Heb jij oor voor de toevallige schoonheid van het ordinaire?

Hebben jullie dat ook wel eens?

Dat je naar iets prachtigs luistert -in dit geval de tweede van Rachmaninov, uitgevoerd door Alexander Malofeev- en dat dan, een mondain apparaat, onverwacht invalt, als verstekeling in de orkestbak. 

Het overkomt me dagelijks. Het kan een SMS signaaltje zijn, een beltoon, een pingeltje van een speelgoedje, het alarm van je veiligheidsgordel. Een van de vele ordinaire toeters en bellen van de informatie maatschappij.

Opvallend vaak precies de juiste toonsoort en noot, op de tel of juist grappig syncopisch. Altijd zo, dat timing en timbre geen toeval lijken te zijn. Eerder de bedoeling. Maar van wie?

Is daar een naam voor? Weet iemand dat?

Het zijn wonderlijke fracties van tijd en toon, waar het aardse platvloerse en het hemelse mysterieuze in dezelfde frequentie samenkomen. En waarin je beseft dat zelfs het platste lawaai of het mooiste akkoord alleen bestaan bij de gratie van de hele compositie. De zegen of vloek van de omgeving, zoals ook een “lelijke kleur” alleen bestaat in context. Dat werkelijk alles relatief is en dat zelfs in deze wereld schoonheid overal te vinden is. 

Superjan

Poet Warrior in the Classical Sense. Vind je mijn werk dus goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.