Wij “gekkies”, “wappies”, wij “ultra extreme staatsgevaarlijke fundamentalisten”. 

Wij “gedachten terroristen van het vogelvrije woord”. 

Wij beschimpten, uitgelachenen, ontwaakte verworpenen der aarde, we hadden het al die tijd bij het rechte eind.

Hoewel ik de dronkemansavonturen uit mijn studententijd doorgaans liever in de borrelende doofpot houd en mijn drang tot discretie, doorgaans succesvol vecht met mijn instinct jullie te amuseren, voel ik me, nu ik gisteren in “Botsende Wereldbeelden”, een opmerking maakte over Koning Willem Alexander en zijn door mij versmade verjaardagsfeestje, toch geroepen een lollige, wellicht zelfs waargebeurde, in liters bier verzopen anecdote met jullie te delen. 

En ik doe dat graag in Tonke Dragt stijl. Met een brief aan de koning.

Vijf minuten geleden zat ik nog in mijn eigen hemel. Tussen de citrusbomen en tuinboonbabies, badend in een Goddelijke stilte, slechts onderbroken door merels -veel merels dit jaar-, een verdwaalde lach van een kind in de verte en een dolle onophoudelijk kwetterende lijster. Of is het een Nachtegaal? 

Een goed stuk schrijven in een spiegelpaleis waarin alles per uur schuift, iedereen LSD lijkt te hebben geslikt, waar menigeen bloedschuim op de mond krijgt zodra je het theaterstuk van de dag, dat met een razendsnelle decorwissel verandert van een dodelijke pandemie in een patatje kernoorlog, niet tot de letter volgt, is niet eenvoudig, maar ik ga het toch proberen. 

Het mooiste boek dat ik ooit las, behalve wellicht de Bijbel, is ‘Master and Margarita’. Drie kunstig verstrengelde delen, geschreven door de getormenteerde, dissidente grootmeester Michael Boelgakov, die tijdens zijn leven een zwierende dance macabre leidde met Iosef Dzjoegasjvili, Stalin, de stalen duivel zelf.