Category: Prose

Johannes 1:5 And the light shineth in darkness. And the darkness comprehended it not.

De feestcommissie kan opgelucht ademhalen.

Wij, Johan Hendrik, bij de gratie Gods, burger der Nederlanden, enzovoorts, enzovoorts’ hebben besloten, dat wij over een paar dagen, opnieuw keurig in de rij gaan staan, voor het gymzaaltje, met ons rijbewijsje in ons knuistje en ons stempasje, de uitnodiging voor het grote verkiezingsfeest, bij de hand.

En net als al die vorige keren, zal ik mijn beste beentje voorzetten, naar een hokje schrijden en op een groot blad vol namen, één vakje rood kleuren; netjes binnen de lijntjes.

En daarna zal ik die papieren harmonica tot een lange slappe rechthoek vouwen en deze, met een zwierig gebaar, onder de spiedende ogen van drie tot kapelmeester van het stemlokaal gewijde dakduiven, in de gleuf van een muisgrijze kliko schuiven.

Ik weet ook al hoe dit feest der democratie afloopt.

Zodra mijn stem is verdwenen in die fris geschrobde vuilnisbak, slaat de klok twaalf en eindigt als bij toverslag de dartele dans. Dan verstomt de muziek en is het Bontenbal der Democratie voorbij zoals het begon, pardoes, alsof dat hele partijtje er nooit is geweest.

Mijn koets wordt weer een verrotte pompoen. Mijn gewaad van goudbrokaat, waarin ik mij heel even prins der natie mocht wanen, verandert weer terug in mijn dagelijkse lompen.

De avances van politieke casanova’s, die zich maanden lang uitputten in diepe reverences en galante handkusjes zijn gestokt. De aubades van poederpruiken en kletsmajoors, die me tot de laatste seconde probeerden te verleiden tot een liberale polka of een socialistische mazurka, ze zijn verstomd.

De getalkte smoelen, die me eerder nog hartstochtelijk probeerden te verleiden met zoete woordjes en mooie beloftes, halen ineens nuffig hun neus op en keren zich abrupt van mij af.

Het helle zaallicht floept aan en ik word opnieuw voor jaren naar de marge van de dansvloer verbannen. Een muurbloempje, wapperend met mijn lege balboekje, in de ijdele hoop dat mijn stem alsnog gehoord wordt, terwijl ik met lede ogen aan moet zien, hoe de politieke dans van rozengeur en maneschijn, verandert in een eindeloze litanie van lomp gestamp.

Nee. Ik, Johan Hendrik, Burger der Nederlanden, weet me allang geen Prins der Democratie meer.

En u begrijpt dan ook dat ik dit keer lang moest nadenken, voor ik besloot de uitnodiging voor het gemaskerd bal der schijndemocratie te verzilveren en opnieuw een tragikomische rol te spelen in het bitterzoete sprookje van de gewone burger die in dit Koninkrijk, de baas zou zijn.

Al was het maar omdat ik, door mijn papieren waaier in die grijze kliko te steken, voor vier jaar legitimiteit verschaf, aan het potsierlijke ballet van fraude en bedrog, waarin onze rechtsstaat is veranderd.

En dat terwijl het over vier jaar alweer 2030 is. Het Annus Horribilis, waarin de “eyes wide shut” elite van het politieke bal masque, heeft gepland ons kooitje op slot te draaien en het sleuteltje weg te gooien. Het jaar waarin zij alles bezitten en wij niets, maar toch gelukkig dienen te zijn.

Door willens en wetens deel te nemen aan dit archaïsch ritueel van list en bedrog, kunnen de door gekochte mediahoertjes stijf geflufte politieke operetteprinsen en toneelprinsessen, zich nog jarenlang beroepen op mijn goed bedoelde daad.

“Ja burger, u ziet het goed. Wij beroven en vergiftigen u en daarna stelen we uw kinderen, maar u wist wie wij waren, u wist wat we wilden en u hebt ons zelf gekozen.”

Dat is het eerlijke verhaal van de roofridders, die al ver voor de klok 12 uur slaat, weten hoe het feestje zal eindigen. En wie zich keizer of keizerin van het bal zal mogen kronen.

Verkiezingsdag is Aesopus Groundhog day. Ik maak me geen illusies.

Net als de burgers van Moldavië, Roemenië, Frankrijk, Duitsland en Engeland; van eigenlijk alle wingewesten van het vierde Keizerrijk, worden we met goocheltrucs en toverij van onze officiële vrijheid, macht en invloed bestolen, waar we bij staan.

De westerse politiek is nu eenmaal veel te belangrijk, om aan gewone burgers zoals u en ik, over te laten.

Daarvoor zijn de plannen die men heeft met onze landerijen, ons geld en onze kinderen, nu eenmaal veel te verleidelijk.

Daarvoor zijn hun vele misdaden, die onder dikke tapijten liggen te rotten en hun schandalen die in gigantische doofpotten liggen te borrelen en te stinken, te gruwelijk om te openbaren.

De “rechtstaat” zou zelfs een korte glimp van die ijskoude werkelijkheid, niet overleven.

En wie zou dat op zijn geweten willen hebben?

Waarom denkt u dat de politiek al sinds mensenheugenis wordt beheerst door dezelfde schimmige families, kliekjes en clubjes? 

Waarom denkt u dat Thierry Baudet vrijwel straffeloos twee keer keihard op zijn hoofd werd geslagen?

Waarom denkt u dat Pim werd vermoord?

De op hol geslagen gouden koets van de constitutionele monarchie is allang gekaapt door het allerlaagste allooi, voortgetrokken door met zilverlingen afgekochte dienaren in pers en media. 

Maar nu wilt u natuurlijk weten waarom ik toch ga stemmen?

Omdat zoals ieder grimmige sprookje, ook dit deprimerende verhaal één echt prinsesje kent. Een meisje dat door haar schonkige stiefmoeder -laten we haar Floor Bremer noemen- in de muffe kolenkelder is opgesloten met een stapel piepers om te schillen, om haar ver buiten het zicht van Prins Kiezer te houden. En haar het dansen op het bal te beletten.

Omdat ze met haar ontwapenende integriteit , haar gemene stiefzusters, Jetta, Henriëtta en dikke Francien, onverbiddelijk naar de tiara zou steken, ze met haar natuurlijke, koninklijke gratie meteen zou overstralen, in ieder debat. Omdat zij de prins meteen voor zich zou winnen, als zij maar vrij zou mogen dansen op het Bontenbal der Democratie.

Eén glazen muiltje op het gemaskerd bal vol stampende laarzen.

Lidewij de Vos. De Assepoester van deze verkiezingen.

Als zij haar muiltje opentrekt, verkruimelen de lelijke stiefzusters en versplinteren ze tot stof.

Kom. Laat haar dansen op het bal!

Dit stuk schrijven heeft me dagen én nachten gekost. Vind je het mooi of belangrijk? Support me dan alsjeblieft hier.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Zeg eens eerlijk? Is dit land nog wel te redden? 

Onze leeggeroofde, onteerde, cultureel uitgebeende en tegelijkertijd met vuilnis volgestampte polder. Dit dolgedraaide moeras, waarin iedere millimeter vooruit, een mens met goede bedoelingen, een meter dieper weg doet zinken in de brakke blubber. 

Is dit zieltogende Nederland, het land van onze voorvaderen, dat door hen met bloed en blote handen op de zee en de Spanjaarden is veroverd, de energie nog wel waard? 

Wat baat ons getrommel op blinde muren, onze pathetische muizentrapjes tegen olifantenschenen? Ons verongelijkte gepiep tegen internationale reuzen en kwaadaardig uitgezaaide conglomeraten? 

Wat moeten we doen, nu ons land niet langer over de wereldzeeën heerst, maar is uitverkocht aan machten die zichzelf heerser over deze wereld wanen?

Is verzet daartegen nog wel mogelijk?

Wat is onze kans op positieve verandering, in deze van hooivorken en donderbussen beroofde epoche, waar volwassen mannen met schuimrubber fietshelmpjes, zich keurig houden aan de maximum fietssnelheid van 25 km per uur? 

Waarom zouden wij die nog iets van tegenkracht kunnen opbrengen, voor Weisse Rose spelen. Als we onze pamfletten uitsluitend schrijven voor de straatvegers in het volle zicht en gehoor van de digitale Gestapo en hun allesziende lantarenpalen? 

Waarom zou ik nog columns plaatsen op een kapot gesurveilleerd internet, waar alles dat ik publiceer, tegen me gebruikt kan worden door scherprechters die alleen discreet mijn profiel en coordinaten in een appje hoeven in te vullen, waarna een AI drone van de firma Korthals Altes het karweitje geheel op eigen houtje, geruisloos afmaakt.  

Heeft dromen van een beter Nederland nog zin in dit van moed en kracht ontdane tijdsgewricht, zonder enige kans op een Haringoproer of een Hoekse of Kabeljauwse twist?

Wat baat het hunkeren naar een woest getijde in een omdijkt water zonder onderstroom? 

Waarom zouden we onze stemmen nog verheffen, als onze protesten ons steeds dieper in het datadrijfzand laten wegzinken. Langzaam maar zeker naar de bodem van de zuigende gracht die ons digitale concentratiekamp omgordt?

Wie ontsnapt straks nog uit onze comfortabele gulag met zijn onzichtbare prikkeldraad van social credit scores, digital ID’s en programmeerbaar geld?

Gaan we serieus opnieuw naar de stembus eind oktober? Voor verandering waar we zo naar hunkeren, maar waarvan we nu al weten, dat die nooit zal komen.

Gaan we voor de zoveelste keer onze legitimatie geven aan dit politiek systeem door een zielig rood stipje in een vakje te zetten en ons stempapier vervolgens in een kliko te flikkeren, zelfs nu de bedreiging van onze ooit zo bitter bevochten vrijheid, bittere ernst is geworden en het zure water van de dictatuur ons niet langer denkbeeldig, tot de lippen is gestegen?

Blijven we meedraaien in een pervers systeem, waarin, net als alle vorige keren, de winnaars en verliezers allang van tevoren vast staan. Zoals we onlangs zagen, toen bekend werd dat de schaduwmacht al lang en breed de macht aan het verdelen was voor er ook maar één stem was uitgebracht?

Waarom zouden we ons nog vastklampen aan politieke beloftes met mooie beloften, die eenmaal aan de macht, steevast cynische volksmenners, turn coats, rattenvangers van Hamelen en grijnzende serieleugenaars blijken te zijn? 

Ze spugen ons recht in het gezicht en belasten de klodders met 21% BTW. 

De politieke elite, zogenaamd eerlijk gekozen… 

…we weten toch dat ze in werkelijkheid zijn gegroomd door de overheersers achter de schermen, de hoge ambtenaren en kolonels? Dat ze zijn geselecteerd en gecorrumpeerd door buitenlandse mogendheden en triljardairs in geheime genootschappen. Door iedereen, behalve ons, het Nederlandse volk, die ze haten en op wiens hoofd ze schijten.

Gaan wij braaf opnieuw democratietje spelen in het donkere licht van de dictatuur? Opnieuw de peilingen en exit polls van Maurice, Een Vandaag en IPSOS, serieus nemen? Gaan we voor de zoveelste keer, flyeren op troosteloze pleintjes in Almere en stickers plakken als een gompie, belletjes trekken in spuuglelijke regencapes, om bloempjes en foldertjes uit te delen die niemand wil aannemen, laat staan lezen?

Gaan we weer kijken naar het uitslagen blijspel van de NOS, puisterige melkmuilen in rood of groen uitgelichte zaaltjes vol beteuterde of juichende bakvissen met een shandy in hun knuistjes?

Gaan we het zoveelste rondedansje dansen, met steeds dezelfde kermisklanten; de Dilan’s, de Frenske’s, de Lientjes die ons aan hun lijntje houden, tot het sterk genoeg is om ons er aan op kunnen hangen. 

Die figuren die je nog geen supermarktkassa zou toevertrouwen, maar die ons opnieuw en met droge ogen gaan beloven dat ze nu voor u gaan doen, wat ze al die vorige keren hebben nagelaten. 

De lege beloftes van strijdlustige Geert en zijn immigratiestop. Van Timmermans die alles eerlijk gaat verdelen. Van 1000 euro per huishouden, van fatsoen moet je doen en eerst het zuur en dan het zoet? 

Gaan we opnieuw gedwee door de motregen naar de stembus sjokken, in de rij staan met ons paspoort in de knuistjes, samen met al die de andere sukkels. Om een junta die niet eens meer zijn best doet de schijn van legitimiteit op te houden een schimmelende mantel van schijndemocratie om te hangen?

En dat na de zoveelste demissionaire periode, waarin we geruisloos, onder onze ogen, ontelbare miljarden van ons geld, zagen verdwijnen naar corrupte regimes en schathemeltje rijke vrinden en draconische wetten zagen passeren, waar we nooit over zijn geconsulteerd?

Is het Nederlandse volk echt die vrouw met haar bont geslagen gezicht, een brilfractuur en blauwe polsen, die na een paar maanden “blijf van mijn lijf huis” toch weer voor voor de deur staat met haar koffertjes en koters, omdat de beul, haar voor de zoveelste keer beterschap heeft beloofd?

Kunnen we hem opnieuw verwerken? Die eeuwige teleurstelling in de zoveelste glad geschoren voorman, terwijl dit land allang niet meer vanuit Den Haag wordt geregeerd, maar vanuit Brussel, Washington en Davos?

Is het nog de moeite waard om energie te steken in dit in alle opzichten lage landje waarvan de oorspronkelijke bewoner uit “fight, flight or freeze”, overduidelijk heeft gekozen voor vluchten of bevriezen.

Is is het niet hoog tijd ons juist bij de vluchters aan te sluiten?

Die vier miljoen Nederlanders van wie de breinen nog werken, die nog maar enkele jaren geleden bakken geld binnenbrachten en ons land welvarend maakten met hun drive en enthousiasme. Die onmisbare Nederlanders, met hun harde werk en slimme ideeën, die momenteel razendsnel worden vervangen door vreemdelingen die hier niet zijn om hun mouwen op te stropen, maar om ook het laatste druppeltje van de leeggebloede verzorgingsstaat op te zuigen? 

40% van de Nederlandse ondernemers wil uit Nederland vertrekken!

En met hen verdwijnt de helft van ons economisch levensbloed. 

Dat overleeft geen land. 

Zoveel van ons zeggen dat het eerst erger moet worden, voor het beter gaat. 

Zoveel mensen die zeggen; “Laat het maar gebeuren. Laat ’s rijks weerwolf maar eens een kleutertje opvreten. Laat melkmuil Brekelmans onze kinderen maar naar Oekraïne sturen, laat ze oma maar uit haar huis smijten om er een Iritrees gezin in te kwartieren. 

Want, zeggen ze, “alleen als de druk nog verder oploopt, worden de mensen wakker en staan we eindelijk eens op.” 

Maar wat diezelfde mensen vergeten is dat een fietsband alleen klapt als ie niet leeg kan lopen. 

En de test bewijst dat Nederlanders die kúnnen ontsnappen, liever fluitend naar Paraguay, Spanje, Hongarije en zelfs naar mijn geliefde Rusland vertrekken, dan dat ze hier massaal de straten op gaan om verandering af te dwingen. 

Les jeux sont faits.

Een hard en droevig gelag, maar wel een feit.

En toch, als ik deze magnifieke zomer langs de afgeladen bramenstruiken loop. Langs de afgeladen pruimenbomen. De roofvogels zie die boven mijn hoofd cirkelen. 

Als ik denk aan alles dat mijn familie hier in minimaal duizend jaar heeft opgebouwd, weer afbrak en opnieuw heeft opgebouwd. Als ik in gedachten mijn voetstappen terug volg naar de plekken die mij maakten tot wie ik nu ben, dan wil ik niet opgeven. Niet voetstoots capituleren voor Bill Gates, George Soros, Femke Halsema en Mark Rutte. Dan wil ik niet schouderophalend alles dat mij dierbaar is in de steek laten.

Dan wil ik dat er op zijn minst een splintertje in hun gemanicuurde voeten zit, dat het leven zuur maakt, bij iedere stap die ze zetten.

En dus ja! Al heeft het uiteindelijk geen enkele invloed op de toekomst van ons land en hoe ook ik over mijn nek ga, bij de gedachte, laten we toch massaal gaan stemmen, deze ongetwijfeld bloedrood kleurende Oktober. 

Als we niet willen bevriezen, niet willen vluchten en als vechten tegen dit monster zinloos is, is stemmen op een splinterpartij, het enige dat we nog kunnen doen. 

Niet omdat we de illusie mogen koesteren dat we iets van verandering af kunnen dwingen, niet vanwege mooie vergezichten, plannen, programma’s  en dromen. 

Niet om de illusie van invloed, maar omdat we getuigen nodig hebben, chroniqueurs als Dante en Virgilius, die vrijwillig de hel ingaan om te getuigen van de misdaden die ons en ons land worden aangedaan. 

Om misdaden te onthullen, doofpotten open te trekken, spinnenwebben aan te wijzen en ons de smeerboel te tonen die onder het kleed wordt geveegd. 

Omdat we kinderen nodig hebben, die de onbevangenheid hebben om de keizer te vertellen dat hij in zijn blote kont staat.

Het onrecht dat ons wordt aangedaan, zal heus wel doorgaan. 

Maar zonder getuigen is er niemand die het ziet. Niemand die het aan kan wijzen of op kan tekenen voor onze toekomst, waar dan ook ter wereld.

Stem daarom op die splinter in de voet van de macht.

Laten we nog een keer stemmen op degenen die er niet voor terugdeinzen hun oprechte visie te geven, zelfs als dat kostbare stemmen kost, zoals Baudet onlangs deed in het Gaza debat.

Op de enige integere politici, die in het hol van de leeuw, het schijnheilige gebrul durven te pareren met de zweep van universele gerechtigheid. 

Laten we nog één keer stemmen op de splinterpartij van Thierry Baudet. 

Omdat alleen de waarheid pijn doet. 

Zonder jouw stem blijft er niemand over om de waarheid in hun gezicht te zeggen. En niemand om die splinter in hun poot te duwen.

Dit stuk is geschreven over vele dagen, na weken van gepeins en twijfel. Vind je mijn werk mooi of belangrijk? Support me dan alsjeblieft. Dat kan hier.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Je kent die klassieke capitulatiefoto nog wel, van de geschiedenisles op de middelbare school. Het was vijf Mei 1945, in Volkert city Wageningen. Hotel de Wereld.

Prins Bernhard, de Canadese generaal Foulkes en de Duitse generaal Blaskovitz in zijn vetleren overjas, zaten om een ruwhouten tafel en tekenden daar de capitulatie. 

Een foto die suggereert dat Nederland, die stralende dag in mei, eindelijk bevrijd was na vijf jaar naziterreur en Jodenvervolging.

Nederland weer soeverein! 

Maar niets was minder waar.

De prins die namens het, door vaandelvlucht inmiddels onrechtmatig geworden koningshuis, aanzat in die Wageningse bistro, toverde heus die dag de Nederlandse monarchie niet met een magische kroontjespen terug in de warme boezem van Willemien, uit de handen van Arthur Seyss Inquart, die krankzinnig genoeg, die macht door Oranjes toedoen, legitiem had overgenomen,

integendeel.

Benno zat er eigenlijk voor spekjes en bonen bij. Hoewel ze die avond vast gebroederlijk een biefstukje of een parelhoentje hebben gegeten. En weggespoeld met een frisse Riesling.

Er gebeurde die dag zelfs vrij weinig in Wageningen, behalve wat besprekingen over de afhandeling van troepen en andere logistieke details. 

En dié stukken werden pas getekend op 6 mei, een dag erna, in de aula van een aanpalende school.  

Saillanter detail. 

De Duitse Generaal Blaskovitz, die later met “hulp” van wat SS “makkers”, zelfmoord zou plegen, gaf zich, zoals de foto suggereert, helemaal niet over aan de flamboyante Prinz Bernhard zur Lippe. 

Een gebeurtenis die op zichzelf dolkomisch zou zijn geweest, omdat Benno, volgens mij, in de jaren 20 en 30 niet alleen prominent lid was van de Reiter SS, wellicht de Leibstandarte Adolf Hitler, de Flieger SA maar ook van de NSDAP en ongetwijfeld de Abwehr van Canaris. En al helemaal omdat het gezelschap van Bernhard in januari 1937 nog keurig met zijn arm omhoog stond en een traantje wegpinkte bij het Horst Wessel lied tijdens zijn huwelijk met Juul. Een “dirty job”, zo beweren boze tongen, waarvoor hij persoonlijk door Hitler was aangezocht. Om als arme maar voorname Zuchthengst, Nederland via het koningshuis, vreedzaam Heim ins Reich te manoeuvreren. 

Alles für Führer und Vaterland, moet stoute Benno gedacht hebben. 

Hoe hard onze lieve opa’s en oma’s ook met hun Rood Wit Blauwe vlaggetjes zwaaiden en Oranje boven zongen, in werkelijkheid kwam Nederland helemaal niet terug in handen van Oranje, laat staan van het Nederlandse volk. 

De nazi’s tekenden Nederland namelijk over aan SHAEF, wat staat voor Supreme Headquarters Allied Expeditionary Force. En dat gebeurde cynisch genoeg wél op 5 mei 1945, om 8 uur ’s ochtends. Toen de bonte gordijntjes voor de ramen van die gezellige Wageningse kroeg nog potdicht zaten. 

Dat was de datum waar de Duitsers op de Lüneburger Heide, ons lot in handen legden van een hele andere Bernhard. Veldmaarschalk Bernhard Montgomery. Monty. De architect van de bloederige Arnhem blunder en commandant van de 21ste Army Group. 

Nederland was voor zover ik het kan nagaan, helemaal geen partij in die overeenkomst. En dat is ook volgens mij ook nooit officieel veranderd.

Vanaf dat moment wordt het heel vaag. En bleef Nederland bij mijn beste weten gewoon bezet gebied, met een dun laagje autonomie, de schijn van een constitutionele monarchie en parlementaire democratie. 

Alles echter onder de dwingende schaduwmacht van de overwinnaars. 

Met andere overlords, niet in Berlijn, maar in Washington en London en een prominente rol voor de familie Donner. 

I don’t wish to rain on your parade, maar op 5 mei vieren wij een leugen. 

Wij zijn helemaal niet soeverein. 

Nederland is gewoon een soort Fort Benning, Guam. Misschien New Jersey, maar zonder federale rechten. 

Nederland is een verward 80 jaar oud stiefkind, dat niet weet wie zijn echte vader is. Met een nep pappie, die een Argentijnse blondine trouwde en in haar geboorteland ook altijd met vakantie is, net als zijn opa. Toevallig in het Tiroler dorpje waar de kindertjes van alle oud nazi’s in bonis wonen. Al wheelies en donuts trekkend met zijn Porsche en bellen blazend met zijn blond schuimende speedboot. Ons verweesd en verward achterlatend.

Juliana had nog medelijden, die bolle allang niet meer. 

Tsja. 

Landgenoten, wij zijn niet onafhankelijk. En er is dus niks te vieren op 5 mei.

Hoe fijn het ook is om de uitgelatenheid van imitatievrijheid één dag te voelen. Eén dag net te doen alsof we zelf iets te zeggen hebben. 

En hoe graag ik het gevoel van vrijheid iedereen ook gun.

Als het rood, wit, blauw zo magnifiek klappert tegen het diepe azuur van een typisch Nederlandse lentedag, zou je er ook bijna in geloven.

Nederland kreeg op 5 mei haar vrijheid niet terug.  We kregen wat vriendelijker tirannen. De spijkerlaarzen verdwenen uit het straatbeeld, de Joden, Sinti, Roma, Jehova’s en homo’s en ons Fahrrad waren veilig, maar echt bevrijd zijn we nooit. 

En je hoeft niet eens zo goed op te letten, om het te zien. 

De ijzersterke Atlantische lobby, de Council of Foreign relations en Trilaterale hobbyclubjes waar veel van onze ministers en kamerleden lid van zijn. Onze prominente rol in Bilderberg en WEF en ons haantje de voorste gedrag in Coalitions of the Willing. 

Als er weer eens huwelijkstenten in Afghanistan, ziekenhuizen of kleuterscholen in Bagdad of Tripoli moet worden gebombardeerd er clusterbommen moeten worden geleverd aan Israel of er via de Amsterdamse Zuid As triljoenen moeten worden rondgepompt in de Oekraïense bloedgeld wasmachine, staan wij vooraan te wapperen met ons vingertje in de lucht.

Onze vrijheid is een leugen. Maar wisten we dat niet eigenlijk al? Een leugen, zoals alles een leugen is.

Van de schadelijkheid van roomboter en de gezondheid van Jus d Orange tot de vorm van de aarde en onze hele geschiedenis.

Alleen ons gevoel, dát is geen leugen.

Het gevoel over ons Nederland, vrij of niet. Nochtans ons geboorteland. 

Het land waarin we zijn verankerd. Waaraan we door de geschiedenis zijn vastgeklonken. 

Veroverd op de zee, de Britten en de Spanjaarden. 

Onze geboorteland, waar we onwillekeurig steeds naar terugkeren als een zwaluw na een lange winter. 

Als een pad die ieder jaar welgemoed koers zet naar dezelfde vijver als zijn voorouders, ook als die poel allang is bedekt met een rubberen tegel en een wipkip in een Vinex-wijk. 

En daarom is vier mei zo belangrijk. 

De enige datum die wij, Nederlanders gezamenlijk voelen.

In een stil gebed van twee minuten.

Vier vier mei in jezelf. 

Zonder te luisteren naar comité’s en politici, naar actiegroepen en lobbyclubs. 

Zonder ruzie te maken, zonder kransen te leggen, zonder je stem te verheffen. En als een onverlaat dat toch doet, laat hem dan maar schreeuwen. En focus op de moedige mensen die we in de tijd zijn verloren. 

De onzichtbare wortels die ons in de klei houden en zorgen dat we niet wegdrijven in een zee van waan en leugens. 

Vier mei zijn wij, Nederlanders twee minuten verbonden. Dan leven we twee minuten in de waarheid. En zijn we twee minuten echt vrij. 

Vier Mei is geen leugen. 

Wat ze er wel van willen maken. 

Omdat zelfs twee minuten oprechtheid en vrijheid hen te veel is.

Hen angstig maakt.

Vier mei is van ons, de Nederlanders, dan herdenken we onze doden.

Dat pakken ze ons nooit af. 

En vijf mei zul je vragen? 

Ik vier die fake bevrijding niet.

Ik vier het verzet. Van nu en toen.

De moed van mensen die niet buigen. De moed die ons vrij maakt onder iedere tirannie. 

De ware vrijheid zit in onszelf.

Ik leef voor mijn werk. Wil je mij supporten? Dat kan hier…

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Met “the second coming of Donald Trump” heeft wereldwijd een politieke pole shift plaatsgevonden. En ondanks dat je The Golden Don en zijn wonderteam nooit mag vertrouwen en ik van deze “Mensias” nog veel stuitends verwacht, zoals de promotie van transhumanisme, compromisloos zionisme en robotisering, gebeuren er ook goede dingen. 

De wondere wokewereld, waarin crack addict George Floyd als een god wordt vereerd en pedofielen van acceptatie mogen dromen, is verleden tijd. White lives matteren weer een beetje. Knoestige kerels die vrouwen de boksring doormeppen en daarna zich tussen de tienermeisjes mogen afdouchen met een gouden medaille om hun harige nek; het is voorbij. 

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Of er tussen nu en het definitieve vallen van de blauwe vlag met gouden sterren, een bloederige oorlog of een revolutie komt of allebei, dat weet ik niet zeker. Maar ik weet wel dat Ursula’s Vierde Rijk op haar laatste benen loopt.

Haar Führerzug stoomt in duizelingwekkende vaart op de Kruppstahlen stootblokken van de globale, multi pronged Realpolitik af.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Het is 4.35 uur en ik doe een Jan Dijkgraafje. Nu een column schrijven is het laatste waar mijn arme hoofd naar staat, maar dit is een belangrijk onderwerp, dat nú opgeschreven moet worden, al ga ik me niet uitputten in mooie stijlbogen en geestige zijpaden. 

Ik wil dit historische moment, dat ik lang geleden voorspeldde, vastgelegd hebben. 

Want vandaag kwam de dubbel climax, na het voorspel van een imposante Pete Hegseth, de volgetatoeërde commando en US Secretary of  Defense, SECDEF29, die een week of zo geleden, een verbijsterd Brussel, droogjes mededeelde, dat ze niet langer op de USA hoefden te rekenen. Geen troepen, geen wapens geen dollars en geen veiligheidsgaranties meer. 

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!