105 Tweets
Pinned Tweet
Wij “gekkies”, “wappies”, wij “ultra extreme staatsgevaarlijke fundamentalisten”.
Wij “gedachten terroristen van het vogelvrije woord”.
Wij beschimpten, uitgelachenen, ontwaakte verworpenen der aarde, we hadden het al die tijd bij het rechte eind.
Toen wij keer op keer en uit alle macht “Wolf!” riepen, sloop er inderdaad een roedel monsters op bonten voetjes, rond de voortslapende mensheid.
Wij, eenlingen, zonderlingen, we roken ze van afstand, wij zagen hun sporen in de sneeuw en af en toe de maan weerspiegeld in hun blikkerende tanden en ogen.
Ja, wij hadden al die tijd gelijk.
En zo hemeltergend vaak.
Het zo wonderlijk snel gebrouwen Coronaprikje voorkwam geen Covid, precies zoals wij al voorspelden, geen besmetting of ernstige ziekte. De vaccins van Gates, Fauci en Bourla, ze brachten geen vrijheid of gezondheid, maar dictatuur en slavernij in de vorm van QR codes en Health ID’s. Ze kostten inmiddels miljoenen levens en miljarden gezonde jaren. En leveren megawinsten op voor de ijskoude, ons-kent-ons machine, die al kauwend, de mensenhakselaar aandrijft.
Geen journalistieke stuwdam kan, nu het te laat is om iets aan die schade te doen, nog de stroom omineuze berichten, inktzwarte wetenschappelijke onderzoeken, staatjes en cijfers van levensverzekeringsmaatschappijen en begrafenisondernemers stuiten.
Wat begon met Tiffany Dover, eindigde in een litanie van omvallende voetballers, fietsers en televisiepresentatoren, Mike Tyson in zijn Iron rolstoel, Eric Clapton met zijn verstarde geniale vingers.
Wij riepen “Wolf!” zo hard we konden, kwamen met bewijzen en geruchten, maar werden uitgelachen, uitgesloten, bedreigd en voor gek gezet. Men geloofde liever de wolven en een enkele piekerige vleermuis. Hugo en Mark en Marion.
Maar wij hadden gelijk.
Toen wij een paar jaren geleden, een vreemde elitaire club ontdekten in het Zwitserse Davos en geruchten hoorden over een gedroomde reset. Een 4e Industriële Revolutie, waarin mens en machine zouden versmelten, toen wij Klaus Schwab in zijn Satanische kamerjas en zijn lingeriefoto’s posten en de teksten van Noah Harari verspreidden, die hardop kirde tegen wie het maar horen wil, dat miljarden gewone mensen, niet langer nodig zijn oude wereld draaiend te houden. Implicerend dat wij een nutteloze kudde opvreters zijn. Wij en onze kinderen, geen schepsels Gods, maar zakken rottend vlees, misschien nog net geschikt voor lampenkappen en zeep, toen wij de pagina’s vol puissant machtige Nederlanders zagen, die aan deze macabere sekte verbonden waren, wees men collectief op het voorhoofd. Deze soep met royale brokken, zou vast niet zo heet gegeten worden.
Maar zie, deze winter 2022-2023 wordt er helemaal geen warme soep meer gegeten. Omdat de ingrediënten schaarser en schaarser zijn. En het schaarse gas onbetaalbaar is, al ligt het vlak onder Groningen, zo voor het oppompen.
En zo er nog een kommetje troebel brouwsel over is, wordt deze straks getrokken van krekels en meelwormen. Geserveerd met een stukje geprint vlees, waar je slappe borsten van krijgt.
Het eten verdwijnt in bliksemtempo van de aarde. De boeren worden van hun land gejaagd, het regent wereldwijd niet meer, voedselfabrieken ontploffen, de stuwmeren staan droog en hele kuddes vee vallen zomaar om. Ons fiatgeld is waardeloos. De schuldenberg is onbeklimbaar. En ons mooie land is hard op weg naar Tri State City, een metropool met 33 miljoen inwoners, waaronder bitter weinig oorspronkelijke Nederlanders, die nu al uit hun huizen worden gejaagd, om plaats te maken voor een keurig uitgenodigd, nieuw herenvolk, dat ze vluchtelingen noemen.
De westerse regeringen en hun trollen wijzen naar de Russen, zoals Big Brother naar Emmanuel Goldstein, maar wij weten beter.
“WOLF!”
Het is onze overheid zélf. Zij vervangt ons, verplaatst ons, verzwakt ons, verdunt en vermindert ons. Onze overheid is uit op een makkelijker te beheersen volk, zonder onderlinge samenhang en gedeelde geschiedenis of cultuur; een les, hoe cynisch, geleerd van Stalin in de Holodomor.
En wij zagen het aankomen en krijgen opnieuw gelijk.
“WOLF!”
Maar dat gelijk…
Maar wat schieten we er mee op?
De bedorven triomf van het machteloze “Recht haben”, als het recht en de oplossing, verder weg lijkt dan ooit te voren.
Hoe impotent, hoe schilferend en schraal is “Ons Gelijk” als we te laat zijn, om er iets goeds mee te doen?
Hoe vol is de stinkende put, met verdronken opgeblazen kalveren.
Het is het rechte einde van de man die iets kwaadaardigs in zijn hoofd vermoedt, jaren door zijn huisarts en omgeving voor gek verklaard, uiteindelijk van zijn oncoloog de verpletterende diagnose krijgt van een gezwel, zijn gelijk viert, maar zich weigert te melden voor een levensreddende operatie. En zich bij ieder nieuw symptoom, als een zieke Oblomov, wentelt in de triomf dat zijn diagnose juist was.
Het gelijk, van de soort: ”hadden we het maar eerder ontdekt, dan hadden we misschien nog iets kunnen doen”.
Het gelijk waar je helemaal niets voor koopt behalve frustratie en spijt dat niet meer mensen kon overtuigen. Dat je niet beter mensen tot rede kon brengen en veilig op de kant kon redeneren.
Het triomfantelijk “zie je wel!” dat weerkaatst tegen je eigen grafsteen.
Het gelijk dat in trage, ijskoude druppels neervalt op de hoofden van de kromgebogen, rillende toeschouwers die eromheen verzameld staan en van hun nog altijd verwonderde, eerder verbijsterde januskoppen, afdruipt.
“WOLF!”
Wij wentelen ons in ons gelijk als varkens in de modder, ook als we in die modder verzuipen of we gedwongen worden die stront te vreten.
Gelijk hebben betekent niets, als we het niet weten te verspreiden als een olievlek. Dwars door de wijken en de straten. De flats en de platte landen. Over de straten en de pleinen.
Gelijk hebben betekent niets als we er geen gevolg aan geven.
We moeten uit de “comfortably numbness” van het hospice.
Die laatste verdoofde troetelweken.
Waar blijven onze initiatieven?
Onze megaprotesten?
Onze liederen en gedichten. Onze communes en verenigingen?
De nieuwe kerken, scholen en boerderijen, de nieuwe Asterixdorpjes.
Waar blijft onze wil om dit te overleven?
Wie zorgt er straks voor de mensen die het eten niet meer kunnen betalen?
Die hongerig, uit hun huizen zijn gezet.
Waar gaan we straks schuilen bij min 10 graden en het gas is op?
De overheid?
“WOLF!”
Het schrijven van dit stuk kostte mij geestelijk een rib uit mijn lijf.
Vind je het goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. Ik waardeer het zeer.
Voor het opstaan,
als het volk zich omdraait.
Iedere dag ons dagelijks brood.
.
Voor het wuivend graan,
de stuurse groet.
Een eeltige hand uit een blauwe mouw.
.
Voor de papjes,
sapjes,
appelflapjes,
Voor de eitjes, hopjes,
autodropjes.
De vrucht van moeder Aarde’s schoot.
.
Voor de laarzen in de modder.
En de hakken in het zand.
Voor de crew geknipte slootkant
en een zuiver, zilveren strand.
.
Voor de zwaluwzwerm.
De aardpeer
en de honingbij.
Voor het laken waar de dames grazen,
voor de room, de kaas, de wei.
.
Voor het uitzicht op een kudde wolken,
die ongestoord naar de einder dwaalt.
De vuist die misgrijpt in de leegte,
waar je duikt,
als vluchten niet meer kan.
.
Voor de hand aan de ploeg,
die de klei keert, als een vlag
en het land weer vruchtbaar maakt,
voor een vers gebakken dag.
.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
De vissers aan de einder.
De paarden in de wei.
De koeien en de lammetjes.
Het vee, de boerderij.
Nederland onteigent.
Dat wat ons eigen maakt,
verdwijnt, verziekt, verpatst, verkocht,
dat land van jou, van mij.
Ach, ‘t is alleen die boer, dacht jij,
misschien blijf ik gespaard.
Het beest mijdt me, zolang ik kruip,
versmaadt mijn huis, mijn haard.
Maar niets ontgaat het slobberend beest.
Het vreet de sterken eerst.
Daarna keert het zijn gruwelkop
en ben jij er geweest.
Je hondje op de driezitbank,
je kind, flappie konijn.
Ze stoten allemaal stikstof uit,
ze mogen niet meer zijn.
Jouw eigen huis, hard voor gewerkt,
je plek onder de zon.
Je dacht dat je er veilig was.
Je dacht jouw eigendom?
Dom.
Nederland onteigent.
Het is niet meer van ons.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Ralph Waldo Emerson.
Aan Nederlandse Boeren en Burgers,
Truckers, Dokwerkers,
Vissers en Zeelieden,
Artsen en Wetenschappers,
Journalisten en Columnisten,
Bouwvakkers en Kakkers.
Aan alle Pastoors, Dominees, Wappies én Wouten en aan die enkele politici die de euvele moed hadden het aanbod dat niet geweigerd mocht worden, toch af te slaan.
Aan iedereen die wakker is.
Continue reading
Gisteren schreef ik een kritisch draadje op twitter over de boeren en hun kansloze campagne tegen een overheid die ze over de kling wil jagen.
Mijn punt?
De boeren, maar ook wij de burgers, moeten dringend ophouden spelletjes te spelen, waarvan onze Nemesis niet alleen de regels opstelt, maar deze ook tijdens het spel aanpast naar believen.
Continue reading
“But as the days of Noah were, so shall also the coming of the Son of man be. For as in the days that were before the flood they were eating and drinking, marrying and giving in marriage, until the day that Noe entered into the ark. And knew not until the flood came, and took them all away; so shall also the coming of the Son of man be.“
Om als profeet door het leven te gaan, hoef je geen Ezechiël of Jeremia te zijn. Ook een eenvoudige boerenlul, kan zichzelf die gerafelde mantel aanmeten.
Continue reading
Hoewel ik de dronkemansavonturen uit mijn studententijd doorgaans liever in de borrelende doofpot houd en mijn drang tot discretie, doorgaans succesvol vecht met mijn instinct jullie te amuseren, voel ik me, nu ik gisteren in “Botsende Wereldbeelden”, een opmerking maakte over Koning Willem Alexander en zijn door mij versmade verjaardagsfeestje, toch geroepen een lollige, wellicht zelfs waargebeurde, in liters bier verzopen anecdote met jullie te delen.
En ik doe dat graag in Tonke Dragt stijl. Met een brief aan de koning.
Continue reading
Vijf minuten geleden zat ik nog in mijn eigen hemel. Tussen de citrusbomen en tuinboonbabies, badend in een Goddelijke stilte, slechts onderbroken door merels -veel merels dit jaar-, een verdwaalde lach van een kind in de verte en een dolle onophoudelijk kwetterende lijster. Of is het een Nachtegaal?
Continue readingDe beste ideeën krijg ik op de drempel van droom en ontwaken of tijdens het wandelen met mijn achtjarige tweede vrouw, herdershond Beer.
Continue reading
An open letter to Scott Kesterson, BardsFM.
Dear Scott, this is the third message i write to you from The Netherlands, the country, for which I mourn.
My country, small and flat, not so long ago, free and strong, fertile and fruitful, once inhabiting a tough, stubborn and innovative folk, that mastered its marshes, the many rivers, the clays and sands and even conquered the seas. Not only the North Sea flooding our shores, but all seven of them.
Continue reading
Al weken probeer ik in het drijfzand van leugens, propaganda, hysterie en schuivende panelen, een onderwerp te vinden waar ik een wat groter stuk voor jullie, mijn geliefde lezers, op kan baseren.
Maar net zoals dat je in een voortjagende sneltrein het landschap niet kan schilderen, gaan de ontwikkelingen mij te snel en word ik door te veel haakse bochten heen gesleurd, om de chaos in kaart te kunnen brengen, het slagveld te overzien, op een betere manier dan in de laatste twee stukken die ik schreef.
Continue reading
Een goed stuk schrijven in een spiegelpaleis waarin alles per uur schuift, iedereen LSD lijkt te hebben geslikt, waar menigeen bloedschuim op de mond krijgt zodra je het theaterstuk van de dag, dat met een razendsnelle decorwissel verandert van een dodelijke pandemie in een patatje kernoorlog, niet tot de letter volgt, is niet eenvoudig, maar ik ga het toch proberen.
Het mooiste boek dat ik ooit las, behalve wellicht de Bijbel, is ‘Master and Margarita’. Drie kunstig verstrengelde delen, geschreven door de getormenteerde, dissidente grootmeester Michael Boelgakov, die tijdens zijn leven een zwierende dance macabre leidde met Iosef Dzjoegasjvili, Stalin, de stalen duivel zelf.
Continue reading
Als “staatsvijand nummer één” kijk ik ieder jaar op 9 Mei, de Parade, waarmee Rusland de overwinning viert op de Nazi’s in de Grote Vaderlandse Oorlog. De indrukwekkende herdenking van het onmetelijke bloedbad dat ons vrijheid bracht, waar de Sovjets met miljoenen tegelijk, de hoogste prijs voor betaalden; dertig miljoen soldaten, piloten, matrozen, omaatjes en meisjes met linten in hun haren, gingen zonder meedogen door de vleesmolens van de hel.
Continue reading
Het is weer zover.
Na een jaar @janbenninkcom heeft het Twitter behaagd, om mijn 6e account zonder waarschuwing of enige opgaaf van redenen te nek om te draaien.
Vervelend, maar even afstand nemen van twitter is zo slecht nog niet.
Twitter is een intelligence sandbox, waar dissidenten en afvalligen, door de powers that be, eenvoudig kunnen worden ingedeeld en waar geruisloos zoemende intelligence programma’s, minutieus contacten, netwerken en uitingen in kaart brengen. Beria’s droom.
Continue reading
Sinds een paar weken leven veel mensen tussen sprankjes hoop en opgepookte vrees. Onze wereld, het schouwtoneel van doldwaze twisten in het narratief. Potsierlijke slagen in het wiel, waar wij onze machthebbers en hun medialakeien, hobbelend en slingerend, traag op voort zien fietsen. Het narratief is niet verbogen, maar vertoont regelrecht scheuren in het metaal.
Continue reading
Recent comments