Ik stond die zonovergoten zondagochtend van vijf september al vroeg midden op de Dam.
Ik houd nou eenmaal niet van enorme opeengepakte menigtes, waarin je je kont niet kunt keren. En sinds de grote Hans Kok demonstratie, waar ik tussen de ME en krakers klem kwam te zitten, wil ik altijd zicht houden op een “ontsnap-steegje”.
Dat mijn hond een bloedhekel heeft aan de paarden van de bereden politie, die vaak plots als rijders van de apocalypse oprukken zodra de mensenmassa aanzwelt, speelt ook een rol. Na drie Museumplein demonstraties, dacht ik de ingesleten patronen van de uitvoerende macht wel te kennen.
Deze kristalheldere morgen was de hoofdstedelijke sfeer echter verre van grimmig. Er werden geen stoepen of straten opgebroken voor de broodnodige klinkers, geen Molotovcocktails afgevuld, geen auto’s omgegooid. Er was geen overvalwagen of Mobiele Eenheid te zien.
Geen Romeo’s. Alleen maar Julia’s. Met strooien hoeden en gele paraplus.
De ambiance op de Dam was surrealistisch fris, wit, met vuurrode ballonnen en partytenten. Feestelijk bijna, opgetogen, gemoedelijk. Alsof bruid en bruidegom ieder moment over het Rokin aan konden komen ratelen in een landauer.
Alles ademde een nieuwsgierige, haast kinderlijke, welwillende onbevangenheid en een stralende vriendelijkheid. En, zo zag ik later, deze ontspannen sfeer hing niet alleen die ochtend over de stad, toen iedereen nog volop ruimte had, maar ook later, tijdens de massale optocht zoals die mooi werd vastgelegd door Sietske Bergsma en Ongehoord Nederland.
Wat maakte deze dag nou zo speciaal zo anders dan de vorige demonstraties?
Ik heb even de tijd genomen om mijn hoofd eromheen te krijgen. En vanochtend wist ik het ineens.
Dit was dé stad die ik kende uit de vroege jaren 80, toen ik als verwaarloosd ratje door haar straten schuimde.
De geest van mijn oude Amsterdam was weer even terug. Ze zweefde met wilde gele bloemen in het haar over de grachten en pleinen.
Amsterdam was voor één dagje weer die revolutionaire, vrijgevochten stad, met vrijgevochten mensen.
Dit was het verrukkelijke Amsterdam waarvan ik dacht dat het voor altijd verloren was gegaan.
Die heerlijke vrijgevochten puinhoop, waar hippies, hoeren en junks moeiteloos mengden met gezinnetjes en normies. Waar corpsballen en punks gezamenlijk hun roes uitsliepen op een ondergekotste brug.
Een stad zonder angst, woede en verkrampte kwaadheid.
Het Amsterdam waarin een ongrijpbare, ontastbare band alle uiterlijkheden overstijgt. En een instinctief gedeelde hang naar vrijheid alle klassen en gezindten bindt.
Net als 41 jaar geleden waren ze er weer allemaal om deze vijf september de vrijheid te vieren. In andere gedaanten, maar in dezelfde geest. De paradijsvogels, de zware shag rollers, de Jensen T Shirt dragers, de Motorduivels, de Moslims en de Christenen. Kinderen en bejaarden, TisjeboyJay én TisjeboyJandino. En Provo Thierry Baudet als Robert Jasper Grootveld, enthousiast en vrijuit sprekend vanaf een open boerenkar.
Iedereen hield voor één dag van elkaar en van elkaars vrijheid.
En voor het eerst sinds tijden, hield ik weer zielsveel van mijn stad.
Dit was niet die bekrompen, vervuilde, door wanbeheer verpeste stinkende toeristenval, annex extreem linkse rijkeluisbuurt, vol rolkoffers, angstige mondluiers en kuddes omhoogkijkers*
Dit was mijn Amsterdam, het Mokum van de films van Ed van der Elsken.
Dit was de eerste keer sinds mensenheugenis, dat mensen weer meer oog hadden voor elkaar dan voor hun smartphones.
De eerste keer in tijden dat de energie weer straalde uit de straten in plaats van uit Iphone opladers.
In mijn leven heb ik twee keer de Nederlandse macht, openlijk bloednerveus gezien.
En beide keren kwam dat door gebeurtenissen op de Dam in Amsterdam.
Tijdens de gewelddadige kroning van Beatrix op 30 april 1980, zag ik de paniek in de ogen van onze lieve Prinses Juliana.
En zaterdag rook ik het angstzweet in een tweet van Jan Paternotte.
De macht is er niet chiquer of stijlvoller op geworden.
Niet krachtiger.
En zeker niet sterker dan een volk dat meer van elkaar houdt, dan van zichzelf.
Hou je daar maar goed aan vast.
Vind je mijn werk mooi, goed of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.
p.s: Nog twee kleine vraagjes, als je mijn stukken waardeert, schrijf je dan onderaan op de homepage in voor updates. En deel ze op alle sociale media. Ik heb zelf geen facebook of instagram en telegram begrijp ik niet. Retweet en plaats ze de moeder.
*Junks op roof- of bedeltocht herkennen Amsterdammers die ze ongemoeid willen laten, aan de eigenschap dat ze niet omhoog kijken.
Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!
8 September 2021 at 15:21
Geweldig weer Jan👍🙏
8 September 2021 at 15:51
Geweldig
Precies hoe ook ik deze dag beleefd heb
8 September 2021 at 17:06
Dat ben ik helemaal met je eens, ook ik heb ouderwets genoten van ons Amsterdam waar ik als meisje van 18 jaar alleen uit kon gaan om mijn stamkroeg black and white op Het Leidseplein te bezoeken lekker aan de bar hangen.
8 September 2021 at 17:33
Prachtig, zou mooi zijn als we het kunnen delen ..!
8 September 2021 at 17:47
deel alsjeblieft, graag zelfs.
8 September 2021 at 18:25
Mooie beeldspraak meneer Bennink
In 1965 stond ik er ook het was een roerige agressieve tijd politie trad hard op in opdracht van Van Hall later Samkalden maar toch was het anders meer uitdagen en sarren nu is het harder en het wordt erger de teugels die op 5 sep gevierd zijn worden op korte termijn hard aangetrokken
8 September 2021 at 18:43
denk ik ook.
9 September 2021 at 05:52
Zo heb ik ook die dag beleefd, mijn moeder, 79, antwoordde toen ik het haar vertelde, “zo hoort mijn stad te zijn, dat is het magische van Amsterdam.” Wij zijn in 1968 weggegaan, oo het platteland in België gaan wonen maar ik heb ook afgelopen zondag de magie van Amsterdam geproeft
9 September 2021 at 08:52
Het was idd een fantastische dag, zo hoort een demo te zijn.
En ook mooi dat er wel eens echt geschreven wordt ipv verzonnen (Joop / Nupuntnl)
En die Paternotte is een zak hooi
9 September 2021 at 08:53
Zo is t. Snel opnieuw x2
11 September 2021 at 11:39
Joop noemt alle mensen die demonstreren rechtse extremisten. En dat uit de mond van een communist, die man heeft echt een probleem met zichzelf.
9 September 2021 at 15:44
Prachtige weergave van inderdaad een magische dag die meer eer doet aan de werkelijkheid dan het gif dat erover gespuit wordt door de zittende machtsorde en haar laven.
9 September 2021 at 18:24
Lieve Jan , precies zoals je beschrijft zo heb ik de dag ook ervaren. Het was fijn om met gelijkgestemden te zijn.
10 September 2021 at 05:10
Je schrijft het weer Jan. Tijdens het lezen liep ik weer even tussen de blije menigte.
Hulde!
10 September 2021 at 13:41
Ja, ik liep ook mee en het was een bijzondere ervaring. Iedereen warm en vriendelijk. Zelfs de paar agenten waren vriendelijk en ik vernam dat ze tegen een aantal mensen zeiden dat ze het met hun eens waren. Ik heb door die mars nog meer het belang ingezien om te verbinden met gelijkgestemden. Samen zijn we sterk.
11 September 2021 at 08:57
De berichtgeving van de MSM was weer opvallend, “Enkele duizenden mensen”. Een stoet van bijna 10 kilometer lang, het laat duidelijk zien dat ze zijn ingehuurd om het downplayen van het protest. De doorsnee Nederlander zou daar toch, eindelijk, eens doorheen moeten prikken en zien dat het gekochte journalisten zijn. Al zeker 4 jaar volg ik deze propagandamachine niet meer, want het heeft geen nieuwswaarde en is jammer van de tijd.
11 September 2021 at 19:44
Dank voor de mooie impressie, Jan!
Kon er met tweelingbroertje niet bij zijn, maar het moet natuurlijk niet bij één keer blijven.
De lange adem moet het mede gaan doen, zoals onder meer in Frankrijk!
Nooit opgeven.
https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc
12 September 2021 at 13:03
Ik heb een hekel aan mensenmassa’s en optochten, maar vorige week ben ik toch alleen naar Amsterdam gegaan, de stad waar ik geboren en getogen ben, net zo als de vier generaties voor mij. Wachtend tot de stoet zou beginnen met lopen sprak Monique me aan: bent u ook alleen? We hebben samen het hele parcours gelopen en gedachten en waterflesjes uitgewisseld. We genoten ook van de vredige en vrolijke stoet, het schitterende weer en het zicht op de mooie Amsterdamse gevels. Moe piepte ik bij de Nieuwmarkt de metro in. Monique en ik namen met een dikke omhelzing afscheid. Wat een mooie herinnering aan mijn eerste demonstratie op mijn 66ste.