85 Tweets
Pinned Tweet
De angst het oude te verlaten, houdt ons gevangen.
We ploeteren, ingespannen achter met rotzooi volgeladen karren, moeizaam voort, op een modderig, hol boerenpad, waarin een alles doordrenkende regen een onontkoombaar spoor van zuigende, diepe voren heeft gevormd.
Nog zovelen van ons volgen het spoor van vermolmde systemen, blind vertrouwend op de wissels, die op afstand in zwarte torens achter melkglas, worden omgezet.
Vastgekoekte schijnverbanden houden ons geketend in een onzichtbare kerker van Pyriet; ijzerkies, het goud der dwazen.
We rennen paniekerig rondjes binnen een magische cirkel in het stof, waar vrijwel geen kip, met of zonder kop, nog overheen durft te stappen.
Te velen van ons kunnen blijkbaar niet over de grenzen van hun eigen aangeharkte perkje vol kunstzijden rozen en glitterspeeltjes heen kijken. Al loopt het langzaam onder water. Hun plastic heg vol knuffelbeestjes en piepende en verleidelijk toeterende schermpjes, leidt teveel af.
De ruimen van onze privé Titanics zijn afgeladen met kant en klaar supermarktvoer, WC papier, Netflix en andere porno; de reddingsboten vol houtworm en vermolmde spanten in de rafelige touwen afhangend langs de verveloze relingen.
En voor het poetsen van the dekstoelen en het verven van de stuurhut, hebben we Polen ingehuurd. Mensen die nog wel kunnen werken en vechten als het moet. Ze kijken spottend op ons neer.
Oppervlakkige relaties, onechte vriendschappen, verloederde banden en contracten die, zo blijkt nu, inscheuren bij de minste druk en dreiging, bepalen het drama dat we tot voor kort ons leven noemden.
Die vaste waarden bleken al net zo waardeloos als die mooie baan die toch los bleek te zitten, het waardeloze klatergoud dat we ons geld noemen, de heilige idolen die kindertjes bleken te betasten en die politieke kopstukken, waar we al die jaren op stemden, die ons nu in onze rug aanvallen en regelrecht de hel in dreigen te storten.
Als moeders die een doodgeboren kindje omarmen, blijven zovelen van ons hun illusies koesteren.
We klampen aan ze vast, terwijl we ze al zo lang geleden kwijt zijn geraakt.
Het waardeloze is ons houvast geworden, in een wereld zonder God.
Opgesloten in een jerkcircle van het eeuwige “ja maar”.
De angst het waardeloze te verliezen, doet ons er voor terugdeinzen het kostbaarste te behouden.
Hoevelen van ons lieten zich niet de onzekerheid in prikken, om een lang weekend naar Oostenrijk te kunnen of te kunnen dansen, op de vulkaan, bij Jansen? Hoevelen van ons kijken de andere kant op, nu zoveel onschuldigen door hun gelijken worden besmeurd en beschuldigd. Nu zelfs kinderen, zieken en bejaarden, mikpunt zijn van een spot, haat en knuppelcampagne die doet denken aan de mensenjacht, die twee jaar geleden nog “Nie Wieder” had mogen plaatsvinden.
We zijn verdoemd als Wothan, verblind door een vals schitterende ring die nooit de onze was, maar in werkelijkheid van een dwerg, die hem nu terugeist.
Goden zijn we, maar uitsluitend in het diepst van onze eigen laffe, bekrompen gedachten.
En tegelijkertijd is het gekmakend hoe begrijpelijk dit allemaal is.
Wij westerlingen zijn de Hobbits van deze wereld geworden; in slaap gesuste, argeloze sukkelaars. Bijna een eeuw lang hebben we geen openlijk gevaar hoeven confronteren, geen flagrante onderdrukking gekend. En er is nog geen Frodo of Bilbo te zien.
We hebben ons de, met rivieren van bloed bevochten, vrijheid laten aanleunen, terwijl we de verdediging van onze grenzen hebben opgedoekt en comfortably numb ons pijpje zijn blijven roken en ons gazon zijn blijven aanharken, terwijl de wolken zich samenpakten en het oog van Mordor onze kant op draaide.
Onze weke buik naar boven. Kwetsbaar voor alles dat het kwaad is.
Generaties lang, hebben wij als westerlingen geen stresstest van betekenis ondergaan.
We hebben in geen eeuwen een riek hoeven opheffen, niet om hooi te scheppen, laat staan om ons te verdedigen tegen een duistere overmacht.
We hebben geen God in wanhoop hoeven aanroepen. En zovelen kijken misprijzend neer op hen die dit nog doen. Zij vereren liever Lady Gaga, Mamon of Marco Borsato.
De nu levende generaties hebben nooit hoeven duiken of vluchten, voor Arbeitseinsatz of Grüne Polizei, we hebben niet hoeven knokken voor een beter leven. Niet eerder in allesbepalende tweestrijd, zonder om- of uitwegen gestaan.
Wij hebben niet sjokkend langs Vlaamse landwegen, met onze bezittingen op een boerenkar, voor de Wehrmacht hoeven vluchten. Nooit ons fight or flight instinct hoeven aanspreken.
Niemand van ons heeft zijn laatste geld neergeteld voor een 3e klas hut op een oceaanstomer naar een beloofd land. Of dat nou Israel, Nieuw Zeeland of de Verenigde Staten was.
We hebben geen moeite hoeven doen voor onze vrijheid. Die een valse luchtballon bleek te zijn of eerder nog een zeepbel.
Hoe hadden we ook gekund, met onze ongetrainde reten, ons leven in het bedrieglijke comfort van vetgemeste slachtvarkens; doorgebracht, zwelgend in onze eigen plastic mest; als de dood voor de dood, maar wel gedwee, netjes op een rijtje de loopplank van de vrachtwagen opsjokkend.
Kun je een slachtkalf kwalijk nemen dat het niet voor zijn leven vecht?
Dat we het zijn verleerd om te zwemmen, betekent niet dat de zee niet komt.
Ja, er worden steeds meer mensen wakker. Maar wat heb je daaraan, als zovelen zich nog eens drie keer omdraaien, terwijl het monster al aan het voeteneinde staat.
Gelukkig komen steeds meer goede mensen tot het licht. Het licht dat alleen groeit in het diepste duister. En alleen zijn kracht vindt en bundelt op de bodem van de bodemloze put.
Zoek het licht en word het licht. Dan heeft het duister geen kans.
Omdat het duister alles weet, maar het licht nu eenmaal niet kan begrijpen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Ondanks al ons gepruttel gedragen we ons nog steeds als verlamd, terwijl onze vertrouwde samenleving verder uitteert en onze beschaving wordt ondermijnd en gesmoord door een allesbeheersende, tot in de puntjes georganiseerde ijskoude macht van totale freaks en dickheads.
We worden weliswaar langzaam en rillend wakker, maar handelen veel te weinig, in het zicht van de waanzinnige lawine, waarvan sommige striemende wolken ons al vol hebben geraakt, maar waarvan de grootste golf nog dreunend op ons afrolt.
Onze eigen toekomst is vrij eenvoudig te voorspellen, voor degenen die, voorbij de poppenkast in de Tweede Kamer, naar de situatie in ooit vrije landen als Canada, Australië, Letland en Oostenrijk durft te kijken.
We zitten in een van de laatste wagons, maar van dezelfde trein. En die trein raast onverstoorbaar verder.
Ook hier zijn over niet al te lange tijd, zorgpersoneel, politieagenten, soldaten, ambtenaren, piloten en werknemers van grotere bedrijven, leraren en onderwijzers niet langer welkom op hun werk, zonder een driedubbele frikandel speciaal.
Ook hier zullen kleine kinderen niet meer naar school kunnen gaan, zonder QR code en een bont geprikte arm.
En ook hier zijn straks ongevaccineerden en QR weigeraars aangewezen op het internet voor bestellen van eten, vermaak, informatie en het kopen van spullen en warme kleren. Terwijl nu al hardop wordt gepleit om ook dat laatste bastion van vrijheid te koppelen aan hun Ἀριθμὸς τοῦ θηρίου.
Multinationals, aangesloten bij het WEF, laten hun eerste laffe apartheidsballonnetjes op. De eerste winkels hebben het bordje “verboden voor ongevaccineerden” al geplaatst. De Lidl heeft al scan-paaltjes geplaatst.
De eerste FvD politici zijn al geweigerd om campagne te voeren, omdat zij de niet meedoen aan de medische poppenkast, waar de verkiezingen juist bij uitstek over zouden moeten gaan. Democratie slegs vir geprikten.
Dat dreumesen zich nu al in de novemberkou moeten afdrogen na hun zwemles, is een heel veeg teken. En wie de slechtheid nog steeds niet ziet, nu in Zwolle, Amsterdam en Rotterdam, de intocht van Sinterklaas met zwarte schermen, onzichtbaar werd gemaakt voor de ogen van ontroostbare huilende kleuters, heeft een hele dikke plaat voor zijn kop.
Ook hier zullen de duimschroeven steeds harder worden aangedraaid en de druk maximaal worden opgevoerd. Wijk na wijk. Deur na deur. Arm na arm.
Onze hoofden kunnen de wereldwijde sloop van vrijheiden en rechten nog steeds niet omvatten. We stellen nog steeds vragen, waar antwoorden nodig zijn. We blijven protesteren, staken, redeneren en onze verbijstering uitschreeuwen.
En dat is goed!
Maar nu is ook de tijd om ons voor te bereiden op wat komen gaat. Ook onze “window of opportunity is rapidly closing”
We moeten nu praktisch worden.
Wij zijn teveel “sitting ducks” voor de “sitting dicks” die dit allemaal veroorzaken.
We moeten nu blikken van verstandhouding wisselen met de mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Nu de leidingen en fundamenten leggen voor gloednieuwe huizen en bedrijven. Zodat we, zodra we uit ons vertrouwde baan of sportclub geschopt worden, direct kunnen beginnen met bouwen en in kunnen pluggen in iets compleet nieuws.
En natuurlijk kunnen we dat!
Want de verschoppelingen van binnenkort, zijn de beste, initiatiefrijkste, slimste mensen van nu. Moedige mensen die niet, tegen beter weten in, buigen voor de QR terreur.
Mensen met een geweten, die bewuste keuzes durven maken, die niet trappen in leugens. Die niet ziende blind blijven, uit gemakzucht en angst. Mensen die de narrow gate zoeken.
Voor hen is één verzamelnaam, een naam waar Nederland ooit groot mee is geworden.
Ondernemers.
De beste piloten en agenten, de beste verpleegsters en brandweermensen.
Leraren en onderwijzers met een geweten.
De ongehypnotiseerden die het gevaar van de prik en de WEF maatschappij scherp doorzien en daar de consequenties uit durven trekken.
De zelfstandig denkende mensen komen straks op straat te staan. Een gouden kans.
Zij worden straks gedwongen, om te doen wat ze al heel goed kunnen. Voor zichzelf nadenken, in plaatst van voor de baas of het rijk. En laat dat nou net de mensen zijn waar straks grote behoefte aan is.
Want ook ongevaccineerden en QR weigeraars hebben straks zorg nodig en monteurs. Maar ook scholen voor de kinderen. Warme kleedkamers. Veiligheid en voedsel. Brandstof en bier, communicatie- en betaalmiddelen en een eigen Sinterklaas.
De hele alternatieve pyramide van Maslow moet in recordtempo worden opgetuigd.
Daarom moeten de professionals die nu angstig wachten op wat komen gaat, elkaar nu al opzoeken en plannen maken. Stoppen met treuren of bang zijn. En samen nu de schouders zetten onder iets nieuws.
Gideon had 300 strijders nodig om de vijand van Israël met vreedzame middelen te verslaan. Wij 300 ondernemers.
Gisteren zag ik een baas een eerste tweetje posten. “Ben je #belastingadviseur #accountant of assistent van deze beroepsgroepen? Wij hebben genoeg mensen nodig.
Eist jouw werkgever van jou een QR of vaccinatie? Welkom bij ons. Zie LinkedIn voor contactgegevens. Hou je sterk!”
Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Deze man heeft het begrepen. Het goud staat op straat.
Update!
Liever droog dan slaaf.*
Deze column was nog niet droog, of die dekselse Friezen lieten precies zien wat er moet gebeuren.
Als de overheid en het lokale zwembad hun kletsnatte kinderen in de kou laten staan, zorgen zij zelf wel voor een warme kleedkamer.
Niet alleen boos terug praten en “schande” roepen. Niet alleen filmpjes maken en de likes tellen, maar een echte kleedkamer, met een echte hijskraan, pontificaal recht voor de deur van het lokale zwembad neerplonzen. Dat is hoe het moet!
Zo droog je de overheid af. Zo zet je Hugo in zijn hemd. Vreedzaam, creatief, brutaal en ondernemend.
Met een flinke dot elbowgrease.
Ook het Vind Lokaal initiatief op Telegram is bemoedigend.
Mensen beginnen gelukkig uit hun slaapje te ontwaken.
Net voor de donkere winter begint.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
*bedacht door @RolandJanssen70
Toen de fonkelnieuwe Wehrmacht, dwars tegen het verdrag van Locarno, na de annexatie van het Saarland, het Rijnland binnenstampte, zullen veel van onze opa’s en oma’s een misselijkmakend voorgevoel hebben gehad.
Dat de tumor van het Nationaal Socialisme zich zomaar kon uitzaaien over heel Europa, moet in het hoofd van veel vooruitschakers, een onvermijdelijke horrorgedachte zijn geweest, steeds bevestigd door de razende toespraken van de schuimbekkende Führer, die geen doekjes wond om zijn bedoelingen.
Het beest was verre van dood. En de kooi van Versailles stond wagenwijd open.
Continue reading
Om mij heen zie ik veel aangeslagen mensen.
En ook ik, ouwe kickbokser, voel na iedere hatelijke pestconferentie, een doffe pijn. De klap van de high kick die je wel aan ziet komen, maar toch dwars door je handschoen, door je kop dreunt.
Continue reading
De eerste keer dat ik de blauwe, naar zwarte neigende plekken op mijn vader’s polsen zag, wist ik instinctief dat het foute boel was.
Hij probeerde ze naarstig te negeren, te bedekken onder truien, mouwen en manchetten, maar hoe lang kun je je verbergen voor je gezin, voor je teamgenoten van het waterpoloteam én voor het noodlot.
Heb je je gestoten Hans?
Continue reading
Ik hou er niet van om op mijn eigen site, mijn heiligdom, over de mRNA vaccinaties en het bizarre griezelcircus eromheen te schrijven.
Ik hou het hier graag schoon, droog en geurend naar stervende viooltjes.
Schrijven over Covid en de rattenplaag die dat narratief in stand houdt, doe ik al genoeg op twitter net als vele anderen die doorgaans beter onderlegd zijn dan ik.
Bovendien. De meesten van jullie zijn klaarwakker en nieuwsgierig naar alles wat erover wordt gepubliceerd. Dus wat moet ik jullie nog aan je neus hangen.
Toch is er één drukpunt, waar ik even zonder mooie krullen en slingers bij jullie op wil duwen.
Denk even mee.
Continue reading
Ik scheer mezelf één keer in de drie weken. Met een tondeuse.
Zo bespaar ik behalve een boel geld, flink op tenenkrommende gekwebbel van de kapper.
Alleen mijn kop moet er aan geloven, die moet kaal.
De rest van het struikgewas mag welig tieren en krullen, de Chinese Naakthondenlook met olietjes en geparfumeerde lotionnetjes, dat is niets voor mij.
De hele scheeroperatie is in vijf minuten gepiept.
Continue reading
Het is alweer bijna vergeten in de mêlee van de nieuwe dag, maar de massale uitval van internetdiensten gisteren, zit me helemaal niet lekker.
Dit ging veel verder dan de servers van Zuckerberg en zijn vette dochters Whatsapp en Instagram.
Continue reading
Zondag vierde ik mijn eerste “covid demonstratie lustrum” in Amsterdam. Op de Dam, waar het qua grimmigheid en dreiging een stuk knusser was dan op het Museumplein, het veld waarvan het malse gras na het getrappel van hordes paarden en geplet onder de grove banden van blauwe busjes, zelfs opnieuw moest worden ingezaaid.
Continue reading
Enkhuizen. Een dromerig stadje, tussen IJsselmeer en Markermeer, waar de kiezelige lucht van rivierwater zich mengt met de oliegeur van motorschepen.
Een kalme plek, waaraan de randstedelijke waanzin van alledag voorbijdrijft als een klassieke zeilboot door de spiegelende havens. Waar het leven onverstoorbaar verder ruist, zoals de bladeren van de dikste treuriep van Nederland, aan de vijver van het Snouck van Loosenpark.
Maar schijn bedriegt.
Zoals de Duivel, in het lied van Charlie Daniels, uitgerekend het slaperige Georgia uitkoos, op zoek naar zielen om te stelen, koos hij dit keer het trotse stadje Enkhuizen als proeftuin voor zijn list en bedrog.
Er lijkt, zoals zo vaak, bedrieglijk weinig aan de hand.
In Enkhuizen wordt zoals ieder jaar een klassiek volksfeest gehouden; de Harlinger Harddraverijdagen.
Een onschuldig feest, waarvan het parcours dwars door het pittoreske stadje leidt; een binnenstad waar gewone mensen wonen, die niet perse zitten te wachten op menigtes en druktes, toegangshekken, gehinnik en geschreeuw. Gewone mensen, die doorgaans de overlast lijdzaam voor lief nemen en zonder al te veel morren het gedraaf over hun straatklinkers toestaan.
Het zijn vissers, geen zeikerds, die Enkhuizenaren.
Maar dit jaar schuilen er addertjes onder het gras van de Enkhuizer vestingwallen. En de ruiters van de Apocalyps tollen in vliegende galop hun rondjes om de Dromedaris.
In Enkhuizen trappelt ongeduldig het zieke paard van Troje.
In het kielzog van QR terreur en vaccinatiedwang is dit ooit zo onschuldige evenement tot een fuik omgetoverd. Een muizenval voor de burgers, die niet buigen voor de medische apartheidsstaat die zo voortvarend wordt opgetuigd in Nederland.
Want buiten hinder van menigtes, het niet kunnen parkeren en het lawaai, moeten de bewoners van de binnenstad van Enkhuizen dit jaar steeds opnieuw een Covid test ondergaan of hun QR code laten zien, om hun eigen straat en huis binnen te mogen.
Na een rondje joggen, de kinderen van school halen, na iedere boodschap bij de Albert Heijn. Testen of Ausweiss! En alle bewoners moeten een geel polsbandje dragen, om hun ghetto te mogen betreden.
De geschiedenis herhaalt zich nooit. Maar rijmt altijd.
Enkhuizer kinderen die onverwachts positief testen, mogen tijdens de draverij alleen naar huis zodra het evenement is afgelopen. Pappa en Mamma die zonder QR code terugkomen van hun werk, de test weigeren of positief blijken, mogen hun eigen straat niet in. Al staat de hond op springen of ligt er een ziek kind, thuis in bed.
Ambtelijke droogstoppels en de locale BOA constrictors van de medische apartheidsstaat, houden tijdens de “feestelijkheden” trouw de wacht, om ongezonde elementen te weren uit hun eigen vertrouwde huizen, terwijl de gehoorzame QR laafjes naar de paardjes kijken.
De openbare buitenruimte van Enkhuizen is van de ene dag op de andere, omgetoverd tot evenemententerrein, met alle draconische maatregels van dien.
En wat morgen in Enkhuizen gebeurt, gebeurt overmorgen bij u.
Als wij burgers van Nederland deze travestie schouderophalend toestaan, is heel Brabant straks een evenemententerrein tijdens carnaval, net als Amsterdam tijdens Koningingsdag. En is de stad waar Sinterklaas en Zwarte Piet dit jaar aanleggen, verboden terrein voor alle kindertjes zonder geel armbandje.
“Halt. Ihre Papiere bitte!”
We gaan het nog vaak horen de komende jaren.
Vind je mijn werk mooi, goed of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Als deze bizarre tijd van dwang en drang, van uitsluiting en tribalisme, één waardevol effect heeft, is dat het verschijnsel dat de kudde niet alleen uit elkaar wordt gedreven, maar dat de zwarte schapen ook nader tot elkaar komen.
Uitsluiting leidt tot insluiting. Oude breuken leiden tot nieuwe sterkere banden. Verdrijving tot omhelzing.
Continue reading
Als dienstplichtig chauffeur, lichting 83-6, SSTVBAT, Chassé Kazerne Breda, heb ik een boodschap voor de partypeeps die gisteren meeliepen met de unmute demonstraties.
In mijn diensttijd had je drie soorten soldaten.
De bloedfanatiekelingen.
De schoorvoetende orderopvolgers.
En de rebellen.
Continue reading
Ik stond die zonovergoten zondagochtend van vijf september al vroeg midden op de Dam.
Ik houd nou eenmaal niet van enorme opeengepakte menigtes, waarin je je kont niet kunt keren. En sinds de grote Hans Kok demonstratie, waar ik tussen de ME en krakers klem kwam te zitten, wil ik altijd zicht houden op een “ontsnap-steegje”.
Continue reading
Vandaag doen we het even anders. Geen mooie volzinnen, geen gesuikerde constructen.
Ik ga de zweep laten knallen.
Continue reading
Recent comments