Zeg eens eerlijk? Is dit land nog wel te redden?
Onze leeggeroofde, onteerde, cultureel uitgebeende en tegelijkertijd met vuilnis volgestampte polder. Dit dolgedraaide moeras, waarin iedere millimeter vooruit, een mens met goede bedoelingen, een meter dieper weg doet zinken in de brakke blubber.
Is dit zieltogende Nederland, het land van onze voorvaderen, dat door hen met bloed en blote handen op de zee en de Spanjaarden is veroverd, de energie nog wel waard?
Wat baat ons getrommel op blinde muren, onze pathetische muizentrapjes tegen olifantenschenen? Ons verongelijkte gepiep tegen internationale reuzen en kwaadaardig uitgezaaide conglomeraten?
Wat moeten we doen, nu ons land niet langer over de wereldzeeën heerst, maar is uitverkocht aan machten die zichzelf heerser over deze wereld wanen?
Is verzet daartegen nog wel mogelijk?
Wat is onze kans op positieve verandering, in deze van hooivorken en donderbussen beroofde epoche, waar volwassen mannen met schuimrubber fietshelmpjes, zich keurig houden aan de maximum fietssnelheid van 25 km per uur?
Waarom zouden wij die nog iets van tegenkracht kunnen opbrengen, voor Weisse Rose spelen. Als we onze pamfletten uitsluitend schrijven voor de straatvegers in het volle zicht en gehoor van de digitale Gestapo en hun allesziende lantarenpalen?
Waarom zou ik nog columns plaatsen op een kapot gesurveilleerd internet, waar alles dat ik publiceer, tegen me gebruikt kan worden door scherprechters die alleen discreet mijn profiel en coordinaten in een appje hoeven in te vullen, waarna een AI drone van de firma Korthals Altes het karweitje geheel op eigen houtje, geruisloos afmaakt.
Heeft dromen van een beter Nederland nog zin in dit van moed en kracht ontdane tijdsgewricht, zonder enige kans op een Haringoproer of een Hoekse of Kabeljauwse twist?
Wat baat het hunkeren naar een woest getijde in een omdijkt water zonder onderstroom?
Waarom zouden we onze stemmen nog verheffen, als onze protesten ons steeds dieper in het datadrijfzand laten wegzinken. Langzaam maar zeker naar de bodem van de zuigende gracht die ons digitale concentratiekamp omgordt?
Wie ontsnapt straks nog uit onze comfortabele gulag met zijn onzichtbare prikkeldraad van social credit scores, digital ID’s en programmeerbaar geld?
Gaan we serieus opnieuw naar de stembus eind oktober? Voor verandering waar we zo naar hunkeren, maar waarvan we nu al weten, dat die nooit zal komen.
Gaan we voor de zoveelste keer onze legitimatie geven aan dit politiek systeem door een zielig rood stipje in een vakje te zetten en ons stempapier vervolgens in een kliko te flikkeren, zelfs nu de bedreiging van onze ooit zo bitter bevochten vrijheid, bittere ernst is geworden en het zure water van de dictatuur ons niet langer denkbeeldig, tot de lippen is gestegen?
Blijven we meedraaien in een pervers systeem, waarin, net als alle vorige keren, de winnaars en verliezers allang van tevoren vast staan. Zoals we onlangs zagen, toen bekend werd dat de schaduwmacht al lang en breed de macht aan het verdelen was voor er ook maar één stem was uitgebracht?
Waarom zouden we ons nog vastklampen aan politieke beloftes met mooie beloften, die eenmaal aan de macht, steevast cynische volksmenners, turn coats, rattenvangers van Hamelen en grijnzende serieleugenaars blijken te zijn?
Ze spugen ons recht in het gezicht en belasten de klodders met 21% BTW.
De politieke elite, zogenaamd eerlijk gekozen…
…we weten toch dat ze in werkelijkheid zijn gegroomd door de overheersers achter de schermen, de hoge ambtenaren en kolonels? Dat ze zijn geselecteerd en gecorrumpeerd door buitenlandse mogendheden en triljardairs in geheime genootschappen. Door iedereen, behalve ons, het Nederlandse volk, die ze haten en op wiens hoofd ze schijten.
Gaan wij braaf opnieuw democratietje spelen in het donkere licht van de dictatuur? Opnieuw de peilingen en exit polls van Maurice, Een Vandaag en IPSOS, serieus nemen? Gaan we voor de zoveelste keer, flyeren op troosteloze pleintjes in Almere en stickers plakken als een gompie, belletjes trekken in spuuglelijke regencapes, om bloempjes en foldertjes uit te delen die niemand wil aannemen, laat staan lezen?
Gaan we weer kijken naar het uitslagen blijspel van de NOS, puisterige melkmuilen in rood of groen uitgelichte zaaltjes vol beteuterde of juichende bakvissen met een shandy in hun knuistjes?
Gaan we het zoveelste rondedansje dansen, met steeds dezelfde kermisklanten; de Dilan’s, de Frenske’s, de Lientjes die ons aan hun lijntje houden, tot het sterk genoeg is om ons er aan op kunnen hangen.
Die figuren die je nog geen supermarktkassa zou toevertrouwen, maar die ons opnieuw en met droge ogen gaan beloven dat ze nu voor u gaan doen, wat ze al die vorige keren hebben nagelaten.
De lege beloftes van strijdlustige Geert en zijn immigratiestop. Van Timmermans die alles eerlijk gaat verdelen. Van 1000 euro per huishouden, van fatsoen moet je doen en eerst het zuur en dan het zoet?
Gaan we opnieuw gedwee door de motregen naar de stembus sjokken, in de rij staan met ons paspoort in de knuistjes, samen met al die de andere sukkels. Om een junta die niet eens meer zijn best doet de schijn van legitimiteit op te houden een schimmelende mantel van schijndemocratie om te hangen?
En dat na de zoveelste demissionaire periode, waarin we geruisloos, onder onze ogen, ontelbare miljarden van ons geld, zagen verdwijnen naar corrupte regimes en schathemeltje rijke vrinden en draconische wetten zagen passeren, waar we nooit over zijn geconsulteerd?
Is het Nederlandse volk echt die vrouw met haar bont geslagen gezicht, een brilfractuur en blauwe polsen, die na een paar maanden “blijf van mijn lijf huis” toch weer voor voor de deur staat met haar koffertjes en koters, omdat de beul, haar voor de zoveelste keer beterschap heeft beloofd?
Kunnen we hem opnieuw verwerken? Die eeuwige teleurstelling in de zoveelste glad geschoren voorman, terwijl dit land allang niet meer vanuit Den Haag wordt geregeerd, maar vanuit Brussel, Washington en Davos?
Is het nog de moeite waard om energie te steken in dit in alle opzichten lage landje waarvan de oorspronkelijke bewoner uit “fight, flight or freeze”, overduidelijk heeft gekozen voor vluchten of bevriezen.
Is is het niet hoog tijd ons juist bij de vluchters aan te sluiten?
Die vier miljoen Nederlanders van wie de breinen nog werken, die nog maar enkele jaren geleden bakken geld binnenbrachten en ons land welvarend maakten met hun drive en enthousiasme. Die onmisbare Nederlanders, met hun harde werk en slimme ideeën, die momenteel razendsnel worden vervangen door vreemdelingen die hier niet zijn om hun mouwen op te stropen, maar om ook het laatste druppeltje van de leeggebloede verzorgingsstaat op te zuigen?
40% van de Nederlandse ondernemers wil uit Nederland vertrekken!
En met hen verdwijnt de helft van ons economisch levensbloed.
Dat overleeft geen land.
Zoveel van ons zeggen dat het eerst erger moet worden, voor het beter gaat.
Zoveel mensen die zeggen; “Laat het maar gebeuren. Laat ’s rijks weerwolf maar eens een kleutertje opvreten. Laat melkmuil Brekelmans onze kinderen maar naar Oekraïne sturen, laat ze oma maar uit haar huis smijten om er een Iritrees gezin in te kwartieren.
Want, zeggen ze, “alleen als de druk nog verder oploopt, worden de mensen wakker en staan we eindelijk eens op.”
Maar wat diezelfde mensen vergeten is dat een fietsband alleen klapt als ie niet leeg kan lopen.
En de test bewijst dat Nederlanders die kúnnen ontsnappen, liever fluitend naar Paraguay, Spanje, Hongarije en zelfs naar mijn geliefde Rusland vertrekken, dan dat ze hier massaal de straten op gaan om verandering af te dwingen.
Les jeux sont faits.
Een hard en droevig gelag, maar wel een feit.
En toch, als ik deze magnifieke zomer langs de afgeladen bramenstruiken loop. Langs de afgeladen pruimenbomen. De roofvogels zie die boven mijn hoofd cirkelen.
Als ik denk aan alles dat mijn familie hier in minimaal duizend jaar heeft opgebouwd, weer afbrak en opnieuw heeft opgebouwd. Als ik in gedachten mijn voetstappen terug volg naar de plekken die mij maakten tot wie ik nu ben, dan wil ik niet opgeven. Niet voetstoots capituleren voor Bill Gates, George Soros, Femke Halsema en Mark Rutte. Dan wil ik niet schouderophalend alles dat mij dierbaar is in de steek laten.
Dan wil ik dat er op zijn minst een splintertje in hun gemanicuurde voeten zit, dat het leven zuur maakt, bij iedere stap die ze zetten.
En dus ja! Al heeft het uiteindelijk geen enkele invloed op de toekomst van ons land en hoe ook ik over mijn nek ga, bij de gedachte, laten we toch massaal gaan stemmen, deze ongetwijfeld bloedrood kleurende Oktober.
Als we niet willen bevriezen, niet willen vluchten en als vechten tegen dit monster zinloos is, is stemmen op een splinterpartij, het enige dat we nog kunnen doen.
Niet omdat we de illusie mogen koesteren dat we iets van verandering af kunnen dwingen, niet vanwege mooie vergezichten, plannen, programma’s en dromen.
Niet om de illusie van invloed, maar omdat we getuigen nodig hebben, chroniqueurs als Dante en Virgilius, die vrijwillig de hel ingaan om te getuigen van de misdaden die ons en ons land worden aangedaan.
Om misdaden te onthullen, doofpotten open te trekken, spinnenwebben aan te wijzen en ons de smeerboel te tonen die onder het kleed wordt geveegd.
Omdat we kinderen nodig hebben, die de onbevangenheid hebben om de keizer te vertellen dat hij in zijn blote kont staat.
Het onrecht dat ons wordt aangedaan, zal heus wel doorgaan.
Maar zonder getuigen is er niemand die het ziet. Niemand die het aan kan wijzen of op kan tekenen voor onze toekomst, waar dan ook ter wereld.
Stem daarom op die splinter in de voet van de macht.
Laten we nog een keer stemmen op degenen die er niet voor terugdeinzen hun oprechte visie te geven, zelfs als dat kostbare stemmen kost, zoals Baudet onlangs deed in het Gaza debat.
Op de enige integere politici, die in het hol van de leeuw, het schijnheilige gebrul durven te pareren met de zweep van universele gerechtigheid.
Laten we nog één keer stemmen op de splinterpartij van Thierry Baudet.
Omdat alleen de waarheid pijn doet.
Zonder jouw stem blijft er niemand over om de waarheid in hun gezicht te zeggen. En niemand om die splinter in hun poot te duwen.
Dit stuk is geschreven over vele dagen, na weken van gepeins en twijfel. Vind je mijn werk mooi of belangrijk? Support me dan alsjeblieft. Dat kan hier.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
