Eigenlijk wilde ik dit stuk pas over een week of zo plaatsen. Maar omdat ik vandaag de Voorpagina van de Telegraaf heb gehaald en mijn nieuwe lezers graag vergast op een nieuw stuk, heb ik dat moment vervroegd.
Een halfuur later dan gepland omdat Femke Halsema de stoplichten op het Jonas Daniël Meijer Plein had dichtgezet, stond ik gisteren met mooie dochter en politiemechelaar Ari op de Dam te Amsterdam, voor de Vredesdemonstratie.
Dat had ik immers beloofd in mijn vorige stuk.
En hoewel de bijeenkomst nog niet in de schaduw van de schaduw van de kruisrakettenmanifestaties van de jaren 80 mocht staan, denk ik dat er toch reden is voor een sprankje optimisme.
Er waren goede sprekers, zoals Gideon van Meijeren en Mordechaï Krispijn, terwijl anderen, David Icke en Sonja van den Ende, de digitale mond werden gesnoerd door de Gedächtnis Polizei, waarmee Frau Halsema het belangrijkste artikel uit de Grondwet aan haar laarsjes lapte en zich voor de zoveelste keer een waardig opvolger van Edward Voûte toonde.
De demonstratie was keurig georganiseerd en er was een prima opkomst. Vooral toen de stoet in beweging kwam en als een sliert over de Kloveniersburgwal trok, zou je kunnen zeggen dat er, knarsend en piepend, hortend en stotend, iets van een echte vredesbeweging aan het ontstaan was. Op zich al uniek in dit inerte land van snurkers en meelzakken. Zeker in deze sneue stad, met zijn revolutionaire geschiedenis, tegenwoordig nochtans het centrum van plat en goedkoop vermaak en een kapotgespoten bevolking van deugers en budgettoeristen.
Wat me wel opviel -en dat bedoel ik als een compliment- was de ouderdom van de mensen die daar op zondag in de chemische motregen stonden te klappen en te joelen. Ja, er was een enkel lief meiske dat Ari wilde aaien, maar doorgaans zag ik vooral diezelfde bevlogen strijders, de verweerde koppen, uit de tijd van de Covidslagvelden op het Museumplein. De plooien, de groeven, de joppers en de lange grijze haren. Veel liefde. Veel bekenden.
Daarom het volgende.
Gewoon een gedachte.
Misschien moeten wij eens ophouden, onze kinderen, tieners en jong volwassenen, tegen de boze buitenwereld te beschermen. Misschien is het van levensbelang om ze eens rond- en rechtuit te vertellen waar al dat oorlogsgetrommel, al die anti Russische haatpropaganda, al die zieke plannetjes toe kunnen leiden.
Misschien moeten we eens stoppen onze kinderen al te veel met onze droom- en waandekentjes van gegarandeerde permaveiligheid toe te dekken. En moeten we eens stoppen om steeds alle kogeltjes voor ze uit het vuur te halen. Misschien moeten we ze eens uit hun intens verwende stupor trekken, achter hun playstation vandaan! En ze mobiliseren vóór Den Haag dat doet. Mobiliseren om in actie te komen voor de vrede en tegen de oorlog, die zij straks mogen gaan uitvechten.
Misschien is het tijd om ze de keiharde waarheid te vertellen.
En die waarheid is helaas dat zij, hoe bedrieglijk geborgen ze ook lijken, zij niet onkwetsbaar zijn, niet onbereikbaar voor de vlijmscherpe, immer roterende messen van de mensenverslindende oorlogsmachine in het oosten.
Dat wij, oudjes, ze niet kunnen beschermen tegen die vleesmolens, als ze zelf niks uitvoeren en tegen beter weten in blijven denken dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen.
Dat wij machteloos staan, als zij zelf niet op komen dagen om voor hun eigen rechten en dromen, hun eigen leven en toekomst te demonstreren.
De waarheid is dat er, en mijn hart scheurt als ik dit schrijf, er een dienstplicht aankomt, ook voor drie van mijn prachtige kinderen. Terwijl er een smerige oorlog gaande is, waar onze dictators en hun knechten, ze maar wat graag naar toe zien vertrekken.
Ook nu die oorlog allang verloren is.
En zélfs als Trump zich uit de Oekraïense modder terugtrekt.
De jeugd van West Europa lijkt hoe dan ook geofferd te moeten worden aan oorlogsgoden en gouden kalveren.
En dat mag niet gebeuren.
Alles wijst er voor mij op, dat de kinderen, waar wij ouders zoveel van houden, straks de met bloed gevulde poelen mogen opvullen, als de Oekraïense jeugd “op” is, volledig verdwenen in de drassige, vruchtbare grond vol mineralen en grondstoffen, waar “onze” Westerse multinationals, hun begerige ogen op hebben laten vallen.
Wij moeten onze kinderen mobiliseren, voordat Rutte het doet.
Want dan is het te laat.
Zorg dat ze er bij zijn tijdens de volgende vredesdemonstratie.
Nederland is Geen Oorlogsland.
Onze Kinderen zijn Geen Kanonnenvoer.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
30 December 2024 at 21:16
Ze zijn niet slapend, ze liggen amper in coma op dit gebied. Ze moeten alle zeilen bijzetten om als gezin zich het hoofd boven water te houden. Kinderopvang, scholen, werk alles tegenlijk. Alle 4 een bijna fulltime baan. Ik hou mijn hart vast. Ik probeer het wel maar het komt niet binnen…..Zal blijven proberen.
31 December 2024 at 10:27
Daar stond ik als een van de weinige (de enige?) veteranen in de menigte die zijn vrije zondag heeft opgeofferd om zich uit te spreken voor Vrede. Een investering van een hele dag met vijf uur reistijd en wat contanten voor de organisatie en een paar versnaperingen.
Bij aankomst op het station begroette ik in het passeren Gideon. Iets te enthousiast maar ik kon me herstellen door “tot zometeen!” aan mijn begroeting toe te voegen.
Op de Dam werd de vrijwilliger van het verdeelpunt van de vredes- merchandise aan een inspectie onderworpen door ijverige agenten. “Of meneer zijn vent vergunning kan laten zien?” Dat kon hij niet, want de spullen werden gratis uitgedeeld en hij accepteerde slechts donaties. En op geld uitdelen staat geen verbod in Amsterdam.
De speeches varieerden in kwaliteit, van een magere freestyle van de politicus tot een sterk betoog door een jood die zich afvraagt wat (de joodse) gemeenschap nog voorstelt.
Tijdens de wandeling sprak ik met Fritz en Marieke. Fritz, edelsmid in ruste, met wortels in Oostenrijk, sprak zijn verbazing uit over de “Wende” die hij voor zijn ogen ziet voltrekken. Marieke, met allebei haar kinderen werkzaam bij de NOS (geronseld door haar ex-man) die zich ontheemd voelt in wat rest van haar gezin. Ieder gesprek uitte ik mijn ergernis over de knulletjes als een Brekelmans en een Paternotte. Kinderen die zijn opgegroeid met het idee dat strijd vanuit een comfortabele stoel en van achter een beeldscherm met toetsenbord en muis worden geleverd. Jonge mannen die nog nooit tot aan de knieën in de drek hebben gestaan en in de vrieskou het metaal van hun persoonlijk warden hebben gevoeld. Laat staan de stank van opeengepakte lichamen hebben geroken.
Ondanks de zorgen van de mensen die ik aanhoorde, en mijn eigen ergernis, voelde ik ook de positieve energie die een menigte te weeg kan brengen. Het onverdeeld ergens vóór staan. De vrede.
Volgende keer gaan de kinderen mee. Verplicht.
#VeteraanVoorVrede