Wat zat ik twee weken geleden lekker in de flow.
Ik had de wind in de zeilen, drie slagschepen van stukken op stapel staan. En één gedicht. Maar alleen dat laatste, Fantoomland, kwam op tijd af.
Want vrijdag vorige week kwam ik ’s ochtends in alle vroegte beneden en vond mijn aller, aller, allerliefste Mechelse herder, met haar mooie grote ogen, nietsvermoedend naar me opkijkend, in een wirwar van zilveren blisters, papier en felroze pillen.
Ach Ari, Ariël, mijn engeltje, had een gezinsverpakking Ibuprofen gevonden, ergens in een tas verstopt onder een stapel kleren. Ze heeft ze uitgegraven en is daarna met smaak op de vrolijk knisperende strips gaan liggen kauwen. Lekker zoet, traagwerkend vergif.
Een week vol Norit, kots- en anti kotsmiddelen, geweldige artsen, Bernadette, Daan en zijn lieve verpleegsters in Putten, verdoving, bloedonderzoeken, drie dagen intensive care, compleet met infuus voor acute niervergiftiging later, ziet het er naar uit dat mijn liefje, mijn schatje het zowaar gered heeft.
Tenminste, Dat zegt haar dokter.
Ikzelf, notoire pessimist, durf nog steeds niet te geloven dat we definitief door het oog van deze stopnaald gekropen zijn en verwacht ieder moment, tegen beter weten in, een hopeloze terugval, een drama, een tranendal.
Maar dat is ook een beetje de aard van het beestje.
Want terwijl ik deze Sonate Pathetique schrijf zie ik ook wel zie dat ze weer uit stand tot mijn schouders opspringt, ze weer glans krijgt, goed blijft eten, zolang het maar peperdure paardenworst is. En dat haar kansen op totaal herstel iedere dag toenemen.
Hoe dan ook, was het een keiharde wake up call.
Hoe kwetsbaar het leven is.
Hoe onzeker alles is dat je voor vanzelfsprekend aanneemt,
Hoe breekbaar alles waar je van houdt.
En vooral hoe miniem het donkere hoekje is, waarin het ongeluk schuilt en geduldig wacht op een kansje.
Zeven slapeloze nachten later en vijf kilo lichter, probeerde ik me vandaag aan mijn spaarzame haren uit het writersblockmoeras te trekken en door te gaan waar ik gebleven was.
Maar ik krijg het niét voor elkaar, zonder eerst dit hoofdstuk af te sluiten, dat zo onbelangrijk is voor de wereld, maar alles betekent voor mij.
De grotere thema’s als Goed en Kwaad, God en de Schepping, ze zeiden me even niets. Trivialiteiten als de dreigende wereldoorlog met Rusland, Haïtianen, die katten en ganzen rauw bij de kop opvreten in Springfield Ohio, laat staan lichtvoetige beschouwingen over de achterlijke lokale politiek blijspelen, die zich rond Frikandellen Lientje of Fräulein Faber ontspinnen, ik kreeg ze niet uit de zwart witte toetsen van mijn wohltemperierte Apple Klavier.
Het lot had me bij de strot.
Alles draaide deze week om mijn doodzieke grote liefde.
Ik moest dit eerst van me af schrijven, voor ik door kon.
Verwerken.
Een punt zetten.
Daar in die mêlee van hondenkots en vergruisde roze pillen, werd ik slaapdronken, volstrekt onverwacht geconfronteerd, met dat gevoel, dat ik sinds de aanblik van de paarsblauwe plekken op de polsen van van mijn vader, dertig jaar geleden, niet meer heb gevoeld.
Dat acute hopeloze gevoel van dreigend onontkoombaar verlies, van een schepsel waar je zielsveel van houdt, Dat gevoel dat je maag in een knoop legt en je keel dichtschroeft.
Het zwaard van Damocles dat je kruin kietelt. Die misselijkmakende mix van vrees en verwarring, die zorgt dat je als vanzelf hulp van boven zoekt, Hem bidt en smeekt. En beterschap belooft, zolang het maar weer goed komt, het weer wordt zoals het was.
“Par le cheval tombé sous le chariot qu’il traîne.
Je vous salue, Marie.”
De strofe uit La Priére van de Belgische dichter Francis Jammes, zijn gebed over onrecht en stil verdriet speelde steeds door mijn hoofd.
En dan was er dat knagende gevoel.
Want ik voelde me dubbel schuldig.
Natuurlijk, ik had beter moeten opletten. Zoals mijn vader mij ooit leerde. “Alles dat je in je leven overkomt, komt door je zelf”.
Maar er was ook een ander gevoel van schuld, dat me dieper aan het denken zette.
Had ik dit verdriet wel verdiend?
Deze paniek, dit wakker liggen, mocht het wel?
Hoe groot moet het verdriet op deze wereld wel niet zijn, als ik al kapot ga van een zieke Mechelaar, die de allerbeste zorg krijgt en het waarschijnlijk gewoon gaat redden?
Ari is een hond. De allermooiste, allerliefste, maar toch gewoon een hond.
En als ik nu al zo’n wrak ben, hoe moet dat dan als een van mijn mensenkinderen ziek wordt?
En hoe staat dit in verhouding tot stille wanhoop van al die moeders in Oekraïne. De krankzinnige ongerustheid van de murw gebeukte vaders in Gaza van wie het kind nog onder het puin ligt.
De verdrongen ongerustheid van al die lieve goede mensen die zichzelf of hun naasten hebben laten prikken of in stilte hebben laten sterven in een verzorgingshuis, omdat het nu eenmaal moest van een man op piposchoenen.
Wat stellen mijn zorgen voor vergeleken met de hunne?
Past mij dan geen enkele bescheidenheid?
Is verdriet überhaupt te kwantificeren? Te meten of te schalen? Is er een rechtvaardige dosis die je mag voelen? Waarom is zoiets niet in de etiquette vervat?
Wanneer worden oprechte gevoelens een misplaatste pastiche?
Hoe durfde ik in deze inktzwarte wereld vol onmetelijk verlies, vol verzwegen en weggemoffeld leed, vol slachthuizen, sleepnetten en hakselaars, zo buitensporig van streek te zijn?
Misschien is het omdat er geen meetstreepjes op gevoel zitten?
Misschien is het omdat Kurt Tucholsky danwel gelijk had met zijn “Der Tod eines Menschen: das ist eine Katastrophe. Hunderttausend Tote: das ist eine Statistik!” -maar dat deze beroemde uitspraak, die onterecht is toegeschreven aan Stalin, een tweede regel verdient:
Je kunt alleen een tragedie ondergaan, bij een schepsel waar je zielsveel van houdt. Ook al is dat een hond.
In de wereld van zorgen en verdriet, gelden regels, maten en verhoudingen niet. Laat staan de logica.
Een open deur wellicht.
Maar ik zag hem nooit eerder geopend.
.
Vind je mijn werk mooi? Help me dan doorgaan in tijden van ziekenhuisrekeningen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
15 September 2024 at 19:32
dat je je schuldig zou voelen over dit enorme verdriet, deze schok, je angst is net zo belachelijk als dat als je vroeger je bord niet leeg at, de “arme kindertjes in Afrika” erbij gehaald werden.
dus ja, dat verdriet, die angst mag. en het is geen kwestie van mogen.
heel veel sterkte voor je meisje. ik hoop dat ze weer helemaal opknapt en dat jij en Ari nog een paar jaartjes van haar aanwezigheid mogen genieten.
15 September 2024 at 22:13
https://mcvoordieren.nl/kennisbank/hond-laten-braken/#:~:text=Hond%20laten%20braken%3A%20met%20peroxide,kg%20lichaamsgewicht%2C%20maximaal%2045ml)
15 September 2024 at 19:34
Tranen in mijn ogen.
Alles is relatief, en voor ieder mens verschillend.
Jij bent een gevoelsmens, daar mochten er best meer van zijn, zag de wereld er een stuk beter uit.
Groetjes.
15 September 2024 at 19:34
Ik denk dat iedereen met een dier als kameraad, geraakt zal zijn door dit ontroerende verhaal.
15 September 2024 at 19:46
Ik voelde jou en je hond! Fijn dat jij weer omspringt! Kreeg tranen in mijn ogen!
Andere tranen dan die er uit stroomden bij het zien van die Haitiaan die dat tegenstribbelende poesje doodzoog aan het nekje!
Wat een wereld!
15 September 2024 at 19:49
Iedereen heeft een vriend nodig die begrijpt wat je NIET zegt.
De liefde tussen mens en dier is uniek.
15 September 2024 at 19:50
Verdriet is het meest eerlijke onoverkomelijke gevoel dat op je levenspad komt. Het snijdt door je ziel ,hart en laat zijn littekens achter. Het maakt je meer mens. Voel alles en geniet daarna weer van het geluk en leven dat elke keer weer meer kleur en diepte krijgt. Samen met Ari
15 September 2024 at 20:20
Erg hoor wat je dan meemaakt. Hopelijk geeft het van je afschrijven je veel kracht. Zo erg als je huisdier ziek is. Heel fijn dat het zo goed is afgelopen. Nog sterkte gewenst.
15 September 2024 at 20:24
Jan, ‘niets menselijks is ons vreemd’
Mijn Rox is de erfenis van mijn man, Rox maakt de verbinding van mijn wereld van liefde in de huidige bizarre wereld.
Dus nee, niet vreemd of raar maar heel begrijpelijk!
Mooi dat je dit zo kunt schrijven.
Dank!
15 September 2024 at 20:30
Mooi , kwetsbaar, groot hart Jan. Geniet van je hond.
15 September 2024 at 20:49
ARI der Unsterbliche WunderkindHund
lasst seinen Chef noch lange nicht im Stich!!
15 September 2024 at 21:06
mijn shih tzu Blues net 1.5 jaar is 6 maart jl bijna dood gebeten door een Cane Corso
Blues had een klaplong en in shock
IC en operatie volgde
Wat heb ik geschreeuwd en gejankt en gebeden , ik herken het zo !
Take care
15 September 2024 at 23:07
Vreselijk dat gevoel je hondenkind kwijt te raken. Wij hebben er 3 waarvan de oudste verkeden jaar eerst van een geamputeerd voorteentje moest herstellen en daarna een breuk in haar hiel kreeg. Wat een ellende, 2x foute diagnose, toen naar Utrecht op en neer met de trein en hond in hondenbuggy. Een zware operatie met veel ijzerwerk in haar poot. Weken in twijfel of er toch niet stiekem een bacterie in haar wond kroop. Kap om, kap af. Met haar apart korte wandelingetjes. Na 3 mnd weer een rontgenfoto en goddank alles zat goed. Onze Gaia blijft mank lopen door de amputatie maar ze doet het nog. Tuurlijk is verdriet over een huisdier gelegitimeerd. Angst, twijfel, dood die in zicht komt. Dat de wereld in brandt staat is erg daar kan ik om janken. Maar als 1 van onze 3 honden of poes Izzey iets vreselijks overkomt dan huil ik tot ik niet meer kan.
15 September 2024 at 23:18
Het writersblockmoeras laat jou inzien, dat je creativiteit nooit kunt dwingen om altijd maar uit je pen te blijven vloeien, want je hebt nu je inzet, aandacht en morele kracht 24/7 nodig gehad voor je geliefde huisdier. Is het God, de natuur of jouw menszijn, die dit bepaalt? Ik weet het niet, maar het is het beste wat je kan overkomen.
16 September 2024 at 05:21
L’amour réciproque entre l’homme et le chien est inconditionnel.
16 September 2024 at 08:09
Oef, ik voel met je mee. Dat doet pijn .. hou hem maar goed vast en knuffel hem maar goed. De band met je hond is puur .. ze kunnen wel wat hebben .. we hebben der eentje die dagelijks uit de WC drinkt, en dus moet alles goed dicht etc .. dus ook gelijk na toevoeging poetsmiddelen .. die drinkt dat gewoon. Vorige bazen hadden hem flink mishandeld, zo kreeg die drinken destijds denken we .. . Beterschap voor Ari en vibreer je liefde laten we maar zeggen ..
16 September 2024 at 10:18
De liefde voor Ariel maakt je een mooi mens Jan!
16 September 2024 at 10:19
Wat doe je in Gods naam met die pillen die zo ontzettend slecht zijn voor een mens ,Laat staan voor dieren.
Het is puur vergif.
Heb je pijn neem dan de bast van een wilg de aspirine is daar van afgeleid.
Jan ik huil met je mee,
Ik ben een een katten mens Maar een dier waar je ziels veel van houd
Sterft je hart een beetje.
16 September 2024 at 10:44
Met tranen lees ik je stuk: eerst van angst en verdriet toen ik nog niet wist hoe het afliep, toen van geluk dat het goed komt. Ook dacht ik wat doet dat gif in je huis? Super slecht voor jou desastreus in grote hoeveelheden voor een dier. Smijt alle nsaid’s zo snel mogelijk weg en neem aspirine of PEA tegen de pijn. Pls do it! En geniet dubbel van je hond nu je weer weet hoe kwetsbaar alles van waarde is.
16 September 2024 at 13:16
Ik haat pilletjes.
16 September 2024 at 12:40
Ik was er stil van en zo bekend gevoel…..
16 September 2024 at 16:42
Beste Jan,
Luister maar naar Georges Brassens die het zingt, alle coupletten van La priere…je vous salue Marie. Het onpeilbare leed, maar daarna ook het onbeschrijfelijke geluk wanneer iets toch nog goed afloopt. Daar ben jij doorheen gegaan.
Over het diepste verdriet: dat heb je niet. Dat ben je.
Alle goeds, ook voor Ariel.
16 September 2024 at 20:04
Zo’n mooi gedicht.
16 September 2024 at 16:48
Ik kan reply’en op X wat ik wil, maar op het ogenblik heb ik weer nul-komma-nul zichtbaarheid. Welkom in de X nirvana. Maar bij deze veel succes en ik wacht de uitslag vanavond om 19:00 met spanning af! 🙏👍
16 September 2024 at 17:36
Veel sterkte, hij overleeft het wel!
16 September 2024 at 20:09
Veel sterkte voor haar.
Het gevoel van angst voor verlies is zo ongrijpbaar die niet in toom te houden is.
Mijn grote liefde vertelde vorige week niet meer met mij verder wilde. Ik heb een tijdlang psychische problemen en hij vindt dat ik niet genoeg mijn best doe om op te knappen en daardoor zijn liefde voormij weg is.
De klap, angst, paniek die je dan voelt overstijgt alles. De wereld om je heen kan je dan gestolen worden.
Ik begrijp jouw gevoelens zo goed want om het nou gaat om een hond of mens het houden van is hezelfde.
16 September 2024 at 21:20
Och jeetje. Heel veel sterkte.
16 September 2024 at 22:10
Take care.
16 September 2024 at 22:19
Lieve Jan. Een nachtmerrie, maar voel je niet schuldig. Moest je het op voorhand geweten hebben zou het niet gebeurt zijn. Ibu is giftig voor dieren. Komt goed. Volg je eigen hartverwarmend gevoel rond Ari. En geen schuldgevoel. Je liefde voor hem is meer dan duidelijk. Je bent een prachtig mooi mens.
16 September 2024 at 23:17
Wat een herkenbaar mooi verhaal. Ook ik kamp wel met zulke gedachten dat ik mijn liefste kwijt kan raken; gezondheidsproblemen.
Het kan veel angst opwekken. Verlammend werken.
Laat Ari weer snel rondrennen op de Hilversumse heide (-:
17 September 2024 at 05:21
Pfff verschrikkelijk
17 September 2024 at 09:50
Herkenbaar. Zo heb ik een half jaar wakker gelegen vol stress, en iedere nacht hartkloppingen, over dat de overheid mijn kind af wilde pakken, uit huis wilde plaatsen. Door een melding van een vals, duivels, jaloers wijf, want iedereen kan de NSB-lijn bellen van Veilig Thuis. Met als reden dat hij niet meer naar school wou en dat ik daarom een slechte moeder was. Dit terwijl ik meteen hulp had gezocht, maar de hulp die ze boden werkte averechts, en dat vinden ze dan ook weer verdacht. Dan doen ze (Veilig Thuis doet dit), een onderzoek, wat in feite maar bestaat uit enkele telefoontjes naar huisarts enz.(die trouwens zonder probleem een extra mes in je rug steekt), en hier hebben ze een half jaar over gedaan, om mensen veel stress te bezorgen. Hierna volgen rapporten op papier die vol leugens staan. Ik zal ze dit nooit vergeven, en ook denk ik dan aan de kinderen die ze wel uit huis hebben kunnen plaatsen door middel van veel leugens. Wat een intens verdriet zullen zij en hun ouders hebben, ongelofelijk. Velen plegen hierdoor zelfmoord, zowel ouders als kind. Want ik heb het even kort ervaren, en dat was al een hel op aarde. In zo’n land en zo’n wereld wil je toch niet leven.
17 September 2024 at 11:22
Ik heb ook op je substack een berichtje achter gelaten.
Wat een mooi, emotioneel stuk Jan.
Je schreef op je X account dat Ari er toch lichte nierschade aan over heeft gehouden.
Ik hoop (en bid ervoor) dat met goede zorg, een adequaat dieet, e.d. er weer bovenop komt. Onze huisdieren zijn ook gewoon lid van het gezin en we houden van ze.
Groet,
Maaike Roeleveld
17 September 2024 at 11:36
Hoop dat het jouw Ari goed blijft gaan! Tja, je kan je schuldig voelen over het laten rondslingeren van pillen maar uiteindeljjk is dat terug te herleiden naar de Big Farma Corporation waar naast alle andere victims ( die denken dat dat geneesmiddelen zijn…) jouw hond nu ook het slachtoffer van geworden is. Hoewel….hij kan buiten in Gods vrije natuur ook iets in zijn muil stoppen omdat daar ook wel het een en ander aan gif wordt geloosd. Maar tot nu toe heeft de Here (of wie dan ook) jouw Ari in leven gelaten, Wees er maar heel dankbaar voor!
3 October 2024 at 11:06
Beste Jan,
Even berichtje onder je stuk over Ari.
Ik was blij om op X te vernemen dat het goed gaat met Ari en dat ze geen nier problemen meer zou hebben. Hopelijk blijft het goed met haar gaan.
Groet,
Maaike
3 October 2024 at 11:08
Ja heel fijn! Dank je.