Notitie vooraf. Het is een vreemde tijd. Twee columns liggen in schets te dampen. Ze zijn goed, maar ze beuren niemand op. Ze bieden geen uitweg, maar bevestigen alleen de diepte van de strontkreek waarin we samen rondspartelen.
En ik had me heilig voorgenomen iets te schrijven dat wellicht een reddingssloepje biedt.
Maar helaas moet ik jullie eerst even mee de peilloze diepte intrekken, voor ik dit reddingsbootje te water kan laten. Dus hou je vast!
Het is een stokoude regel. Voor ieder regime met een vijandige bevolking komt de oorlog als een bevrijding.
Een identiek uniform en de hypnotiserende dreun van soldatenlaarzen achter één bonte banier zorgen als bij toverslag voor verbinding, kameraadschap, afleiding van interne malaise en eerder ondenkbare steun voor gisteren nog gehate leiders.
Dat is het “rally around the flag” effect. Een term, gecoined door politiek wetenschapper John Mueller in 1970.
Oorlog is de ideale noodrem voor dictators die hun eigen mensen vrezen.
Division of information. Office for emergency management.
Met “the second coming of Donald Trump” heeft wereldwijd een politieke pole shift plaatsgevonden. En ondanks dat je The Golden Don en zijn wonderteam nooit mag vertrouwen en ik van deze “Mensias” nog veel stuitends verwacht, zoals de promotie van transhumanisme, compromisloos zionisme en robotisering, gebeuren er ook goede dingen.
De wondere wokewereld, waarin crack addict George Floyd als een god wordt vereerd en pedofielen van acceptatie mogen dromen, is verleden tijd. White lives matteren weer een beetje. Knoestige kerels die vrouwen de boksring doormeppen en daarna zich tussen de tienermeisjes mogen afdouchen met een gouden medaille om hun harige nek; het is voorbij.
Mehmet II enters Constantinopel. Jean Joseph Benjamin Constant.
Of er tussen nu en het definitieve vallen van de blauwe vlag met gouden sterren, een bloederige oorlog of een revolutie komt of allebei, dat weet ik niet zeker. Maar ik weet wel dat Ursula’s Vierde Rijk op haar laatste benen loopt.
Haar Führerzug stoomt in duizelingwekkende vaart op de Kruppstahlen stootblokken van de globale, multi pronged Realpolitik af.
Friedrich Nietzsche in Also Sprach Zarathustra „Der Mensch ist ein Seil, geknüpft zwischen Thier und Übermensch, ein Seil über einem Abgrunde.”
Onze oerdrang om als mens te overleven is zo instinctief en is zo gemeenschappelijk gedragen, dat wij ons amper kunnen indenken dat er mensen zijn die het tegenovergestelde nastreven.
Het is 4.35 uur en ik doe een Jan Dijkgraafje. Nu een column schrijven is het laatste waar mijn arme hoofd naar staat, maar dit is een belangrijk onderwerp, dat nú opgeschreven moet worden, al ga ik me niet uitputten in mooie stijlbogen en geestige zijpaden.
Ik wil dit historische moment, dat ik lang geleden voorspeldde, vastgelegd hebben.
Want vandaag kwam de dubbel climax, na het voorspel van een imposante Pete Hegseth, de volgetatoeërde commando en US Secretary of Defense, SECDEF29, die een week of zo geleden, een verbijsterd Brussel, droogjes mededeelde, dat ze niet langer op de USA hoefden te rekenen. Geen troepen, geen wapens geen dollars en geen veiligheidsgaranties meer.
De Hocras, ooit hét voedselparadijs van de regionale epicurist, vol mooie wijn, enorme verse zalm op ijs, zeebaars en gerookte ham, het symbool van het goede leven, verdween op een kwade dag uit Bussum.
De lompe beige-roze nieuwbouw die al dat heerlijks omhulde bleef echter gewoon staan. Plompverloren, naast de al even gruwelijk ogende Gamma.
Uitgelaten kwam Tijs van den Brink, zijn hoge gast de blijde boodschap brengen, kwispelend als een zwerfhond met een afgerukte onderarm in zijn muil.
Het soldaatje in de studio, het maagdelijke uniform die ochtend nog door mams fris gewassen met Robijn fleur en fijn, bleek helemaal “sneuvelbereid”; klaar zich te laten verscheuren door de gloeiende granaatscherven, waarmee de Russen doorgaans het terrein omploegen, alvorens de bevroren loopgraven binnen te stormen, schietend op alles met meer dan twee ledematen dat nog beweegt.
Heel wat onnozelaars dachten dat we na veertien jaar leugens en afbraak, eindelijk verlost waren van de nationale doodgraver, de afgetrokken appeltjeseter, de kartonnen grijnspop op zijn eeuwige Gazelle.
Markie mark’s kartonnen verhuisdoos met pandabeer en WEF tasje stond immers al een half jaar geleden op zijn bureau in het torentje, klaar voor die ene eenzame, enkele reis Brussel, waar heel Nederland naar uitzag. En warempel hij leek ook even te gaan.
Natuurlijk mag jij doorlezen. Maar wees fair. Als je dit een goed stuk vind, support mij dan!
Ik weet heel goed, dat ik met deze column allemaal boze en verdrietige Groningers, over me heentrek. De één met een nog grotere scheur, dan de ander. De ander met nog grotere boomstammen tegen de gevel, dan de volgende.
Maar ik ben er klaar mee dat een heel volk in de kou zit, gegijzeld door de zieligheid van een enkeling. De eeuwige klaagzang van de beroepshuiler. Het valse geknisper van dor hout.
Tijdens Covid is mijn geduld met beroepsslachtoffers ten einde gekomen.
Om precies te zijn, toen de overheid dankbaar gebruik maakt van een klein groepje chronische beroepskwetsbaren, liefst in rolstoelen en met zuurstofflessen, die op hoge toon maatregels eisten, die jarenlang een heel land gevangen hebben gezet. Maatregels die achteraf juist vele levens hebben gekost!
Zieligheid, dat is het favoriete wapen van de overheid.
Het was het hemeltergende gejank van beroepsslachtoffers dat dankbaar werd opgepompt door Hugo de Sprietser en zijn trollenbrigade. Hun geblaat dat er voor zorgde dat de hele maatschappij tot stilstand kwam en we niemand meer durfden aan te raken; al zeker niet oma en opa, die dat juist zo hard nodig hadden en van verdriet zijn gestorven.
Je doet het voor de ouderen? Je doet het voor de zorg?
Nee. Je deed het allemaal voor de overheid. Een overheid die ons allemaal kapot wilde hebben. De kwetsbaren eerst.
Natuurlijk mag jij doorlezen. Maar wees fair. Als je dit een goed stuk vind, support mij dan!
Ik word de laatste tijd steeds vaker geconfronteerd met mensen die beweren dé waarheid te kennen. En deze ook als zodanig verkondigen. Die kribbig worden, boos zelfs, omdat ze iets heel zeker weten. En direct hun hakken in het mulle zand zetten.
Curieus daarbij is dat hun waarheid vaak diametraal tegenover die van mij staat.
En dat leidde mij tot de vraag…
…wat is waarheid?
Is de waarheid niet net als een blinkende Alfasud met één piepklein bruin blaasje op haar kokerbalk.
Natuurlijk mag jij doorlezen. Maar wees fair. Als je dit een goed stuk vind, support mij dan!
Eigenlijk wilde ik dit stuk niet naar mijn leden mailen, omdat ik jullie al zoveel heb gestuurd de laatste tijd. Maar omdat het viral gaat, vind ik dat ik het jullie, mijn trouwe makkers en vaste lezers, niet mag onthouden.Graag verspreiden!En, oh ja, gelukkig en vredig nieuwjaar!
Een halfuur later dan gepland omdat Femke Halsema de stoplichten op het Jonas Daniël Meijer Plein had dichtgezet, stond ik gisteren met mooie dochter en politiemechelaar Ari op de Dam te Amsterdam, voor de Vredesdemonstratie.
Dat had ik immers beloofd in mijn vorige stuk.
Natuurlijk mag jij doorlezen. Maar wees fair. Als je dit een goed stuk vind, support mij dan!
Het is 12 Maart 2025. Na vier maanden, grijze, lauwe nattigheid lijkt de zo verlangde Nederlandse lente eindelijk aangebroken. De lijsters en de merels, die al die tijd van de aarde leken te zijn weggevlucht, zingen plotseling weer het hoogste lied, in strijd om het mooiste wijfje en het beste takje om hun nest op te bouwen.
De zon die zolang alleen ’s ochtends soms even zichtbaar was, als witte schaduw boven de gele mist, stort voor het eerst, dwars door de breed uitwaaierende vliegtuigsporen heen, haar stralende gloed weer uit over de bleke mensenbolletjes in de Leidsestraat.
Natuurlijk mag jij doorlezen. Maar wees fair. Als je dit een goed stuk vind, support mij dan!
Soms loop ik weken met een column in mijn hoofd, verzamel ik als een ijverig eekhoorntje bergen gedachtenzaadjes en woordnootjes, quotes en achtergronden, schaaf en slijp ik eindeloos, voor ik iets publiceer.
Andere keren is het doel zo urgent, de nood zo hoog, de waanzin zo groot, de hypocrisie zo verbijsterend, dat ik puur op gestolde woede en adrenazine, net zolang met roodgloeiende vingers blijf tikken, bikken en slopen tot het resultaat als vanzelf voor mijn ogen verschijnt.
Vandaag was Sywert van Lienden voor de zoveelste keer trending op Twitter. Hij en zijn maatjes Bernd Damme en Camille van Gestel worden verdacht van oplichting, verduistering, valsheid in geschrifte en witwassen. Toe maar!
Sywert, hét stereotype barbertje dat zachtjes spartelend aan de Haagse hengel moet blijven hangen. Met een gouden haakje door zijn lipje. Sywert, het doordrenkte kanten zakdoekje voor het bloeden. Het kurkje op de pulserende fontein van pus, waarin miljoenen mondluiertjes, handschoentjes en plastic schortjes ronddrijven tussen de dodelijke vaccin vials, teststaafjes en injectienaalden, met miljarden aan belastingmuntjes, glimmend op de bodem van die met turbokanker en myocarditis aangekoekte Fontana di Covi.
Natuurlijk mag jij doorlezen. Maar wees fair. Als je dit een goed stuk vind, support mij dan!
