Ik was even weg.
Voor ik mezelf zou vergiftigen met de onvermijdelijke stortvloed aan meningen, loftuitingen of scheldpartijen, mijn analyse door het door een zwarte of roze bril hineininterpretieren van pundits te laten sturen en in plaats van het makkelijke pad van de snippets, clips en soundbites te kiezen, besloot ik mezelf af te sluiten en onder te dompelen in het interview van Tucker Carlson met Vladimir Vladimirovitsj Poetin. En me te richten op de diepere boodschap en betekenis ervan.
Dit was immers het gesprek, dat door zovelen vooraf werd gezien als potentieel het belangrijkste interview ooit. Een opening naar een nieuwe tijd. Een ontsnapping uit een voor de hele aarde levensgevaarlijke impasse; een wereld onder het nucleaire zwaard van Damocles.
Twee ver van elkaar afgedreven ijsschotsen zouden voor het eerst in lange tijden, langs elkaar schuren en misschien wel met grof geweld op elkaar knallen. Openlijk, zonder knips en cuts, zonder druk gebarende PR-vrouwtjes, maar in een gesprek van man tot man, voor iedereen te zien.
De bedachtzame beer in gesprek, met de dartele Labrador.
Carlson, de cultureel klassieke elitaire, uiterst populaire, op het oog onafhankelijke Amerikaanse journalist met een groeiend miljoenenpubliek en Poetin, de klassieke Russische president, die net als Carlson, en in tegenstelling tot Biden, Trudeau, Macron of Rutte, kan rekenen op de steun en instemming van vele, vele miljoenen. Russen én wereldburgers.
Twee mannen met een onaantastbaar volksmandaat; het recht van vragen en spreken.
De gedachte dat dit, door de machteloos knarsetandend langs de kant toekijkende westerse machthebbers zo verfoeide interview, wel eens heel belangrijk zou kunnen worden, werd nog eens gesterkt door het hysterische gekrijs en het angstige dreigen van ongure types als Guy Verhofstadt en Hillary Clinton als ook het pontificale plaatsen van Carlson op de dodenlijst Mirotvorets, waar overigens ook Thierry Baudet op staat.
Ik besloot pas te reageren als de essentie van het gesprek tot me door was gedrongen. Wat gebeurde hier nou werkelijk?
Wat bleef er nou hangen na dit voor een westerling, zoals ik, onwaarschijnlijk geworden schouwspel van rust, beleefdheid, bedachtzaamheid en het nemen van zeeën van tijd? Dit twee uur durende gesprek waarin “niet zeker weten”, “het antwoord schuldig blijven” en vrijuit filosoferen ineens gewoon kon?
Een gesprek dat zo bevreemdend was, ook voor mij, omdat wij westerlingen in het openlijk discours zo gewend zijn geraakt aan de makkelijke suikers van “de zekere leugen”, de ingestudeerde, snelle soundbite, de kick van de met aplomb gebrachte kolder, de opgeklopte emotie, het standpunt dat in een twistgesprek coûte que coûte tot het bittere einde onwrikbaar overeind moet staan en het antwoord dat nooit schuldig mag blijven, omdat dit als afgang wordt beoordeeld; een teken van zwakte.
Dit bijzondere gesprek begon tot verbijstering van Carlson met Rurik in de 9e eeuw. Een monoloog over het ontstaan van Rusland. De diepere redenen en rechten. Geen filibuster, maar een inleiding die nodig was, omdat de wortels van het conflict in Oekraïne alleen uit de knoop gehaald kunnen worden, door de in eeuwen verward geraakte draden, vanaf het eerste begin te volgen en te ontleden.
Een inleiding die echter ook een diepere laag had, zoals iedere Russische roman.
Er werd een toon gezet. Carlson, ongeduldig “ready for action”, werd door Poetin vakkundig onthaast, gedeprogrammeerd uit het format, van de “talkshow”.
Er was geen reden tot die haast, dus waarom niet alle tijd nemen om het in een keer goed uit te leggen en alles te laten passeren, van Olga tot Catharina, Van Lenin tot Hitler, de rol van de Polen en de Balten, de vele, vele verdragen, zoals die van Minsk en Budapest, waarin Rusland keer op keer op keer door het westers leiderschap werd misleid en besodemieterd.
Terwijl, zoals Poetin vriendelijk aantoonde, veel van die gebroken beloftes en ál dat beschaamd vertrouwen, een onophoudelijk Westers oprukken richting de Russische grens betekenden. Een knabbelend en kruipend proces van landjepik, dat vanuit Russisch perspectief, een keer moest leiden tot een onvermijdelijk Russisch “Boem is Ho!” en de inmiddels door Rusland gewonnen oorlog. Niet alleen militair, in Oekraïne, maar ook economisch, moreel, monetair én politiek. Alles onderkoeld geschraagd door Poetin, niet met slap gelul, maar met een eindeloze reeks feiten.
Maar hier zat geen triomfator, eerder een winnaar tegen wil en dank, door schade en schande wijs geworden. Eeder een vader die zijn zoon na duizend waarschuwingen eindelijk een keer de aframmeling moest geven die hij nooit zou vergeten. Een president met een economie, een nationale trots en een bewustzijn, gegroeid op een voedingsbodem van geschonden vertrouwen, afwijzingen en sancties. Maar ook een man die ondanks al dat onrecht bereid is om vandaag nog om tafel te gaan om de oorlog in Oekraïne te beëindigen. Zoals dit, zoals Poetin meermaals verzuchtte, anderhalf jaar geleden, al had gekund. Maar nu wel op basis van gelijkwaardigheid, reciprociteit, kracht en geschraagde garanties, omdat zijn vertrouwen in ons eindeloze leugenachtige westerse gelul ten enenmale verleden tijd is.
Een man, overtuigd van de natuurlijke en in vele eeuwen gevormde eenheid, de onlosmakelijke broederschap tussen Russen en Oekraïners.
Hier zat een man die beseft dat het brein van deze wereld nu verdeeld is in twee gescheiden helften, maar alleen kan overleven als linker en rechter hersenhelft weer leren samenwerken. Wellicht tegen wil en dank, tegen heug en meug. Wellicht kil en zonder wederzijdse liefde.
Desnoods op het niveau van de diensten, die hij meer macht toedicht dan presidenten als Biden en waar hij Carlson tot diens ongemak, speels aan lieerde.
Maar desalniettemin noodzakelijk.
Ik moest gedurende het gesprek onwillekeurig denken aan Vaders en Zonen van Toergenev.
Poetin de bedachtzame vader. Tucker de ongeduldige jongeling.
Vaders en Zonen, maar in zijn boodschap omgekeerd of beter gezegd, full circle gekomen.
Want toen Toergenev zijn meesterwerk schreef, was het juist het klassieke Orthodoxe Rusland, met zijn landadel en boeren, dat hopeloos en reddeloos, langzaam maar zeker weggleed in de “zegeningen” van de industriële revolutie en de nieuwe politieke ideeën die daarmee gepaard gingen. Het dromenland van gelul; Het communisme, het socialisme, de romantiek, de prachtige jeugdige plannen en vooruitzichten van gelijkheid en een nieuwe tijd van de jonge Bazarov en Arkadi; dat was de toekomst halverwege de 19e eeuw.
Maar die toekomst in nu, 9 februari 2024, verleden tijd
En het verleden is in zekere zin weer de toekomst. De natuurlijke winnaar in de maalstroom, de draaikolk van de tijd.
En Poetin verpersoonlijkt dat.
Het is nu de rust die wint.
De oude waarden hervinden hun kracht.
De realiteit zegeviert over mooie maar valse dromen, praatjes en plannetjes.
Klassieke instinctieve menselijkheid wint het weer van uit haar krachten gegroeide woekerende hysterische ideologieën..
Feiten winnen het weer van prachtige verhalen.
Zo en nu eens kijken wat jullie op twitter er allemaal van vinden. 🙂
Schrijven is mijn enige inkomen. Dus vind je mijn werk goed, mooi of belangrijk? Ondersteun mij dan alsjeblieft hier!
Dit was nacht-, ochtend- en inmiddels middagwerk!
Mijn nieuwe boek Wolf , gezegend met prachtige recensies, kun je hier bestellen.
Vrede!
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
9 February 2024 at 12:40
Ik moet hem nog lezen hoor, maar ik dacht al, dat hieraan gewerkt werd, want op “Twitter” bleef het zo stil…..
9 February 2024 at 12:43
Jij kent mij Rina.
9 February 2024 at 13:13
Inmiddels ook gelezen…
Verstandig om je niet eerst te laten beïnvloeden door al die meningen.
Dit vond ik mooi:
vakkundig onthaast, gedeprogrammeerd uit het format, van de “talkshow”.
Alleen naar het interview kijken onthaast al.
Wat zijn wij toch een druktemakers.
Zo nu delen op GAB.
Bedankt weer!
9 February 2024 at 12:52
Janek, je beste stuk tot nu toe; inspirerend, refererend ( Turgenev) en confronterend; heb het stuk wel drie keer gelezen omdat ik bij dit stuk een “Russische diepere laag” meen te ontdekken. Het raakt de gehele communicatie kolom en confronteert met name het Westen met hun afglijdende schaal van geschiedenis, cultuur en filosofie…Molodec moj drug ❤️👍🏻
9 February 2024 at 12:53
Wil je het delen Eli?
9 February 2024 at 13:47
Done)) with pleasure
9 February 2024 at 13:11
Dank Jan!
9 February 2024 at 13:18
Heel heel goed geschreven, jij gaf mooie woorden aan mijn gevoel.
9 February 2024 at 13:19
Echt goed beschreven dit interview. Dank hiervoor.
9 February 2024 at 13:28
Prachtig geschreven. Mijn dank is groot. God zegen je 🍀
9 February 2024 at 13:29
Ik krijg echt tranen in mijn ogen.
Iedere keer weer verdedig ik Putin, rakel de hele geschiedenis op, maar het westen is zo gehersenspoeld, de propaganda zo enorm…
Fantastisch dit interview en jouw reactie Jan
9 February 2024 at 13:45
Wij hebben het interview net bekeken en moeten het nog laten bezinken en wellicht nog een keer beluisteren. Maar wat een fantastische analyse heb je geschreven Jan, zo mooi ook met die metafoor van vader en zoon, van beer en labrador! Superbedankt!
9 February 2024 at 14:04
Dit zou de aftiteling van het interview moeten zijn….. ik ga het delen!
9 February 2024 at 14:44
Vanmorgen om 10 uur schreef ik zonder nog iets op X gelezen te hebben
“Vannacht zitten kijken naar Poetin / Carlson samenvattend. Niet alle vragen werden gesteld, gemiste kans [?] Ik denk dat dit alles slechts èèn doel had, deëscalatie, de boel niet op de spits drijven. De normies weten nu niet meer wat te denken van de “boeman”, … Chapeau”
9 February 2024 at 15:19
Ik ervaarde het precies zoals jij beschrijft, Poetin was de rustige beschaafde vader die geduldig uitlegde hoe het werkelijk zat en waar het vandaan komt.
veel wist ik (door eigen onderzoek en simpel lezen en van 1=1 2 maken) maar Poetin bleek inderdaad verstandiger en (natuurlijk) niet zoals het westen ons wil doen geloven.
Verhelderend en hopelijk zien de intelligente westerse krachten (die er wel zijn) dat die 2 hersenhelften weer samengevoegd dienen te worden. Het ontwaken was al begonnen, met dit interview hopelijk ook een grote verandering in de wereld! Mooi verslag, thx
9 February 2024 at 15:27
Twee hersenhelften kunnen niet onafhankelijk van elkaar functioneren klopt . Het brein met al zijn complexe processen de frontaal kwab waar gedrag en emotie handelen e.d. plaats vind , een plek waar mensen samen zouden moeten komen en elkaar vinden , helaas
Net nog gedeeltes uit het interview Oltmans en Soekarno tot me genomen een man die tot het bot werd verketterd en als landverrader werd gebrand merkt , door politiek en media , journalisten die dat niet aandurfde bang voor de Omerta .
Refererend naar deze tijd de koude Oorlog net achter ons gelaten en nu is er wat veranderd in het wezenlijke denken en handelen van de mens
Politiek, media nee helaas niet .
Macht , angst en demoniseren zo overgenomen uit onze geschiedenis.
De mens veranderd niet wel zijn omgeving .
Maar dat geld gelukkig niet voor alle mensen .
De beschouwing die ik net las jou persoonlijke interpretatie kan ik me wel in vinden .
Maar mijn generatie maakt het denk ik niet meer mee dat we als mensen vreedzaam en respect samen kunnen leven een ieder in eigen land met wel of geen tast bare vrijheden ook als is dit in NL ook zéér relatief.
9 February 2024 at 16:19
Ik doe het maar op z’n Rotterdams. Wat een top Gozer moet zijn om zo’n topstuk te schrijven. Take care.
9 February 2024 at 19:36
Geweldig geschreven! Voor de verandering echt genoten van een (in het Nederlands geschreven) artikel over Putin. Bedankt!
10 February 2024 at 09:08
Top Jan.
10 February 2024 at 11:22
Dank voor deze prachtig verhelderende analyse, Jan.
Ook weer ff over de email delen.
Moet ook aan de nieuwjaarstoespraak van László Toroczkai denken: eigenlijk moet er geen oost-west polarisatie zijn, maar is er in cultureel opzicht wel een noord-zuid verschil; Rusland en Europa — het Noorden — horen eigenlijk bij elkaar, deze band ware zeer vruchtbaar geweest, ook cultureel-spiritueel gezien.
https://fvdinternational.com/article/new-year-s-wishes-to-the-members-of-the-mi-hazank-our-homeland-party
10 February 2024 at 23:08
Goed overwogen geschreven, zonder voorkeur uit te spreken.
Er zitten altijd twee kanten aan een verhaal en het was bizar hoeveel vuil Tucker over zich heen kreeg om een interview met Poetin te hebben.
Alles tot veel wordt opgelost met praten, waar is de EU om te praten of willen die liever een derde wereldoorlog?
12 February 2024 at 10:40
Ik kom ook uit Hengelo. Zat op de Grundel.
Ik deel jouw interesse in Oliver Anthony, W..B. Yeats en Kurt Vonnegut. Heel erg zelfs.
Maar daar houdt het ook helemaal op.
Lees soms jouw stukken en vind dan altijd het tegenovergestelde.
Fvd, het wordt nooit wat.
Ik denk dat je dat ook wel weet.
12 February 2024 at 12:21
Het zou saai worden als iedereen het steeds maar eens was.
20 February 2024 at 15:17
Heel mooi en helder geschreven. Dank hiervoor.