Enkhuizen. Een dromerig stadje, tussen IJsselmeer en Markermeer, waar de kiezelige lucht van rivierwater zich mengt met de oliegeur van motorschepen. 

Een kalme plek, waaraan de randstedelijke waanzin van alledag voorbijdrijft als een klassieke zeilboot door de spiegelende havens. Waar het leven onverstoorbaar verder ruist, zoals de bladeren van de dikste treuriep van Nederland, aan de vijver van het Snouck van Loosenpark. 

Maar schijn bedriegt. 

Zoals de Duivel, in het lied van Charlie Daniels, uitgerekend het slaperige Georgia uitkoos, op zoek naar zielen om te stelen, koos hij dit keer het trotse stadje Enkhuizen als proeftuin voor zijn list en bedrog.

Er lijkt, zoals zo vaak, bedrieglijk weinig aan de hand. 

In Enkhuizen wordt zoals ieder jaar een klassiek volksfeest gehouden; de Harlinger Harddraverijdagen. 

Een onschuldig feest, waarvan het parcours dwars door het pittoreske stadje leidt; een binnenstad waar gewone mensen wonen, die niet perse zitten te wachten op menigtes en druktes, toegangshekken, gehinnik en geschreeuw. Gewone mensen, die doorgaans de overlast lijdzaam voor lief nemen en zonder al te veel morren het gedraaf over hun straatklinkers toestaan. 

Het zijn vissers, geen zeikerds, die Enkhuizenaren. 

Maar dit jaar schuilen er addertjes onder het gras van de Enkhuizer vestingwallen. En de ruiters van de Apocalyps tollen in vliegende galop hun rondjes om de Dromedaris. 

In Enkhuizen trappelt ongeduldig het zieke paard van Troje.

In het kielzog van QR terreur en vaccinatiedwang is dit ooit zo onschuldige evenement tot een fuik omgetoverd. Een muizenval voor de burgers, die niet buigen voor de medische apartheidsstaat die zo voortvarend wordt opgetuigd in Nederland.

Want buiten hinder van menigtes, het niet kunnen parkeren en het lawaai, moeten de bewoners van de binnenstad van Enkhuizen dit jaar steeds opnieuw een Covid test ondergaan of hun QR code laten zien, om hun eigen straat en huis binnen te mogen. 

Na een rondje joggen, de kinderen van school halen, na iedere boodschap bij de Albert Heijn. Testen of Ausweiss! En alle bewoners moeten een geel polsbandje dragen, om hun ghetto te mogen betreden. 

De geschiedenis herhaalt zich nooit. Maar rijmt altijd. 

Enkhuizer kinderen die onverwachts positief testen, mogen tijdens de draverij alleen naar huis zodra het evenement is afgelopen. Pappa en Mamma die zonder QR code terugkomen van hun werk, de test weigeren of positief blijken, mogen hun eigen straat niet in. Al staat de hond op springen of ligt er een ziek kind, thuis in bed. 

Ambtelijke droogstoppels en de locale BOA constrictors van de medische apartheidsstaat, houden tijdens de “feestelijkheden” trouw de wacht, om ongezonde elementen te weren uit hun eigen vertrouwde huizen, terwijl de gehoorzame QR laafjes naar de paardjes kijken.

De openbare buitenruimte van Enkhuizen is van de ene dag op de andere, omgetoverd tot evenemententerrein, met alle draconische maatregels van dien.

En wat morgen in Enkhuizen gebeurt, gebeurt overmorgen bij u. 

Als wij burgers van Nederland deze travestie schouderophalend toestaan, is heel Brabant straks een evenemententerrein tijdens carnaval, net als Amsterdam tijdens Koningingsdag. En is de stad waar Sinterklaas en Zwarte Piet dit jaar aanleggen, verboden terrein voor alle kindertjes zonder geel armbandje.

“Halt. Ihre Papiere bitte!”

We gaan het nog vaak horen de komende jaren.

Vind je mijn werk mooi, goed of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.

Als dienstplichtig chauffeur, lichting 83-6, SSTVBAT, Chassé Kazerne Breda, heb ik een boodschap voor de partypeeps die gisteren meeliepen met de unmute demonstraties.

In mijn diensttijd had je drie soorten soldaten.

De bloedfanatiekelingen.

De schoorvoetende orderopvolgers.

En de rebellen.

Ik stond die zonovergoten zondagochtend van vijf september al vroeg midden op de Dam.

Ik houd nou eenmaal niet van enorme opeengepakte menigtes, waarin je je kont niet kunt keren. En sinds de grote Hans Kok demonstratie, waar ik tussen de ME en krakers klem kwam te zitten, wil ik altijd zicht houden op een “ontsnap-steegje”.

Vandaag is het #UnMuteUs dag.

De historische dag dat de amusementsindustrie hun muizenvuistje opsteekt naar het Rijk.

Niet zo cynisch, Jan.

Natuurlijk is het goed dat artiesten, muziek industriëlen en DJ’s eindelijk in het geweer komen tegen de waanzin en de willekeur van deze zieke tijd.

Zal ik jullie eens wat zeggen.

Ze gaan het niet redden. Het Vierde Rijk gaat er niet komen.

Tenminste, niet nu.

Ze hebben alles tot in perfectie uitgedacht en in vele tientallen jaren uitgewerkt tot in de kleinste duivelse details. 

Ik wantrouw het wij.

Naast het onschuldige wij, het wij van jou en mij, van gezin en samenzang, het geborgen wij van het selecte gezelschap, de broederschap van commando’s en de verschoppelingen van “Wir Kinder von Bahnhof Zoo”, het wij onder wier warme rok je kunt schuilen, het wij van “safety in numbers”, is er ook een kwaadaardiger wij.

Ik woon in het Gooi. Midden in het Gooi.

Achter de vergulde slagboom.

Het Gooi van de imposante villa’s, de labradoedels, de klassieke Weekend Porsches en de papsen en mamsen die een topadvocaat bellen als hun zwakzinnige Sterre niet naar het Willem de Zwijger college mag.