Onbekende Illustrator. Baron van Münchhausen op kanonskogel.
Stel je voor. Je hebt je zojuist heerlijk genesteld in je KLM businessclass stoel met uitzicht op de Alpentoppen in de diepe diepte, met wat lichte lectuur, iets van Celine of zo.
En plots komt met een zucht de intercom tot leven.
“Dames en heren, dit is uw gezagvoerder. Graag garandeer ik u dat deze ultramoderne Boeing 777, gedurende uw vlucht naar Genève zeker niet zal ontploffen of uiteen zal spatten. Ook is de kans afwezig dat dit volstrekt veilige toestel tijdens de landing in brand zal vliegen en over de kop zal slaan. Bewaar alstublieft uw kalmte en geniet van uw vlucht. Dank u.”
Vorige week gooide ik op twitter een knuppel in een slaperig hoenderhok.
“Mensen die nu, vandaag, nog steeds de voortdurende bombardementen op onschuldige burgers, ziekenhuizen, vluchtelingenkampen, kindertjes en baby’s goedkeuren of zelfs toejuichen, omdat er twee maanden geleden een, door onzorgvuldigheid van Israel of moedwillig door Israel mogelijk gemaakte, aanval door het door Israel gefinancierde en grootgemaakte Hamas is uitgevoerd, please leave my timeline. Ik wil niks met jullie van doen hebben. Niks. Nooit meer ook.”
William Adolphe Bouguereau. Dante en Virgilius , 1850.
Gaza.
Ik zag een voetje steken, uit een stenen stapel.
Een windstil vlaggetje.
Eén voetje,
aan één enkeltje,
grijs van ’t stof,
onder het puin van ons geweten.
De goeden niet te na gesproken, ben ik verbijsterd, ontgoocheld, over de ijskoude, onverschillige houding van zovelen van ons, tegenover de kinderen en weerlozen die systematisch tot schuim en as worden gebombardeerd in Gaza.
Meer dan twee komma vier miljoen mensen, waarvan de helft nog kind, opgesloten, als ratten in de val, in het grootste concentratiekamp ter wereld.
Dat er roofdieren zijn die Nederland ten gronde richten, ons uitleveren aan krachten die ons uitzuigen en alles dat ons goed en eigen was, wegsmijten als een leeg pakje Capri Sonne,
dat diezelfde roofdieren niet alleen ons mooie geld, ons eigendom, onze verwarming, ons eten, onze boeren en vissers, onze trots en identiteit willen afnemen,
dat diezelfde roofdieren aan ons een biowapen hebben opgedrongen dat zovele arme stumpers, een weggemoffelde, besmuikte en onbezongen dood bracht,
dat diezelfde roofdieren niet aarzelen om te knabbelen en te knagen aan de heiligheid van het leven zelf, zowel de ongeborenen als de oudere, “minder nuttigen” in hun veel te grote huizen waar ook Soedanese gezinnen zouden kunnen wonen,
dat diezelfde roofdieren onze Noordzee slopen, onze bossen omkappen, onze lanen kortwieken, ons voedsel en onze wateren en onze lucht vergiftigen, onze akkers plaveien met vleesmolens, staal en plastic en onze boerderijdieren massaal afmaken,
dat diezelfde roofdieren onze kinderen in verwarring storten, zodat ze hun borstjes eraf laten snijden of hun piemel en zich vol laten storten met hormonen die ze later, als de roze propagandawolk is opgetrokken, onvruchtbaar en doodongelukkig zullen maken,
dat diezelfde roofdieren de regenboog van God hebben gestolen en er een fascistisch symbool van hebben gemaakt, waar heel ons land mee vol wordt gepleisterd en gekalkt,
dat diezelfde roofdieren ons in een verstikkende, allesverwoestende en met ons eigen geld betaalde leugen laten leven, waardoor zoveel mensen blijven slapen, die alleen klaarwakker de komende stormen zullen overleven,
dat diezelfde roofdieren ons laatste geld, ons laatste goed en ons laatste sprankje onschuld storten in een bloederige en -ook voor ons- levensgevaarlijke oorlog waar geen Nederlandse burger ooit voor, gekozen heeft, maar zich juist uitdrukkelijk tegen heeft uitgesproken
en dat diezelfde roofdieren zelf de hele wereld overvliegen, zich volvreten en zuipen op Amsterdamse en tropische terrassen en hun open haarden hoog opstoken in hun tochtige grachtenpanden van vele bijeen gegraaide miljoenen en zorgen dat ze zelf volstrekt gevrijwaard blijven van de horrors, waar ze ons onder bedelven, is één.
Maar dat diezelfde roofdieren op hoge toon, begrip en medelijden opeisen van hun aangebeten, nog zwak spartelende prooien is voor mij van een oneindige krankzinnigheid.
Je kunt mij alles afnemen, maar mijn liefde krijg je niet Corinne.
Wil je mijn werk ondersteunen? Doe het dan niet om dit stuk, maar om iets moois; een ander stuk op deze site, Olga of de gedichtenbundel waar ik druk aan werk. Dit stuk rechtvaardigt geen gebedel. Het moest nochtans geschreven worden.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
Het is even geleden dat ik mijn vorige stuk publiceerde.
En dat terwijl het mijn meest succesvolle publicatie ooit was.
Elisabeth Gardner. Mozes in the bulrushes.
Het stuk verbergt dan ook het einde én de noodzaak voor een nieuw denken en doen. En dat geldt in de allereerste plaats voor mezelf.
Ik zal me aan mijn eigen regels en adviezen moeten houden. Of het op zijn minst proberen. Hypocrisie is een prerogatief van idioten en inherent slecht volk.
Dus, ik kan jullie oproepen het allemaal anders te gaan doen, je niet langer op te sluiten in het gelijk dat nergens toe leidt, maar ik moet ook naar mezelf te kijken.
Doe ik zelf iets anders dan me wentelen in andermans verstikkende narratief? Met verve de rol van antagonist te spelen in een sprookje waarin ik eeuwig het onderspit delf?
Blazend en stomend, por ik zo met mijn energie en talent de ovens van de hel verder op.
Verleidelijk, maar vruchteloos.
Wat zijn al mijn mooie woorden waard als ik zelf verwoed blijft doortrippelen in dezelfde piepende hamstermolen. En anderen meesleur in de verdoving van mooie verhalen en hoop die vals en onvervuld blijft als er geen alternatief in aanbouw is.
Het is tijd om van denkspoor te wisselen, de vertrouwde en ingesleten paden te verlaten.
Zolang ik vrijwel uitsluitend over de duivels schrijf en de penarie waar ze ons instorten, mijn opinies en beschouwingen ijk aan hun niets ontziende waanzin en morbide drang naar leegte, perversie en vernieling, maak ik ze alleen maar groter. Speel ik met het orgaanafval in hun abattoir en dans ik naar hun pijpen.
Zolang ik protesteer, me verzet tegen de monsters , blijf ik in hun zorgvuldig opgedirkte verhaalstructuren waarin zij de regels bepalen, mijn rolletje spelen. Om met Motörhead te spreken: Born to lose.
Om de draak in je dromen te verslaan, kun je er als een slaapwandelende Sint Joris, al woelend koortsachtige gevechten mee voeren. Je kunt ook ontwaken. Het gedrocht zal in het niets verdwijnen of zich tenminste tijdelijk moeten terugtrekken in zijn grot.
Ja, wij, ik ook, moeten uit de jerk circle van teleurstelling, verbijstering, afgrijzen, vertwijfeling en het verdovende gelijk. En dat kan alleen als we afscheid nemen van die cirkel op zoek naar een nieuw fundament.
We moeten zelf een alternatief bouwen.
We moeten niet alleen wakker worden, maar ook ópstaan.
Niet alleen een beweging zijn, maar ook in beweging kómen.
Het beloofde land zit al in ons hoofd, we moeten het zelf durven te ontdekken en ontginnen. De visie van een goed leven ontdoen van de mierzoete giftige smurrie waar het in al die jaren mee is besmeurd.
We kunnen protesteren, onze vrijheid terugeisen, maar zolang we zelf geen visioen hebben van een alternatief, niet durven dromen, de eerste stap richting de Jordaan niet durven zetten, zullen we zuchten onder de striemende zweepslagen van Farao’s beulen.
We moeten uit de Satanische tredmolen van verdoving en verongelijktheid stappen, op zoek gaan naar onszelf, onze geschiedenis, cultuur onze eigenwaarde en samenhang. Het verbrokkeld fundament, de spanten en dwarsverbanden van onszelf herstellen.
We mogen niet langer verwachten dat dezelfde mensen die onze wereld voor onze ogen vernietigen, die ook weer voor ons op gaan bouwen. We mogen niet langen verwachten dat degene die ons iedere dag slaat en schopt, besteelt en opsluit, straks gewoon weer van ons gaat houden.
We moeten zelf denken. Zelf verbouwen. Zelf oogsten. Zelf opvoeden. Zelf zorgen. Zelf helpen. Zelf scheppen, zelf de schoonheid zoeken, die ons uit de klauwen van de lelijkheid redt.
Dostojevski zei het. Schoonheid redt de wereld.
En ik wil niets liever dan onze mooie wereld helpen redden.
Met hand, hart en hoofd. Met spade en pen.
Daarom zal ik op dit platform, mijn energie de komende tijd vooral richten op de dichtkunst en het schrijven van een nieuwe bundel. En ik ga met Sietske Bergsma hopelijk vaker mooie gesprekken voeren die verder gaan dan de waanzin van de dag.
Keurig vierde ik mijn hele leven kerstmis, maar wát vierde ik toch al die tijd precies?
Was het de partymix van Germaanse vruchtbaarheidsrituelen en een door de kerstster verholen verering van Sirius en de drie koningen van Orion?
Smaakte het kerstdiner goed? Dat geprop, in een tijd en werelddeel, zonder honger of gebrek, terwijl twee uur vliegen verder, kinderen in hun kribbetje werden gebombardeerd door drones en zuigelingen die geen stalletje konden vinden wegteerden, zonder rijst en schoon water?
Dat tergend lange weekend van files en verveling, opgefluft door mierzoete kerstfilms, bedolven onder een vette laag Postcodekanker, met Humberto Tan, Wendy van Dijk en andere uitgedoofde sterren uit een goddeloos stalletje, poserend voor een ronkende vrachtwagen, hun broze neuzen ondergedompeld in een dun laagje poedersneeuw?
Was het symbool van het feest niet handig doorgeschoven naar een door reclamebureaus bedachte, obese kinderlokker, schuddebuikend om de jaarwinst van fosforzuur producent Coca Cola Company?
Smaakte het bittere vlees van al die diertjes, die zich een paar jaartjes wild mochten wanen?
Net zo vrij als wij?
Voelde het goed, het verorberen van al die schapenboutjes, om het lam Gods te vieren?
Het geheel overgoten met een mierzoete coulis van Mariah Kerrysaus van de Jumbo.
Hoe kun je het licht zien, als je volgestouwd bent als een slachtgans?
Was het verheffend, die spreekwoordelijke familieruzies, na dat jaarlijkse jaar van opgekropte frustratie en ergernissen?
Vrede op aarde? Die goedkope Champagneflessen die we traditioneel het liefst op elkaars koppen kapot zou slaan? In de mensen een welbehagen?
Festen onder de Mistletoe. Jaar in Jaar uit?
Wat was kerst meer dan mis; een van God en allerheiligen verlaten feest?
Dit jaar heb ik een ander gevoel bij Kerstmis. En ik hoop, jullie ook.
Want voor het eerst zie ik die essentie waar ik mijn leven lang naar heb gezocht.
Dit jaar vier ik de geboorte van de verschoppeling, de verzetsstrijder, de onverzettelijke martelaar, die een koning werd.
Het kind in kou en soberheid ter wereld gekomen, vanaf de eerste schreeuw, naar het leven gestaan door een demonische overheid. Zoals onze kinderen nu.
De komende dagen eer ik Jezus Christus, in een feest van de geest en licht. Van sobere schoonheid en warmte.
En het besef van onmetelijke rijkdom als vader van prachtige kinderen en zoon in een familie van goede mensen.
Dit jaar schuilen we bij elkaar. En smeden we een nieuw verbond onder God, tussen oude en nieuwe vrienden.
En vergeven we degenen die niet zien wat zonneklaar is,
omdat angst en ongeloof, nog als dikke gordijnen voor hun ogen hangen.
Zij die niet vonden wat ze zochten of nooit begonnen zijn met zoeken.
Dit jaar zijn we dankbaar voor de kleine wonderen.
De kool in het veld.
Het hout in het bos.
Het huppelen van een kind.
De warmte van het vuur.
We zoeken onze wortels en ontdekken weer hoe we zelf worteltjes kunnen planten, zoals onze voorouders dat deden.
We koesteren deze dagen waarin de geboorte van het goede, een pas de deux danst met het licht, dat onvermijdelijk de demonen zal verdrijven,
Hoe ze ook blazen en sissen. En hoe ze ons dit feest met list en bedrog, met angst en alle geweld willen afnemen, omdat zij wél al die tijd beseften hoe groot de betekenis is.
En hoe gevaarlijk het voor ze kan zijn als wij het zien.
Hun misbaar maakt op mij geen indruk meer.
Hun tijd raakt op.
Wij hebben ons hele leven nog in eeuwigheid.
Dit jaar vieren we het licht dat de duisternis zal verdrijven.
Een groter geschenk kon ik niet krijgen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
