Acts 22:13: Came to me and said to me, ‘Shaul, my brother, open your eyes’, and at that moment my eyes were opened and I saw.
Als je mensen de keuze zou geven.
“Wat heb je liever?”
Een zichtbare oorlog met brisantbommen en lawaai, stampende spijkerlaarzen, zwarte uniformen, huilende Stuka’s, blaffende machinegeweren, fluitende kogels en de zoete stank van de dood of een onzichtbare onderdrukking; het zacht smoren achter pluizig prikkeldraad. Het haast onmerkbaar uitdoven van het levenslicht, over jaren, stukje bij beetje, met lieve leugens en gemanipuleerde verhalen, een bestaan dat eindigt in een comfortabele valkuil, waar je zelf bent ingewandeld, omdat hij was afgedekt met stapels onleesbare papieren wetten en regeltjes, waar je nooit tegen hebt verzet, omdat je ze toch niet begreep, opgesierd met logo’s in vrolijke regenboogkleuren; kortom een oorlog die je vrijwel tot het einde kunt negeren…
Als de mens de keuze heeft tussen een brute oorlog en een humane holocaust, die we uit respect voor wat nooit meer had mogen gebeuren, wel anders noemen, “het nieuwe normaal” bijvoorbeeld, terwijl het wel gewoon lente wordt, de vogels gewoon blijven fluiten en fladderend op zoek gaan naar twijgjes en stukjes plastic voor hun nesten, kiezen verreweg de meesten van ons, voor het laatste:
De dood met behoud van leaseauto.
Gretig zelfs.
De mens kiest steevast voor de blinddoek, het langzaam verdrinken in het lauwwarme bad, het pijnloos uitdoven in plaats van de zingende knal. De goede genocide, het redelijk alternatief, de keurige massamoord met appél op fatsoen, solidariteit en naastenliefde, respect voor de doodswens van nuttelozen, overbodigen, schuldenaars en verwarden, eerbied voor de “krachtige eigen keuze” van de jonge moeder die haar ongeboren kindje laat doden.
Men gruwt liever veilig, in angst voor een onzichtbaar virus, de hemelvloed of een boeman, ver weg in Moskou of Beijing, offert zelfs gretig zijn bloedjes in de strijd ertegen en nog veel liever die van anderen, terwijl de ware vijand, altijd net buiten ‘t zicht, in een vrolijk kokerrokje achter onze ruggen staat met een piepklein spuitje in de gemanicuurde hand. Klaar voor een prikje waar je niks van voelt of met een gasje, pilletje, stofje of stralingkje, dat je niet ziet, waarvan je hooguit op een dag wegglijdt naar dromenland. Is het niet nu direct, dan wel later, of misschien wel nooit?
“Hey You never know.” The New York Lottery zei het al, vele decennia geleden.
Hetzelfde adagium waaronder de Postcodeloterij, ons, met onze eigen hebberigheid als wapen de vernieling in helpt. De microscopische kans, je vrijheid te kunnen kopen, uit het new age hellscape dat je met je eigen inleg helpt bouwen en graven.
Men verkiest de strijd zonder strijd. Zonder cordietdampen, ruïnes en woeste vlammen, men kijkt liever eenvoudig niet langer naar de hemel, waar God is en tuurt in plaats daarvan oneindig op een telefoon die geduldig terug tuurt, een telefoon vol brood en spelen, ophef en impotent makende straling.
Men kiest ervoor de vuilwitte dambordstrepen niet te zien, waar vroeger schaapjeswolken waren. Het dambord waarop geruisloos wordt gespeeld met ons leven.
De mens die voor de keuze staat, zal altijd kiezen, voor het pijnloze, de onzichtbare optie, zelfs als onder het bedrieglijke comfort een vorm van dictatuur schuil gaat, die dodelijker en allesomvattender zal blijken dan een openlijke strijd met zijn bombarie, vuur en vlammen, omdat je immers nooit weet waarvandaan of waarheen je moet vluchten. Wie te vertrouwen is en wie niet. Omdat je nooit weet of het gevaar reëel is of alleen een hersenschim en je dus al snel de dorpsgek bent, als je er iets van denkt of God verhoede iets zegt en de rust verstoort. De rust van de kudde, op de zwoele zomeravond voor de slacht.
Men kiest voor het stille verdriet van de jonge steriliteit en zwijgt beschaamd. Men kiest voor het premature afscheid van geliefden, collega’s en teamgenoten, door turbokankers of hersenbloedingen, en vraagt zich in vol geweten, steeds opnieuw af waardoor het toch is gekomen. “Zo jong nog”.
Men hockeyt en voetbalt vrolijk door onder een loodgrijze hemel vol strepen. “Waren die er niet altijd al?”
En schampert naar degenen die wel naar boven wijzen.
Men haalt de schouders op over wetgeving, die met haar letters onze ketens smeedt en de dodencellen om ons heen metselt, terwijl wij zwijgend toekijken en de straten en pleinen leeg en stil blijven.
Men verkiest altijd de totale verdoving, de witte vlag, en de eindeloze tandartsstoel boven de razendsnelle hockeybal, als het voorgebit getrokken dient te worden.
Als de nazi’s van nu, want dat zijn het, één ding goed hebben begrepen zijn het de lessen van de Himmelweg. Die moet vrolijk zijn, proper en gezellig. Met Wolter Kroes uit de speakers of beter nog “Europapa! Europapa!”
De schaapjes moeten dansend, dartelend, zingend en applaudisserend op weg gaan naar het einde.
Dat is beter voor iedereen. Zonder gesnauw, maar met geduld, een vrolijk compliment. Een grap en een grijns. Gezelliger voor de beulen ook. Het is immers “moeilijk werk”.
“Je moeten ze tot het laatste de luxe gunnen om weg te kunnen kijken van de slachting die ze te wachten staat” zou de Sturmbannführer van tegenwoordig zeggen, in zijn regenbooguniform met dopneus en roze tressen.
Gun ze de Himmelweg, waarnaast ze tot het allerlaatst in een grazige weide onder een regenboog zitten te wachten met boterbloempjes, een orkestje en meisjes in Teletubby pakjes die ranja uitdelen.
Want hoop en de schijn van veiligheid is de mensen alles waard.
“Die Hoffnung mein Lieber, dass ist unsere Wunderwaffe.”
Het tot de laatste snik kunnen vluchten in het vertrouwen op het goede, is de Achilleshiel van de mens, omdat ziende blindheid ons het excuus geeft om niet in het ravijn te hoeven kijken. Ook als het wél naar die afgrond durven turen, de enige manier is, om dat wat je lief hebt te kunnen beschermen.
Omdat je misschien nog een geitenpaadje vindt, een liaan om over het gapend gat heen te slingeren, samen een brug te bouwen of er eenvoudig omheen te lopen omdat je als je durft te kijken, ineens ziet waar de randen zijn. En dan heb je misschien een kans! “Hey You never know.”
Maar de hoop het kwaad niet te hoeven zien, de hoop geen pijn te hoeven hebben overheerst.
En degenen die toch het smalle pad kiezen en niet bang zijn?
De nazi’s van nu weten dat je rebellen, verzetstrijders en tegenstribbelaars niet moet terechtstellen, kruisigen of martelen. Daar kun je zomaar 2000 jaar last van hebben. Je moet ze belachelijk maken, een punthoed opzetten. Of gewoon een wet maken, die zegt dat ze niet meer mee mogen doen.
En net als bij Jezus, kun je de moedigste kopstukken, de grootste praatjesmakers, nog steeds eenvoudig aan de grauwe, smalende massa tonen. Appelleren aan hun luiheid, hun stupiditeit en vooral hun afgunst. En vertrouwen op hun keuze.
Zij zullen het beulswerk voor je doen, omdat ze liever in slaap worden gesust, dan wakker worden in een nieuwe wereld, waarin misschien iets van ze wordt verwacht, dat wel eens pijn zou kunnen doen.
We kijken vandaag toe en zien hoe de nieuwe Gideon, de waarheid staat te preken, alleen, in een kamer vol vijandige Midjanieten. Maar als hij achter zich zou kijken, ziet hij geen 300 medestrijders, maar één mevrouw met een bleek gezichtje, in een grijze kokerrok, die stiekem schietgebaren maakt, met een geweer als luchtgitaar.
Ik wil niets liever dan voor jullie schrijven. Maar schrijven is mijn enige bron van inkomen. Dus vind je mijn werk goed, mooi of belangrijk? Ondersteun mij dan alsjeblieft hier!
Naschrift.
Ik heb besloten nooit meer zo’n stuk te schrijven zonder een woord dat kracht geeft. Je mag niet eindigen in de put, laat staan dat ik anderen, en al zeker mijn geliefde lezers, jullie, erin zou willen storten.
Ik hou het kort. En eindig zoals ik begon. Misschien onthouden jullie het dan.
Groei ballen.
Weiger de blinddoek.
Kies een keer geen Barabas.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
11 April 2024 at 13:15
Dat en niet anders is er aan de hand. Prachtig omschreven. Opgeven is geen optie. Ik zal altijd blijven zoeken naar de uitweg. Ik ben en blijf een buitenbeentje.
11 April 2024 at 13:17
Was het maar anders; men wíl de randen niet eens zien, laat staan het ravijn.
Hou vooral je mond gesloten, de lippen stijf op elkaar en maak vooral geen gedachten los in hoofden die vol mist zitten.
Zulke ware woorden weer, Jan. Chapeau!
11 April 2024 at 14:16
Ware woorden aaneengeregen tot een statement. Was er maar één toverwoord om de blinddoek af te doen gaan. Ik ben bang dat dat woord te laat gevonden wordt. En ja, ik vrees mijn ‘vrienden en familie’, zij staren zich blind op al dat wat je noemt.
11 April 2024 at 14:21
Mooi stuk een verademing om te lezen zoi de meute hierdoor wakker worden ik hoop het
Als je 20 j geen MSM meer kijkt of leest ben je geestelijk sterker als de overige de Media maken de mensen dol het is een terugkomend Virus
Als je niet aan de knoppen zit kan je één ding doen NEE zeggen ik doe niet mee
Groetend van een nooit geprikte en geteste gelijkgestemde
11 April 2024 at 15:25
“De dood met behoud van leaseauto.”
Hahaha, zo waar.
En Jan ook jij weet het, na de oorlog staan de helden op. Het is al aan de gang. Ik kwam ze nooit tegen maar nu ineens had niemand een mondkap op, heeft niemand een prik gehaald en niemand had een oekivlag, als je er over begint.
Prachtig geschreven trouwens en ja, ik lees jouw verhalen 3 keer achter elkaar, kan er geen genoeg van krijgen.
11 April 2024 at 19:01
Hartstikke goed
Heerlijk scherp
Wakker
Jezus de Christus was ook zonder omwegen scherp, ” vol dorre doodsbeenderen”
Ps 5 ook
Genieten van dit stuk kun je niet zeggen, het lezen van de bergrede kun je ook geen Genieten noemen maar zoals jouw stukje vandaag, ozo nodig
11 April 2024 at 15:53
stil van …
11 April 2024 at 16:03
Goed stuk Jan! Dankjewel.
11 April 2024 at 17:09
Zo is het wel.
Verleidelijke sluipmoordenaars met fluwelen praatjes en verschijningen (al kun je daar over van mening verschillen) zijn hard aan het werk.
Het gevaar zit hem imho in het onzichtbare (vliegtuigslingers zijn evenwel niet mijn grootste zorg), steriele spuitjes, nog immer toenemende electrosmog, heimelijke weersbeïnvloeding, heimelijke propaganda, enzovoort, enzovoort.
11 April 2024 at 17:38
‘Groei ballen’ is geen Nederlands.
Als je je verhaal al begint met een vreselijk anglicisme doet dat het ergste vrezen voor wat nog volgt. En inderdaad: het verhaal is niets meer dan lachwekkende onzin van een kwaadaardige complotsjacheraar.
11 April 2024 at 17:40
Heerlijk. Dank u.
12 April 2024 at 07:26
Gewoon eromheen lullen Verwijmeren, dan hoef je je ogen niet te openen..
12 April 2024 at 10:55
waarom lees je dit eigenlijk als je het onzin en lachwekkend vindt?
12 April 2024 at 12:43
Mag hoor. Ik kan wel tegen een stootje.
11 April 2024 at 18:29
Dank Jan voor weer een stuk om over na te denken. Verwoord in prachtig taalgebruik.
Ook H. Verwijmeren zal de keuze voor de dood met behoud van leaseaouto maken verwacht ik.
Ik weiger de blinddoek en zie met mijn ogen wijd open. Zonder angst.
11 April 2024 at 18:30
Ach ja.Henri is beschikbaar, zeg maar. Ik hoop dat hij snel iets vindt. Dan wordt hij misschien eens wat vrolijker.
11 April 2024 at 19:02
Hartstikke goed
Heerlijk scherp
Wakker
Jezus de Christus was ook zonder omwegen scherp, ” vol dorre doodsbeenderen”
Ps 5 ook
Genieten van dit stuk kun je niet zeggen, het lezen van de bergrede kun je ook geen Genieten noemen maar zoals jouw stukje vandaag, ozo nodig
12 April 2024 at 10:10
Prachtig geschreven Jan.
En ik bedenk wat een luxe het is geweest als je vijanden herkenbare uniformen droegen.
Waar je zonder twijfel de trekker op los kon laten.
Of op tijd je biezen kon pakken bij het gebulder van de tijger tanks.
We hebben nu een vijand in goedkope confectiepakken zonder emblemen met een glimlach.
Maar hun ogen zijn dood.. als je goed kijkt.
12 April 2024 at 14:56
Dank Jan voor weer een mooi geschreven stuk.
Jij houd ons een spiegel voor.
Wij nederlanders zijn lui geworden.
Het is zo mooi dat er mensen zoals Gideon zijn die wel ballen hebben en waar wij met zijn allen achter zouden moeten gaan staan.
Groeten
Annemieke
12 April 2024 at 14:59
Dank je Jan, voor je gedachtes die je de wereld toevertrouwd.
De coronaperiode heeft mijn ogen geopend. God weer omarmt.
Dankbaarheid.
12 April 2024 at 20:35
Nogal Nietzscheaans, als ik zo vrij mag zijn..
Kent u hem?
(ik bedoel niet persoonlijk, want hij is al 150 jaar aan t hemelen)
Zijn werk?
13 April 2024 at 07:43
Zeker.Ik ben, zeker qua stijl, een groot bewonderaar van Nietzsche. Ook van Schiller trouwens.
13 April 2024 at 11:03
Mensen kijken liever weg van de waarheid dan het beest in de ogen te kijken. Ik heb het ook wel als het Mr Smith effect benoemd zien worden waar mensen te vuur en te zwaard de illusie verdedigen. Wat Nederlanders betreft heb ik iemand eens de vergelijking zien maken met een zak meel. Hoe hard je er ook op slaat, ze staan toch niet op.
14 April 2024 at 13:50
Ik kies persoonlijk liever voor een oorlog zonder bommen en fluitende kogels. Niet omdat ik het niet wil zien, maar gewoon omdat ik beter toe- en uitgerust ben voor een oorlog zoals die nu aan de gang is. En waaraan ik, op een manier die bij mij past, m’n kleine maar hardnekkige steentje kan bijdragen. (In zo’n andere oorlog ben ik waarschijnlijk eerstedags kanonnenvoer of zo …)
Mooi stuk!
(Bij mij zijn de luchtdammers blijkbaar vrij op zondag, bij jou ook?)
14 April 2024 at 13:54
Bij mij is de lucht melkblauw.
18 April 2024 at 18:52
“Men kiest ervoor de vuilwitte dambordstrepen niet te zien, waar vroeger schaapjeswolken waren. Het dambord waarop geruisloos wordt gespeeld met ons leven.”
Zo treffend, zo raak. Je schaamt je bijna om een onderdeel te zijn van dit arme, bijkans verloren, land. Ik vermoed dat mensen wel willen maar niet precies weten hoe in opstand te komen. Het Malieveld, de Dam of het Museumplein is al zo vaak tevergeefs volgelopen. Show us the way Jan!