Tijd dat Jörmungandr zijn staart loslaat en Ragnarök begint.

Volgens de Noorse mythologie is Jörmungandr de draak, het middelste kind van Loki en Angrboda, dat in de oceaan werd gegooid, waar het zo groot werd ,dat het de wereld omspande en zijn eigen staart kon pakken. Pas zodra deze “Ouroboros” zijn staart loslaat, kan Ragnarök beginnen. Een tijd van bittere strijd, verzinken en daarna, vernieuwing en ontwaken.

De Ouroboros is de slang die zijn eigen staart opeet. En hoewel de vergelijking gedeeltelijk mank gaat -want symbool van eeuwig cyclische vernieuwing- wilde ik het nare beest toch gebruiken voor mijn punt. De onvruchtbaarheid van het eeuwig in cirkels rondgaan van meningen en opinies. Het angstig tegenhouden van het onvermijdelijke.

We leven nu anderhalf jaren in de fog of war van een bizarre Covid dictatuur, waarin alles op zijn kop lijkt te zijn gezet, goed en slecht, waarheid en leugen, kracht en zwakte, mooi en lelijk; een klassiek satanisch thema.

Het is een wereld waarin harde wetenschap en bewezen feiten, fluïde, weggemoffeld of verboden zijn en scientism, fabels, zichtbare corruptie, onbegrijpelijke wispelturigheid, leugens, propaganda en geruchten juist onderbouwingen van internationaal beleid en de basis onder de mening en het handelen van de massa.

Ook wij, de covid skeptici, de onvermoeibare gravers naar kennis, de wappies, de red pilled, blijven eindeloos verifiëren, bevestigen en vol ongeloof in cirkeltjes discussiëren. We blijven onszelf en anderen eindeloos overtuigen van wat we allang zeker horen te weten. Ook wij dansen de dialectiek van de waanzin. Ook wij blijven in onze eigen staart bijten, zonder de periode van Ragnarök, de vernieuwing te durven starten.

Op zich is dat niet vreemd. Het is oorlog en zeker in een “informatieoorlog” is de waarheid het eerste dat sneuvelt. En zonder waarheid is er geen houvast. Zonder houvast is er geen overtuiging. En zonder overtuiging is er geen weerstand.

Het is niet vreemd, maar wel verlammend en schadelijk.

De continue maalstroom van massale desinfo en vaak gruwelijke verborgen waarheden, creëert bij zovelen, ook bij skeptici, een verlammende staat van anxiety. Een verpestende mix van angst en onzekerheid. Niet voor het virus (ifr 0.15%), maar wel over “wat ze met ons van plan zijn”.

Een cyclus die snel doorbroken dient te worden, als we iets aan onze situatie willen veranderen.

We zijn nu de vette rups, die amper tegenstribbelend, verlamd en verdoofd door gif en angst, langzaam leeg worden gezogen door de sluipwesp. Ook al geloven we niet het narratief. We doen er bitter weinig tegen.

We verzieken onszelf met angst, zorgen en wakker liggen. Velen van ons proberen tegen beter weten in weg te kijken en normaal door te leven in ongewone tijden. Terwijl het gele paspoort op tafel ligt, schadelijke mondkapjes zijn verplicht, in ons buurland de kampen reeds worden gebouwd, dissidenten worden ontslagen, getreiterd en neergeknuppeld en onze kinderen straks ingespoten gaan worden met gentherapie.

We blijven ieder voor zich kijken in het ravijn, terwijl het tijd is om samen de berg te beklimmen.

We organiseren ons maar mondjesmaat. Waar zijn de woedende ouders, de woedende kroegeigenaren? Waar zijn de rebellen? de kunstenaars en studenten? We laten schaarse politici die opkomen voor onze vrijheid, te makkelijk in de steek. We laten de heldinnen van Moederhart gewoon uitkafferen door het groftste tuig. De opkomst op Museumplein en Malieveld is veel en veel te laag, gebouwd op een mooie kern, die echter amper groeit, terwijl de waanzin dat wel doet.

Ja, steeds meer mensen spreken zich uit, maar het is los zand. Dat moet heel snel veranderen als we iets aan deze situatie willen doen. Want los zand blaas je weg. ook al ben je met miljoenen.

We moeten ons organiseren, altijd in vrede. Altijd met liefde en vergeving in ons hart, maar wel gedecideerd en zonder nog maar één stap terug te doen.

Het is tijd dat Jörmungandr zijn staart loslaat.

Hoeveel moed en moeite dat ook zal vergen. Het moet.