Een van mijn favoriete Russische liedjes heet кукушка, Koekoek. Gezongen door Полина Гагарина . Het origineel is van de bard Виктор Цой.
In кукушка legt Polina Gagarina, die in 2015 nog eervol tweede werd tijdens het Songfestival met “A Million Voices”, alle passie van een gewond volk. Het hartverscheurende trauma van miljoenen door granaten opengereten zonen, van verkrachte en voor oud vuil in een greppel achtergelaten dochters. Het diepste volksleed, dat zelfs de machtige tijd niet kan helen.
кукушка is de soundtrack van de miniserie – Битва за Севастополь- De slag om Sebastopol. Het verhaal gaat over Lyudmila Pavlichenko, een studente die vrijwillig scherpschutter wordt in het Rode Leger en met de moed der wanhoop vecht aan het hier volstrekt onbekende, maar niet minder bloederige Krimfront.
Doordrenkt van weemoed en onmenselijke moed en kracht, de hartstocht om te zonder aarzeling te beschermen wat haar lief is, vecht ze met alles wat ze in zich heeft. Zonder aan opgeven te denken. Ook al is er geen munitie.
Je hoeft de tekst niet te kunnen vertalen om de pijn te voelen die nog steeds als een dreigende mist over de oneindige Oekraïnse en Russische steppes hangt.
Lyudmila weet waarvoor ze vecht, tegen welke monsters en wat ze precies te verliezen heeft.
Ik vraag me af wat dezelfde Lyudmila had gedaan in de oorlog waar wij nu middenin zitten.
Een oorlog waarin geen tanks de straten ratelen, geen schoten vallen, er geen ruïnes of loopgraven zijn om dekking in te zoeken, zelfs geen achterhuizen om je in te verstoppen.
Een oorlog waarin de vizieren gericht zijn op de liefde, vertrouwen, warme familie- en vriendschapsbanden, de hele menselijkheid, het lichaam, de geest en de ziel. Onze cellen. Ons DNA.
Deze door angstpropaganda en paniekporno opgedrongen maatschappelijke autoimmuniteit. Waarin iedereen tegen elkaar wordt uitgespeeld en opgezet. Een oorlog waarin we allemaal hetzelfde uniformpje dragen.
Een oorlog van deceptie waarin de vijand steeds achter je rug staat of net onzichtbaar in de schaduw en nooit tegenover je in een veldgrijs of zwart uniform.
Een oorlog waarin je niet weet waarop je moet mikken.
Zou de moedige Lyudmila van nu, net als zoveel burgers, ineengedoken achter in de bus zitten met haar mondmaskertje op? Zou ze in de rij staan voor haar derde prikje. Zou ze de vijand überhaupt herkennen? Zou ze geloven dat er een vijand is, of zou ze juist haar moeder verdenken die de prik weigert? Zou ze de ware vijand juist dankbaar zijn voor de bescherming tegen het levensgevaarlijke virus.
Zou ze haar handen stuk wassen?
En als ze toch door de verpestende propaganda en het ultieme verraad heen zou kunnen kijken en ze zou willen vechten, wat zijn dan haar wapens?
In de oorlog van 2021 vernietigt wapentuig alleen je eigen idealen, werkt iedere vorm van geweld glashard tegen je en kunnen zelfs verkeerd gekozen woordjes je zomaar de kop kosten. Woorden zijn de media boobytraps, waarmee je voor de hele natie aan de schandpaal kan worden gezet, ter meerdere eer en glorie van het gewenste narratief.
Het lijkt niet eenvoudig om een oorlog te vechten zonder wapens van staal en kruit, zonder soldaten en bloedvergieten, maar toch zijn zulke oorlogen en revoluties al zo vaak succesvol gevoerd.
De Sovjetunie is gevallen zonder slag of stoot. Polen ging vreedzaam om, onder aanvoering van Lech Walesa. Mahatma Gandhi kreeg het British empire op de knieën met geweldloos verzet. Martin Luther King overwon, althans voor een jaar of 40, het institutioneel racisme in de Verenigde Staten. En het geduld van de Taliban bleek sterker, dan de Russen en de drones en tanks van Bush en Obama.
Vechten in de modder, op landmijnen staan en onze ledematen verliezen. Het is gelukkig niet meer nodig. We hoeven geen tanks in brand te schieten. Of onder mitrailleurvuur door het bloed van onze kameraden te kruipen. Vechten werkt alleen maar averechts.
Maar dat betekent niet dat we gezapig op onze Covid kilo’s kunnen blijven zitten. En ieder voor zich achter de treurbuis mismoedig en depressief ons happy meal naar binnen kunnen blijven schuiven in de hoop dat de krankzinnige situatie waar wij ons in bevinden vanzelf oplost.
Dat gaat niet gebeuren.
Ook deze bloedeloze informatieoorlog, waarin leugens de rol van kogels hebben gekregen, vraagt om scherpte en inzet, bezieling en moed.
Niet van iemand anders. Maar van jou. Jij bent de Lyudmila van nu. Ik ook. Ongewapend en wel.
Deze oorlog winnen kan alleen als we massaal op durven te staan en in beweging komen. Als we net als de Engelsen, de Fransen en de Israeli, iedere week met meer mensen de straat op gaan. Als we de vijand laten zien dat we er zijn. En dat we niet opgeven. Dat we met heel veel zijn en blijven groeien.
Vijf September moeten we er allemaal staan, op de Dam in Amsterdam. Ik ben erbij.
Het kan als we vrienden en geliefden wakker schudden, zodra ze daar enigszins open voor staan, de discussie of informatie zoeken.
Door ieder scheurtje in het narratief aan te grijpen en de twijfel te vergroten.
Het kan als we alles mijden dat ons nog verder uit elkaar speelt, zoals restaurants en evenementen die vaccinaties eisen en scholen die prikbussen toelaten aanspreken.
Het kan als we luidkeels laten horen dat we het niet prikken en er desnoods voor willen lijden.
Dat we liever met zijn allen op de grond zitten dan op terrasstoelen waarop alleen het geprikte Herrenvolk mag zitten. Het is een hele kleine prijs vergeleken met de prijs die Lyudmila en haar medestrijders moesten betalen voor hun vrijheid.
Het kan als we moedige mensen uit de mainstream zoals Rosanne Hertzberger, knuffelen en aanmoedigen. Zij zijn echte helden met zoveel meer te verliezen dan wij, die toch al voor gek zijn verklaard.
Het kan als we de feestjes van de elite, die opvallend vrijgesteld van iedere regel waar wij ons wel aan moeten houden, mijden als de pest. Kijk niet, twitter er niet over! Wees geen laaf. Boycot F1 Zandvoort. Niet knielen voor debielen of voor prinsjes met een TV bril.
Het kan als we elkaar opzoeken en onze mond open doen op schoolpleinen en familiefeestjes. En niet wegduiken voor boze blikken of lafjes capituleren voor de communis opinio van de Karens.
Het kan door steeds politici en journalisten vragen te stellen, die ze liever niet willen beantwoorden. Door ze te confronteren met de keiharde feiten, die zich steeds pregnanter opdringen, waardoor ze steeds opnieuw in paniek hun narratief moeten bijstellen.
Het kan door gezonde humor te gebruiken om elkaar te ontwapenen, door mens te blijven, door liefde en vriendschap te blijven stellen tegenover aangeleerde angst en haat.
Het kan door zelfs de grootste dwaallichten te vergeven als ze eindelijk, eindelijk het licht zien. Omarm ze.
Het kan als we een gemeenschap vormen, onze gegevens met elkaar delen, elkaar weten te vinden, voor elkaar opkomen. Op elkaar leren vertrouwen, zodat we geen slachtoffer worden van het prisoners dilemma.
Het kan als we onderling kleine verschillen opzij zetten. En initiatieven steunen als Blxbx, Artsen Covid Collectief en partijen als Forum voor Democratie.
Het kan als we geen los zand zijn op het strand, met miljoenen machteloze korreltjes, maar compacte sneeuwballen die de ruiten laten rinkelen.
Maar bovenal kan het pas als wij, net als de lui die ons in deze waanzin hebben gestort, precies weten wat we willen, waar we naartoe werken. Want alleen als je weet wat je wilt, kun je er voor vechten. En precies daar zit onze achilleshiel.
Willen we terug naar het oude normaal? Met dezelfde verziekte politieke kastes, dezelfde verpestende milieu en horizonvervuiling, dezelfde Goddeloosheid, waarin ongewenste babies achteloos met het badwater worden weggegooid, hetzelfde zoute Unilevervoer. Hetzelfde waardeloze geld. Dezelfde dozen langs de snelweg? Een wereld waarin alle mannelijke kuikentjes door de hakselaar gaan?
Het is hoog tijd dat we deze existentiële discussie voeren en ons eigen nieuwe normaal vorm geven in nieuwe idealen. Een ideologisch tegenwicht aan de waanzin van Kaag, Schwab, Macron en Biden. Je moet ergens in geloven als je een strijd aangaat. Of je nou gewapend bent met geweren of met bloemen.
Al twee jaar voor Meliton Kantaria en Mikhail Yegorov de Rode de Hamer en Sikkel op de Rijksdag plantten, begonnen in Teheran de eerste gesprekken hoe om te gaan met het machtsvacuüm dat met de ondergang van Nazi Duitsland en het land van de rijzende zon zou ontstaan.
Het wordt tijd dat wij onze eigen Potsdam, ons eigen Jalta gaan organiseren. Want alleen als we een idee hebben van ons eigen nieuwe normaal, kunnen we hun nieuwe normaal verslaan.
De vraag nu aan jullie, is wat je wilt zijn…
Камнем лежать или гореть звездой? Het mooiste zinnetje uit кукушка.
Vertaal zelf maar even.
Vind je mijn werk mooi, goed of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
29 August 2021 at 20:55
Weer heel treffend! Klasse Jan, dankjewel 🙏🏻
29 August 2021 at 21:29
Het is inderdaad uitermate belangrijk om op te staan, de straat op te gaan, de druk op te voeren. Personen die voor het grootste deel aan dezelfde kant staan niet zwart maken als ze een iets andere mening hebben, maar altijd de common ground zoeken. Zoals je zo mooi omschrijft de dwaallichten z.s.m. omarmen zodra zij om zijn. Individualisme niet verwarren met egoïsme. Waar vanuit onze christelijke beschaving individuele vrijheid is ontstaan, dienen wij wel te herkennen dat dit ook altijd gepaard ging met een verantwoordelijkheid en solidariteit naar de gemeenschap.
Overigens hébben de meeste Nederlanders zich gedurende de beginperiode van de uitbraak (deels uit goedgelovigheid, deels uit angst voor het onbekende), zich helemaal niet egoïstisch opgesteld, maar juist zeer solidair. En het valse is juist geweest dat de “Powers that be” juist die solidariteit TEGEN ons gebruikt/misbruikt hebben. Het enige wat we eigenlijk moeten doen, is zorgen dat we diezelfde solidariteit met iedereen weer terug gaan vinden met elkaar, maar dan tégen de coupplegers (ipv tegen een illusionair killervirus of tegen elkaar).
30 August 2021 at 04:52
Helemaal eens.
30 August 2021 at 07:06
Gelezen en opgezocht.
Aan ons zal het niet liggen.
29 August 2021 at 23:51
Super
30 August 2021 at 09:14
“Better to burn up than to fade away” – Neil Young – Rust Never Sleeps
30 August 2021 at 09:15
Dank je wel Jan.
Prachtig geschreven.
30 August 2021 at 09:16
graag gedaan.
30 August 2021 at 10:13
Dank je wel Jan, ware woorden…
We hebben helemaal gelijk!
Jammer genoeg kan ik door mijn ziektebeeld niet meer protesteren.
Alle acties heb ik mee gedaan, maar het was niet genoeg.
Laat 5 september 2021 legendarisch worden!!!
30 August 2021 at 10:59
Sterkte makker
30 August 2021 at 14:33
Very strong words, brilliant and hopeful inspiration, thanks for that. I am a Turk who lives in Greece and trying to convince my friends, some members of my family about this biggest crime in history. I am proud that i was at Syntagma Square yesterday and raised our voices agains this craziness. It is time to unite, it is time to stand together!
30 August 2021 at 15:48
Thanks Cagdas
30 August 2021 at 14:36
Dag lieve Jan,
Ik huilde tijdens het lezen.
Van hoop.
Ik ga dit prachtige stuk doorsturen aan geliefden en vrienden die nog niet helemaal om zijn, maar wel snappen dat er iets niet klopt.
Uiteraard ben ik er ook bij, samen met 2 bloedeigen zussen en minimaal 20 vrienden, als het er al niet meer zijn. Iedereen wil hierbij zijn, merk ik.
En als ik jou tussen de mensen tegenkom, dan druk ik je aan de boezem.
Dank voor deze hele mooie blog.
xxx
30 August 2021 at 14:45
Very strong words, brilliant and hopeful inspiration, thanks for that. I am a Turk who lives in Greece and trying to convince my friends, some members of my family about this biggest crime in history. I am proud that i was at Syntagma Square yesterday and raised our voices agains this craziness. It is time to unite, it is time to stand together!
30 August 2021 at 15:00
OK, G translation is not perfect but it’s all I’ve got. Even with this – at times- incomprehensible translation of G your piece is great! Your words are an anthem. They encapsulate power, soul, moral. I feel your every word. Every word speaks to my heart. My thoughts are aligned with yours. You know, when you start talking about something, this something becomes real. This is exactly what mainstream Mass Media do, they talk about this “pandemic”, that’s all you hear anymore, so people are brainwashed. The lie becomes reality. But what if we start talking about the truth that they are so carefully hiding? What if we try to awaken our friends, relatives, colleagues, acquaintances? I have started doing that for some time now, and I see it’s working. Speaking out loud, supporting our case to people that are brainwashed but not yet “burnt” works. I am sowing the seeds. And I see that people are willing to hear me. They are not against what I say, they are just brainwashed and closed up in their shells. That’s what I am telling, to stand up for each other, united because we are all facing the same enemy, vaccinated or not, doesn’t matter anymore, we will all find ouselves boiling in the same kettle in the end, unless if we act together, united. That is our power. Open minds and solidarity. Start spreading the word, without fear, without embarrassment. It is our freedom, our lives and our future what is at stake here, there is no room for sweet talks and amenities!
30 August 2021 at 15:49
Thanks for your kind words A.
30 August 2021 at 16:34
Chapeau Jan. Dank je wel.
30 August 2021 at 17:16
Ik denk en doe met je mee, Jan!
30 August 2021 at 20:45
Prachtig Jan. Het lijkt nooit op te houden , ook niet in Nederland waar Rutte zich ontpopt als de nieuwe Mussert, nu in dienst van nazi Swab. Ook in onze tijd zien we dezelfde hoeveelheid meelopers die de leider volgen, net als toen. De meeste ambtenaren en politie werkten mee aan de deportatie van honderdduizenden landgenoten, de Joden. Vervang dat voor ongevaccineerden en je krijgt hetzelfde veraad opnieuw. N8ets geleerd, zo lijkt het. Ik ben dankbaar en trots dat mijn familie niet bij dat schorem hoorde.
30 August 2021 at 20:46
ik heb dat ook, en het is een troost. hou vol kerel.