De eerste keer dat ik de blauwe, naar zwarte neigende plekken op mijn vader’s polsen zag, wist ik instinctief dat het foute boel was.
Hij probeerde ze naarstig te negeren, te bedekken onder truien, mouwen en manchetten, maar hoe lang kun je je verbergen voor je gezin, voor je teamgenoten van het waterpoloteam én voor het noodlot.
Heb je je gestoten Hans?
Ook de bloedbank, waar hij altijd trouw aan gaf, stuurde al een tijdje paniekerige brieven, dat hij wellicht beter even naar de huisarts kon gaan.
En zo nam mijn gigantische, ijzersterke, ongenaakbare vader, de eerste glibberige treden naar beneden, rechtstreeks naar het koortsige duister van de medische hel. Schoorvoetend, als de gewonde leeuw die zijn poot in de schoot legt van de heilige Hiëronymus, die dit keer echter weinig voor hem kon doen. Dit was geen splinter. Dit zat overal. In iedere beenmerg- en bloedcel.
Het staat me bij als de dag van gisteren, het bloed op zijn hoofdkussen, de vuurrode puntjes op zijn enkels, de verbijsterde hematoloog in het Radboud Ziekenhuis die tijdens zijn eerste consult, opkijkend uit zijn papieren, bezorgd aan hem vroeg: “of hij wellicht ooit had meegewerkt aan kernproeven, omdat zijn aandoening eigenlijk uitsluitend in Hirosjima en Nagasaki voorkwam.”*
Het bleek dat hij leed aan refractaire anemie, dat er voor zorgde dat de blasten in zijn bloed de plaats innamen van gezonde cellen en dat zijn platelet count kelderde.
Het bloed van mijn vader veranderde langzaam in vervuild water, zoute ranja. De bloedcellen in zijn lijf kwamen in opstand, verdrongen elkaar en maakten elkaar het werken onmogelijk.
Rode en witte gardisten in een koortsige strijd op leven en dood.
Zijn lichaam had zich tegen zichzelf gekeerd. Een tragedie die uiteindelijk eenzaam en pijnlijk eindigde in een isoleercel voor beenmergtransplantatie en dit gedicht.
Wat mij zo raakt is dat ik, wat ik 30 jaar geleden met mijn zo ongenaakbare vader zag gebeuren, vol afgrijzen, opnieuw zie gebeuren in deze tijd. Onwillekeurige zelfdestructie waardoor alles van waarde, alles dat heilig is wordt vermalen en gesloopt.
Ik zie de auto immuunziekte in onze maatschappij; in onze gezinnen en families. In onze bedrijven en in onze lichamen zelf, waar onze cellen worden aangezet hun eigen gif te produceren.
Ik zie hoe we als bevolking tegen elkaar worden opgezet, als woedende bloedcellen, die klaar worden gemaakt om onszelf te verzwakken te verdringen en uit te schakelen.
Ik zie een strijd van vader tegen moeder. Van baas tegen personeel. Van stamgast tegen stamgast in een Leeuwardense kroeg, uitgejoeld en uitgelachen omdat ze het cafe wordt uitgezet, door mensen die nog niet doorhebben dat ze net zo hard, zo niet harder worden verneukt. Oude vrienden die elkaar beschuldigen en haten. Elkaar nu zien als ziekteverwekkers en NSB ers.
Een langzame sloop, die niet te stoppen is, omdat we ons onderling als vijanden zijn gaan gedragen, in een cynische multi dimensionale myelodysplasie. Met dolken achter onze rug verborgen om elkaar heen draaiend, loerend, wachtend op de eerste verdachte beweging van de ander.
Mijn vader was ijzersterk. Alleen zijn eigen lichaam kon hem slopen.
En dat geldt ook voor onze maatschappij.
Als we willen dat hetgeen we liefhebben overleeft, zullen wij snel moeten inzien, dat wij niet elkaars vijanden zijn, maar allesverzengende krachten die ons doorstralen van haat en deceptie.
Machten die alles doen om ons tegen elkaar op te stoken, opdat we onszelf zullen verzwakken en uiteindelijk vernietigen.
Sluit vrede met elkaar, voor het te laat is en we in isolatie onze laatste adem uitblazen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
*We denken dat hij zijn ziekte opdeed bij Stork in de jaren 60, waar mijn vader als jong ingenieur betrokken was bij het doorstralen van stalen opslagtanks, in een mysterieuze afdeling; het Laboratorium Metalen Stork, waar, behalve een koperen schemerlamp met inscriptie bij ons thuis, niets meer aan herinnert. Ik schreef er, zo zag ik tot mijn eigen verbazing, al eerder een vergeten column over.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
31 October 2021 at 14:31
Ik vind dit echt een fantastisch mooi stuk. Chapeau!
31 October 2021 at 14:33
Mooi, kwelling van de geest. maar Frikandel.
31 October 2021 at 14:45
Iets wat zó verschrikkelijk is zó “mooi” verwoorden. Ontroerend realistisch. Hartelijk dank Jan!
31 October 2021 at 14:50
Zo! Die komt binnen. Recht uit je hart. Prachtig verwoord.
31 October 2021 at 14:57
Ik kan niet anders dan ten volle en van harte je oproep onderschrijven.
31 October 2021 at 15:02
Tranen, verdorie Jan.
31 October 2021 at 15:06
Hoe mooi weer👍💪 Chapeau weer Jan
31 October 2021 at 16:00
Ontroerend mooi weer Jan. Stil van.
31 October 2021 at 16:04
Vriendschappen die eindigen… Logisch, ik wil dat mijn vrienden voor mij opkomen als ik gediscrimineerd wordt. Niet dat ze stilzwijgen of er zelfs in meegaan. Dit gaat niet over wel of geen rotonde op de hoek van de straat. Dit gaat om wezenlijke dingen; vrijheid, lichamelijk integriteit……en het kunnen vertrouwen op je medemens. Ik zou me niet kunnen indenken dat ik niet pal voor ze zou staan, het verafschuwen als hun vrijheid in gevaar kwam. Het is goed om contact met elkaar te hebben en te houden. Maar er komt een moment waar de paradox van Popper zich aandient.
31 October 2021 at 19:04
Dat laatste moet inderdaad ook niet uit het oog verloren worden.
Het blijft laveren. #scyllacharybdis
31 October 2021 at 17:10
Zo iets gruwelijks, zo mooi beschrijven. Dank je Jan. Hopelijk opent het vele ogen.
31 October 2021 at 17:11
Uit jouw hart in het mijne ❤
31 October 2021 at 17:35
Zo, dit hakt er in zeg. Wat mooi verwoord, en een beschrijving van deze vreemde tijd waarin we leven.
31 October 2021 at 17:49
Tjonge jonge Jan, deze is diep!!
Moest gewoon een traantje wegpinken!
Ik herkende de wijze van werken in de chemie en onderhoudt en het toenmalige verzwijgen van alle gevaren.
Net als nu weer gebeurt, met alle mensen die zich ondoordacht hebben laten prikken, maar zich nu ook door een verlengstuk van ene Klaus Swab aan laten sturen om de ene helft van de bevolking in te spuiten met vergif en gelijktijdig op te zetten tegen de andere helft van de bevolking die voor Haagse rapalje veel te wakker zijn en dus op een andere wijze dan de gifprik moeten sneuvelen.
Ik wens je heel veel sterkte met het blijvende missen!
31 October 2021 at 18:00
Wat mooi Jan, diep uit je hart heb je mijn hart geraakt ❤
31 October 2021 at 19:00
Erg mooi, deze woorden als catharsis, Jan.
31 October 2021 at 19:04
Bijzonder ontroerend en indrukwekkend. We zullen inderdaad stoïcijns de vrede moeten blijven zoeken en telkens op onze hoede blijven voor de haat- en verdeeldheidszaaiers. Beletten dat ze grip op ons krijgen.
31 October 2021 at 19:42
Een bijna bijbelse vergelijking schets je hier, prachtig. Ik zal je raad ter harte nemen.
31 October 2021 at 20:00
Even een traantje. Deze raakt me diep.
31 October 2021 at 22:06
Ja
31 October 2021 at 23:34
Kippenvel.
En wat een gave om het leed van jouw vader zo ontroerend neer te zetten en tegelijkertijd de link leggen met wat hem overkwam en hoe deze wereld nu zo wreed verziekt en ontwricht wordt middels tirannie en duivelse plannen.
1 November 2021 at 02:18
Ja dat is wat er gebeurd. Volk word tegen elkaar uitgespeeld. Terwijl men in de politiek Rutte en co. Met een geheime agenda bezig zijn.
1 November 2021 at 05:15
Prachtig en sterk omschreven over iets wat zo lelijk is.
Ja een nare tijd. Wat ben ik blij om geen kinderen te hebben. En wat voor melancholies gevoel komt naar boven als ik de buurvrouw haar zoontje uitzwaait naar school. Kinderen zullen niet beter weten dat overal gezichtsherkenning camera,s hangen, QR codes het sociale leven bepalen. Een tongzwap ( speekseltest die positief is op cannabis of wat anders gaat er voor zorgen dat je geen enkel festival kaartje kan kopen. Enzo voort enzo voort. De dystopische samenleving is begonnen. De voorbereiding al jaren terug , je kon het aanvoelen als je er gevoelig voor bent Gevoelig voor datgene waar van je denkt, waar eindigt dit? Nee dit eindigt niet.
1 November 2021 at 05:17
Sorry komma’s vergeten en wat zinopbouw foutjes
1 November 2021 at 06:53
Je hebt me geraakt Jan, Werd er emotioneel van.
1 November 2021 at 07:08
De waarheid is bikkelhard! Het geschreven stuk is dat ook, nogal confronterend, maar bitter nodig! Laten we hopen dat het velen de ogen opent, eer het te laat is.
1 November 2021 at 09:39
Pfff die komt binnen
1 November 2021 at 10:05
Ik zag Olga liggen en moest! het even opzoeken.
Het zegt nu zooveeeeel meer.
Het doet pijn en is toch zo mooi!
Ja, dat kan, ook nu!
1 November 2021 at 10:07
Dank je Rina.
2 November 2021 at 14:34
Ontroerend mooi en vooral een eye opener…. Dank daarvoor.
1 December 2021 at 19:05
Ik merk dat ik niet onbenoemd deze site weer wil verlaten, dat onbenoemd blijft wat dat wat je beschrijft in gevoel achterlaat. Een mensenleven, je vader, jij en de rest van de wereld en ikzelf, we moeten verbinden omdat het anders niets is, hoe groots ook, vergankelijk… verbinden in elkaar vinden ipv verbinden in gevecht. Onze erfenis mogen thuisbrengen in hart zodat ie kan landen, zoals je vader deed in het gedicht. Dank je.
14 February 2022 at 04:31
Je woorden zijn zo beeldend…
Ze laten dátgene wat je beschrijft in duizenden kleuren zien, oorverdovend stil, niet te dragen luid, dauw, overrijp, voelen, ervaren, van ziel tot ziel.
Dank.