We leven in een layer cake van shit. Een bullshit blitzkrieg. Onderwerpen die in de jaren 60 een maand of langer het wereldnieuws beheersten, hebben nu een halveringstijd van een uur.
Oorlogen, loopgraven vol lijken, een omineuze dienstplicht voor onze kinderen en nucleaire dreiging, wisselen zich haast vrolijk af met metoo schandaaltjes, brandende steden, schaamteloze pedofiliepromotie, krekels en wormen in ons eten en smeulende boeken en reputaties, geglazuurd met een laag pimpelmeesjes zuchtend boven gebroken pootjes, wormen die verzuren en meelijwekkende slakken, zonder huisjes. Diertjes wiens lot als excuus wordt gebruikt om onze boeren, nota bene tijdens een voedselcrisis, van hun land te drijven en ons land vol te duwen met nog meer beton, glas, datacenters, immigranten, plastic en Bisfenol A.
De pregnante oversterfte door de deathjab en de komende onvruchtbaarheidsgolf zullen slechts modderige onderstromen zijn in het lachspiegelpaleis, waar wij in een noodgang doorheen worden gesleurd. De Shoah van de 21 ste eeuw wordt onder een morsig bloederig tapijt, van sensatie, gaslighting en propaganda geveegd.
Het is onmogelijk voor ons om iets op te lossen of te verwerken omdat we steeds als we vaste grond voelen er weer vanaf worden geslagen door een nieuwe golf van smut en ingewanden. En verder vliegen we, met de speed of science door de vortex van krankzinnigheid.
Wie het slagveld overziet, kan niet anders dan een grotere macht of kracht vermoeden. Iemand in de cockpit van “ruimteschip aarde” is op alle knopjes tegelijkertijd aan het drukken. En de Tao met een kinderschaartje aan stukjes aan het knippen.
Wij stervelingen, kinderen Gods, zijn, zo lijkt niet langer wonderen der schepping, maar slechts vliegjes op de dampende drol die aarde heet.
Dat neemt niet weg, dat we onze facetoogjes goed de kost kunnen geven en zo goed mogelijk verslag kunnen doen van wat we zien en ruiken.
Daarom hebben Sietske Bergsma en ik besloten om de kersjes van de poeptaart te plukken en de berige balletjes uit de oersoep. Samen maken we een zweefduik over de waanzin van de dag en proberen zo iets van houvast te geven. Aan jullie en vooral ook aan onszelf.
Twitter zal een grote rol spelen in ons verslag, omdat we beiden gepokt en gemazeld zijn in gebruik van dit medium en eenvoudiger dan elders de kernen van waarheid uit de mist van kolder kunnen trekken. We zullen daarin de nieuwsmakers, anoniem of niet op hun welverdiende podium trekken.
Verder zullen we in ons met woke pesticiden en equity vergif, bewust vernietigde, volledig verdorde culturele landschap, de schaars overgebleven bloempjes plukken en ze jullie laten ruiken. En we gaan samen met jullie wandelingen maken, door het nog steeds vrij toegankelijke woud van machtige eiken en eikels, zoals Nietzsche, CS Lewis, God en Dostojevski. De grotere westerse en oosterse cultuur in het licht zetten, zolang het nog kan, opdat we weer beseffen waar we als mensen toe in staat zijn, als we niet meegaan met de leugens en de waan.
Dat we geen vliegjes zijn.
Vind je mijn werk dus goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
28 september 2012 schreef ik een succesvolle column voor de Volkskrant, waarmee ik de lezers wakker wilde maken. Hun ogen wilde openen voor onze dodelijke achteloosheid en onze collectieve blindheid voor de groteske gevolgen van door onszelf aangericht leed. Het gaat over een Syrisch oorlogsslachtoffertje, waar wij weigerden naar om te kijken.
Ik moet een beetje grijnzen als ik het episteltje nu teruglees. Het is te veel “zigeunerjongetje met een biggelende traan” en tegelijkertijd op zijn eigen onbeholpen wijze veel te grof. Ik zou het zo nooit meer zo doen.
Zakdoekje bij de hand? Lees het hier na als je wilt.
10 jaar oud, maar de essentie van het stuk staat nog steeds als een huis.
Wat richten wij toch aan met onze onverschilligheid? Hoe kunnen we een monsterlijk regime blijven steunen dat, veilig buiten het zicht van de normels, door het alles verdovende en de goedpratende treurbuisfilter, overal ter wereld dood en verderf zaait?
Hoe kunnen wij uit pure gewoonte, gemakzucht of het gedogen van massale verkiezingsfraude, ons laten leiden door een verrotte politieke Atlantische kaste; hondstrouwe slippendragers van de USA, die dood en verderf zaaiend de wereld over stormt als een onstuitbare ruiter van de Apocalypse.
Wij achter die grote dolle hond aanhobbelend, met onze aftandse Leopard tanks, wat F16’s, helmpjes, verrotte YPR’s of een setje illegale witte Toyota Hiluxen voor de terroristen van dienst.
Als een kruiperig knechtje van de grote Satan, offeren wij ons geld en onze spullen aan een “ dappere strijders en onschuldige burgers vretende, nooit verzadigde Moloch”.
Hilarisch in een tijd waarin die fijne grote broer onze gaspijpleidingen, levenslijnen voor onze industrie, opblaast en de vieze oorlog tegen Rusland, tot de laatste Europeaan zal willen uitvechten.
Face it.
Libië is gesloopt op basis van leugens, Irak is gesloopt op basis van leugens. Syrië is gesloopt op basis van leugens. Afghanistan is gesloopt op basis van leugens en nu helpen we met onze wapenleveranties de Oekraïne te slopen, op basis van leugens. En onder al die slachtpartijen staat ook onze bloederige vingerafdruk.
Haben wir das alles nicht gewußt?
En nu is er dus die afschuwelijke aardbeving geweest. Niet alleen in Turkije, maar ook in het door toedoen van het westen zwaar getraumatiseerde Syrië.
En weer liggen er massaal Faisals, Aisha’s en Mohameds onder het puin en op straat te sterven. Dit keer niet door kogels of bommen, maar omdat ze letterlijk doodgezwegen werden.
De USA heeft er namelijk alles aan gedaan om de hulp voor Syrië zo lang mogelijk tegen te houden.
Monsters.
Laten wij, nu het er op lijkt dat de sancties tijdelijk worden opgeschort, massaal geven aan betrouwbare goede doelen ter plaatse. Misschien kunnen we de burgers van Syrië laten zien dat we toch niet die onverschillige schoften zijn, die volop tranen plengen over een ramp aan de ene kant van de grens, maar de slachtoffers aan de andere kant van de grens proberen te negeren, omdat dit nu eenmaal niet zo lekker uitkomt.
Misschien kunnen we iets goed maken.
Onze handen in onschuld wassen zal nooit meer lukken. Maar iets van het bloed, de smeer en het aangekoekte schijnheilige vuil eraf schrobben, dat moet toch kunnen.
We hebben de plicht het te proberen.
Geef bijvoorbeeld aan pater Daniel in Syrië. Banknummer: IBAN: BE32 0682 0832 4402 / BIC: GKCC BEBB of vraag bij je plaatselijke moskee.
Je kunt ook mijn werk steunen uiteraard, maar Faisal heeft het harder nodig.
Zomer, winter, lente of herfst, de velden van de Gooische Hockey club liggen er op het eerste gezicht altijd prachtig bij. De sprietjes zijn groen en ogen fris, maar het is geen Agrostis capillaris wat daar waterpas tussen de kaarsrechte witte lijnen ligt, laat staan Poa Pratensis.
Het is reukloos, levenloos, zielloos nepgras, waar menig Goois knietje op schroeit en menige enkeltje op knakt. Dorre vlaktes die ’s zomers met enorme hoeveelheden water nat gehouden moeten worden om brandwonden te voorkomen en de hitte een beetje af te blussen; chemisch afval waar geen vogel meer landt, op verstikte grond waar geen wormpje of kevertje nog doorheen kruipt. Nooit een knolletje, boterbloempje of molshoopje.
Nooit één sprietje dat zijn kopje boven het maaiveld uitsteekt.
Wat ze met die ooit zo malse sportvelden hebben gedaan, gebeurt hier in Nederland en in bijna de hele “vrije westerse wereld”, ook op het maatschappelijk en politieke speelveld.
Astroturfing; Nederland is er een meester in.
Het enthousiaste support of juist de verrassende tegenstem die de overheid krijgt, lijkt zo echt, maar is steeds vaker fake; gekocht, geregisseerd voor een groter doel. Gepacificeerd en geïncorporeerd in beleid.
De mening van de massa wordt achter de schermen massaal gebriefd, ingefluisterd, gemanipuleerd en afgestemd. Waarna veilig een discussie tussen de vingerpopjes plaats kan vinden, omdat ze leiden naar hetzelfde onzichtbare paar handen.
De schijn van een gezonde discussie en de legitimiteit van een ongewenste uitkomst blijft voor het nietsvermoedende publiek opgehouden. Maar we zitten massaal in Plato’s grot. Wie interesseert zich daadwerkelijk voor transrechten, stikstof of het klimaat, in tijden dat steeds meer kinderen zonder eten naar school worden gestuurd?
Het grote discours lijkt bedrieglijk levendig, maar is doodgeboren. Omdat de uitkomst altijd al van te voren vast staat.
Onze ooit springlevende en bruisende democratie heeft plaats gemaakt voor een potsierlijk schimmenspel, met een op Forum voor Democratie na, gepacificeerde oppositie.
Onze publieke omroep, die dé vrije arena voor de maatschappelijke discussies zou moeten zijn is, op Ongehoord Nederland na, één spiegelpaleis van elkaar medailles opprikkende hoertjes, halftalenten en nietsnutten op hoge hakjes, die kritiekloos het narratief nakakelen en echte dissidenten zwart maken uit afgunst of opdracht.
Onze non gouvernementele organisaties, wetenschappelijke instanties en de rest van het maatschappelijk middenveld, worden zoveel mogelijk gepacificeerd door ze aan de subsidiekraan, het Soros geldinfuus of de zeer onsmakelijke tieten van Bill Gates te leggen of door ze te infiltreren met uitgerangeerde bonzen van het partijkartel of WEF leden. De mars door de Instituties wordt allang niet meer gelopen door veranderingshongerige revolutionairen, maar juist door degenen die de macht voor hun eigen kleine kringetje willen behouden.
Onze vakbonden met hun machtige hand die ooit ijzer kon breken en treinen tot stoppen kon dwingen, zijn mak aan de leiband lopende klimaattijgers geworden en van onze rebelse universiteiten is ook niets meer over. Het zijn langs strakke lijnen van “good speak” geleidde bolwerken waar iedereen die afwijkt, zoals nu Laurens Buijs en eerder Paul Cliteur, genadeloos wordt verketterd en geëxcommuniceerd.
En zelfs internet platforms zoals Geenstijl en Follow the Money, ooit hard bijtende luizen in de pels, zijn nu kwispelende labradoedels met afgevijlde melktandjes. Nauwelijks verholen sletjes voor de macht.
Oprechte open discussies tussen echte mensen vindt je alleen nog aan de rafelranden van het speelveld tussen de brandnetels op Telegram, Gab, VKontakte of het door Musk bevrijdde Twitter.
Cruciaal. Zeker nu ook elke discussie in het echte leven, op feestjes en borrels door de “covid jab divide” ongemakkelijk is geworden en het kennisravijn dat gaapt tussen normies en snappies bijna onoverbrugbaar is geworden.
Sociale media zijn de bronnen waar je kennis, meningen en cruciale links deelt, naar reportages op Rumble en Bitchute en naar podcasts als Redacted en William Ramsey en de artikelen uit de Andere Krant en Gezond Verstand, de enige papieren kranten die niet in Brusselse handen zijn gevallen.
Het zijn de plekken waar je nog onthullingen vindt die de main stream nooit halen, maar die iedereen zou moeten kennen. De Pfizer schandalen, de duizelingwekkende vaccinschade, Hunters Bidens laptop vol corruptie en kinderporno, de uitwassen van het Satanisme en de deplorabele stand van een smerige oorlog die nooit door ons gewonnen kan worden.
Maar de overheid doet er alles aan om ook daar, net als op de rest van het internet, het vrije debat zoveel mogelijk uit te doven te verdraaien, te verstoren, te monitoren en in te kaderen; door het in het leven roepen van heuse trollenlegers, het inhuren van influencers en het optuigen van factcheckfabrieken. Fenomenen die zijn geëxplodeerd tijdens de surreële Covidtijd, waarin liegen, treiteren, stalken en verdraaien ineens een overheidstaak werden.
Ze noemen dat zelf “de redelijke krachten”.
We leven in tijden van astroturf en de opinie van de “niet werkelijk bestaanden”, is inmiddels een levensgevaarlijk wapen van de macht geworden.
Omdat de kunstmatige stem, in de handen van de overheid, democratische legitimatie geeft aan krankzinnige maatregels, waar niemand op zit te wachten.
Beleid waar niemand voor is, maar waarvan iedereen denkt dat de buurman er vast wel voor zal zijn, waardoor de echte meerderheid zich uiteindelijk hoofdschuddend bij de waanzin neerlegt. Overtuigd door fake peilingen en de valse roeptoeters van astroturf.
De huidige neo-feodale marionetten junta ontleent aan de door hen zelf gecreëerde instemming of juist protest, de legitimatie voor vrijwel al hun postmoderne internationaal socialistische afbraakbeleid.
De Urgenda zaak legde, gesubsidieerd met ons belastinggeld, de basis voor de huidige verpestende klimaatpolitiek.
Trollenlegers en gelijkgeschakelde columnisten hebben met alle macht geprobeerd de goede naam van onze boeren en vissers te verzieken en de steun voor hun acties te ondergraven.
Gekochte artsen, wetenschappers en influencers zetten, gesteund door duizenden nep accounts en politici, volop de aanval in op iedere dissidente stem in het covid debat.
KOZP zorgde, dik betaald door de overheid en vertroeteld door de staatsmedia, de basis voor het verdwijnen van de in Nederlands zo geliefde Zwarte Piet.
En ook nu zie je van mijlenver aankomen, dat de door Soros ingestoken “protesten” van Extinction Rebellion leiden tot een verkiezingsoverwinning voor partijen die niets liever willen dan de totale afbraak van Nederland.
Maar bleef het maar bij beïnvloeding van beleid!
De valse roeptoeters van astroturf worden namelijk pas echt gevaarlijk als ze worden ingezet om de laatste bastions van vrijheid te cancellen.
De ruziezoekers tijdens de covid demonstraties op het Museumplein en in Den Haag, waren fake. Opgetrommeld om de stem van een vreedzame groep te smoren en hen te besmeuren met de geur van geweld.
De aangifte van “22.000 astroturfers” tegen Willem Engel, die hem voor “opruiende corona gerelateerde berichten” in de gevangenis deed belanden, rook penetrant naar overheidsinmenging.
De klachtenregen tegen Ongehoord Nederland, die de succesvolle nieuwe omroep steeds verder in het nauw brengt, lijkt opvallend vaak via dezelfde paar personen, bij de NPO ombudsman te belanden.
En nu, vlak na de “pow wow van Kaag”, “AI Thematic” is gelanceerd door haar redelijke krachten, om “misinformatie” met AI te detecteren in een kongsi met door de EU betaalde factchecker BENEDMO en Pointer, voel je aan je water, dat er razendsnel een case wordt gebouwd om ook de laatste tegenstemmen uit de maatschappelijke discussie en onze Tweede kamer te verbannen.
Binnen niet al te lange tijd zal de vraag op tafel komen of wij Nederlanders de totale oorlog willen met Rusland. En of wij onze zonen en dochters willen opofferen voor den heiligen strijd in de oost “die we nu eenmaal moeten winnen”.
En uit miljoenen virtuele astroturf kelen zal een overtuigend “Ja” worden gebruld.
Op deze depressieve noot wil ik niet eindigen. Maar er wordt wel iets van je verwacht.
Word luid en word lid!
Van Forum voor Democratie en van Ongehoord Nederland.
Laat je mening horen op straten pleinen, borden en banieren.
Schreeuw het van de daken!
Zwijgen is toestemmen.
Nu meer dan ooit.
P.s. Dit was mijn hele weekend.
Vind je mijn werk dus goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
In Schuld en Boete van Dostojevski pleegt de student Raskolnikov een gruwelijke moord op Aliona en Lisaveta Ivanovna. Twee gezusters. De één een lelijk oud wijf, een woekeraar met een inktzwart karakter en een pesthumeur bovendien. De ander een onschuldige, zwakzinnige lieverd.
Raskolnikov rechtvaardigt zijn daad met de gedachte dat Aliona slechts een parasiet is die door kind noch kraai gemist zal worden.
En Lisaveta? Ach, wat doet het er toe? Eén useless eater minder.
Hoewel Rodion Raskolnikov de gruwelijke misdaad bijna perfect uitvoert, is hij het zélf die steeds dwingender, onstuitbaar de ragdunne draadjes en daderspoortjes geleidt en bij hemzelf laat uitkomen.
Iets ongrijpbaars in hem wíl gevonden worden. Zijn woedende draaikolk van gedachten drijft hem onstuitbaar in steeds kleinere cirkels, tot het middelpunt de opluchtende gerechtigheid.
Het equilibrium moet worden hersteld. De rekening voldaan. Hij moet de boete doen die zijn schuld vereffent, voor het leven verder kan.
Een vorm van gerechtigheid, waaraan niet is te ontkomen, omdat je wellicht aan een tribunaal of een woedende menigte met hooivorken kunt ontsnappen, maar nooit aan jezelf: een leitmotiv dat ik ook terugzag in het meesterwerk Lolita van Vladimir Nabokov, waarin de hoofdpersoon Humbert wordt achtervolgd door een geheimzinnige figuur, Clare Quilty, die hem langzaam tot waanzin drijft. Een personage die ik, ondanks alle opgeworpen dwaalsporen, zelf niet anders kan verklaren, als de gedaante van zijn eigen geweten, die hij uiteindelijk, hoe symbolisch, vermoordt.
Van kleine meisjes moet je afblijven, hoe mooi ze ook zijn. En oude vrouwtjes mag je niet vermoorden, hoe zinloos ze ook zijn. Of het nou met een bijl is, door vereenzaming of met een injectiespuit.
En doe je het toch, dan zal je helemaal uit jezelf je eigen bestaan tot een hel maken, tot recht gedaan is.
Ik zie het terug in de doffe, lege, levenloze ogen van zovelen. Hun complexie van grijs koekdeeg. De verkrampte trekken van degenen die nu al branden in hun eigen private hell.
Niet dood. Maar erger. Doodongelukkig zonder uitweg.
De oernoodzaak om alles weer in balans te brengen overwint, altijd.
Wat niet wordt afgerekend, blijft een eeuwige schuld.
Ik zie hun gedachten malen en draaien, steeds opnieuw zoekend naar nieuwe geitenpaadjes, een geheime gang of een poortje dat nog op een kiertje staat.
Terwijl ze zelf hun weg naar de gerechtigheid verstoppen met een eindeloze kluwen leugens en smoesjes, die als doorweekte stinkende pleisters de stroom van helend pus en wondvocht in toom moeten houden.
Ik gun ze hun berechting. De daders, de misdadigers, de gifmengers. Alle moordenaars en pederasten verdienen een schone lei.
De onverbiddelijke opluchtende loutering.
Het doorleven met een verkankerd geweten is in mijn ogen de meest onmenselijke straf. Erger dan het verorberen van een copieuze maaltijd met een darmobstructie; een tiny dinner mint als afsluiting.
Ik gun zelfs de goorste smeerlap proces én oordeel.
Omdat alleen een oordeel, een punt zet, een nieuw hoofdstuk mogelijk maakt en een kans om in het reine te komen. Al is het maar met jezelf.
Het lijkt me een foltering om in het volle zicht van getuigen, nabestaanden en slachtoffers verder te moeten leven alsof er niets aan de hand is.
Het is een menselijke natuurwet.
De наказание moet onverbiddelijk volgen op de преступление.
This Christmas, more than ever, I felt the need to celebrate with all my heart, the birth of the one who single-handedly made centurions kneel, brought high priests to despair and forced empires to bow.
Jesus Christ, the Redeemer.
The one man army, the revolutionary fighter against corruption and hypocrisy.
Jesus who sought and found his followers in sinners, who saw goodness in criminals, tax collectors and outcasts. Who healed the possessed and lepers and drove the perfumed elites of his day into a frenzy, marinating them in their own delusions, corruption and hypocrisy.
Kerstmis is voor mij het feest van de bevrijder. De geboorte van Jezus Christus, het kind dat in zijn eentje centurions deed knielen, hogepriesters tot wanhoop bracht en wereldrijken deed buigen.
De onomkoopbare strijder tegen corruptie en hypocrisie.
Jezus, de revolutionair die zijn volgelingen vond in zondaars, misdadigers, belastinginners en verschoppelingen. Die bezetenen en leprozen genas en de geparfumeerde elite tot razernij dreef, ze marineerde in hun eigen waan, corruptie en hypocrisie.
Het kind dat uitgroeide tot de krachtige man, die nooit met zijn eeltige timmermansvuisten vocht, maar uitsluitend met zijn rake woorden.
“We have a unique but rapidly shrinking window of opportunity to learn lessons and reset ourselves on a more sustainable path.”
“a golden opportunity to seize something good from this crisis. Its unprecedented shockwaves may well make people more receptive to big visions of change”
I always remembered this quote from, then Prince Charles, spoken at a meeting of the World Economic Forum, still operating in the shadowy bowels of global politics. Spring 2020*.
“We have a unique but rapidly shrinking window of opportunity to learn lessons and reset ourselves on a more sustainable path”
“a golden opportunity to seize something good from this crisis. Its unprecedented shockwaves may well make people more receptive to big visions of change”
Een citaat van, toenmalig Prince Charles, uitgesproken tijdens een meeting van het nog in de schimmige schaduw van de wereldpolitiek opererende World Economic Forum. Voorjaar 2020*.
Ze zijn me altijd bijgebleven, die woorden.
Want, zo dacht ik, wie behalve een monster, ziet mooie kansen voor een betere en schonere wereld, in de uitbraak van een allesverwoestende ziekte.
“Here once the embattled farmers stood. And fired the shot heard round the world.” Ralph Waldo Emerson.
Aan Nederlandse Boeren en Burgers,
Truckers, Dokwerkers,
Vissers en Zeelieden,
Artsen en Wetenschappers,
Journalisten en Columnisten,
Bouwvakkers en Kakkers.
Aan alle Pastoors, Dominees, Wappies én Wouten en aan die enkele politici die de euvele moed hadden het aanbod dat niet geweigerd mocht worden, toch af te slaan.
Gisteren schreef ik een kritisch draadje op twitter over de boeren en hun kansloze campagne tegen een overheid die ze over de kling wil jagen.
Mijn punt?
De boeren, maar ook wij de burgers, moeten dringend ophouden spelletjes te spelen, waarvan onze Nemesis niet alleen de regels opstelt, maar deze ook tijdens het spel aanpast naar believen.
“But as the days of Noah were, so shall also the coming of the Son of man be. For as in the days that were before the flood they were eating and drinking, marrying and giving in marriage, until the day that Noe entered into the ark. And knew not until the flood came, and took them all away; so shall also the coming of the Son of man be.“
Om als profeet door het leven te gaan, hoef je geen Ezechiël of Jeremia te zijn. Ook een eenvoudige boerenlul, kan zichzelf die gerafelde mantel aanmeten.
Hoewel ik de dronkemansavonturen uit mijn studententijd doorgaans liever in de borrelende doofpot houd en mijn drang tot discretie, doorgaans succesvol vecht met mijn instinct jullie te amuseren, voel ik me, nu ik gisteren in “Botsende Wereldbeelden”, een opmerking maakte over Koning Willem Alexander en zijn door mij versmade verjaardagsfeestje, toch geroepen een lollige, wellicht zelfs waargebeurde, in liters bier verzopen anecdote met jullie te delen.
En ik doe dat graag in Tonke Dragt stijl. Met een brief aan de koning.
Vijf minuten geleden zat ik nog in mijn eigen hemel. Tussen de citrusbomen en tuinboonbabies, badend in een Goddelijke stilte, slechts onderbroken door merels -veel merels dit jaar-, een verdwaalde lach van een kind in de verte en een dolle onophoudelijk kwetterende lijster. Of is het een Nachtegaal?
Recent comments