Author: Superjan

Mijn vriend Lama, becommentarieerde deze column, die ik gisteren in een vlaag van woede en wanhoop schreef, zo treffend op twitter. 

Dat gaf me de kracht om het krabbeltje iets beter uit te werken. 

Bij dezen zijn antwoord.

“Het enige waar ik maar niet aan kan wennen, 

is de slaafsheid van de massa, 

Het is onmogelijk om enig verzet op 

te bouwen.“

Wat hebben Harderwijk, Vianen, Nijverdal, Wijchen, Enschede en Venlo met elkaar gemeen? 

Niet zo moeilijk. 

De Nederlandse overheid heeft er een Asielzoekerscentrum gepland.

En deze verdoemde dorpen en steden zijn de enigen niet. 

Alphen aan den Rijn, Bedum, Berlicum, Best, De Bilt, Den Bosch, Epe-Heerde, Geldrop-Mierlo, Grave, Hardenberg, Holten, Lochem, Medemblik, Nederasselt, Rijswijk, Schagen, Veenendaal, Waddinxveen, Uden, Zeeland, Schaijk, Oss, Sint-Michielsgestel, Vlaardingen, Didam, Brummen-Eerbeek, Dordrecht, Eindhoven, Utrecht, Hengelo, Amstelveen, Oud Gastel, Eersel, Kampen, Someren, Breezand, Woerden, Zaltbommel, Soestdijk, Mariënwaard, Ede, Den Hoorn, Hoorn, Maarssenbroek, Maastricht, Velp, Nissewaard, Heumen, Roosendaal, Assen, Apeldoorn, Uithoorn, Amsterdam Sloterdijk, Zutphen en Nijmegen staan op de planning.

We komen allemaal aan de beurt.

Het aantal AZC’s groeit de komende jaren naar vierhonderd! Pakweg anderhalf Afrika Korps, voor iédere Nederlandse gemeente. 

Wat een verrijking. Wat een traktatie.

Gisteren in het lommerrijke Dalfsen? een nieuw AZC. Gisteren in Haarlem? Een nieuw AZC!

Bijna iedere dag opnieuw, een nieuwe broedplaats voor vreemdelingen die niets met Nederland hebben, onze taal niet kennen, onze gebruiken en tradities verafschuwen. En verder totaal niet in ons zijn geïnteresseerd, behalve misschien in onze tienerdochters.

Elke dag wordt een nieuwe kazerne geopend, soms voor tientallen soms honderden jonge mannen van militaire leeftijd, sommigen duidelijk met gevechtservaring; grimmige koppen, de nieuwste Apple in hun North Face Jas. Een capuchon over hun krullen getrokken.

Geen enkel asielzoekerscentrum is gevuld met zielige vluchtelingen, vrouwen en kinderen, bejaarden of babies. Of zelfs maar zoekers van asiel. Het zijn immigranten, hier naartoe gelokt door onze eigen regering, met aanlokkelijke folders en mooie praatjes van rijkdom en welvaart. 

Overal waar je kijkt, staan ze; die sinistere burchten achter Heras hekwerken, slagbomen en prikkeldraad. 

Deze bastions van de nieuwe tirannie, steevast met een rij gloednieuwe zwartglimmende fat bikes voor de poort, als metastasen van een uitgezaaide kanker.

En het gekke is, in ons zo overvolle landje, waar alles al vast stond, haperde, stil stond, kapot ging, ons landje dat geld en talent bloedt als een halal geslacht Fries rund, ons landje waar ondernemers, werkgevers en talent al massaal terecht de kuierlatten kiezen… wij, de oorspronkelijke Nederlanders ons steevast massaal neerleggen bij de “noodzaak” van deze travestie.

Dat deze invasie moet! Dat deze gang van zaken nut heeft en noodzakelijk is.

Dat wij ons zand in de ogen laten strooien onder alarmerende motto’s als spoed en crisis. Er drogargumenten, de rede overschrijven. Zoals het mantra dat we deze vloek over het hele land moeten verdelen en spreiden, omdat dit wel zo eerlijk is. Terwijl niemand het er nog over heeft, waarom die last zelf eigenlijk noodzakelijk is. Het mantra van het “moeten” heeft de rede overgenomen.

Zovelen laten zich in slaap sussen door amechtige slogans als: “Geen mens is illegaal!” Zovelen durven hun mond niet open te trekken, bang om voor onmens te worden uitgemaakt en door de keurige buurt te worden geëxcommuniceerd.

Wat rechtvaardigt deze gang van zaken eigenlijk? Wat komt dit vreemdelingenlegioen hier eigenlijk doen? 

Zijn het toekomstige soldaten? Onze kapo’s? Zijn het vervangers voor de Nederlandse mannen, als wij naar het front in Oekraïne zijn gedeporteerd? Zijn het de nieuwe neukers voor onze vrouwen en dochters? Ontblankers? Christenenjagers? Chaos agents? Relschoppers? 

Wie het weet mag het zeggen. 

Wat doen die lui hier? 

Zielig zijn ze allerminst. 

En zelfs al waren ze dat, dan nog, waarom moeten wij hen uitgerekend hier, met honderdduizenden tegelijk opvangen? 

Deze bewust hierheen versleepte invasiemacht, die onze oude, mooie maar verweekte Nederlandse gemeenschappen tot op het bot verdeelt, vervreemdt en sloopt en ons dagelijks leven dreigend en onveilig maakt. Tot een ware hel maakt in Ter Apel, Budel en andere hardcore concentratieplekken.

Nee we willen die gasten niet in onze achtertuin, maar als het 10 km verderop is? Who cares!? Het moet!

Het adagium! 

“Het moet van het rijk! Zij hebben rechten! “Waterbedde, Bubbelbadde, Suikerbroode” aangevuld met Miele’s, villa’s, hotelsuites en blonde meisjes” Het maakt niet uit of ze tien grenzen zijn overgetrokken of met een Jumbo of een luxe touringcar hier naartoe zijn gehaald of niet. Strafblad of niet. Massamoordenaar of niet, Strotten doorsnijder of niet.

Niemand van die gasten wordt nog serieus beoordeeld en gewogen. Hun verleden blijft een mysterie. En al helemaal voor ons.

“Het moet nu eenmaal.”

Want dat het moet is in iedere discussie bij voorbaat zeker. Dat is steeds het adagium. Sorry, het moet! We hebben nu eenmaal een target. Het rijk verplicht ons. Wij kunnen niks doen.

Dat is het in steen gehouwen uitgangspunt. En in het uitgangspunt zit het eindpunt al verborgen.

Daarbinnen prutsen we wat aan.

Maar waarom is dat “moeten” zo zeker? Wat is de logica daarachter?

Van wie moet dit en waarom? 

Is het niet gewoon zo dat de Nederlandse regering uit zichzelf de kraan vol open draait in een poging tot culturele en economische zelfmoord?

Bewust het bad tot over de rand vol laat lopen, waarin we collectief verzuipen? 

Namens wie doen ze dat dan? De EU, de NATO, de VN, Israël? 

Zeg het maar. 

Niet namens de meesten van ons in ieder geval. 

Hoewel er zat prijsmongolen, oude wereldvreemde dakduiven, zijn die deze invasie nog toejuichen ook; die het mooi vinden dat ons land wordt omgevolkt; vaak omdat hun ouders ook NSB ers waren en ze nog steeds lijden aan een misplaatst gevoel van schuld en weg met ons. Terwijl verraad hen nu eenmaal in de genen zit. En de kinderen toch al het huis uit zijn.

Zovelen van “ons”, blijven de divisies grimmige strijders maar mierzoet toezingen, alsof het makke schaapjes zijn; lieve kleine kindjes. 

Waarom zijn er zo weinigen die de verantwoordelijke bestuurders aanspreken op hun daden? 

Zo weinigen die zich afvragen waarom dit eigenlijk, zo nodig “moet”?  Zo weinigen die zich hardop afvragen, waarom onze gemeenschappen eigenlijk persé gesloopt en uit elkaar gespeeld moeten worden?

Het is immers geen natuurverschijnsel, dat zich hier iedere dag opnieuw duizenden grijnzende krullenbollen melden bij het overheidsloket waar een volle creditcard al klaar ligt en een huis, met inboedel, terstond voor ze wordt geregeld.

Dit is minutieus gepland, tot in den treuren georganiseerd en uitgewerkt tot in de puntjes. Geen ongeluk of toeval. Zelfs de reclameblokken zijn er al op aangepast. De boodschappen van de preferente werkelijkheid.

Deze invasie is een cultureel, economische zelfmoordmissie onder auspiciën van de sinistere schaduworganisatie, het COA, waarvan ik één van de ghouls heb mogen ontmoeten; een keiharde, kille, gecommitteerde omvolkster, die haar minachting voor de oorspronkelijke Bussumse bevolking amper kon verbergen. 

Het COA. Een met onze poen volgestouwde corrupte maffiabende.

Waarom wordt die lui toegestaan, zonder enige verantwoording af te leggen, in de schaduw ons land te blijven opkopen en slopen.  En dat allemaal van ons geld. 

Zijn we gek geworden? 

Het verraad aan de Nederlandse bevolking is immens. 

Zeker van partijen als de PVV en de al even smerige VVD die zoetgevooisd in je oortjes kletsen, maar wiens Gauleiters, record na record hebben gevestigd, als het gaat om het bewust, massaal en doelgericht binnenhalen van duistere figuren die dit land in rap tempo zullen slopen. 

Misschien niet letterlijk je dochters, als je geluk hebt, maar wel het laatste restje van onze financiële reserve en het laatste greintje samenhang in onze maatschappij. Ons vertrouwen, ons gevoel van veiligheid. 

Nederland wordt ondermijnd en ondergraven waar we bijstaan, terwijl we zwijgend toekijken.

En ik begrijp heel goed dat iedereen nu ineens weg wil.

Maar het totale gebrek aan enig legaal verzet van betekenis, het ontbreken van enige vraag; “waarom dit eigenlijk moet?” 

Die platgeslagen lamlendigheid, ik zal er nooit aan wennen. 

En straks, straks wordt het nog erger, dan komen de schoften aan de macht die er zelfs helemaal geen geheim van maken dat ze Nederland juichend tot over de rand willen vol laten stromen met ‘s werelds kansentoppers.

Dan zal dit verwoestende, doodzieke beleid, onder Timmermans, Bruls en Bontenbal, met gedoogsteun van de voor de bühne, tegenstribbelende bisamratten Wilders en Lientje in nog veel hoger tempo worden doorgezet. 

Tot Nederland letterlijk onleefbaar is. 

Want het kan nog veel erger. 

Wat denk je dat er gebeurt als straks het Nederlandse schatkist ineens helemaal leeggeplunderd is? En dat gaat gebeuren! 

Denk je dan dat al die lieve soldaatjes in die kazernes, op een bordje rijst en water gaan leven? 

Welnee, die gaan op rijken safari. En rijk ben je al heel snel in hun ogen.

Als dit zo doorgaat is Nederland over drie a vier jaar een smeulende puinbak of een militaire basis. En is alles dat hier woont soldaat, politiek gevangene, bedelaar of slaaf; te arm om dan nog weg te kunnen komen.

Ik zie het inktzwart in. 

In alle opzichten. 

Ik zelf wil hier dolgraag weg. 

Omdat het nooit meer goed komt met dit land. Omdat ik een boel goede mensen ken. Maar veel en veel te weinig om dit ultieme verraad nog te kunnen weerstaan. Dit tij nog te kunnen keren. 

In de diaspora Nederland, zal het uitspreken van de namen van de daders, nog eeuwen worden vergezeld van een vette fluim op de grond. Een wel heel schrale troost. 

Maar dat neemt niet weg dat we ons land en onze toekomst hier kwijt zijn. 

We omarmen onze eigen ondergang.

Halen onze schouders op.

En doen er besmuikt het zwijgen toe.

Met dit soort stukken steek ik mijn nek ver uit. En hij lag al op het hakblok. Als je me wilt supporten is dat geweldig. Dat kan door hier te klikken.

Aanvulling.

Ik heb niks tegen die immigranten zelf. Ik neem een Piranha ook niet kwalijk dat hij alle Clownsvisjes opvreet, als hij in hun aquarium wordt gegooid. Ik zou precies hetzelfde doen. 

De schuldige is degene die de roofvis in het aquarium gooit. Die de wolf tussen de schaapjes uitzet. Onthou dat.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Overal om ons heen woedt de wereldbrand.

Ons poldereiland, nog steeds zonder in puin geschoten huizen, hypersonische raketten en wanhopige vaders die hun bloedende kinderen door de straten dragen, kalft steeds verder af. 

En helaas.

Wij, Nederland zijn in de ogen van de wereld niet het verzet. Geen vredesstichter. Niet eens neutraal. Wij zijn één van de agressors of erger nog, we zijn de collaborateurs achter de schermen. We bloeden zelf niet, maar voeden de conflicten met miljarden euro’s, wapens, technologie en dom gewapper met vlaggetjes. En wij leverden de hoogste baas van de NATO, onder wie het westen in sneltreinvaart wordt omgetoverd tot een, zij het niet zo geoliede, oorlogsmachine.

Terwijl we onszelf nog veilig wanen in onze poppenhuisjes, met aangeharkte tuintjes, liggen we al ruim binnen schootsveld van het bulderende vagevuur. 

Al willen we nog niet echt weten wat dat betekent.

Het is ook een ongemakkelijke waarheid, zeker aan de vooravond van de aanstaande NATO party. Het exquise herenfeestje waar uitsluitend wapenfabrikanten en de exclusievere jongenshoeren van de Hofstad dolblij mee zullen zijn. 

Deze NATO top is dé apotheose van de eikel. 

Het privé fuifje van de man, op wiens verjaardagspartijtje nooit andere kindertjes kwamen. Het eindfeestje van de man die helemaal geen kerel is, maar een geslachtsloze sater. Moreel glad van onderen.

Uitgerekend Rutte, in de gevaarlijkste tijd aller tijden.

Een sujet dat de “omkering aller waarden” symboliseert in een westerse wereld waar kwaadaardige, gewetenloze rotzakken, de absolute macht naar zich toe hebben weten te trekken. 

Rutte, de stumperende demon, die na het uitbenen van het ooit zo gelukkige en welvarende Nederland, het karkas van ons land heeft uitverkocht om op wereldschaal zijn vernietigende capriolen te mogen vertonen aan zijn donkere meesters; de gemaskerde kliek waar men denkt dat, na de door hun gecreëerde chaos, een nieuwe wereldorde zal ontstaan, terwijl in werkelijkheid op chaos, alleen nog méér chaos volgt. 

Satan is geen bouwer, maar een vernietiger. En het serpent maakt geen uitzonderingen voor degene die hem liefheeft. Integendeel. 

Ook niet voor die premier “van alle Nederlanders”, die pontificaal Baphomet boven de deur van ons torentje hing, een pandabeer op zijn bureau zette en gierend en ginnegappend klaarkwam in een breekbaar Delfts blauw vaasje.

Een schrale troost.

Rutte. De man die geen deuk in een pakje gesmolten boter slaat. Die behalve zijn eigen Derringer nog nooit een warm wapen in zijn knuistje heeft gehad, nog nooit op de vuist is gegaan, maar vast, toen niemand keek, zijn buurmeisje in haar rug duwde, zodat ze voorover viel en haar knietjes bezeerde, om daarna hard lachend weg te rennen. Die nu likkebaardend zijn ogen richt op onze kinderen, als kanonnenvoer voor het oostfront.

Rutte. Altijd met die malle apengrijns en die wapperende handjes, liegend en bedriegend in bruinkolen Engels. Uitgerekend op het gevaarlijkste moment in de wereldgeschiedenis, het mondstuk van, tenminste op papier, het grootste militaire machtsblok. What can go wrong?

De man met de harteloosheid van een Golem, die het duivelse talent bezit om de huidige wereldbranden tot één juichend vreugdevuur op te poken. Net zolang tot alles en iedereen zonder golden ticket, stof en as is geworden.  En de elite knipperend tegen het stralende licht, na vijf jaar Pringles eten, uit de bunkers onder de puinhopen van het Binnenhof, kan komen kruipen.

Voor mijn geestesoog zie ik hem eenzaam als altijd, de bubbelende bloedpoel die ooit ons paradijs was overzien, tevreden knikkend, lustig happend in zijn appeltje, zoals de slang het graag ziet.

Rutte zoals alleen wij Nederlanders hem kennen. 

Zijn kille opportunisme, kundig gecamoufleerd onder het mombakkes van de slungelige stoethaspel, het weerloze sukkeltje van de klas waar je geen aandacht aan hoeft te besteden. 

De kamikazepiloot die onder alle radars doorvliegt. Met “stealth” als belangrijkste wapen; de onderschatting van zijn nietsontziende doorzettingsvermogen, waarmee hij zelfs de grootste analytische geesten misleidt. Pundits die hem nooit voor vol aanzien -als een Trump, een Poetin of een Netanyahu- en die zich pas zullen realiseren, dat ze niet hebben geschaakt met een potsierlijke klerk, maar met een grootmeester in het kwaad,  zodra ze hopeloos mat staan.

Keyser Söze on poppers and steroids.

Onze eigen zwoele Shiva, ons kleine presidentje, met zijn 183 miljoen euro kostende eventje, dat de gewone Hagenaar maanden lang het leven onmogelijk maakt en hele gedeeltes van de stad tot een soort pre “מבצע חרבות ברזל” Gaza omtovert, een stadsgevangenis met hoge muren, prikkeldraad, drones en camera’s. 

Een bijeenkomst waarmee definitief een rood target op ons land wordt gekalkt, waarmee Nederland haar onschuld verliest en het Haags imago van de stad van Vrede en Recht, wordt omgetoverd tot de stad van oorlog en vernietiging.

Het epicentrum van een sinistere organisatie, waarvan de king pin staat te trappelen, om liters benzine op de wereldbrand te smijten. 
En waar ongetwijfeld de officiële overdracht van Nederland aan de NATO, zal worden gevierd in de betere pikkensauna’s met karaffen babyolie onder stortdouches van zaad en Dom Pérignon.  

En dan heb ik het nog niet over de kans op een false flag. Na Gleiwitz, de Lusitania, Pearl Harbor, de USS Liberty, het Tonkin Incident en 9/11, niet langer ondenkbeeldig, hunkerend als de NATO is, naar een reden om eindelijk openlijk mee te mogen doen aan het grote knalvuurwerk dat de wereld in de hens zet.

Ik weet het. 

De gemiddeld Nederlander treft weinig blaam.

De meesten van ons zijn verward, verstard en murw gebeukt. Terwijl we tergend langzaam wegzinken in de waanzin, proberen we ons vast te klampen aan de rudimenten van ons oude leven; ons hoofd boven water te houden, terwijl de schoften aan wie we zijn overgeleverd, de kraan van de dictatuur, steeds verder opendraaien.

Wij zitten met zijn allen, hulpeloos vastgesnoerd op een iets te gerieflijke strontkar, die door krachten, waar we geen vat op hebben, grijnzend het ravijn in wordt geduwd. 

Ons treft geen blaam.

Maar dat gold ook voor de inwoners van Berlijn en Dresden, van Gaza en Teheran.

Vind je mijn werk mooi, interessant of zelfs belangrijk? Steun mij dan alsjeblieft hier! Ik kan alleen blijven schrijven als jullie mij supporten.

Protesteer zolang het nog kan, ga de straat op en laat de wereld zien, dat wij, de bevolking van Nederland, niets anders dan vrede willen.

24 juni in Den Haag!

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

“Gaza is uninhabitable and it will remain that way. We will wipe the smile from the Palestinians, but the screaming will remain.” Bezalel Smotrich, Minister van Financiën Israël.

Gisteren brak er iets in mij.

Ik zag een tengere kindergestalte, achter een gebroken raam. Een muisje in de val tussen de woedende vlammen, die het gebouw verteerden, waar ze een uur eerder nog sliep. 

Een kleuter in het vagevuur.

Een onschuldig schepseltje dat een uitweg zocht uit de hel, waarvan het silhouet scherp afstak tegen de gloeiende gloed van wat die avond nog haar geïmproviseerde thuis was; een stoffig matrasje op de betonnen grond van de Fahmi al-Jarjawi School in Gaza stad. 

Een gebouw waar gezinnen die uit hun huis waren gebombardeerd en alles al waren verloren behalve hun leven, werden opgevangen. Een plaats die volgens ieder recht en iedere redelijkheid, een vrijplaats had moeten zijn.

Haar naam is Ward Jalal Al-Sheikh Khalil een naam die bloem betekent. Geen Hamasstrijder. Een bloemetje van zes. 

Ze heeft, als enige van haar hele familie, deze zoveelste moordnacht in Gaza overleefd.

Een Godswonder. 

Ik zag haar foto op twitter. Ze is net zo oud als mijn jongste dochter, met grote bruine ogen en krullen. Ik wilde haar het liefst voorzichtig oppakken, in mijn Superjancape wikkelen en meenemen, wegvliegen uit die hel, waar genade niet bestaat. 

Maar Superjan is in het echt een oude man, die helemaal niet kan vliegen en niets voor haar kan doen, behalve haar naam opschrijven in hoop dat iemand het leest en voor haar bidden in de hoop dat iemand het hoort.

Ik keek verder en zag een ander meisje, iets ouder, met een paardenstaart en een paars T shirt dat door wanhopig schreeuwende mannen, onder het gore puin van diezelfde school uit werd getrokken aan haar gebroken arm die er slapjes bij hing.

Ook zij leefde nog, in ieder geval tot de ambulance.

Er vielen alleen die avond, op die ene vervloekte plek in Gaza, 36 doden en 55 gewonden. 

De Fahmi al-Jarjawi School werd het zoveelste pop up crematorium in Gaza. Een smeulende, zwartgeblakerde, naar mensenvlees stinkende tombe, op een plaats waar onschuldigen veilig hadden moeten zijn. 

Onschuldigen zoals de negen kinderen van Dr. Alaa and Dr. Hamdi Al Najjar: Yahya, 12 Rakan, 10 Eve, 9 Jubran, 8 Ruslan, 7 Reval, 5 Sadin, 3 Luqman, 2 en Sidar van 6 maanden, die moedwillig en doelgericht werden vermoord.

En dit was nog maar een gedeelte van de bittere bommenoogst van gisteren.

Zoveel van het bloed dat iedere dag vergoten wordt, sijpelt nauwelijks door tot de kolommen van de kranten, de nieuwsprogramma’s. 

Zo weinig leed bereikt de trendlijsten van Twitter, waar ik, verstopt achter de hashtag “Gaza”, het marmeren lichaam van een jongetje zag liggen, met een ernstig, maar onbeschadigd gezicht. Gewikkeld in een beige doek, met een “keurig” gaatje in zijn borst. Zonder een druppel bloed. Een kleine perforatie, precies op de plek waar zijn hart vorige week nog klopte.

Ze zeiden dat het een drone met een machinegeweer is geweest. Van afstand bediend door een soldaat met een joystick, geholpen door artificial intelligence. Nieuwe technologie die er voor zorgt, dat het maken van gaatjes in kinderen, secuur gebeurt. Zonder gapende gaten of afgerukte ledematen. 

Wel zo prettig in deze wereld, die beheerst wordt door beelden. 

Dagelijks zie ik de kinderen van Gaza, opgekruld als garnalen. Hun ingevallen gezichtjes in een verstarde grimas en onbegrijpende ogen. Baby’s in couveuses, zo ondervoed dat ze amper nog als mens herkenbaar zijn. Nonchalant vertrapt, als de insecten waarvoor ze door de wereld, worden aangezien. Belachelijk gemaakt omdat ze zo scherp afsteken tegen hun nog welvarend ogende moeders, aan wie je een accuut gebrek aan voedsel veel minder snel kunt zien.

Ik zie drie ledepoppen met porceleinen gezichtjes, onbeweeglijk op een wit, plastic zeil liggen. Zouden het broertjes en zusjes zijn?

Ik zie het berustende gezicht van journalist Hassan Majdi Abu Wardanu, met PRESS op zijn blauwe helm en kleren. Het aantal vermoorde journalisten in Gaza is met zijn dood opgelopen tot 166. 

Hij zal de Telegraaf niet halen.

Net als die twee Rode Kruis mensen, Ibrahim Eid and Ahmad Abu Hilal. Gisteren gedood toen hun huis in Gaza werd gebombardeerd. 

Ik zie de berichten over de gedode chirurgen, verplegers en artsen. Die in hun bescheiden hagiografieën, doodmoe, met een haastige blik, vaak nog glimlachend in de camera kijken. Die probeerden te redden wat er nog te redden viel in de chaos, de stank, de hel op aarde. 

Helden die hun medemenselijkheid met hun leven moesten bekopen.

Dr. Saeed Joudah, de enig overgebleven orthopedisch chirurg in Gaza, een week na de dood van zijn zoon, in zijn oog geschoten door een Israëlische drone. 

Dr Adnan Bursh, die werd vermoord in de folterkelders van het IDF. 

Dr. Mohammed Al-Nouno, Apotheker in het Al Shifa, geëxecuteerd waar zijn patiënten bij waren.

Prof. Hassan Hamdan, hoofd van de brandwondenafdeling bij het Nasser Medical Complex. Vermoord, met zijn hele familie.

Doctor Hadi Badran, een Palestijnse anesthesist, die vanuit het veilige Engeland, naar Gaza afreisde, om te helpen waar hij kon, ondanks zijn eigen longkanker. 

Hij is daar gisteren gestorven.

Ik lees de verhalen van patiënten, gedood in hun ziekenhuisbed, van kou gestorven baby’s. Van het laatste kankerziekenhuis in Gaza dat tot puin werd gestampt. Van kleuters die door huurlingen in hun hoofd werden geschoten. Van soldaten die zich lachend tooien met het ondergoed van dode of verjaagde vrouwen. Die trots poseren voor Tik Tok, terwijl ze met één klap hele wijken opblazen. Alsof ze Joshua zelf zijn.

Ik zie het verhaal van Hind Rajab, zes jaar oud, die dagen op de achterbank, tussen de lijken van haar ouders zat, tot ze zelf werd vermoord. Net als de ambulancebroeders die haar te hulp wilden komen.

Het verhaal van Awni AlDous, Mahmoud Al-Kilani, Mustafa Yassin, Khaled Al-Zainati, een zuigeling, Omar, een peutertje dat omkwam met zijn kat. 

Minstens twintigduizend kindernamen, gezichtjes die onder de stinkende puinhopen van de geschiedenis bedolven blijven. En die jullie binnen een uur weer zijn vergeten. 

Omdat we zoveel leed helemaal niet kunnen verwerken.

Omdat zelfs massamoord gaat vervelen, als die maar lang genoeg duurt. 

Omdat er alles aan wordt gedaan om de mensen in Gaza te besmeuren door iedereen over één kam te scheren, van baby tot Hamasstrijder, door continu hun geloof te criminaliseren en zuigelingen af te rekenen op de politieke keuzes van hun vaders en opa’s. Zodat er maar bitter weinig medeleven overblijft. Zelfs niet voor Ward. De bloem in de vlammen.

Omdat we zelf zo langzamerhand van gekkigheid, niet meer weten waar we moeten kijken en wie of wat we moeten geloven. Welke dodencijfers echt zijn en welke gruwelfoto vals. 

Omdat geliefde en prominente kopstukken, dag in dag uit, op hoge toon hun eigen leed, met een ondertoon van onze schuld, in ons gezicht smeren. Een ritueel dat een vrijbrief lijkt te geven om als ooit meedogenloos opgejaagde groep, nu zelf onbeperkt te mogen moorden, te martelen en de sadist uit te hangen.

Zoals Erza Yachim, een reservist in het Israelische leger (95) zei: Erase them, their families, mothers and children. These animals can no longer live.

Omdat we ervoor terugdeinzen om de mogelijkheid te benoemen dat ook slachtoffers, daders kunnen worden. Bang om uitgesloten te worden en met een banvloek buiten de beschaving te worden gezet.

Omdat we in een links, rechts dichotomie worden gedwongen, waarbij je het, van massa en media nooit eens mag zijn met de andere zijde, omdat dit meteen als verraad aan de kliek wordt opgevat.

Omdat zovelen is wijsgemaakt dat Gaza is beloofd aan een uitverkoren volk. Sinds wanneer is een belofte, een valide reden om iets met zoveel geweld te grijpen? 

Omdat we worden afgeleid, met verhitte discussies of wat in Gaza gebeurt, nou wel of niet een genocide is, terwijl het niet gaat om woordjes, maar om het feit dat daar iedere dag opnieuw onschuldige kinderen sterven, door gebrek aan zorg of voedsel, door een gerichte kogel of onder het puin, na een bommenregen, die mede door ons mogelijk werd gemaakt. 

Onze stilte maakt ons misschien niet medeschuldig, maar wel medeplichtig.

Ik zie een miljoenenstad, met honderdduizend kilo springstof, tot aan de horizon vergruisd tot maansteen en poeder. Het fundament voor Gaza Beach met luxe penthouses, jachten, sterrenrestaurants en gouden stranden, waar mensen straks genieten van de zonsondergang, op de verpulverde botten en de schedels van een vergeten volk.

Ik zie een vernietigingskamp, omringd door hoge muren, dat wordt platgewalst en met de kracht van zes Hiroshima bommen, tot stof wordt herschapen, met de mensen er nog in. 

Een oorlogsmisdaad waar zelfs de nazi’s, zich bij mijn weten nooit toe hebben verlaagd.

Gaza is erger dan een genodice.

Het is de Holocaust in het volle zicht. 

Het voelt beschamend om na zo’n stuk te vragen om support. Maar zulke stukken kosten gruwelijk veel werk. Klik hier en maak mijn werk mogelijk.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Verslag van een ontluisterend en onprettig gesprek bij Gemeente Gooise Meren.

Enige tijd geleden mocht ik dan eindelijk op audiëntie bij het gemeentehuis van Gooise Meren; een muisgrijze door de aarde opgeboerde Führerbunker, op wiens perceel, voor de fascisten aan de macht kwamen in het Gooi, een prachtige kakelbonte villa schijnt te hebben gestaan.

Met verende tred nam ik de betonnen treden naar de top van de Gooise Olympus. Hiep hoi, het heerlijk avondje was gekomen.

Het feest van de lokale democratie!

Hét ontmoetingsmoment waarin ik alsnog, entre nous, met de gemeentegoden van gedachten mocht wisselen over de geplande noodopvang voor tandartsen, dichters en hersenchirurgen op het Hocras terrein aan de Franse Kampweg.

Een besluit dat ons, buurtbewoners, nogal rauw op het dak was gevallen, omdat wij het besliste voornemen ons te vergasten op een legioen COA kroonjuwelen, uit beduimelde appgroepjes en tante Jannies Facebookpagina moesten lezen. En alles geheel buiten ons en zelfs de gemeenteraad om, was bekonkeld en beslist.

Ik had me speciaal voor de gelegenheid niet aangemeld, omdat ik heus weet dat ze me “kennen”, na mijn vorige column over deze saillante kwestie. En ik wilde uiteraard de verrassing erin houden. Wel zo gezellig.

Nou de surprise was geslaagd.

Waar andere groepjes Bussumse burgers keurig werden verdeeld onder de grijze vleugels van derderangs ambtenaren met zeggenschap over perkjes of vuilnisbakken, viel ons groepje, dat aanvankelijk werd voorgezeten door een boertige mijnheer die het midden hield tussen een politiebrigadier en een middelbare schoolconciërge, de eer te beurt, gezelschap te krijgen van een heuse VVD wethouder, type Prius verkoper met puntschoenen, die mij, curieus, al van naam kende, zonder dat we elkaar ooit hadden ontmoet.

En om het feest compleet te maken schoven ook de communicatieguru van Gooise Meren en een COA mevrouw aan, die wat later binnen kwam vliegen, waarschijnlijk omdat haar bezemsteel klem zat in haar fietsenrek.

Wat een eer!

Ik zal jullie het volledige gespreksverslag besparen. 

Stel je eenvoudig voor dat je een uur in een emmer snot staat te kletsen, vol palingen die alle kanten op kronkelen om welke verantwoordelijkheid dan ook van zich af te laten glijden.

Voor dat doel ging het volledige register aan schijnbeloftes, hele leugentjes, halve waarheidjes, onbegrijpelijke politieke ambtelijke formules en politieke trucjes open. En zodra het moeilijk werd verschanste men zich triomfantelijk achter één van Ruttes laatste giftige appeltjes voor de Nederlandse burger; de spreidingswet.

Opvallend was de kramp bij het drietal om alles zo vaag mogelijk te laten. Elkaar lustig tegen te spreken en dat dan te ontkennen. Van niets te weten als het precair werd en vooral helemaal niets te beloven.

Dus onderbrak ik het gezellig voortkabbelend gesprek met één vraag.

“Wie is er eigenlijk verantwoordelijk, als er straks een kind met de broek op de knieën, in de berm van de sloot bij Station Bussum Zuid wordt aangetroffen?”

Geen denkbeeldige vraag voor een vader van een prachtige dochter van 16, na de gebeurtenissen in Budel met een meisje van 15, dat onlangs werd aangerand door een Levantistische kansentroetel.

De gezichten verstarden. En de boertige conciërge greep al bijna naar zijn dienstLuger.

Hoe durfde ik dit te vragen!?

Het lef.

De sfeer was ineens volledig verpest.

En daarom verdubbelde ik de inzet maar en wees ik de rood aangelopen VVD wethouder er fijntjes op dat “aangezien de beslissing voor de noodopvang, buiten bewoners en de raad om was genomen, die verantwoording toch echt uitsluitend bij het college lag”. Bij hem dus. En bij niemand anders.

Geen verrassing dat hij in zijn minder sympathieke antwoord fijntjes het woord “intimidatie” lispelde.

Bestuurders aanspreken op hun verantwoordelijkheid, valt immers tegenwoordig al snel onder opruiing.

Daar ging de sfeer!

Zeker toen ik, bij uitblijven van een duidelijk antwoord op de verantwoordelijkheidsvraag, het waagde deze woordelijk te herhalen, waarop de boertige conciërge ontplofte in woede en eiste dat dit onderwerp niet meer werd aangeroerd. Want anders!

Ik zag mezelf al liggen met een gebroken voorgebit op het betonnen voorportaal van de gemeentebunker, maar één en ander liep met een zoveelste aantekening in mij dossier af. Met een sisser zogezegd! Wat natuurlijk niet zo vreemd is in gezelschap van slangachtigen.

Verder trof mij vooral de COA dame, als een onappetijtelijke, arrogante figuur. Onaantastbaar en grimmig. Zo iemand die je met een vals, lieflijk stemmetje vertelt dat “Nederlanders toch ook misdaden plegen”. En “dat haar edele troeteldieren er gewoon bij dienen te horen en niets in de weg mag worden gelegd”.

Totaal ongevoelig voor onze zorgen. Iedere vraag ombuigend naar een antwoord met tips hoe wij konden helpen haar fijne schatten liefdevol op te vangen.

En warempel zaten er een paar dorre kinderloze Groen Links stofnesten in ons groepje die, al welkóóóóm zingend, reikhalzend uit leken te kijken, om te gaan klaverjassen en kantklossen met het nieuwe Afrika Korps van mevrouwtje COA.

Bussum was niet voor niets de grootste NSB gemeente, moet u weten.

Ach. Het COA. Een gezwel dat lustig metastaseert, groeit en uitdijt, onder leiding van Milo. Ook een VVD er en oud Burgemeester van Bussum. Een juichend carcinoom gevoed door de suikers van ons belastinggeld. Maar als het aankomt op het nemen van verantwoordelijkheid niet thuis geeft.

Als het aankomt op futiliteiten als veiligheid voor kinderen en het voorkomen van stammenoorlogen, schieten ze, kwaad kijkend, weg achter iedere lantarenpaal of onder de eerste natte stoeptegel die ze kunnen vinden. 

Dan wordt er een onnozel Golem gezichtje opgezet. Dan is de teneur “wij zijn machteloos, wij kunnen niks, we hebben heel weinig geld, wij worden ook maar gestuurd”.

Een juichende “two girls one cup cocktail” van leugens, bedrog, misleiding en intimidatie. Onbereikbaar, ongenaakbaar. Zich altijd gedekt wetend door de macht.

Of het nou in Bussum is, Best, Budel of waar dan ook in Nederland; omvolking staat bovenaan de prioriteitenlijstjes.

En alles moet ervoor wijken.

Met een eenduidigheid, een organisatiegraad en een fanatisme dat mij persoonlijk sterk doet denken aan een andere periode in onze recente geschiedenis.

Alleen rijden de treinen nu naar het westen in plaats van het oosten.

Omvolking. Ze geven er miljarden van ons belastinggeld aan uit, ze liegen en bedriegen. Ze verraden hun buren en dorpsgenoten ervoor. Ze schuilen achter elkaar, met wonderlijke zinsconstructies en omzeilende antwoorden. En als je ze klem zet met feiten, zien ze dat slechts als een mening, die je natuurlijk mag hebben, maar waar ze niks mee gaan doen. Het moet!

En het zal, maar niemand weet waarom.

Ik heb er een heel slecht gevoel over.

Een zonderlinge twitteraar zei er ooit het volgende over.

“Niemand stelt de vraag meer, waarom ons land van het kleinste dorp tot de grootste stad moet worden afgeladen met mannelijke Afrikanen van militaire leeftijd.

Ik stel de vraag ook niet meer. Want ik weet het antwoord al. Dat antwoord zie je in de sterreclames. Ze zijn er om lieve Duo Penotti kindertjes te maken als de Nederlandse jongens door de vleesmolens worden getrokken.

Ik kan geen andere reden bedenken. Ze zijn bewust en gepland hierheen gehaald, worden strategisch door het hele land verspreid, hebben verder geen werk of doel of reden om hier te zijn. Ze hebben geen economische waarde, behalve dat de meesten duidelijk militair zijn geweest of nog steeds zijn.

Als je het mij vraagt… Het zijn geen vluchtelingen. Het zijn omvolkingssoldaten.

Ja lieve gemakzuchtige, slappe, goedgelovige Nederlanders, we worden omgevolkt. Al vele jaren. Bewust en systematisch. wat ons overkomt heeft niks met zielige vluchtelingen of getraumatiseerde oorlogsslachtoffers te maken. Nederlanders moeten gewoon oprotten uit Nederland. Duitsers uit Duitsland. Ieren uit Ierland enzovoort.

We worden vervangen.

Gisteren was ik op een protestbijeenkomst bij het gemeentehuis. Samen met Ari.

En wij twee, waren, naast veel directe omwonenden en inwoners van Hilversumse Meent, de énige bewoners van mijn wijk. Het chique Spiegel vol villa’s en hockeymeisjes in korte rokjes. Dé wijk die binnenkort krioelt van de kansenparels, welgemoed op weg naar de klaverjasavondjes van ome Kees en de kantklosles van tante Bep.

Ik hou mijn hart vast voor de chique mensen die er niet bij waren gisteren, maar ik bewaar mijn medelijden, mocht die nodig zijn, voor anderen, die in ieder geval een poging deden deze ramp te keren.

Vind je mijn werk mooi of zelfs belangrijk?  Support mij dan alsjeblieft hier!

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!