102 Tweets
Pinned Tweet
Ralph Waldo Emerson.
Aan Nederlandse Boeren en Burgers,
Truckers, Dokwerkers,
Vissers en Zeelieden,
Artsen en Wetenschappers,
Journalisten en Columnisten,
Bouwvakkers en Kakkers.
Aan alle Pastoors, Dominees, Wappies én Wouten en aan die enkele politici die de euvele moed hadden het aanbod dat niet geweigerd mocht worden, toch af te slaan.
Aan iedereen die wakker is.
Aan alle Nederlanders die klaar zijn met wegkijken, excuses zoeken en vergoelijken.
Die zien dat het zo niet verder kan.
Aan de Nederlanders van welke kleur, geloof en afkomst dan ook, die het monster recht in het arrogante smoelwerk durven kijken.
Die beseffen dat ons ooit zo trotse schip van staat bewust naar de wal wordt gestuurd, om op een door schande en tranen besmeurd strand te worden ontmanteld.
Die zien dat de ingeslagen koers tot een heilloze toekomst leidt.
Zonder God, maar met draconische geboden.
Aan iedereen die ziet dat de wijde poort, van wegkijken en verder vegeteren, naar de afgrond leidt, voor ons én onze kinderen.
Die ziet dat een Nederland zonder onze boeren, niet langer ons Nederland is.
Zonder weiden en vee. Zonder kaas of melk.
Zonder het onmisbare voorbeeld van hen die nog in het zweet des aanschijns hun brood verdienen en daarmee ons brood uit de grond toveren.
Zonder hun onschatbare kennis en ervaring in millennia opgebouwd.
Een land zonder wereldberoemde kleuren of landelijke geuren.
Een verloren land Van Foodhubs en Kolchozen van vlees dat uit soja wordt geprint door robots en mannen in witte pakken. Van velden vol turbines en plastic. Vol distributiecentra en wegen waar iedereen wiens app op groen staat om te reizen, dociel hetzelfde tempo rijdt.
Aan iedereen die inziet dat het bekakte Rupsje Nooitgenoeg, dat nu de boeren in zijn kaken heeft, niet stopt met vreten als we onze boeren offeren op het altaar van onze onverschilligheid.
Dat hierna opa en oma aan de beurt zijn omdat ze te veel kosten. Onze ouders, omdat ze te groot wonen en te dicht bij een natuurgebied.
Dat niet alleen de boeren kippen, varkens en runderen hun leven niet zeker zijn, maar ook ons hondje en die lieve poes.
Dat we uiteindelijk zelf zonder bezit, zonder kinderen, verder mogen kniezen in een steriele pod tot de app op onze geïmplanteerde chip, rood uitslaat, omdat onze last onze productiviteit overstijgt.
Aan iedereen die niet alleen de leugens doorprikt, maar er ook een nieuwe waarheid tegenover wil zetten.
Samen.
Samen zijn we met pakweg 17 miljoen mensen. Een volk dat veel te lang de wet is voorgeschreven. Dat veel te lang niet in hun waarde is gelaten.
Samen zijn we nog steeds het volk dat de Spanjaarden versloeg en de Engelsen. Dat de wereld overheerste. Dat het afgrijselijke New York verkocht, voor het prachtige Suriname. De Dollar haar naam gaf, de Barentszzee én Nieuw Zeeland. De tweede landbouwexporteur ter wereld. Een Godswonder, door de boer geschapen.
Het land waar zelfs de Tsaar op stage ging.
Samen!
Alleen “samen” gaat ons redden van deze kaping, uit deze drukcabine waarin wij elkaar paniekerig aanstaren en ons zwijgend afvragen wat te doen. En wie het eerste in beweging komt. Terwijl de stuurknuppel strak naar voren staat gericht en de troostende woordjes door de interkom steeds schriller, valser en onheilspellender klinken.
Alleen samen krijgen we de deur van die cockpit open en pakken we de stuurknuppel weer terug in onze eigen handen.
En denk niet dat wij niet kunnen vliegen!
Dat wij hen nodig hebben om ons te dragen.
We konden zelf vliegen vanaf onze geboorte. We hebben ons alleen laten kortwieken.
Samen! Uitgerekend het meest misbruikte woordje van deze zieke tijd, kan het verschil nog maken.
Samen moeten we dit veldje rooien.
Samen dit varkentje wassen.
Samen dit appeltje schillen.
Morgen! Maandag, vier Juli vliegen we samen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Gisteren schreef ik een kritisch draadje op twitter over de boeren en hun kansloze campagne tegen een overheid die ze over de kling wil jagen.
Mijn punt?
De boeren, maar ook wij de burgers, moeten dringend ophouden spelletjes te spelen, waarvan onze Nemesis niet alleen de regels opstelt, maar deze ook tijdens het spel aanpast naar believen.
Spelletjes waarin het ene pionnetje de andere niet is, de dobbelstenen altijd naar één kant rollen. Waar onder de tafel, de grootste spelers elkaar handig alle troeven toespelen.
Een veelvoud van vicious games, die steeds duidelijker zichtbaar leidt tot de ondergang van alles waarvoor onze voorouders eeuwen hebben gevochten en geploeterd, alles waar we van houden en waar we op bouwden, inclusief onze identiteit, onze Lieve God, onze waarden en waardigheid, maar nu ook onze gezondheid en zelfstandigheid.
Spelletjes die je eenvoudig niet kunt winnen, omdat het huis zowel deelt als meespeelt.
Op dit moment zijn onze boeren aan de beurt om in een voorspelbaar spel van inspraak en onderhandeling, van demonstreren en demoniseren, gedoemd zijn om ten onder te gaan en berooid de tafel te verlaten.
Boerenbridge, met gestoken kaarten en goedlachse jokers als Caroline van der Plas. Een spel waarvan de uitkomst van tevoren vaststaat. En de winnende kaart niet de hartenboer zal zijn.
Onze boeren, onze arme, geweldige boeren…
Onze doodgoede, goudeerlijke, stoïcijnse en gezagsgetrouwe boeren zijn het hapje van de maand, hulpeloos prooi voor geslepen zwendelaars, vileine hyena’s, veteranen in Machiavellisme, die in een vals potje WEF Monopoly niet alleen óns land, maar ook de hele westerse wereld proberen te kapen; die onooglijke trekkebenen, zoals Rutte, Schwab en Kaag, sociale misfits als wrekende slopers van alles dat goed, echt en mooi is. Destroyers of Worlds die nietsontziend, hun techno fascistische waanbeelden, met list en bedrog aan iedereen willen opdringen en daarvoor ook de voedselvoorziening in eigen hand willen nemen, zodat alleen zij, horigheid af kunnen dwingen. Alleen zij, middels een steriele app of de harde hand van pappa Bruls en zijn kapo’s, nog bepalen wie eet en leeft en wie verhongert en sterft. Wie recht heeft op een kommetje wormenpoeder en een krekelburger. Wie met zijn QR code, een kropje waterige mrna sla en een kopje soyamelk met extra oestrogenen bij de regionale Foodhub mag bestellen.
Een dystopische horrorwereld van totale controle, waar onze boeren niet meer in passen omdat zij ons juist voedsel ónafhankelijkheid geven.
Onze Nederlandse boeren zijn niet alleen essentieel voor hun eigen bedrijf en levenswerk, hun gezinnen en hun bezit, niet alleen voor het karakteristieke aanzicht van ons Nederland, de koeien in de wei, de wuivende korenaren, de bolbloemen, maar ook voor de babymelk en de kaas voor onze kleintjes. De spinazie in hun Olvarit potjes, de sla, de andijvie op onze borden. Ons dagelijks eten en drinken. Onze kersen en peren. Ons stukje vlees.
En nee, die worden niet gemaakt door de families Heijn of Van Eerd.
Zonder boeren, geen boertjes van onze baby’s. Zonder hun kippen geen zacht eitje in de dopjes van onze kinderen.
Een briljante boerenstand, zoals die in Nederland, is een ongekende luxe die we amper nog kunnen beseffen, omdat eten en drinken vanzelfsprekend zijn, overvloed een gegeven lijkt en de laatste keer dat de Nederlandse maag hardop rommelde, ergens tijdens de hongerwinter moet zijn geweest en toen iedereen op houten banden uitgerekend kwam bedelen bij diezelfde boer, die nu naar hartelust gekoeioneerd wordt, door mensen die niet weten wat ze gaan missen als de boer er straks niet meer is.
Het zijn onze boeren die ons land wereldberoemd hebben gemaakt als de wonderlijke voedseloase van de wereld. Dé leerschool voor alle landen die op weinig grond, maximaal willen bloeien en groeien. Onlangs nog waren we de tweede of derde voedselproducent ter wereld!
Ooit, toen ik nog op goede voet verkeerde met de overheid, schreef ik niet voor niets de themazin Qualität wachst in Holland. Een zinnetje waar Mutti Merkel nog trots onder poseerde.
Het dagelijks voedsel van een enorm gedeelte van de wereld, komt uit Nederlandse kassen, polders, weides en stallen. En dat alles is meer dan de moeite waard om voor te vechten. Maar niet zoals dat nu gebeurt.
Boeren moeten, net als burgers, ophouden gewillig in hun fuiken te zwemmen. Niet langer hun hoop moeten vestigen op Den Haag. En zeker niet op de partij die in naam voor hen op zou moeten komen, maar nauwelijks in beweging te krijgen is.
Alles dat in de Tweede Kamer wordt bediscussieerd, blijkt zo waardevol als lauwe koeienscheten en alle redelijke compromissen of goedbedoelde wetenschappelijke verhandelingen over de onschadelijkheid van CO2 of Stikstof glijden van de hoge heren en dames af als een vlaai van een waterglijbaan.
Zij hebben hun marsorders allang gekregen in Davos of Washington en de kaarten zijn allang meticuleus op volgorde gelegd. De rest is voor de buhne.
Wie zich in goed vertrouwen, smekend richt tot moedertje staat of de zogenaamde oppositie, het FvD niet te na gesproken, zal, net als Carrie in de gelijknamige griezelfilm uiteindelijk het met veel medelijden geplaatste fileermes in de rug voelen steken.
Maar ook demonstreren in Den Haag, de traditionele trekkeroptocht, een bliksembezoek bij de minister thuis en het hopeloze tegenhouden van treinen op de Veluwe. Ze werken alleen maar averechts. Omdat de P.R. scenario’s die van iedere boeren wanklank, ieder geknakt grassprietje maximaal misbruik maken en alles verdraaien in het boeren nadeel, al lang en breed klaar liggen.
Dit is een informatieoorlog.
En frame, spin, leugen en misleiding zijn krijgskunsten die Den Haag, na twee jaar gelijkgeschakelde pers, tot in de puntjes beheerst.
De krijsende krantenkoppen over agressieve boeren, die hun eigen glazen ingooien, liggen heus al voorgedrukt bij de Volkskrant, Telegraaf en Trouw. En Beau van Erven in zijn glitterjasje zal, als een Caesar Flickerman uit de Hungergames, de minister, wier oprit is bevuild met modderlaarzen nog eens alle ruimte geven om snikkend te vertellen hoe bedreigd ze zich heeft gevoeld door die boerenhufters en hun trekkers.
En zelfs als alle boeren en hun aanhang zich aan de regels houden, zijn daar altijd nog de Romeo’s op zoek naar een boeren Julia om in elkaar te meppen.
Maar wat dan wel?
Ik denk dat er voor ons allemaal maar één oplossing is.
We moeten samen demonstreren hoe onmisbaar het boerenbedrijf is. Voor boer én burger. Als demonstratie van massale eenheid in iedere dorp en stad van Nederland.
Het is hoog tijd voor een oprecht verbond tussen boer en burger, dat veel verder gaat dan een politieke partij die net doet alsof. Een echte spontane boer burger beweging dit keer, gebouwd op goede grond, in plaats van astroturf.
Het boerenbedrijf moet ons middelpunt worden. Wij moeten ze beschermen met ons leven. Omdat dat leven en dat van onze kinderen letterlijk van onze boeren, hun kennis en hun tomeloze werk afhangt. Beter laat dan nooit.
En de boer moet zelf ook wat doen. Die moet uit zijn ‘splendid isolation’ durven treden. En nieuwe juridische, commerciële en investeringspaden durven bewandelen. Samen met de burgers. Om de doorzichtige roof van hun bedrijven te stoppen en nieuwe middelen te vinden, buiten de gehate WEF banken om.
We moeten samen alles doen om nieuwe wegen te vinden die de Haagse valstrikken omzeilen.
Laten we samen onze eigen, nieuwe spelregels bepalen. Want het enige waar de overheid niet mee om kan gaan is creativiteit.
De boeren zijn veel te belangrijk om ons af te laten nemen.
Het is hoog tijd dat we Den Haag dat laten weten, niet door hard te schreeuwen of te smeken, maar door ons eigen spel te spelen.
De hooiberg hoort als stompe kerktoren in ons aller midden.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
p.s. Mocht BBB toch ineens het licht zien en vol gas voor de boer gaan, hebben ze alsnog mijn volle steun. Ik ga daar echter niet op hopen of wachten.
“But as the days of Noah were, so shall also the coming of the Son of man be. For as in the days that were before the flood they were eating and drinking, marrying and giving in marriage, until the day that Noe entered into the ark. And knew not until the flood came, and took them all away; so shall also the coming of the Son of man be.“
Om als profeet door het leven te gaan, hoef je geen Ezechiël of Jeremia te zijn. Ook een eenvoudige boerenlul, kan zichzelf die gerafelde mantel aanmeten.
Je hoeft daarvoor eigenlijk maar één ding te doen. Met veel aplomb héél veel voorspellen, zwijgen als het graf als je orakels niet uitkomen, maar wel jezelf triomfantelijk op de borst slaan als eens in de zoveel keer het lot op jouw gelijk valt, met quotes en screenshots als bewijs van je magische krachten.
Economen en trendwatchers doen hun hele leven niet anders.
Zelf heb ik een aantal voorspellingen rond Rusland en Oekraïne gedaan en ik moet zeggen, met opvallend succes.
Ik geef direct toe, een paar daarvan waren eenvoudig te maken, door ingezette lijnen door te trekken en naar echt nieuws, zoals The Duran , te luisteren in plaats van de tenenkrommende Westerse propagandasmut.
Dat het westen met haar sancties en boycotts alleen de eigen bevolking ruïneert, zag een kind aankomen.
Dat het Westen deze proxy oorlog niet kan winnen is zonneklaar.
Dat Nederland straks haar groene kachelpijpjes en artilleriegranaten, met en zonder lollig gestifte strijdkreetjes, gaat terug zien op stoffige junglemarkten, daar kun je donder op zeggen.
Maar andere voorspellingen van mij, zouden in minder Bijbelse tijden, voor ronduit krankzinnig zijn versleten.
Zo stond op acht maart, vlak na het begin van de “speciale operatie” de Roebel op een absoluut dieptepunt. Ik voorspelde, zo’n beetje als enige in de Westerse Wereld, dat de in duikvlucht verkerende Russische munt twee maanden later hoger zou staan dan ooit te voren.
En zie, rond half mei is de Roebel de best presterende munt ter wereld. Door het koppelen van goud aan de waarde van de Roebel en die op zijn beurt te koppelen aan de handel in Russische olie en Russisch gas. Briljante maatregels die niemand kon voorzien.
Dit kon een mazzeltje zijn geweest uiteraard.
Maar ik deed negen maart nog een voorspelling, die op veel hoongelach en misprijzen werd onthaald. Ik twitterde:
Mijn theorie.
Poetin is in the know #WEF#Gates
Gates bereidde “Pandemic 2” voor in Oekraïne. Klaar voor release.
Poetin kwam daar achter, bombardeerde de biolabs.
Regelde zo in een klap Donbass / Krim, andere “agenda’s”. en redde en zijn eigen volk én ons en van de ondergang.
Daarom zijn ze zo laaiend in het westen.
Daarom is de oorlog ineens niet meer trending.
De Biolabs zijn mainstream uitgelekt.
Covid 1 is voorbij. Ze hadden Covid 2 nodig, met massa’s doden, voor prikplicht en de QR code.
En zie, twee maanden na deze tweet, legt Igor Kirillov Chief Radiation, Chemical and Biological Protection Forces van Rusland, buiten het zicht van de Westerse normie nieuwsconsument, droogjes de hele verrotte structuur bloot, die ons maanden geleden in Pandemic nummer twee had moeten dompelen. inclusief de betrokkenheid bij biolabs van het Pentagon, de Duitse en Poolse overheden, de Biden’s, de Obama’s en biotech bedrijven als Ghilead, Pfizer en Moderna.
Kirillov onthulde proeven op Oekraïnse geestelijk gehandicapten en ook de ontdekking van drones, UAV’s, waarmee eenvoudig bio agents over de Russen, de Oekrainers én ons konden worden uitgestort.
Natuurlijk staat het vrij om de onthullingen van Kirillov, die mijn voorspelling onderschrijven, met een korreltje zout te nemen, “wij zijn immers de lieverds in deze oorlog”, “the good guys”. Toevallig was het wel, dat wij in Europa, na twee jaar onophoudelijke covid-terreur abrupt virusvakantie kregen begin maart. Als een inktzwarte horrorfilm, die van de ene dag op de andere omsloeg in een vrolijke zang en huppelscene uit The sound of Music. En hoe curieus, dat dit als bij klokslag, samenviel met het uitbreken van de oorlog in het oosten.
Liep die dag het ene draaiboek soms af en stond er een ander op stapel? En duwde Poetin die stapel soms precies op het juiste moment om?
Zou Poetin ons een zorgeloze pandemie-vakantie hebben bezorgd, door het smerige hoofdgerecht dat ons zou worden opgediend, met een mooi gevoel voor timing, uit de handen van de Chef de Cuisine te slaan?
Het lijkt er verdacht veel op.
Enfin.
Tot zover mijn voorspellingen die hun houdbaarheidsdatum zijn gepasseerd.
Een gestoord stuk als dit, zou echter niet compleet zijn als ik het niet zou durven een volgende, krankzinnige profetie te doen.
Zwart op wit, zodat jullie me er straks smakelijk om kunnen uitlachen.
Die voorspelling begint bij onszelf, hier in het zogenaamde “vrije Westen”, dat zucht onder het juk van het WEF, de VN en straks de WHO en Bill Gates; het westen dat niet alleen financieel en moreel failliet is, maar ook qua voedsel en energie, bewust wordt gesloopt. Althans zo lijkt het.
De Midwest, de graanschuur van de Verenigde Staten, ligt braak door gemanipuleerde stofstormen en droogte. Lake Mead staat op het laagste punt ooit gemeten. De ene na de andere food processing fabriek wordt vernietigd door spontane branden of vliegtuigen die er op neerstorten. Vee, van groot tot klein, wordt met miljoenen tegelijkertijd afgemaakt, van kippen tot varkens, van herten tot zalmen.
In Australie en Canada mogen burgers hun eigen voedsel niet meer verbouwen. Amerikaanse boeren krijgen megaboetes als ze hun koeien niet inspuiten met MRNA vaccins. Landbouwers worden betaald om hun oogsten te vernielen of niet in te zaaien. En Bill Gates koopt al de landbouwgrond op. Altijd een goed teken.
En in Nederland, de op één na grootste exporteur van voedsel, worden trotse boeren, en masse van hun land getreiterd, met torenhoge energieprijzen, draconische regels en vage verhalen over stikstof en CO2.
De prijzen van ons voedsel stijgen zichtbaar iedere week als een raket, terwijl de verpakkingen kleiner en kleiner worden. En nu is het nog een geldkwestie, maar wat er straks eenvoudig niets meer is? De Baby Formula in de USA is al op.
Maar Rusland stevent af op een Bumper harvest. En ook in Oekraïne lijken de velden goudgeel als altijd.
En mijn voorspelling is dan ook.
Als de voedselrellen, zoals ze nu al uitbreken in Sri Lanka en de daaruit voortvloeiende revolutie eenmaal voorbij zijn en de stofwolken zijn neergedaald, zal het wittebrood net als in 1945 uit de lucht vallen, al zal het brood niet in Zweden gebakken zijn.
En de vliegtuigen zullen geen Lancasters zijn, maar Antonovs.
De ark van onze tijd, die de mensheid zal redden, zal geen schip zijn, maar een land, met wuivend graan. De enig overgebleven Christelijke supermacht ter wereld.
Het zal zijn als in de tijden van Noach.
Vind je mijn werk krankzinnig goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Hoewel ik de dronkemansavonturen uit mijn studententijd doorgaans liever in de borrelende doofpot houd en mijn drang tot discretie, doorgaans succesvol vecht met mijn instinct jullie te amuseren, voel ik me, nu ik gisteren in “Botsende Wereldbeelden”, een opmerking maakte over Koning Willem Alexander en zijn door mij versmade verjaardagsfeestje, toch geroepen een lollige, wellicht zelfs waargebeurde, in liters bier verzopen anecdote met jullie te delen.
En ik doe dat graag in Tonke Dragt stijl. Met een brief aan de koning.
Continue reading
Vijf minuten geleden zat ik nog in mijn eigen hemel. Tussen de citrusbomen en tuinboonbabies, badend in een Goddelijke stilte, slechts onderbroken door merels -veel merels dit jaar-, een verdwaalde lach van een kind in de verte en een dolle onophoudelijk kwetterende lijster. Of is het een Nachtegaal?
Continue readingDe beste ideeën krijg ik op de drempel van droom en ontwaken of tijdens het wandelen met mijn achtjarige tweede vrouw, herdershond Beer.
Continue reading
An open letter to Scott Kesterson, BardsFM.
Dear Scott, this is the third message i write to you from The Netherlands, the country, for which I mourn.
My country, small and flat, not so long ago, free and strong, fertile and fruitful, once inhabiting a tough, stubborn and innovative folk, that mastered its marshes, the many rivers, the clays and sands and even conquered the seas. Not only the North Sea flooding our shores, but all seven of them.
Continue reading
Al weken probeer ik in het drijfzand van leugens, propaganda, hysterie en schuivende panelen, een onderwerp te vinden waar ik een wat groter stuk voor jullie, mijn geliefde lezers, op kan baseren.
Maar net zoals dat je in een voortjagende sneltrein het landschap niet kan schilderen, gaan de ontwikkelingen mij te snel en word ik door te veel haakse bochten heen gesleurd, om de chaos in kaart te kunnen brengen, het slagveld te overzien, op een betere manier dan in de laatste twee stukken die ik schreef.
Continue reading
Een goed stuk schrijven in een spiegelpaleis waarin alles per uur schuift, iedereen LSD lijkt te hebben geslikt, waar menigeen bloedschuim op de mond krijgt zodra je het theaterstuk van de dag, dat met een razendsnelle decorwissel verandert van een dodelijke pandemie in een patatje kernoorlog, niet tot de letter volgt, is niet eenvoudig, maar ik ga het toch proberen.
Het mooiste boek dat ik ooit las, behalve wellicht de Bijbel, is ‘Master and Margarita’. Drie kunstig verstrengelde delen, geschreven door de getormenteerde, dissidente grootmeester Michael Boelgakov, die tijdens zijn leven een zwierende dance macabre leidde met Iosef Dzjoegasjvili, Stalin, de stalen duivel zelf.
Continue reading
Als “staatsvijand nummer één” kijk ik ieder jaar op 9 Mei, de Parade, waarmee Rusland de overwinning viert op de Nazi’s in de Grote Vaderlandse Oorlog. De indrukwekkende herdenking van het onmetelijke bloedbad dat ons vrijheid bracht, waar de Sovjets met miljoenen tegelijk, de hoogste prijs voor betaalden; dertig miljoen soldaten, piloten, matrozen, omaatjes en meisjes met linten in hun haren, gingen zonder meedogen door de vleesmolens van de hel.
Continue reading
Het is weer zover.
Na een jaar @janbenninkcom heeft het Twitter behaagd, om mijn 6e account zonder waarschuwing of enige opgaaf van redenen te nek om te draaien.
Vervelend, maar even afstand nemen van twitter is zo slecht nog niet.
Twitter is een intelligence sandbox, waar dissidenten en afvalligen, door de powers that be, eenvoudig kunnen worden ingedeeld en waar geruisloos zoemende intelligence programma’s, minutieus contacten, netwerken en uitingen in kaart brengen. Beria’s droom.
Continue reading
Sinds een paar weken leven veel mensen tussen sprankjes hoop en opgepookte vrees. Onze wereld, het schouwtoneel van doldwaze twisten in het narratief. Potsierlijke slagen in het wiel, waar wij onze machthebbers en hun medialakeien, hobbelend en slingerend, traag op voort zien fietsen. Het narratief is niet verbogen, maar vertoont regelrecht scheuren in het metaal.
Continue reading
Zijn wij gezwicht?
Gedoofd?
Verzoet?
Of schuilt daar, schemerend in het roet
een sprankje dat de as trotseert?
Eén vonkje schier ontembaar licht,
zwerft zoekend door de kolenkloven,
wervelt, tastend naar vers hout,
maakt dorre as tot gloeiend goed.
Ontsteekt het vuur dat in ons woedt.
En verjaagt het zwarte licht,
Zij verzengt tirannen in haar gloed.
De Sintelende Dwarrel.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Deze krankzinnige afgelopen jaren doen me denken aan een ellenlange bungee jump.
Het is alsof we met onze voeten in een strop, pardoes de diepte werden ingeworpen, aan een navelstreng van elastiek.
Van het onschuldige levenslicht, met duizelingwekkende vaart richting een inktzwart aangekondigd onheil.
Van de brug geduwd door een man die we achteraf geen seconde onze rug hadden mogen toekeren.
Een klerk met een apenlachje.
“Gebeurt dit allemaal echt?”
Van het ene moment op het andere, tolden we in doodsangst loodrecht richting de kale rotsen, met daartussen, ver in de diepte, wat schaapjes en kalfjes als stipjes in de wei naast een kolkend beekje.
We gingen allemaal dood.
Maar net toen we zeker wisten dat onze kruin zou splijten op een steen en alles voorgoed verloren zou zijn, trok het bungee koord ons terug.
We schoten recht omhoog, openden onze ogen en knipperden tegen het licht.
We waren niet gestorven aan een virus.
Alleen doodsbang gemaakt.
En in een flits zagen we de vale schimmen op de brug.
Voor het eerst recht in het gezicht.
Een glimp van hun ijskoude ogen.
Zwarte gaten zonder mededogen.
En zo vielen we weer terug de diepte in.
Keer op keer.
Stuiterend tussen hoop en vrees op de energie van het ongeloof.
Verward slingerend tussen de chaos van deltavariant en staatsdwang,
avondklokken, vaccins en politieknuppels.
Op en neer tussen draconische lockdowns en de verraderlijke schijn van vrijheid.
Iedereen die we ooit vertrouwden was ineens acteur.
En de wereld die wij dachten te begrijpen, werd een decor van alle griezelfilms tegelijk.
Maar na iedere val veerden we terug en zagen we duidelijker hoe we werden bedrogen. Door wie.
En waarom.
Dat was achteraf ook niet zo moeilijk. Ze schreeuwden het spottend, recht in ons gezicht.
We konden hen alleen maar niet geloven.
Dat de betere wereld die zij terug wilden bouwen, een wereld was zonder de ademstoot van onze kinderen. Dat ze zero footprint wilden op hun maagdelijke stranden.
Zero carbon, behalve mat glanzend op het stuur van hun Ferrari’s.
Hun leugens werken niet meer.
Hun smoesjes vallen dood op onze trommelvliezen.
De spanning is weg, de angst waar zij op groeiden is verdwenen.
Het elastiek van leugens en deceptie is zijn kracht verloren.
Maar nu bungelen wij daar nog in limbo. Zachtjes in de wind.
Gedwongen luisterend naar het gekrijs van boven.
Op onze kop, kronkelend als wormen aan een haakje.
Een paar meter boven het kabbelende water in de vallei.
De hemel boven, de hel beneden.
Of is het andersom?
Voor het eerst in lange tijd horen wij de vogels zingen.
Zien de schoonheid van de beesten, grazend onder ons.
Voor het eerst voelen we de warmte van de zon die dampend weerkaatst op het natte gras.
Ineens doen onze zintuigen weer, waarvoor God ze ons heeft gegeven.
Verdoofd en verblind als ze waren, door het gif en de leugens van alledag.
Daarom immers springen mensen aan een elastiek van een brug of een hijskraan,
om opnieuw hun levenskracht te voelen.
Als wij willen leven als nooit te voren, rest ons maar een ding.
Tijd om ons te bevrijden uit het navelstreng van leugens en misleiding.
We maken een sierlijke salto en laten ons vallen.
Het beekje onder ons is vast en zeker diep genoeg.
Op hoop van zegen.
For God hath not given us the spirit of fear; but of power, and of love, and of a sound mind.
II Timothy 1 – 7
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Keurig vierde ik mijn hele leven kerstmis, maar wát vierde ik toch al die tijd precies?
Was het de partymix van Germaanse vruchtbaarheidsrituelen en een door de kerstster verholen verering van Sirius en de drie koningen van Orion?
Dat tergend lange weekend van files en verveling, opgefluft door mierzoete kerstfilms, bedolven onder een vette laag Postcodekanker, met Humberto Tan, Wendy van Dijk en andere uitgedoofde sterren uit een goddeloos stalletje, poserend voor een ronkende vrachtwagen, hun broze neuzen ondergedompeld in een dun laagje poedersneeuw?
Smaakte het kerstdiner goed? Dat geprop, in een tijd en werelddeel, zonder honger of gebrek, terwijl twee uur vliegen verder, kinderen in hun kribbetje werden gebombardeerd door drones en zuigelingen die geen stalletje konden vinden wegteerden, zonder rijst en schoon water?
Was het symbool van het feest niet handig doorgeschoven naar een door reclamebureaus bedachte, obese kinderlokker, schuddebuikend om de jaarwinst van fosforzuur producent Coca Cola Company?
Smaakte het bittere vlees van al die diertjes, die zich een paar jaartjes wild mochten wanen?
Net zo vrij als wij?
Voelde het goed, het verorberen van al die schapenboutjes, om het lam Gods te vieren?
Het geheel overgoten met een mierzoete coulis van Mariah Kerrysaus van de Jumbo.
Hoe kun je het licht zien, als je volgestouwd bent als een slachtgans?
Was het verheffend, die spreekwoordelijke familieruzies, na dat jaarlijkse jaar van opgekropte frustratie en ergernissen?
Vrede op aarde? Die goedkope Champagneflessen die we traditioneel het liefst op elkaars koppen kapot zou slaan? In de mensen een welbehagen?
Festen onder de Mistletoe. Jaar in Jaar uit?
Wat was kerst meer dan mis; een van God en allerheiligen verlaten feest?
Dit jaar heb ik een ander gevoel bij Kerstmis. En ik hoop, jullie ook.
Want voor het eerst zie ik die essentie waar ik mijn leven lang naar heb gezocht.
Dit jaar vier ik de geboorte van de verschoppeling, de verzetsstrijder, de onverzettelijke martelaar, die een koning werd.
Het kind in kou en soberheid ter wereld gekomen, vanaf de eerste schreeuw, naar het leven gestaan door een demonische overheid. Zoals onze kinderen nu.
De komende dagen eer ik Jezus Christus, in een feest van de geest en licht. Van sobere schoonheid en warmte.
En het besef van onmetelijke rijkdom als vader van prachtige kinderen en zoon in een familie van goede mensen.
Dit jaar schuilen we bij elkaar. En smeden we een nieuw verbond onder God, tussen oude en nieuwe vrienden.
En vergeven we degenen die niet zien wat zonneklaar is,
omdat angst en ongeloof, nog als dikke gordijnen voor hun ogen hangen.
Zij die niet vonden wat ze zochten of nooit begonnen zijn met zoeken.
Dit jaar zijn we dankbaar voor de kleine wonderen.
De kool in het veld.
Het hout in het bos.
Het huppelen van een kind.
De warmte van het vuur.
We zoeken onze wortels en ontdekken weer hoe we zelf worteltjes kunnen planten, zoals onze voorouders dat deden.
We koesteren deze dagen waarin de geboorte van het goede, een pas de deux danst met het licht, dat onvermijdelijk de demonen zal verdrijven,
Hoe ze ook blazen en sissen. En hoe ze ons dit feest met list en bedrog, met angst en alle geweld willen afnemen, omdat zij wél al die tijd beseften hoe groot de betekenis is.
En hoe gevaarlijk het voor ze kan zijn als wij het zien.
Hun misbaar maakt op mij geen indruk meer.
Hun tijd raakt op.
Wij hebben ons hele leven nog in eeuwigheid.
Dit jaar vieren we het licht dat de duisternis zal verdrijven.
Een groter geschenk kon ik niet krijgen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Recent comments