Zomer, winter, lente of herfst, de velden van de Gooische Hockey club liggen er op het eerste gezicht altijd prachtig bij. De sprietjes zijn groen en ogen fris, maar het is geen Agrostis capillaris wat daar waterpas tussen de kaarsrechte witte lijnen ligt, laat staan Poa Pratensis. 

Het is reukloos, levenloos, zielloos nepgras, waar menig Goois knietje op schroeit en menige enkeltje op knakt. Dorre vlaktes die ’s zomers met enorme hoeveelheden water nat gehouden moeten worden om brandwonden te voorkomen en de hitte een beetje af te blussen; chemisch afval waar geen vogel meer landt, op verstikte grond waar geen wormpje of kevertje nog doorheen kruipt. Nooit een knolletje, boterbloempje of molshoopje.

Nooit één sprietje dat zijn kopje boven het maaiveld uitsteekt. 

Wat ze met die ooit zo malse sportvelden hebben gedaan, gebeurt hier in Nederland en in bijna de hele “vrije westerse wereld”, ook op het maatschappelijk en politieke speelveld. 

Astroturfing; Nederland is er een meester in.

Het enthousiaste support of juist de verrassende tegenstem die de overheid krijgt, lijkt zo echt, maar is steeds vaker fake; gekocht, geregisseerd voor een groter doel. Gepacificeerd en geïncorporeerd in beleid. 

De mening van de massa wordt achter de schermen massaal gebriefd, ingefluisterd, gemanipuleerd en afgestemd. Waarna veilig een discussie tussen de vingerpopjes plaats kan vinden, omdat ze leiden naar hetzelfde onzichtbare paar handen. 

De schijn van een gezonde discussie en de legitimiteit van een ongewenste uitkomst blijft voor het nietsvermoedende publiek opgehouden. Maar we zitten massaal in Plato’s grot. Wie interesseert zich daadwerkelijk voor transrechten, stikstof of het klimaat, in tijden dat steeds meer kinderen zonder eten naar school worden gestuurd?

Het grote discours lijkt bedrieglijk levendig, maar is doodgeboren. Omdat de uitkomst altijd al van te voren vast staat.

Onze ooit springlevende en bruisende democratie heeft plaats gemaakt voor een potsierlijk schimmenspel, met een op Forum voor Democratie na, gepacificeerde oppositie.

Onze publieke omroep, die dé vrije arena voor de maatschappelijke discussies zou moeten zijn is, op Ongehoord Nederland na, één spiegelpaleis van elkaar medailles opprikkende hoertjes, halftalenten en nietsnutten op hoge hakjes, die kritiekloos het narratief nakakelen en echte dissidenten zwart maken uit afgunst of opdracht. 

Onze non gouvernementele organisaties, wetenschappelijke instanties en de rest van het maatschappelijk middenveld, worden zoveel mogelijk gepacificeerd door ze aan de subsidiekraan, het Soros geldinfuus of de zeer onsmakelijke tieten van Bill Gates te leggen of door ze te infiltreren met uitgerangeerde bonzen van het partijkartel of WEF leden. De mars door de Instituties wordt allang niet meer gelopen door veranderingshongerige revolutionairen, maar juist door degenen die de macht voor hun eigen kleine kringetje willen behouden.

Onze vakbonden met hun machtige hand die ooit ijzer kon breken en treinen tot stoppen kon dwingen, zijn mak aan de leiband lopende klimaattijgers geworden en van onze rebelse universiteiten is ook niets meer over. Het zijn langs strakke lijnen van “good speak” geleidde bolwerken waar iedereen die afwijkt,  zoals nu Laurens Buijs en eerder Paul Cliteur, genadeloos wordt verketterd en geëxcommuniceerd.

En zelfs internet platforms zoals Geenstijl en Follow the Money, ooit hard bijtende luizen in de pels, zijn nu kwispelende labradoedels met afgevijlde melktandjes. Nauwelijks verholen sletjes voor de macht.

Oprechte open discussies tussen echte mensen vindt je alleen nog aan de rafelranden van het speelveld tussen de brandnetels op Telegram, Gab, VKontakte of het door Musk bevrijdde Twitter. 

Cruciaal. Zeker nu ook elke discussie in het echte leven, op feestjes en borrels door de “covid jab divide” ongemakkelijk is geworden en het kennisravijn dat gaapt tussen normies en snappies bijna onoverbrugbaar is geworden.

Sociale media zijn de bronnen waar je kennis, meningen en cruciale links deelt, naar reportages op Rumble en Bitchute en naar podcasts als Redacted en William Ramsey en de artikelen uit de Andere Krant en Gezond Verstand, de enige papieren kranten die niet in Brusselse handen zijn gevallen.

Het zijn de plekken waar je nog onthullingen vindt die de main stream nooit halen, maar die iedereen zou moeten kennen. De Pfizer schandalen, de duizelingwekkende vaccinschade, Hunters Bidens laptop vol corruptie en kinderporno, de uitwassen van het Satanisme en de deplorabele stand van een smerige oorlog die nooit door ons gewonnen kan worden. 

Maar de overheid doet er alles aan om ook daar, net als op de rest van het internet, het vrije debat zoveel mogelijk uit te doven te verdraaien, te verstoren, te monitoren en in te kaderen; door het in het leven roepen van heuse trollenlegers, het inhuren van influencers en het optuigen van factcheckfabrieken. Fenomenen die zijn geëxplodeerd tijdens de surreële Covidtijd, waarin liegen, treiteren, stalken en verdraaien ineens een overheidstaak werden.

Ze noemen dat zelf “de redelijke krachten”.

We leven in tijden van astroturf en de opinie van de “niet werkelijk bestaanden”, is inmiddels een levensgevaarlijk wapen van de macht geworden.

Omdat de kunstmatige stem, in de handen van de overheid, democratische legitimatie geeft aan krankzinnige maatregels, waar niemand op zit te wachten.

Beleid waar niemand voor is, maar waarvan iedereen denkt dat de buurman er vast wel voor zal zijn, waardoor de echte meerderheid zich uiteindelijk hoofdschuddend bij de waanzin neerlegt. Overtuigd door fake peilingen en de valse roeptoeters van astroturf.

De huidige neo-feodale marionetten junta ontleent aan de door hen zelf gecreëerde instemming of juist protest, de legitimatie voor vrijwel al hun postmoderne internationaal socialistische afbraakbeleid.

De Urgenda zaak legde, gesubsidieerd met ons belastinggeld, de basis voor de huidige verpestende klimaatpolitiek. 

Trollenlegers en gelijkgeschakelde columnisten hebben met alle macht geprobeerd de goede naam van onze boeren en vissers te verzieken en de steun voor hun acties te ondergraven.

Gekochte artsen, wetenschappers en influencers zetten, gesteund door duizenden nep accounts en politici, volop de aanval in op iedere dissidente stem in het covid debat. 

KOZP zorgde, dik betaald door de overheid en vertroeteld door de staatsmedia, de basis voor het verdwijnen van de in Nederlands zo geliefde Zwarte Piet. 

En ook nu zie je van mijlenver aankomen, dat de door Soros ingestoken “protesten” van Extinction Rebellion leiden tot een verkiezingsoverwinning voor partijen die niets liever willen dan de totale afbraak van Nederland.

Maar bleef het maar bij beïnvloeding van beleid!

De valse roeptoeters van astroturf worden namelijk pas echt gevaarlijk als ze worden ingezet om de laatste bastions van vrijheid te cancellen.

De ruziezoekers tijdens de covid demonstraties op het Museumplein en in Den Haag, waren fake. Opgetrommeld om de stem van een vreedzame groep te smoren en hen te besmeuren met de geur van geweld.

De aangifte van “22.000 astroturfers” tegen Willem Engel, die hem voor “opruiende corona gerelateerde berichten” in de gevangenis deed belanden, rook penetrant naar overheidsinmenging. 

De klachtenregen tegen Ongehoord Nederland, die de succesvolle nieuwe omroep steeds verder in het nauw brengt, lijkt opvallend vaak via dezelfde paar personen, bij de NPO ombudsman te belanden. 

En nu, vlak na de “pow wow van Kaag”, “AI Thematic” is gelanceerd door haar redelijke krachten, om “misinformatie” met AI te detecteren in een kongsi met door de EU betaalde factchecker BENEDMO en Pointer, voel je aan je water, dat er razendsnel een case wordt gebouwd om ook de laatste tegenstemmen uit de maatschappelijke discussie en onze Tweede kamer te verbannen.

Binnen niet al te lange tijd zal de vraag op tafel komen of wij Nederlanders de totale oorlog willen met Rusland. En of wij onze zonen en dochters willen opofferen voor den heiligen strijd in de oost “die we nu eenmaal moeten winnen”.

En uit miljoenen virtuele astroturf kelen zal een overtuigend “Ja” worden gebruld. 

Op deze depressieve noot wil ik niet eindigen. Maar er wordt wel iets van je verwacht. 

Word luid en word lid!

Van Forum voor Democratie en van Ongehoord Nederland. 

Laat je mening horen op straten pleinen, borden en banieren. 

Schreeuw het van de daken! 

Zwijgen is toestemmen. 

Nu meer dan ooit.

P.s. Dit was mijn hele weekend.

Vind je mijn werk dus goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.

In Schuld en Boete van Dostojevski pleegt de student Raskolnikov een gruwelijke moord op Aliona en Lisaveta Ivanovna. Twee gezusters. De één een lelijk oud wijf, een woekeraar met een inktzwart karakter en een pesthumeur bovendien. De ander een onschuldige, zwakzinnige lieverd.

Raskolnikov rechtvaardigt zijn daad met de gedachte dat Aliona slechts een parasiet is die door kind noch kraai gemist zal worden. 

En Lisaveta? Ach, wat doet het er toe? Eén useless eater minder.

Hoewel Rodion Raskolnikov de gruwelijke misdaad bijna perfect uitvoert, is hij het zélf die steeds dwingender, onstuitbaar de ragdunne draadjes en daderspoortjes geleidt en bij hemzelf laat uitkomen.

Iets ongrijpbaars in hem wíl gevonden worden. Zijn woedende draaikolk van gedachten drijft hem onstuitbaar in steeds kleinere cirkels, tot het middelpunt de opluchtende gerechtigheid. 

Het equilibrium moet worden hersteld. De rekening voldaan. Hij moet de boete doen die zijn schuld vereffent, voor het leven verder kan.

Een vorm van gerechtigheid, waaraan niet is te ontkomen, omdat je wellicht aan een tribunaal of een woedende menigte met hooivorken kunt ontsnappen, maar nooit aan jezelf: een leitmotiv dat ik ook terugzag in het meesterwerk Lolita van Vladimir Nabokov, waarin de hoofdpersoon Humbert wordt achtervolgd door een geheimzinnige figuur, Clare Quilty, die hem langzaam tot waanzin drijft. Een personage die ik, ondanks alle opgeworpen dwaalsporen, zelf niet anders kan verklaren, als de gedaante van zijn eigen geweten, die hij uiteindelijk, hoe symbolisch, vermoordt. 

Van kleine meisjes moet je afblijven, hoe mooi ze ook zijn. En oude vrouwtjes mag je niet vermoorden, hoe zinloos ze ook zijn. Of het nou met een bijl is, door vereenzaming of met een injectiespuit.

En doe je het toch, dan zal je helemaal uit jezelf je eigen bestaan tot een hel maken, tot recht gedaan is. 

Ik zie het terug in de doffe, lege, levenloze ogen van zovelen. Hun complexie van grijs koekdeeg. De verkrampte trekken van degenen die nu al branden in hun eigen private hell. 

Niet dood. Maar erger. Doodongelukkig zonder uitweg. 

De oernoodzaak om alles weer in balans te brengen overwint, altijd.  

Wat niet wordt afgerekend, blijft een eeuwige schuld.

Ik zie hun gedachten malen en draaien, steeds opnieuw zoekend naar nieuwe geitenpaadjes, een geheime gang of een poortje dat nog op een kiertje staat. 

Terwijl ze zelf hun weg naar de gerechtigheid verstoppen met een eindeloze kluwen leugens en smoesjes, die als doorweekte stinkende pleisters de stroom van helend pus en wondvocht in toom moeten houden. 

Ik gun ze hun berechting. De daders, de misdadigers, de gifmengers. Alle moordenaars en pederasten verdienen een schone lei. 

De onverbiddelijke opluchtende loutering. 

Het doorleven met een verkankerd geweten is in mijn ogen de meest onmenselijke straf. Erger dan het verorberen van een copieuze maaltijd met een darmobstructie; een tiny dinner mint als afsluiting.

Ik gun zelfs de goorste smeerlap proces én oordeel. 

Omdat alleen een oordeel, een punt zet, een nieuw hoofdstuk mogelijk maakt en een kans om in het reine te komen. Al is het maar met jezelf. 

Het lijkt me een foltering om in het volle zicht van getuigen, nabestaanden en slachtoffers verder te moeten leven alsof er niets aan de hand is. 

Het is een menselijke natuurwet.

De наказание moet onverbiddelijk volgen op de преступление.

Vind je dit stuk goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.