me dus als dit stuk klinkt als een zescilinder zonder motorolie. Het moet maar even.
Post Scriptum: Het is nu zondag half zes ‘s ochtends. De geest is teruggekeerd en heeft het boertige stuk gecorrigeerd. Ook deze inleiding.
Vandaar.
общество, которое не может защитить своих детей, не имеет будущего.
Vladimir Vladimirovitsj Poetin trapte met deze onheilspellende uitspraak een open deur in, waarvan de meesten van ons tien jaar geleden niet hadden kunnen denken dat we ooit één stap over haar glibberige drempel zouden zetten.
“Een samenleving die zijn eigen kinderen niet kan beschermen, heeft geen toekomst.”
Dat waren wij toch niet?
Onze kinderen waren heilig.
Van onze kinderen bleef je af!
Maar Vladimir Poetin sprak nadrukkelijk wel over de West Europese landen. En al zeker over Nederland.
Zijn woorden over de pedopartij, april 2013 in de tuin van de Hermitage, recht in het bête smoel van Rutte, waren daar al een bijtende voorbode van.
Wat heeft de man gelijk gekregen.
Hoeveel kalfjes liggen er inmiddels niet heel of half verzopen, in de nog steeds wijdopen Nederlandse beerput.
Waar de mythe van de onaantastbare kinderen af begon te brokkelen, weet ik niet meer precies.
Het was immers een traag proces.
Begon het bij de misbruikschandalen in de Rooms Katholieke Kerk, Bisschop Gijsen? Waren het de geruchten over mannen in zeer hoge kringen, waarvan ik de namen niet mag noemen van Micha Kat? Dutroux, Ann en Eefje? Robert Mikkelsen, het Hofnarretje van de macht? De Nederlandse internetservers tjokvol kinderporno. Het ronde huis. Het verhaal van Lisa op Argos?
Of de geruchten over mysterieus verdwijnende alleenreizenden minderjarige asielzoekers uit opvangcentra?
Dat laatste stille drama moet zich begin deze eeuw hebben afgespeeld. Maar ik cijferde dat toen nog weg als een abberatie. Kinderen uit een ver en vreemd land, misschien op doorreis naar een oom, misschien aan het werk gezet in de spoelkeuken van een Chinees restaurant.
Who knows en belangrijker… Who cares?
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik zag al die verhalen als gruwelijke, maar kleinschalige incidenten, vaak van lang geleden.
Terwijl het achteraf de alarmsymptomen bleken te zijn, van een veel verder en nog steeds lustig voortwoekerende dodelijke infectie.
Een ziekte die steeds sneller en brutaler om zich heen begon te grijpen.
Een ziekte die de afgelopen jaren liet zien, hoe goed wij werkelijk zijn “in het beschermen van onze kinderen” en daarmee de toekomst van onze ooit zo beschutte samenleving.
De afgelopen jaren zijn we door het komisch duo “schade en schande” zo vaak met een natte handdoek in ons gezicht gemept, maar we weigerden wijs te worden.
We gebruikten die groezelige lap liever om onze ziende blinde ogen te bedekken.
Het groteske van de situatie, begon bij mij pas door te dringen, toen ik hoorde van de duizenden slachtoffers in het toeslagenschandaal.
Onder valse voorwendsels uit hun gezinnen weggerukte, Nederlandse kinderen, die spoorloos achter het gordijn verdwenen, zo de mist in.
“Eyes Wide Shut” in de polder.
Kinderen waarvan er opvallend veel stierven, ver weg van hun wanhopige ouders, die eerst opzichtig werden “geholpen” door politici, die er lustig hun imago mee opvijzelden, maar die daarna alsnog keihard door hen in een onmetelijk memory hole werden gedumpt.
Niet alleen door “staart tussen de benen man” Omtzigt en consorten, maar ook door ons zelf. Het Nederlandse volk van hopeloze schouderophalers.
Vlak daarna hoorden we hoe Minister Hugo de Jonge de Janssen jab, framede als een onschuldige frikandel; de slachtvlezige appel van Sneeuwwitje.
En hoe hij iedereen die zijn giftige worst niet slikte als een asociale klootzak neerzette.
In plaats van woedend naar Den Haag te trekken, om minister Bloedschoen -dit is een autocorrectie die ik laat staan- een curryworst in een of meerdere lichaamsopeningen te persen, haalden zoveel Nederlanders hun schouders op, luisterden zovelen braaf naar de giftige propaganda en lieten we massaal onze bloedeigen kinderen dansen met Jansen op de rand van de vulkaan die spike-eiwitten spuwt.
Zelfs toen bekend werd dat het RIVM en bloedschoen dus ook, wisten dat het vaccin serieuze bijwerkingen had bij jongeren en het vaccin niet veel later uit de markt werd gehaald, bleef het letterlijk doodstil in Nederland.
Je moest toch met goed fatsoen op wintersport. Zoals de buren.
Welke ravage zal die spuit onder onze bloedjes hebben aangericht, keurig weggemoffeld onder een tapijt, doordrenkt van censuur, schaamte en spijt?
En Moloch bleek nog lang niet verzadigd.
Nu zien we immers, avond aan avond op de treurbuis, een wonderlijke kongsie in uniformen vol vierdaagse medailles langstrekken; een reizend circus van operettegeneraals, politieke zetbaasjes en academia clowntjes met roomwitte mondhoekjes, zoals Beatrice de Graaf, die juichend, hitsend en liegend, onze deelname in een verre, wrede oorlog promoten, terwijl Tijs van den Brink, onze eigen polder Bernhard Flickerman, zich kirrend verkneukelt over de sneuvelbereidheid van onze kinderen. Samen met Sven Kockelman, die inmiddels zo moddervet is geworden dat hij zelf niet meer in een Oekraïense loopgraaf past.
En toch kan het altijd erger.
Tot een week geleden waren wij, ouders, wij opa’s en oma’s, tantes en ooms, broers en zusjes, wij verzorgers, wij oplettende buren, wij leden van de gemeenschap, altijd nog in staat om luidkeels in de bres te springen voor onze kinderen. Konden we, mondeling, voor en achter hen gaan staan. Ons breed maken om ze te beschermen. Tegen de prik, tegen de dienst. Tegen die gekke oom of mijnheer pastoor. Tot voor kort konden we op zijn minst gerechtigheid eisen of desnoods een malle schadevergoeding als ze toch iets overkomt. Tot een week geleden werden we niet met gummiknuppels geslagen, als we vroegen om gerechtigheid als ons kind slachtoffer werden van een misdrijf.
Zoiets werd zelfs de Dwaze moeders in Argentinië bespaard, hoewel pas na de moord op Azucena Villaflor en negen andere moeders die spoorloos verdwenen.
En toen zag ik de beelden van Seb van Lier uit Uden.
Een wanhopige vader, van wie de vijftienjarige dochter op brute wijze is verkracht door een minderjarige asielzoeker.
Een dader van wie men weet hoe hij heet en waar zijn AZC woont. Een roofdier dat niet werd gearresteerd of bestraft, maar wiens identiteit met man en macht door het COA schaduwgezwel, anoniem werd gehouden, die niet werd uitgezet, maar binnen Nederland is verplaatst naar onbekende bestemming, om daar opnieuw toe te slaan.
En toen zag ik hoe Seb, de radeloze vader, op een pleintje voor een Udense snackbar, werd neergeslagen en afgevoerd, toen hij, niet eens zo luidkeels gerechtigheid eiste voor zijn jonge dochter, die nooit meer de oude zal worden.
En daarna zag ik hoe hij, enkele dagen later, de papieren kreeg uitgereikt met daarop een gebiedsverbod dat hem moest belemmeren om te spreken, in de raadsvergadering, tegenover burgemeester, wethouders en de gemeenteraad van Maashorst die hem niet recht in het gezicht durfden te kijken.
Iets wat hij toch deed!
Moedig. Ingetogen en correct.
Het was een toespraak die nu terecht de wereld overgaat, omdat het onrecht onverdraaglijk is.
Sebs toespraak die liet zien hoe diep we inmiddels in de hel zijn afgedaald.
Een hel waarin niet de dader wordt bestraft, maar de hopeloze vader van een verkracht kind, een voor het leven beschadigd meisje van vijftien, door de macht in elkaar wordt getrapt.
Het deed me denken aan misschien wel de meest schunnige cartoon die ik ooit heb gezien. Een Engelse spotprent waarvan ik nooit had vermoed dat hij uiteindelijk waarheid zou worden, waarin meerdere mannen, recht in beeld, lustig een jong meisje verkrachten, terwijl de hopeloze vader van het kind door agenten wordt gearresteerd wegens discriminatie, omdat hij de heren wil stoppen.
Ik heb me altijd afgevraagd, waar het breekpunt van de mensen ligt.
Veel dieper dan ik dacht, na de duizenden verboden en geboden, na alle vernederingen en alle aanslagen op onze vrijheid, bezit en gezondheid die we inmiddels hebben geslikt voor zoete koek.
Ik heb me altijd afgevraagd hoever we van de piramide van Maslow moesten afdalen voor we iets terug gingen zeggen, iets gingen doen. Waar het moment lag waarop we ons niet langer de mond zouden laten snoeren. Ons zouden verenigen.
Dat moment lag niet bij het vergiftigen en onbetaalbaar maken van ons eten. We graasden rustig door in ons dorre weiland zonder koeien. Dat moment lag niet bij schoon water. Er was altijd nog de sloot en desnoods konden we elkaars bloed wel drinken.
Dat moment lag niet eens op de laagste trede van de piramide, maar in het fundament dat Seb blootlegde. Laat hem de rotsbodem zijn, waarop we kunnen bouwen.
Laat het oerrecht, je eigen kinderen te beschermen, het keerpunt zijn. Laten we het versplinterde en verstrooide verzet samensmelten , kennis en ervaringen delen in dienst van de gemeenschappen, waar de macabere COA karavaan neerstrijkt en elkaars gemeentehuizen en pleinen vol zetten met Dwaze Moeders en Vaders uit heel het land.
Vaders zoals Seb.
Een samenleving die zijn eigen kinderen niet kan beschermen, heeft geen toekomst.
Kom op voor je kinderen, al is dat het laatste wat je doet.
Dit artikel heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Je kunt me hier supporten.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Het is zonneklaar dat we met de hele kudde in noodvaart richting het ravijn denderen. Slechts een enkel gitzwart schaap dat niet de tegenwoordigheid van geest heeft een geitenpaadje naar graziger weiden te kiezen, vindt nog de energie en de moed, om te proberen de massa wezenloos geprikte wandelhelmpjes te keren, voor de gapende afgrond definitief is bereikt.
Zonder een weerwoord, laat staan één slag of stoot, lijkt alles dat onze voorouders in eeuwen hebben opgebouwd, dit land waar ontelbare jonge mannen hun leven voor gaven, bij voorbaat door de huidige bewoners opgegeven. We verliezen ons geld, ons goed, onze gezondheid, onze vrijheid, onze beschaving, ons geweten
en straks onze kinderen.
Dat is nu eenmaal de straf die staat op lafheid en onverschilligheid.
Opmerkelijk is dat verzet tegen de zich steeds duidelijker aftekenende ondergang uitdrukkelijk niet wordt gewaardeerd.
Zuchten, buigen, klagen en schouderophalen namen ongemerkt de plaats in van demonstreren, betogen, rellen, bezetten en barricaderen, waar we vroeger zo goed in waren. Het is een slechts een enkel wolkrabbetje, dat niet door de zwijgende kluwen, terug de mand van de hopeloze onmacht in wordt gesleurd.
En degene die ondanks alles, de kracht vindt om aan de communis lethargia te ontsnappen en het waagt zijn mond durft open te trekken, kan eerder rekenen op een aardappelschilmesje tussen de schouderbladen, dan een eervolle speer in de borst.
Of je nou een vredesbeweging start, een nieuwe partij, beweging of omroep, mensen wilt waarschuwen voor de gifprik of de kinderen uit je buurt wilt beschermen tegen Fabers gespierde troetelsoldaatjes, die, als hybride wolven door heel Nederland op dorpen en buurtschappen worden losgelaten, je wordt uitgehold, van binnenuit opgevreten en door je eigen kudde uitgespuugd.
De voorbeelden in politiek en media zijn flavio.
Terwijl jij probeert de kwetsbaarsten uit je gemeenschap te verdedigen tegen het Afrika Korps, dat Nederland onder aanvoering van VVD pooiers en Groen Links Quislings overspoelt, is het geluidloze priemen in je rug, van gemanicuurde rimpelvingers, niet van de lucht.
Terwijl jij als een van de weinigen je stem verheft tegen corrupte gemeentes die hun eigen burgerij aan het COA verkopen, staan heel wat”goede vaderlanders” jou misprijzend na te staren, terwijl ze met hun onderbroek vol voorvocht staan te anticipatiejubelen op de komst van fijne nieuwe gasten!
Hunkerend naar het moment dat ook zij, net als de bofferds in Ter Apel en Budel, plechtig het “Jij bent Welkóóóm, welkoom in mijn land!” aan mogen heffen en ze een zelfgebakken krentenwegge mogen aanbieden aan de bronstige bigi bana boys van militaire leeftijd, die hun kwetsbare gemeenschap van hockeymeisjes en Filipijnse nannies met volle bakfietsen komen verrijken.
Hoe de typisch Nederlandse collaboratie er 80 jaar na dato uitziet?
In ieder geval een stuk slapper, ontdaan van moed en “hogere” idealen.
Maar net als vroeger intens “fatsoenlijke” mensen. Ruggegraatloze grijze deugduiven, met kinderen die allang uitgevlogen zijn. Heilige edamame boontjes die zich uiteraard inzetten voor klimaat en solidariteit, maar wel met toegang tot de KLM VIP lounge en een gigantische stapel openhaardhout in de tuin. Dappere Dodo’s die nog nooit iets gevaarlijkers dan een pittige Netflix film hebben ondergaan. Goedzakken die het kwaad nog niet zou herkennen als het pardoes bij hun Sterre en Annemarie in de elektrische bakfiets sprong. En vooral mensen die leven om érbij te horen. Die hun eerstgeboren nog zouden offeren voor hun goede naam en eer; die nachten wakker liggen van het oordeel van de moeders van het schoolplein en de coryfeeën van de hockeyclub. Doodsbenauwd voor excommunicatie uit de groep, waarvoor ze hun ziel zouden verkopen om er maar bij te blijven horen.
Weekmakers die het stiekem wel met je eens zijn, maar dat alleen achter hun hand durven te zeggen, omdat ze niet bekend willen staan als oproerkraaier en ze “zoveel te verliezen hebben”.
Gütmenschen, die liever verzuipen in hun eigen deugsap, dan te proberen de toekomst van hun kinderen te redden, laat staan die van een ander. Die liever hun muil houden, omdat je stem verheffen nu eenmaal niet zo netjes is.
Het tekent de tegen de klippen op deugende fatsoensrakkers, de “apres nous le deluge” bejaarden en de onverschilligen, die nog op een relatief veilige plek wonen, dat ze de omwonenden van de noodopvang die alles gaan verliezen, waar ze krom voor hebben gelegen, maar wat graag neerzetten als racist of asociaal, omdat zij niet meteen akkoord gaan met de totale vernietiging van hun gisteren nog zo veilige leven.
Achter hun rug uiteraard en uitsluitend tegen de buurman.
Nooit recht in hun gezicht.
Het is zo typisch Nederlands. De backstabbers die bij gebrek aan Joden, nu hun eigen buurtgenoten in de stront laten zakken, weigeren hun stem te verheffen, om veilig in de luwte, stiekem te genieten van andermans ellende; voortgedreven door de eeuwige nijd, die er voor zorgt dat het ongeluk van de éne, de ánder zo vaak een lichte bolling in de broek bezorgt.
Want dat is Nederland.
“Fuck de buurman. Ik wil deugen, als zijn dochter wordt verkracht is dat bijzaak.”
“En als zijn zoontje naar Oekraïne wordt getrapt, dat moet dan maar.”
“Ik wil deugen, dus als de familie Jansen verderop een terreurturbine in hun tuin krijgt, is dat net goed!”
Of de over mijn wijk gangbare uitspraak; “Nu zijn die rijke stinkerds ook eens aan de beurt!”
Dat de meeste van die rijke stinkerds daar levenslang voor hebben geploeterd en ontelbare mensen, van banen en een salaris hebben voorzien, is direct vergeten.
Dit afgunstige, haatdragende, nooit solidaire volk; deze uiterlijk zo keurige en breekbare elite, met hun onderhuids voortwoekerende ongeneeslijke vorm van egocentrismekanker, onder de gezonde schijn van nette manieren, een fris gewassen uiterlijk en beschaafde merkkleding.
Die mensen, dat is het verdriet van Nederland.
Ik leef voor mijn werk. Wil je mij supporten? Dat kan hier…
Heuglijke update. Ik hoor net dat de Noodopvang op het Hocras terrein niet doorgaat. Zo zie je maar, dat gezamenlijk verzet wel werkt. En je nooit bij de pakken neer moet zitten!
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Verslag van een ontluisterend en onprettig gesprek bij Gemeente Gooise Meren.
Enige tijd geleden mocht ik dan eindelijk op audiëntie bij het gemeentehuis van Gooise Meren; een muisgrijze door de aarde opgeboerde Führerbunker, op wiens perceel, voor de fascisten aan de macht kwamen in het Gooi, een prachtige kakelbonte villa schijnt te hebben gestaan.
Met verende tred nam ik de betonnen treden naar de top van de Gooise Olympus. Hiep hoi, het heerlijk avondje was gekomen.
Het feest van de lokale democratie!
Hét ontmoetingsmoment waarin ik alsnog, entre nous, met de gemeentegoden van gedachten mocht wisselen over de geplande noodopvang voor tandartsen, dichters en hersenchirurgen op het Hocras terrein aan de Franse Kampweg.
Een besluit dat ons, buurtbewoners, nogal rauw op het dak was gevallen, omdat wij het besliste voornemen ons te vergasten op een legioen COA kroonjuwelen, uit beduimelde appgroepjes en tante Jannies Facebookpagina moesten lezen. En alles geheel buiten ons en zelfs de gemeenteraad om, was bekonkeld en beslist.
Ik had me speciaal voor de gelegenheid niet aangemeld, omdat ik heus weet dat ze me “kennen”, na mijn vorige column over deze saillante kwestie. En ik wilde uiteraard de verrassing erin houden. Wel zo gezellig.
Nou de surprise was geslaagd.
Waar andere groepjes Bussumse burgers keurig werden verdeeld onder de grijze vleugels van derderangs ambtenaren met zeggenschap over perkjes of vuilnisbakken, viel ons groepje, dat aanvankelijk werd voorgezeten door een boertige mijnheer die het midden hield tussen een politiebrigadier en een middelbare schoolconciërge, de eer te beurt, gezelschap te krijgen van een heuse VVD wethouder, type Prius verkoper met puntschoenen, die mij, curieus, al van naam kende, zonder dat we elkaar ooit hadden ontmoet.
En om het feest compleet te maken schoven ook de communicatieguru van Gooise Meren en een COA mevrouw aan, die wat later binnen kwam vliegen, waarschijnlijk omdat haar bezemsteel klem zat in haar fietsenrek.
Wat een eer!
Ik zal jullie het volledige gespreksverslag besparen.
Stel je eenvoudig voor dat je een uur in een emmer snot staat te kletsen, vol palingen die alle kanten op kronkelen om welke verantwoordelijkheid dan ook van zich af te laten glijden.
Voor dat doel ging het volledige register aan schijnbeloftes, hele leugentjes, halve waarheidjes, onbegrijpelijke politieke ambtelijke formules en politieke trucjes open. En zodra het moeilijk werd verschanste men zich triomfantelijk achter één van Ruttes laatste giftige appeltjes voor de Nederlandse burger; de spreidingswet.
Opvallend was de kramp bij het drietal om alles zo vaag mogelijk te laten. Elkaar lustig tegen te spreken en dat dan te ontkennen. Van niets te weten als het precair werd en vooral helemaal niets te beloven.
Dus onderbrak ik het gezellig voortkabbelend gesprek met één vraag.
“Wie is er eigenlijk verantwoordelijk, als er straks een kind met de broek op de knieën, in de berm van de sloot bij Station Bussum Zuid wordt aangetroffen?”
Geen denkbeeldige vraag voor een vader van een prachtige dochter van 16, na de gebeurtenissen in Budel met een meisje van 15, dat onlangs werd aangerand door een Levantistische kansentroetel.
De gezichten verstarden. En de boertige conciërge greep al bijna naar zijn dienstLuger.
Hoe durfde ik dit te vragen!?
Het lef.
De sfeer was ineens volledig verpest.
En daarom verdubbelde ik de inzet maar en wees ik de rood aangelopen VVD wethouder er fijntjes op dat “aangezien de beslissing voor de noodopvang, buiten bewoners en de raad om was genomen, die verantwoording toch echt uitsluitend bij het college lag”. Bij hem dus. En bij niemand anders.
Geen verrassing dat hij in zijn minder sympathieke antwoord fijntjes het woord “intimidatie” lispelde.
Bestuurders aanspreken op hun verantwoordelijkheid, valt immers tegenwoordig al snel onder opruiing.
Daar ging de sfeer!
Zeker toen ik, bij uitblijven van een duidelijk antwoord op de verantwoordelijkheidsvraag, het waagde deze woordelijk te herhalen, waarop de boertige conciërge ontplofte in woede en eiste dat dit onderwerp niet meer werd aangeroerd. Want anders!
Ik zag mezelf al liggen met een gebroken voorgebit op het betonnen voorportaal van de gemeentebunker, maar één en ander liep met een zoveelste aantekening in mij dossier af. Met een sisser zogezegd! Wat natuurlijk niet zo vreemd is in gezelschap van slangachtigen.
Verder trof mij vooral de COA dame, als een onappetijtelijke, arrogante figuur. Onaantastbaar en grimmig. Zo iemand die je met een vals, lieflijk stemmetje vertelt dat “Nederlanders toch ook misdaden plegen”. En “dat haar edele troeteldieren er gewoon bij dienen te horen en niets in de weg mag worden gelegd”.
Totaal ongevoelig voor onze zorgen. Iedere vraag ombuigend naar een antwoord met tips hoe wij konden helpen haar fijne schatten liefdevol op te vangen.
En warempel zaten er een paar dorre kinderloze Groen Links stofnesten in ons groepje die, al welkóóóóm zingend, reikhalzend uit leken te kijken, om te gaan klaverjassen en kantklossen met het nieuwe Afrika Korps van mevrouwtje COA.
Bussum was niet voor niets de grootste NSB gemeente, moet u weten.
Ach. Het COA. Een gezwel dat lustig metastaseert, groeit en uitdijt, onder leiding van Milo. Ook een VVD er en oud Burgemeester van Bussum. Een juichend carcinoom gevoed door de suikers van ons belastinggeld. Maar als het aankomt op het nemen van verantwoordelijkheid niet thuis geeft.
Als het aankomt op futiliteiten als veiligheid voor kinderen en het voorkomen van stammenoorlogen, schieten ze, kwaad kijkend, weg achter iedere lantarenpaal of onder de eerste natte stoeptegel die ze kunnen vinden.
Dan wordt er een onnozel Golem gezichtje opgezet. Dan is de teneur “wij zijn machteloos, wij kunnen niks, we hebben heel weinig geld, wij worden ook maar gestuurd”.
Een juichende “two girls one cup cocktail” van leugens, bedrog, misleiding en intimidatie. Onbereikbaar, ongenaakbaar. Zich altijd gedekt wetend door de macht.
Of het nou in Bussum is, Best, Budel of waar dan ook in Nederland; omvolking staat bovenaan de prioriteitenlijstjes.
En alles moet ervoor wijken.
Met een eenduidigheid, een organisatiegraad en een fanatisme dat mij persoonlijk sterk doet denken aan een andere periode in onze recente geschiedenis.
Alleen rijden de treinen nu naar het westen in plaats van het oosten.
Omvolking. Ze geven er miljarden van ons belastinggeld aan uit, ze liegen en bedriegen. Ze verraden hun buren en dorpsgenoten ervoor. Ze schuilen achter elkaar, met wonderlijke zinsconstructies en omzeilende antwoorden. En als je ze klem zet met feiten, zien ze dat slechts als een mening, die je natuurlijk mag hebben, maar waar ze niks mee gaan doen. Het moet!
En het zal, maar niemand weet waarom.
Ik heb er een heel slecht gevoel over.
Een zonderlinge twitteraar zei er ooit het volgende over.
“Niemand stelt de vraag meer, waarom ons land van het kleinste dorp tot de grootste stad moet worden afgeladen met mannelijke Afrikanen van militaire leeftijd.
Ik stel de vraag ook niet meer. Want ik weet het antwoord al. Dat antwoord zie je in de sterreclames. Ze zijn er om lieve Duo Penotti kindertjes te maken als de Nederlandse jongens door de vleesmolens worden getrokken.
Ik kan geen andere reden bedenken. Ze zijn bewust en gepland hierheen gehaald, worden strategisch door het hele land verspreid, hebben verder geen werk of doel of reden om hier te zijn. Ze hebben geen economische waarde, behalve dat de meesten duidelijk militair zijn geweest of nog steeds zijn.
Als je het mij vraagt… Het zijn geen vluchtelingen. Het zijn omvolkingssoldaten.
Ja lieve gemakzuchtige, slappe, goedgelovige Nederlanders, we worden omgevolkt. Al vele jaren. Bewust en systematisch. wat ons overkomt heeft niks met zielige vluchtelingen of getraumatiseerde oorlogsslachtoffers te maken. Nederlanders moeten gewoon oprotten uit Nederland. Duitsers uit Duitsland. Ieren uit Ierland enzovoort.
We worden vervangen.
Gisteren was ik op een protestbijeenkomst bij het gemeentehuis. Samen met Ari.
En wij twee, waren, naast veel directe omwonenden en inwoners van Hilversumse Meent, de énige bewoners van mijn wijk. Het chique Spiegel vol villa’s en hockeymeisjes in korte rokjes. Dé wijk die binnenkort krioelt van de kansenparels, welgemoed op weg naar de klaverjasavondjes van ome Kees en de kantklosles van tante Bep.
Ik hou mijn hart vast voor de chique mensen die er niet bij waren gisteren, maar ik bewaar mijn medelijden, mocht die nodig zijn, voor anderen, die in ieder geval een poging deden deze ramp te keren.
Théodore Gudin, Gezicht op de rede van Vlissingen.
Gisteren schreef ik een stuk, dat nog maar weinig gelezen is. Waarschijnlijk omdat het een open einde heeft en daar houden jullie niet van. Het is voor velen te symbolisch, niet concreet genoeg. Daarom deel 2.
Notitie vooraf. Het is een vreemde tijd. Twee columns liggen in schets te dampen. Ze zijn goed, maar ze beuren niemand op. Ze bieden geen uitweg, maar bevestigen alleen de diepte van de strontkreek waarin we samen rondspartelen.
En ik had me heilig voorgenomen iets te schrijven dat wellicht een reddingssloepje biedt.
Maar helaas moet ik jullie eerst even mee de peilloze diepte intrekken, voor ik dit reddingsbootje te water kan laten. Dus hou je vast!
