Category: Wolf

Alle artikelen die zijn opgenomen in het boek Wolf

Waarom het tijd is om de valse roeptoeters van astroturf te overschreeuwen.

Zomer, winter, lente of herfst, de velden van de Gooische Hockey club liggen er op het eerste gezicht altijd prachtig bij. De sprietjes zijn groen en ogen fris, maar het is geen Agrostis capillaris wat daar waterpas tussen de kaarsrechte witte lijnen ligt, laat staan Poa Pratensis. 

Het is reukloos, levenloos, zielloos nepgras, waar menig Goois knietje op schroeit en menige enkeltje op knakt. Dorre vlaktes die ’s zomers met enorme hoeveelheden water nat gehouden moeten worden om brandwonden te voorkomen en de hitte een beetje af te blussen; chemisch afval waar geen vogel meer landt, op verstikte grond waar geen wormpje of kevertje nog doorheen kruipt. Nooit een knolletje, boterbloempje of molshoopje.

Nooit één sprietje dat zijn kopje boven het maaiveld uitsteekt. 

Wat ze met die ooit zo malse sportvelden hebben gedaan, gebeurt hier in Nederland en in bijna de hele “vrije westerse wereld”, ook op het maatschappelijk en politieke speelveld. 

Astroturfing; Nederland is er een meester in.

Het enthousiaste support of juist de verrassende tegenstem die de overheid krijgt, lijkt zo echt, maar is steeds vaker fake; gekocht, geregisseerd voor een groter doel. Gepacificeerd en geïncorporeerd in beleid. 

De mening van de massa wordt achter de schermen massaal gebriefd, ingefluisterd, gemanipuleerd en afgestemd. Waarna veilig een discussie tussen de vingerpopjes plaats kan vinden, omdat ze leiden naar hetzelfde onzichtbare paar handen. 

De schijn van een gezonde discussie en de legitimiteit van een ongewenste uitkomst blijft voor het nietsvermoedende publiek opgehouden. Maar we zitten massaal in Plato’s grot. Wie interesseert zich daadwerkelijk voor transrechten, stikstof of het klimaat, in tijden dat steeds meer kinderen zonder eten naar school worden gestuurd?

Het grote discours lijkt bedrieglijk levendig, maar is doodgeboren. Omdat de uitkomst altijd al van te voren vast staat.

Onze ooit springlevende en bruisende democratie heeft plaats gemaakt voor een potsierlijk schimmenspel, met een op Forum voor Democratie na, gepacificeerde oppositie.

Onze publieke omroep, die dé vrije arena voor de maatschappelijke discussies zou moeten zijn is, op Ongehoord Nederland na, één spiegelpaleis van elkaar medailles opprikkende hoertjes, halftalenten en nietsnutten op hoge hakjes, die kritiekloos het narratief nakakelen en echte dissidenten zwart maken uit afgunst of opdracht. 

Onze non gouvernementele organisaties, wetenschappelijke instanties en de rest van het maatschappelijk middenveld, worden zoveel mogelijk gepacificeerd door ze aan de subsidiekraan, het Soros geldinfuus of de zeer onsmakelijke tieten van Bill Gates te leggen of door ze te infiltreren met uitgerangeerde bonzen van het partijkartel of WEF leden. De mars door de Instituties wordt allang niet meer gelopen door veranderingshongerige revolutionairen, maar juist door degenen die de macht voor hun eigen kleine kringetje willen behouden.

Onze vakbonden met hun machtige hand die ooit ijzer kon breken en treinen tot stoppen kon dwingen, zijn mak aan de leiband lopende klimaattijgers geworden en van onze rebelse universiteiten is ook niets meer over. Het zijn langs strakke lijnen van “good speak” geleidde bolwerken waar iedereen die afwijkt,  zoals nu Laurens Buijs en eerder Paul Cliteur, genadeloos wordt verketterd en geëxcommuniceerd.

En zelfs internet platforms zoals Geenstijl en Follow the Money, ooit hard bijtende luizen in de pels, zijn nu kwispelende labradoedels met afgevijlde melktandjes. Nauwelijks verholen sletjes voor de macht.

Oprechte open discussies tussen echte mensen vindt je alleen nog aan de rafelranden van het speelveld tussen de brandnetels op Telegram, Gab, VKontakte of het door Musk bevrijdde Twitter. 

Cruciaal. Zeker nu ook elke discussie in het echte leven, op feestjes en borrels door de “covid jab divide” ongemakkelijk is geworden en het kennisravijn dat gaapt tussen normies en snappies bijna onoverbrugbaar is geworden.

Sociale media zijn de bronnen waar je kennis, meningen en cruciale links deelt, naar reportages op Rumble en Bitchute en naar podcasts als Redacted en William Ramsey en de artikelen uit de Andere Krant en Gezond Verstand, de enige papieren kranten die niet in Brusselse handen zijn gevallen.

Het zijn de plekken waar je nog onthullingen vindt die de main stream nooit halen, maar die iedereen zou moeten kennen. De Pfizer schandalen, de duizelingwekkende vaccinschade, Hunters Bidens laptop vol corruptie en kinderporno, de uitwassen van het Satanisme en de deplorabele stand van een smerige oorlog die nooit door ons gewonnen kan worden. 

Maar de overheid doet er alles aan om ook daar, net als op de rest van het internet, het vrije debat zoveel mogelijk uit te doven te verdraaien, te verstoren, te monitoren en in te kaderen; door het in het leven roepen van heuse trollenlegers, het inhuren van influencers en het optuigen van factcheckfabrieken. Fenomenen die zijn geëxplodeerd tijdens de surreële Covidtijd, waarin liegen, treiteren, stalken en verdraaien ineens een overheidstaak werden.

Ze noemen dat zelf “de redelijke krachten”.

We leven in tijden van astroturf en de opinie van de “niet werkelijk bestaanden”, is inmiddels een levensgevaarlijk wapen van de macht geworden.

Omdat de kunstmatige stem, in de handen van de overheid, democratische legitimatie geeft aan krankzinnige maatregels, waar niemand op zit te wachten.

Beleid waar niemand voor is, maar waarvan iedereen denkt dat de buurman er vast wel voor zal zijn, waardoor de echte meerderheid zich uiteindelijk hoofdschuddend bij de waanzin neerlegt. Overtuigd door fake peilingen en de valse roeptoeters van astroturf.

De huidige neo-feodale marionetten junta ontleent aan de door hen zelf gecreëerde instemming of juist protest, de legitimatie voor vrijwel al hun postmoderne internationaal socialistische afbraakbeleid.

De Urgenda zaak legde, gesubsidieerd met ons belastinggeld, de basis voor de huidige verpestende klimaatpolitiek. 

Trollenlegers en gelijkgeschakelde columnisten hebben met alle macht geprobeerd de goede naam van onze boeren en vissers te verzieken en de steun voor hun acties te ondergraven.

Gekochte artsen, wetenschappers en influencers zetten, gesteund door duizenden nep accounts en politici, volop de aanval in op iedere dissidente stem in het covid debat. 

KOZP zorgde, dik betaald door de overheid en vertroeteld door de staatsmedia, de basis voor het verdwijnen van de in Nederlands zo geliefde Zwarte Piet. 

En ook nu zie je van mijlenver aankomen, dat de door Soros ingestoken “protesten” van Extinction Rebellion leiden tot een verkiezingsoverwinning voor partijen die niets liever willen dan de totale afbraak van Nederland.

Maar bleef het maar bij beïnvloeding van beleid!

De valse roeptoeters van astroturf worden namelijk pas echt gevaarlijk als ze worden ingezet om de laatste bastions van vrijheid te cancellen.

De ruziezoekers tijdens de covid demonstraties op het Museumplein en in Den Haag, waren fake. Opgetrommeld om de stem van een vreedzame groep te smoren en hen te besmeuren met de geur van geweld.

De aangifte van “22.000 astroturfers” tegen Willem Engel, die hem voor “opruiende corona gerelateerde berichten” in de gevangenis deed belanden, rook penetrant naar overheidsinmenging. 

De klachtenregen tegen Ongehoord Nederland, die de succesvolle nieuwe omroep steeds verder in het nauw brengt, lijkt opvallend vaak via dezelfde paar personen, bij de NPO ombudsman te belanden. 

En nu, vlak na de “pow wow van Kaag”, “AI Thematic” is gelanceerd door haar redelijke krachten, om “misinformatie” met AI te detecteren in een kongsi met door de EU betaalde factchecker BENEDMO en Pointer, voel je aan je water, dat er razendsnel een case wordt gebouwd om ook de laatste tegenstemmen uit de maatschappelijke discussie en onze Tweede kamer te verbannen.

Binnen niet al te lange tijd zal de vraag op tafel komen of wij Nederlanders de totale oorlog willen met Rusland. En of wij onze zonen en dochters willen opofferen voor den heiligen strijd in de oost “die we nu eenmaal moeten winnen”.

En uit miljoenen virtuele astroturf kelen zal een overtuigend “Ja” worden gebruld. 

Op deze depressieve noot wil ik niet eindigen. Maar er wordt wel iets van je verwacht. 

Word luid en word lid!

Van Forum voor Democratie en van Ongehoord Nederland. 

Laat je mening horen op straten pleinen, borden en banieren. 

Schreeuw het van de daken! 

Zwijgen is toestemmen. 

Nu meer dan ooit.

P.s. Dit was mijn hele weekend.

Vind je mijn werk dus goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Waarom het onmenselijk is om daders hun gerechtigheid te onthouden.

In Schuld en Boete van Dostojevski pleegt de student Raskolnikov een gruwelijke moord op Aliona en Lisaveta Ivanovna. Twee gezusters. De één een lelijk oud wijf, een woekeraar met een inktzwart karakter en een pesthumeur bovendien. De ander een onschuldige, zwakzinnige lieverd.

Raskolnikov rechtvaardigt zijn daad met de gedachte dat Aliona slechts een parasiet is die door kind noch kraai gemist zal worden. 

En Lisaveta? Ach, wat doet het er toe? Eén useless eater minder.

Hoewel Rodion Raskolnikov de gruwelijke misdaad bijna perfect uitvoert, is hij het zélf die steeds dwingender, onstuitbaar de ragdunne draadjes en daderspoortjes geleidt en bij hemzelf laat uitkomen.

Iets ongrijpbaars in hem wíl gevonden worden. Zijn woedende draaikolk van gedachten drijft hem onstuitbaar in steeds kleinere cirkels, tot het middelpunt de opluchtende gerechtigheid. 

Het equilibrium moet worden hersteld. De rekening voldaan. Hij moet de boete doen die zijn schuld vereffent, voor het leven verder kan.

Een vorm van gerechtigheid, waaraan niet is te ontkomen, omdat je wellicht aan een tribunaal of een woedende menigte met hooivorken kunt ontsnappen, maar nooit aan jezelf: een leitmotiv dat ik ook terugzag in het meesterwerk Lolita van Vladimir Nabokov, waarin de hoofdpersoon Humbert wordt achtervolgd door een geheimzinnige figuur, Clare Quilty, die hem langzaam tot waanzin drijft. Een personage die ik, ondanks alle opgeworpen dwaalsporen, zelf niet anders kan verklaren, als de gedaante van zijn eigen geweten, die hij uiteindelijk, hoe symbolisch, vermoordt. 

Van kleine meisjes moet je afblijven, hoe mooi ze ook zijn. En oude vrouwtjes mag je niet vermoorden, hoe zinloos ze ook zijn. Of het nou met een bijl is, door vereenzaming of met een injectiespuit.

En doe je het toch, dan zal je helemaal uit jezelf je eigen bestaan tot een hel maken, tot recht gedaan is. 

Ik zie het terug in de doffe, lege, levenloze ogen van zovelen. Hun complexie van grijs koekdeeg. De verkrampte trekken van degenen die nu al branden in hun eigen private hell. 

Niet dood. Maar erger. Doodongelukkig zonder uitweg. 

De oernoodzaak om alles weer in balans te brengen overwint, altijd.  

Wat niet wordt afgerekend, blijft een eeuwige schuld.

Ik zie hun gedachten malen en draaien, steeds opnieuw zoekend naar nieuwe geitenpaadjes, een geheime gang of een poortje dat nog op een kiertje staat. 

Terwijl ze zelf hun weg naar de gerechtigheid verstoppen met een eindeloze kluwen leugens en smoesjes, die als doorweekte stinkende pleisters de stroom van helend pus en wondvocht in toom moeten houden. 

Ik gun ze hun berechting. De daders, de misdadigers, de gifmengers. Alle moordenaars en pederasten verdienen een schone lei. 

De onverbiddelijke opluchtende loutering. 

Het doorleven met een verkankerd geweten is in mijn ogen de meest onmenselijke straf. Erger dan het verorberen van een copieuze maaltijd met een darmobstructie; een tiny dinner mint als afsluiting.

Ik gun zelfs de goorste smeerlap proces én oordeel. 

Omdat alleen een oordeel, een punt zet, een nieuw hoofdstuk mogelijk maakt en een kans om in het reine te komen. Al is het maar met jezelf. 

Het lijkt me een foltering om in het volle zicht van getuigen, nabestaanden en slachtoffers verder te moeten leven alsof er niets aan de hand is. 

Het is een menselijke natuurwet.

De наказание moet onverbiddelijk volgen op de преступление.

Vind je dit stuk goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. 

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Het eendje en de zwaan. Een brief aan Claudia de Breij.

Hoi Claudia. Ik zag je Nieuwjaarsconference.

Dat was zo’n bijzondere ervaring, dat ik er graag een stukje aan wil wijden.

En ik ben je dankbaar als je het wilt lezen, ondanks dat ik zo iemand ben, die jij meestal een fascist noemt.

Niet erg.

De een zijn rebel is nu eenmaal vaak andermans terrorist.

En, eerlijk is eerlijk, ik vind jou soms een gans, maar stiekem ook wel leuk, alleen je grappen niet altijd. 

Je conference zat in ieder geval geweldig in elkaar.  Ondanks alle obligate sneren naar mensen, groepen, hele volkeren soms, die ik pretendeer beter te kennen dan jij, mensen wiens taal ik wél spreek, wiens cultuur ik wél ken en waarvan ik sommigen wél in de ogen heb gekeken, En ondanks alle diep gevoelige en genuanceerde zaken, die jij tijdens je show zo pijnlijk accuraat precies binnen de voorgeschreven lijntjes inkleurde, heb ik genoten.

ik begrijp je wel.

Je zou toch maar iets zeggen dat de goedkeuring van de Volkskrant niet kan wegdragen. 

Voor je het weet ben je gedegradeerd tot Karin Bloemen en wordt je conference niet prime time uitgezonden, maar ergens in een midweekse bejaardenmiddag weggepoetst. En rest je de vergetelheid. Of erger nog. De lof der zotheid. Het applaus van wanstaltige wappies en FvD leden op Youtube. 

Nee Clau, mag ik Clau zeggen of Audi? ik maak me geen illusies, we zijn geen vrienden en dat worden we ook niet.

Hooguit geliefden.

Ik had zomaar die Vindicat jongen kunnen zijn, waar je tijdens je conference over sprak.

Wij corpsjongens zijn lang niet allemaal vrouwvijandige varkens, moet je weten. En ik vind, net als vele mannelijke leden, lang niet alle vrouwen spermaemmers, hoewel sommigen er wel pap van lusten en ik ook niet alle dames heilig zou verklaren of om hun geslacht of seksuele voorkeur op een podium zou willen trekken. 

Ik begrijp wel waarom mijn gabber Jan Dijkgraaf een zwak voor je heeft.

Jij mist die platvloerse slechtheid, die blinde haat van een Marina Meeuw, die zovelen van je krampkerk zulke lelijke en verachtelijke kraaien maakt. En je bent ook geen gekochte roeptoeter zoals die dochter van Johan Derksen. 

Je bent oprecht. 

Je lijkt me alleen zo bang, bang om iets te zien dat je veilige wereld aan het wankelen brengt; iets dat alles kantelt, terwijl je zelf net rechtop hebt leren staan en niet wil vallen. 

Je bent voor mij het eeuwige meisje, kwetsbaar in het diepst van je gedachten. Ik zie je op de plofbank, met je benen opgetrokken onder een veel te grote wollen trui. Om de paar seconden een weerbarstige lok wegblazend voor je oog. Een kop warme kruidenthee om je op te warmen in een kille wereld, luisterend Naar Joan Baez en Susanne Vega.

In je grachtenappartement vol katten en kinderen, ruikt het vast naar patchouli en babyshampoo. Althans zo stel ik me dat voor. 

Een Peter Pan meisje, met een rode Gibson Trini Lopez Standard Reissue Sixties Cherry, dat maar niet op wil groeien, dat wil kwetteren, tsjilpen, zingen en snateren, maar beschermd en bevestigd in haar gelijk, veilig in een warm nestje van kietelende donsveren. Levenslang op zoek naar lief en leuk.

Ik heb dat altijd erg verleidelijk gevonden. 

Het maakt de grote broer in me wakker. 

Maar eerlijk is eerlijk, geliefden worden zit er ook niet in. 

Jij bent “van de meisjes” en ik ben gelukkig getrouwd. 

Maar waarom schreef ik je dan toch deze column? 

Uit dankbaarheid én ontroering.

Want ook al vermoed ik dat Olga Smirnova vooral was uitgenodigd om een politiek statement te maken, ten faveure van het land dat Tsjaikovski en Dostojevski het liefst in de ban doet, heel Nederland werd als bij toverslag geconfronteerd met een sublieme gratie en een oogverblindende schoonheid, die hier al tientallen jaren de mensen niet meer bereikt. 

Een diep ontroerend moment voor een roepende in de culturele woestijn, die alles van het Kirov, het Marinskii, het Bolshoi Theater en vooral de Vaganova Academie, waar mijn held Nikolai Tsiskaridze de scepter zwaait en waar Olga Smirnova studeerde, op de voet volgt. 

En jij, Claudia, hebt al die mensen de ogen voor schoonheid geopend, door samen met Olga Smirnova, op een podium te gaan staan, hoewel ik liever had gezien dat je niet dwars door het Zwanenmeer heen had gezongen.

Het was alsof een sneeuwwitte zwaan geruisloos landde in een nest vol snaterende eendenkuikens.

Maar toch Claudia.

Spasibo Bolshoi.

Vind je dit stuk goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. 

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Forget ‘The Great Reset’. Let’s go for ‘The Great J Set’.

This Christmas, more than ever, I felt the need to celebrate with all my heart, the birth of the one who single-handedly made centurions kneel, brought high priests to despair and forced empires to bow.

Jesus Christ, the Redeemer. 

The one man army, the revolutionary fighter against corruption and hypocrisy.

Jesus who sought and found his followers in sinners, who saw goodness in criminals, tax collectors and outcasts. Who healed the possessed and lepers and drove the perfumed elites of his day into a frenzy, marinating them in their own delusions, corruption and hypocrisy.

The child who grew up to be a strong young man, never using his rough workman’s hands to fight, but exclusively his thoughts, prayers and words, to settle his many battles.

Jesus the child refugee, threatened with execution from the time of his very birth, who nevertheless returned to his country, because that was the place he was destined to go preach and die, to rise again after three days.

Not this soft, effeminate rainbow flag waving crossdresser, like the churches would have us believe, but a fearless guerrilla, who confronted the devil and spurned his temptations. A one-man army, armed to the teeth with God’s wisdom, who solely confronted a mob of murderous men as they were about to stone a defenseless woman.

Jesus, the punisher, who overturned the heavy tables of the moneychangers and pigeon sellers, who confronted the conceited Sanhedrin and swept the filth from the Temple. Who in the end, soaked in his own blood, betrayed by his nearest and mocked by his own people, dragged his own wooden cross up the mountain and sought his own excruciating death to give us redemption.

The man who had no need for a golden carriage to show that he was king, but instead entered Jerusalem on a donkey.

Jesus to me is living proof that one single child can save this world, even if his crib sits in a stable.

Living proof that the power of change lies not in the masses of the crowd, but in that one little spark that can ignite the sacred light.

That the eyes of every newborn reflect the face of God.

And their immaculate innocence has the primordial power to overcome all evil. 

That evil is terrified of this. Because the dark will never understand the light and therefore cannot harness itself against it.

Is it a coincidence that today’s rulers have openly declared war on children, like Herod who, at the first rumor of the birth of the Christ, had Bethlehem’s firstborn sons murdered, for fear of a greater King than himself?

I don’t think its just by chance, that the high priests of today prefer to see children die in their mothers womb, before they can utter their first cry; that on Boxing Day it was bloody business as usual in the Dutch abortion clinics, under the guise of freedom of choice and the liberation of woman. That in the Netherlands the term for allowing abortion is being widened further and further, while the excuse for it, simply remains the same; that no living child is killed, but only a “lump of cells”.

No coincidence that the sanctity of the unborn child is violated, sanctified by Dutch law, bluntly declaring their tissues to be raw materials, to be used in pharmaceuticals, expensive ointments and vaccines.

That in Holland unborn children are even fabricated in laboratories, like soulless products, less than lab rats, for testing and experimenting, to harvest human spare parts and fabricate monsters in an insane attempt to imitate God’s work by creating chimeras; deplorable creatures, crossovers between beast and man.

No coincidence that so many young teenagers are encouraged to willingly render themselves infertile, convincing them, that they were born in a wrong body and can be transformed into something they will never be.

It is no coincidence that the once undisputed love between men and women, is replaced as much as possible, by a dry lust for porn and fruitless perversion. 

And that for those who do try to be parents, it’s becoming increasingly difficult to conceive a baby, because their bodies have been poisoned by chemicals in foods and drinks, in plasticizers, shampoos and the mRNA in poison the authorities call vaccines.

It is no coincidence that a healthy baby born in spite of all this horror, gets buried under a rainbow-colored avalanche of drag queen story hours, kindergarten classes in masturbation, LGBTi propaganda and Disney movies and Netflix series steeped in violence, satanic pedo dog whistles, as soon as possible.

The monsters that rule this world have openly declared God dead. 

They already crowned themselves to be Kings of the Earth and the rulers of creation. Building a world in which they can dominate, abuse and enslave humanity to their heart’s content.

And for this they can do without the little ones. Except maybe to satisfy their pitch black lusts, for their perverse rejuvenation therapies, satanic rituals and an occasional sacrifice to appease their gods.

But most of all, they fear that ONE, nameless child, who may well be born right now. Somewhere in a shed in Kampala or a barn in Vilnius.

Their greatest fear is for that one holy child, who can make them squirm and wriggle, who can blind them in his light, who shrivels and blows away their omnipotence with a single gesture of his righteous hand.

Just like two thousand years ago.

The high priests and kings of this world, know all too well what Christmas stands for.

That is just why they try so hard to abolish it. 

Forget “The Great Reset”. It’s time for the Great J Set.

Do you think this piece is good, beautiful or even important? You can support me here.

Please Retweet and share it on other platforms. Its hard the bridge the language divide for a Dutch writer. 

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Onze wereld hunkert naar The Great J Set.

Kerstmis is voor mij het feest van de bevrijder. De geboorte van Jezus Christus, het kind dat in zijn eentje centurions deed knielen, hogepriesters tot wanhoop bracht en wereldrijken deed buigen. 

De onomkoopbare strijder tegen corruptie en hypocrisie. 

Jezus, de revolutionair die zijn volgelingen vond in zondaars, misdadigers, belastinginners en verschoppelingen. Die bezetenen en leprozen genas en de geparfumeerde elite tot razernij dreef, ze marineerde in hun eigen waan, corruptie en hypocrisie. 

Het kind dat uitgroeide tot de krachtige man, die nooit met zijn eeltige timmermansvuisten vocht, maar uitsluitend met zijn rake woorden.

Jezus de geboren vluchteling, die vanaf het prilste begin met de dood werd bedreigd, maar terugkeerde naar zijn land, omdat dit de plek was, waar zijn strijd gestreden moest worden, waar hij moest sterven, om na drie dagen weer op te staan. 

Geen verwijfde allemansknuffelaar met bakkershandjes, zoals de EO en de kerk ons willen laten geloven, maar een onverschrokken guerrillero, die in zijn eentje de duivel confronteerde en zijn verlokkingen versmaadde. Een one man army die slechts gewapend met wijsheid, een menigte moorddadige mannen trotseerde, toen zij op het punt stonden een weerloze vrouw te stenigen. 

Jezus, de onverbiddelijke sloper, die de loodzware tafels van de geldwisselaars omverwierp, de valse sanhedrin confronteerde en het tuig de tempel uitveegde. Die uiteindelijk gedrenkt in zijn eigen bloed, verraden door zijn eigen naasten en bespot door zijn eigen volk, zijn kruis de berg opsleurde; zijn eigen wrede dood zocht om ons verlossing te geven.  

De man die geen gouden koets nodig had om te laten zien dat hij een koning was, maar op een ezeltje Jeruzalem binnenreed.

Jezus is voor mij het levende bewijs dat één enkel kind de wereld kan redden, ook al staat zijn kribbe in een stal.

Het bewijs dat de kracht van verandering niet ligt in de massa en de menigte, maar in dat ene kleine vonkje, dat het heilig vuur laat ontbranden. 

Ik geloof dat de geboorte van ieder kind, de geboorte is van een nieuwe kans. Dat in de blik van ieder pasgeboren kind het aangezicht van God wordt weerspiegeld. 

Dat de volmaakte onschuld de oerkracht herbergt, die alle kwaad kan verzengen en het goede kan laten overwinnen. 

Dat ieder kind de kracht heeft om het kwaad op deze wereld te overwinnen. En dat het kwaad daar doodsbang voor is. 

Omdat het duister het licht nooit zal begrijpen en zich er dus ook niet tegen kan wapenen. 

Het is geen toeval dat de heersers van vandaag, openlijk de oorlog hebben verklaard aan het kind, zoals Herodes die bij het gerucht van de geboorte van Christus, al Bethlehems eerstgeboren zonen van twee jaar en jonger liet uitmoorden, uit angst voor een grotere koning dan hijzelf. 

Geen toeval dat de hogepriesters van nu kinderen het liefst al in de buik van de moeder zien sterven nog voor ze hun eerste kreet kunnen slaken, omdat er te veel mensen op de wereld zouden zijn; dat op Tweede Kerstdag de abortusklinieken gewoon doormalen, onder het mom van vrije keuze en de bevrijding van de vrouw. En dat de termijn voor abortus steeds verder naar achteren schuift, terwijl het excuus hetzelfde blijft; dat hier geen levend kind wordt gedood, maar slechts een “klompje cellen”.

Geen toeval dat de heiligheid van het ongeboren kind, bij wet, wordt geschonden, door hun weefsels botweg tot grondstoffen te verklaren, te gebruiken in farmaceutica, zalfjes en vaccins. 

Dat ongeboren kinderen als zielloze producten worden opgekweekt om er proeven op te doen, om er menselijke reserveonderdelen uit te oogsten en er gedrochten mee te fabriceren in een krankzinnige poging, Gods schepping te evenaren; Chimaeras, intrieste wanstaltige schepsels, balancerend tussen beest en mens. 

Geen toeval dat zoveel jonge tieners worden aangemoedigd zichzelf onvruchtbaar te laten maken, door ze te overtuigen dat ze in een verkeerd lichaam zijn geboren en omgebouwd kunnen worden naar iets dat ze nooit zullen zijn. 

Geen toeval dat de ooit vanzelfsprekende liefde tussen man en vrouw, zoveel mogelijk wordt vervangen door een dorre lust naar porno en perversie. En dat voor degenen die het er toch op wagen, het steeds moeilijker wordt een kindje te krijgen, omdat hun lichamen zijn aangetast door chemicaliën in eten en drinken, in weekmakers, shampoos en vaccins. 

Geen toeval dat de kindertjes die ondanks alles alsnog worden geboren, zo snel mogelijk worden verziekt. 

Bedolven onder een een regenboogkleurige lawine van drag queen story hours, kleuterlessen in masturbatie en LHBTi en Disneyfilms en Netflixseries doordrenkt met geweld, satanistische hondenfluitjes en nauwelijks verborgen pedo logo’s. 

De monsters waar deze wereld onder zucht, hebben God openlijk doodverklaard, zichzelf al tot koningen van de aarde en heersers over de schepping gekroond. 

Een wereld waarin zij de rest van de mensheid naar hartenlust mogen overheersen, misbruiken en tot slaaf mogen maken. 

En daarbij kunnen zij, behalve voor het reven van hun inktzwarte lusten, hun rituelen, hun offers aan hun valse Goden en hun perverse verjongingskuren, geen kinderen gebruiken. 

Laat staan dat ene, naamloze kind, dat misschien wel nu geboren wordt. Ergens in een kribbe, in een achterbuurt van Kampala of een boerenschuur in Vilnius.  

Hun grootste vrees is dat heilig kind dat hen kan verblinden, hen laat kronkelen en hun almacht kan verschrompelen in zijn licht. 

Net als tweeduizend jaar geleden. 

De hogepriesters en koningen van deze wereld, beseffen, maar al te goed waar Kerstmis voor staat. 

Het is hoog tijd voor The Great J Set.

Vind je dit stuk goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. 

Dit artikel verscheen, zeer eervol, ook in De Ander Krant De enige échte krant van Nederland. Retweet alsjeblieft en deel het op andere platforms.

En dan nog dit!

Ik wens jullie allemaal een fantastisch 2023, met veel liefde, gezondheid, vriendschap en kracht. En ik dank jullie, mijn trouwe supporters voor alle aanmoedigingen. Zonder jullie was het niets, is het niets en wordt het niets. J

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Elon Musk. Hoe een vijand van je vijand niet per se jouw vriend hoeft te zijn.

“We have a unique but rapidly shrinking window of opportunity to learn lessons and reset ourselves on a more sustainable path” 

“a golden opportunity to seize something good from this crisis. Its unprecedented shockwaves may well make people more receptive to big visions of change” 

Een citaat van, toenmalig Prince Charles, uitgesproken tijdens een meeting van het nog in de schimmige schaduw van de wereldpolitiek opererende World Economic Forum. Voorjaar 2020*. 

Ze zijn me altijd bijgebleven, die woorden. 

Want, zo dacht ik, wie behalve een monster, ziet mooie kansen voor een betere en schonere wereld, in de uitbraak van een allesverwoestende ziekte.

Welke psychopaat ziet een duurzame toekomst in een voorgespiegelde dood voor miljoenen en het compleet stilvallen van de wereldeconomie? 

En wie zegt dat ook nog eens hardop?

Een golden opportunity? Voor wie dan? 

De nog volop in de massamedia en het hoofd van Marion Koopmans rondfladderende vleermuis uit Wuhan, kwam Charles opvallend goed uit. 

Behalve dat, was het vooral de spoed waarmee deze “gouden kans” moest worden gegrepen, iets dat me direct opviel.

Het “rapidly shrinking window” motief, impliceerde een rode lijn. Een exacte tijdsspanne waarbinnen de “golden opportunity” vervuld zou moeten worden.

Deze buitenkans over de kromme ruggen van miljoenen, moest benut worden voor het raam van mogelijkheden dicht zou slaan.

Welnu. 

Volgens mij is dat magische venster, waardoor de stormwind van de nieuwe orde, zo’n anderhalf jaar ongestoord kon binnenwaaien, inmiddels potdicht geslagen. 

En daarmee ook het boek vol ronkende plannen voor een nieuwe, op ziekte, dood en verderf geënte wereldorde, dat één maand na de woorden van Charles uit zou komen; Covid 19 The Great Reset van de inmiddels genoeglijk bekende Klaus Schwab.

Vladimir Poetin kwam met zijn grote snuit en blies het Covid 19 verhaaltje uit. 

Het kan, volgens mij, bijna niet anders dan dat door het uitschakelen van biolaboratoria in Oekraïne de volgende minutieus geplande “unprecedented shockwave” op het nippertje werd voorkomen. Dat van de ene dag op de andere, fatale breuken in het Covid draaiboek ontstonden. Dat strikte tijdslijnen werden onderbroken, dat het zo zorgvuldig gecoördineerde en gesynchroniseerde narratief, niet langer klopte en de planning voor de verdere fases op weg naar de zorgvuldig geplande nieuwe wereldorde wankelde.

Het pandemie-onderdeel van hun plan stond ineens vol op de rem, terwijl andere initiatieven, zoals “infiltrating ze cabinets” met WEF leden, het invoeren van CBDC’s en de uitbreiding van het mandaat van de WHO, met volle kracht doorgingen. 

Wat zagen wij ze ineens schutteren met hun Monkeypox verhaal, worstelen met de ontbrekende basis voor het verankeren van Covid 19 wetgeving, falende WHO machtsgrepen en de plots ontbrekende noodzaak voor QR passen en de bespottelijk geworden aanmoedigingpogingen om het publiek, zonder dat er iemand ziek was, tot mRNA herhaalprikken te bewegen.

  Het door de zelfverklaarde elite gedroomde systeem van totale controle op Chinese leest, de uitdunning door injecties en onderdrukking van de hele wereldbevolking. Het einde van vrijheid, persoonlijk bezit en ontraceerbaar geld voor de normale burger. Het einde van de natiestaten. En de totale macht aan de happy few, alles onder het mom van “gezondheid”. Het zou er toch niet zomaar komen. Althans niet op basis van het gesloopte Covid 19 verhaal. 

Dat raam was met een thermobarische knal dichtgeslagen.

En hoewel de massamedia en de politiek het oorverdovend glasgerinkel naarstig probeerden weg te moffelen en de gigantische berg scherven direct werd verborgen in doofpotten en onder dikke tapijten, kon iedereen die het wilde, ineens de barsten in die ruiten zien zitten, de hengsels die op half zeven stonden en de scheuren in de sponningen.

De verpletterende gezondheidsschade door de spuiten, de corruptie in de hoogste kringen van de EU, het rondpompen van triljarden onder vrinden, de schadelijkheid van lock downs voor kinderen en ouderen, de dodelijkheid, van behandelingen, van uitgestelde zorg, faillissementen en depressies, de miljarden die door overheden aan trollen en reclamecampagnes zijn besteed. En nog zoveel meer.

Steeds meer mensen konden nu de corruptie en de slechtheid van de plannen van de zelfverklaarde elite, eenvoudig met eigen ogen zien. 

En de mensen die het zagen werden bozer en bozer. Op de zorg, de overheid, de media en organisaties zoals het WEF.

Langzaam begonnen steeds meer vingers, steeds prangender te priemen naar degenen, die daar helemaal geen zin in hadden. 

De kliek die verborgen achter de schermen deze machtsgreep, in de puntjes hadden uitgedacht en uitgewerkt. De mysterieuze architecten en metselaars van de macht, dreigden ineens in het volle licht te komen staan. 

En dat op het moment dat razendsnel een nieuw “window of opportunity” moet worden getimmerd om de verstoorde draaiboeken alsnog in een succesvolle vorm te duwen, vóór de Petrodollar zou vallen, vóór de woorden revolutie en tribunalen op ieders lippen zouden liggen en vóór hun met fraude en smeergeld gekozen leiders weer door het gepeupel zouden zijn afgezet.

En toen was daar als bij toverslag in een postmoderne heldenstrip, precies on cue, de groteske Batman figuur Elon Musk in zijn vuurrode Baäl superheldenpyama. Elon, de nieuwe held van rechts, de magische rocket man, de geestige baas, de überlollige glasnost en perestrojka koning, die alle Wokies in hun broekjes laat piesen van ergernis. 

Hier om de mensheid te redden van alle kwaad en alle sappige rottigheid uit de doofpotten te trekken.

Ineens was Twitter, niet langer het domein van een stel nuffige trannies met neusringen en blauw haar, maar van één mysterieuze man, eigenaar van Tesla Corp, SpaceX en Neuralink, een genie dat intensief samenwerkt met NASA, het WEF, het Pentagon en DARPA. Die ondanks dat, zich ontpopt tot de hoop van de kritische mens en voorvechter van openheid en vrijheid van meningsuiting.

Een curieuze combinatie. 

Sinds enkele maanden gooit Elon met veel elan, humor en flair, als een gulle grijnzende dompteur, de ene na de andere lap rood vlees naar ons, woedende leeuwen in de Twitterkuil om ze met veel plezier te zien verscheuren door een geagiteerde massa die snakt naar gerechtigheid;

De Balenciaga pedofielen, de perverse Biden familie, Trudeau, Doctor Fauci, Ineens wordt de ene na het andere gepoederde necromancer, corrupte instantie of perverse schoft, tot hun verbijstering in het volle daglicht gezet en virtueel voor de leeuwen gegooid. 

De massa juicht en is tevreden. 

En ook ik kan het niet laten om met veel plezier Elon Musk deze zwijnen te zien offeren, tot hun eigen zichtbare ontzetting en dat van hun luidruchtig piepende minions die zich realiseren dat ze zomaar de volgende zijn, die de kuil in vliegt.

Eindelijk is er dan de held, de man die het onrecht in de wereld voor ons oplost. 

Terwijl wij op de bank kunnen blijven zitten twitteren. Of toch niet?

Is Elon niet de ballonvaarder die de zwaarste en zichtbaarste zakken ballast laat vallen, zodat een nieuw verhaal onbelemmerd hoogte kan winnen? 

Is Elon niet de jager die de lelijkste vogeltjes wegvangt, die met hun valse gefluit en hinderlijke gefladder, het openen van een nieuw raam van mogelijkheden onmogelijk maken?

Is Elon de boswachter die het dorre elitehout verbrandt, dat zichzelf onmogelijk heeft gemaakt of al is ontmaskerd?

Is Elon de goochelaar die ons laat lachen om de piepende konijntjes die hij uit zijn hoge hoed trekt, terwijl achter het zwart fluwelen gordijn aan een nieuw verhaal wordt gewerkt, dat een waardige opvolging kan zijn voor het Covid 19 narratief? 

Is Elon niet als Spiculus, de favoriete gladiator van Nero, die soepel alle brekebeentjes uit de weg ruimt voor de keizer, terwijl de miljoenen toeschouwers zich wentelen in brood en spelen?

Ik weet het niet. 

Ik weet alleen na 58 jaar leven, dat als iets te mooi is om waar te zijn, het hoogst waarschijnlijk niet waar is. 

Geniet volop van Elon’s “unprecedented shockwaves”, maar hou voldoende afstand van zijn “big visions of change” en blijf vooral weg bij zijn “golden opportunities”.

Maak mij maar wakker als hij de Rothschild, Gates, Cargill of Rockefeller bij hun oorlelletje pakt.

Vind je mijn werk goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. Ik ben altijd dolblij als jullie mijn werk waarderen met een bijdrage.

*Dat Corona geen toevallige uitgebroken ziekte was, maar een biowapen, een allesomvattende offensief, een Operatie Barbarossa van een toen nog oppermachtige en veelal onzichtbaar opererende wereldelite, een all out war against the proles, een global effort to cull the herd and subdue the oinks, kon niemand toen nog vermoeden. We klapten nog voor de zorg en wasten onze handjes kapot.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Wie wint de wilde paardenrace om de wereldmacht? De laatste ronde is in volle gang.

Rosa Bonheur. The horse fair. Detail.

Voel jij het ook? Is het niet alsof we met zijn allen op de tribunes van een kolkend Colosseum zitten, ingespannen turend naar twee voortjagende hengsten. Vage schimmen op hun rug.

Een machtige gitzwarte en een witte ranke Arabier, die nek aan nek, in wolken bruinrood stof, hijgend hun laatste rondje galopperen; met stoom uit hun trillende neusgaten en de zweep die onophoudelijk over hun gestriemde ruggen knalt, in een vlammende eindstrijd, een duel op leven of slavernij.

Wie zal er zegevierend over de kalklijn stuiven, wie mag de hoofdprijs, opstrijken in deze allesbepalende zero sum game? 

Tot wie behoort de absolute macht als de stofwolken zijn opgetrokken? Het volk of hun zelf gekroonde overheersers? De schepping of de zelfverklaarde aardse goden? De geest of de materie?

Overdondert het applaus en het gejuich vanuit de stalles, de catacomben en alle tribunes de stad?

Of echoot er slechts een cynische, nauwelijks hoorbare “slow clap” vanuit de keizerlijke loges in een benauwde stilte? 

Wie verovert tot in de verre toekomst, de wereld en de mensen die haar bevolken? 

Wat brengt de uitslag van deze dodenrit ons, moedeloze, dolgedraaide toeschouwers, insectenchips met aardappelsmaak morsend in de schoot van onze bontgekleurde toga’s? 

Is de finishvlag eveneens het doek dat valt over de wereld? 

Wat wordt het? Bladerunner II, waarin de mens worden vervangen door veel productievere modellen? Soylent Green, waarin de logica prevaleert die geen plaats laat voor de heiligheid van de schepping, zodat het begraven van de doden, slechts een verspilling van kostbare eiwitten is? 

Hunger Games waarin onze jonge gladiatoren eindeloze oorlogen blijven uitvechten in grommende vleesmolens, tot besmuikte hilariteit en een macabere rijkdom voor de happy few? 

Een wereld, waarin we als verdoofd onvruchtbaar slachtvee, elkaars avatar en hologram najagen op een virtueel strand? Een prison planet, door firewalls verdeeld in kastes van edelen en horigen, zonder ruimte voor vrije burgers, waarin bezit exclusief is bestemd voor de elite van de elite? 

Een wereld waarin wij en onze kinderen vee én prooi zijn, onder de duim gehouden met injecties, drugs en kankerverwekkende chemicaliën in lucht en water? 

Een wereld waarin mensjes worden gekweekt als grondstoffen en muisjes om proefjes op te doen?

Een wereld waarin we geen bezit hebben, maar bezit zíj́n? Horigen in een neo feodale, multi-tier wereld, waarin de kaste waarin je bent geboren bepaalt aan welke regels je wordt gehouden? 

Een wereld waarin “Do as i say, not as i do”, geen schamper grapje is, maar de hoogste wet. 

Versmelten binnenkort de bittere scenario’s van Eyes wide Shut en Leviathan met 1984, Fahrenheit 541 en A Brave New World; meesterwerken die we afdeden als dystopische meesterfictie, in plaats van revelaties uit pennen van ingewijden. Geschreven om ons te waarschuwen voor de Malthusiaanse plannen van diabolische schimmen, als Margaret Sanger, Charles Osborne en William Henry Gates, de pappa van Bill?

Gaat de wereld buigen onder “the man behind the curtain” in Emerald City uit de Wizard of Oz, de almachtige schimmen, beschermd door hoge stalen muren en tot de tanden bewapende huurlingen en drones? 

Leven wij, gewone stervelingen straks in één groot vrolijk opgeschilderd concentratiekamp, een mensenfarm, gevangen in systemen van alziende ogen, sensors en spaarzaam uitgedeelde credits? 

Wint het zwarte beest, zijn we verloren? Of komt onze kampioen, die op vele rondes achterstand, gedrogeerd, met prikkeldraad en ruwe touwen om de benen, van start ging, nog net op tijd aangestormd om de wereld te bevrijden, terwijl de camera’s van het kwaad, moedwillig en in paniek wegdraaien?

Zoveel wijst erop dat het goede is losgebroken uit de eeuwige sluimer van ziende blindheid en af en toe zelfs een neuslengte voorsprong neemt op het kwaad.

Zullen de laatsten alsnog de eersten zijn? Nu de ban op informatie gebroken lijkt, de oogkleppen massaal afvallen en steeds meer blauwe toga’s worden verruild voor rode? 

Want, terwijl de hatelijke ruiter in het zwart voort galoppeert met zijn leugens en deceptie, in zijn dodelijke furie van drang en dwang, er niet voor terugdeinst om zijn gif zelfs in te spuiten bij kleine kinderen, opent de film ‘Died Suddenly’ van Stew Peters, dagelijks miljoenen ogen voor de bittere waarheid over de covid vaccinaties. En ook de schlemielige roep om “amnestie” van de prikpromotors spreekt boekdelen. 

Want, terwijl in Haagse achterkamertjes, kartelpolitici stiekem bij elkaar komen om de enige Nederlandse vrijheidspartij te verbieden, worden de leiders ervan toegejuicht als de helden die ze zijn. 

Terwijl de stalmeesters in het zwart, blijven fantaseren over neo slavernij en wereldheerschappij, krijgt Macron zijn zoveelste oorvijg.

Terwijl de monsters blijven proberen om de boeren de nek om te draaien, van Canada tot Australië, onder het mom van aantoonbare leugens, blijft het blauw wit rood, trots wapperen langs de Nederlandse wegen. 

Terwijl ze blijven proberen om rassen, kleuren, geloven en geaardheden tegen elkaar op te zetten, vindt er wereldwijd een verbroedering plaats tegen die duivelse Bokkenrijders, die naarmate hun doel dichterbij komt, ook steeds zichtbaarder worden, in hun jachten en privé vliegtuigen, hun 5 sterren hotels en prollerige villa’s, gebouwd aan oceanen, die maar niet willen stijgen. 

Terwijl ze alle media in hun macht dachten te hebben, zijn #Trudeaulied #Balenciaga #NoAmnesty en #PedoHitler trendend op een, door de merkwaardige verschijning, Elon Musk, bevrijd Twitter en trekken eenvoudige alternatieve podcasts als de Health Ranger van Mike Adams meer luisteraars dan CNN en MSNBC op primetime samen. 

En terwijl ze verkiezing na verkiezing stelen met hun dominion machines, groeien de massa’s op de straten van Brazilië en China en werden Italië, Zweden en het US Congress verloren, zodat de financiering van hun plannen in gevaar komt en er pijnlijke onderzoeken zijn aangekondigd naar de Biden Crime family en Hunters Laptop. 

Voor ons geestesoog zien we de twee raspaarden vechten om de leiding. Om en om vooruit schietend, om even later hijgend terug te zakken, terwijl de eindstreep onverbiddelijk nadert.

Wat het wordt? 

De great resist of the great reset. 

De heilige geest of het grijnzende beest? 

Is onze vrijheid finished of komt er een nieuw begin?

We zullen het snel weten.

Vecht.

Bid. 

En schreeuw ons paardje over de eindstreep, alsof ons leven er vanaf hangt.

Al was het maar omdát ons leven er vanaf hangt.

Het schrijven van dit stuk kostte mij dagen, misschien wel weken.

Vind je het goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. Ik waardeer het zeer.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Je kunt mij alles nemen, maar mijn liefde krijg je niet.

Doré

Dat er roofdieren zijn die Nederland ten gronde richten, ons uitleveren aan krachten die ons uitzuigen en alles dat ons goed en eigen was, wegsmijten als een leeg pakje Capri Sonne,

dat diezelfde roofdieren niet alleen ons mooie geld, ons eigendom, onze verwarming, ons eten, onze boeren en vissers, onze trots en identiteit willen afnemen,

dat diezelfde roofdieren aan ons een biowapen hebben opgedrongen dat zovele arme stumpers, een weggemoffelde, besmuikte en onbezongen dood bracht,

dat diezelfde roofdieren niet aarzelen om te knabbelen en te knagen aan de heiligheid van het leven zelf, zowel de ongeborenen als de oudere, “minder nuttigen” in hun veel te grote huizen waar ook Soedanese gezinnen zouden kunnen wonen,

dat diezelfde roofdieren onze Noordzee slopen, onze bossen omkappen, onze lanen kortwieken, ons voedsel en onze wateren en onze lucht vergiftigen, onze akkers plaveien met vleesmolens, staal en plastic en onze boerderijdieren massaal afmaken,

dat diezelfde roofdieren onze kinderen in verwarring storten, zodat ze hun borstjes eraf laten snijden of hun piemel en zich vol laten storten met hormonen die ze later, als de roze propagandawolk is opgetrokken, onvruchtbaar en doodongelukkig zullen maken,

dat diezelfde roofdieren de regenboog van God hebben gestolen en er een fascistisch symbool van hebben gemaakt, waar heel ons land mee vol wordt gepleisterd en gekalkt,

dat diezelfde roofdieren ons in een verstikkende, allesverwoestende en met ons eigen geld betaalde leugen laten leven, waardoor zoveel mensen blijven slapen, die alleen klaarwakker de komende stormen zullen overleven,

dat diezelfde roofdieren ons laatste geld, ons laatste goed en ons laatste sprankje onschuld storten in een bloederige en -ook voor ons- levensgevaarlijke oorlog waar geen Nederlandse burger ooit voor, gekozen heeft, maar zich juist uitdrukkelijk tegen heeft uitgesproken

en dat diezelfde roofdieren zelf de hele wereld overvliegen, zich volvreten en zuipen op Amsterdamse en tropische terrassen en hun open haarden hoog opstoken in hun tochtige grachtenpanden van vele bijeen gegraaide miljoenen en zorgen dat ze zelf volstrekt gevrijwaard blijven van de horrors, waar ze ons onder bedelven, is één.

Maar dat diezelfde roofdieren op hoge toon, begrip en medelijden opeisen van hun aangebeten, nog zwak spartelende prooien is voor mij van een oneindige krankzinnigheid.

Je kunt mij alles afnemen, maar mijn liefde krijg je niet Corinne.

Wil je mijn werk ondersteunen? Doe het dan niet om dit stuk, maar om iets moois; een ander stuk op deze site, Olga of de gedichtenbundel waar ik druk aan werk. Dit stuk rechtvaardigt geen gebedel. Het moest nochtans geschreven worden.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Hoog tijd voor een Exodus van hand, hart en hoofd.

Het is even geleden dat ik mijn vorige stuk publiceerde.

En dat terwijl het mijn meest succesvolle publicatie ooit was. 

Elisabeth Gardner.
Mozes in the bulrushes.

Het stuk verbergt dan ook het einde én de noodzaak voor een nieuw denken en doen. En dat geldt in de allereerste plaats voor mezelf. 

Ik zal me aan mijn eigen regels en adviezen moeten houden. Of het op zijn minst proberen. Hypocrisie is een prerogatief van idioten en inherent slecht volk. 

Dus, ik kan jullie oproepen het allemaal anders te gaan doen, je niet langer op te sluiten in het gelijk dat nergens toe leidt, maar ik moet ook naar mezelf te kijken. 

Doe ik zelf iets anders dan me wentelen in andermans verstikkende narratief? Met verve de rol van antagonist te spelen in een sprookje waarin ik eeuwig het onderspit delf?

Blazend en stomend, por ik zo met mijn energie en talent de ovens van de hel verder op.

Verleidelijk, maar vruchteloos.

Wat zijn al mijn mooie woorden waard als ik zelf verwoed blijft doortrippelen in dezelfde piepende hamstermolen. En anderen meesleur in de verdoving van mooie verhalen en hoop die vals en onvervuld blijft als er geen alternatief in aanbouw is.

Het is tijd om van denkspoor te wisselen, de vertrouwde en ingesleten paden te verlaten. 

Zolang ik vrijwel uitsluitend over de duivels schrijf en de penarie waar ze ons instorten, mijn opinies en beschouwingen ijk aan hun niets ontziende waanzin en morbide drang naar leegte, perversie en vernieling, maak ik ze alleen maar groter. Speel ik met het orgaanafval in hun abattoir en dans ik naar hun pijpen. 

Zolang ik protesteer, me verzet tegen de monsters , blijf ik in hun zorgvuldig opgedirkte verhaalstructuren waarin zij de regels bepalen, mijn rolletje spelen. Om met Motörhead te spreken: Born to lose. 

Om de draak in je dromen te verslaan, kun je er als een slaapwandelende Sint Joris, al woelend koortsachtige gevechten mee voeren.  Je kunt ook ontwaken. Het gedrocht zal in het niets verdwijnen of zich tenminste tijdelijk moeten terugtrekken in zijn grot. 

Ja, wij, ik ook, moeten uit de jerk circle van teleurstelling, verbijstering, afgrijzen, vertwijfeling en het verdovende gelijk. En dat kan alleen als we afscheid nemen van die cirkel op zoek naar een nieuw fundament.

We moeten zelf een alternatief bouwen. 

We moeten niet alleen wakker worden, maar ook ópstaan.

Niet alleen een beweging zijn, maar ook in beweging kómen. 

Het beloofde land zit al in ons hoofd, we moeten het zelf durven te ontdekken en ontginnen. De visie van een goed leven ontdoen van de mierzoete giftige smurrie waar het in al die jaren mee is besmeurd. 

We kunnen protesteren, onze vrijheid terugeisen, maar zolang we zelf geen visioen hebben van een alternatief, niet durven dromen, de eerste stap richting de Jordaan niet durven zetten, zullen we zuchten onder de striemende zweepslagen van Farao’s beulen.

We moeten uit de Satanische tredmolen van verdoving en verongelijktheid stappen, op zoek gaan naar onszelf, onze geschiedenis, cultuur onze eigenwaarde en samenhang. Het verbrokkeld fundament, de spanten en dwarsverbanden van onszelf herstellen.

We mogen niet langer verwachten dat dezelfde mensen die onze wereld voor onze ogen vernietigen, die ook weer voor ons op gaan bouwen. We mogen niet langen verwachten dat degene die ons iedere dag slaat en schopt, besteelt en opsluit, straks gewoon weer van ons gaat houden.

We moeten zelf denken. Zelf verbouwen. Zelf oogsten. Zelf opvoeden. Zelf zorgen. Zelf helpen. Zelf scheppen, zelf de schoonheid zoeken, die ons uit de klauwen van de lelijkheid redt. 

Dostojevski zei het. Schoonheid redt de wereld. 

En ik wil niets liever dan onze mooie wereld helpen redden. 

Met hand, hart en hoofd. Met spade en pen.

Daarom zal ik op dit platform, mijn energie de komende tijd vooral richten op de dichtkunst en het schrijven van een nieuwe bundel.  En ik ga met Sietske Bergsma hopelijk vaker mooie gesprekken voeren die verder gaan dan de waanzin van de dag. 

Je kunt de eerste uitzending hier bekijken. 

Vind je het goed, mooi of belangrijk wat ik schrijf? Dan kun je mij hier ondersteunen. Ik waardeer het enorm.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Hoe lang blijven we nog hangen in de triomf van het machteloos gelijk?

Wij “gekkies”, “wappies”, wij “ultra extreme staatsgevaarlijke fundamentalisten”. 

Wij “gedachten terroristen van het vogelvrije woord”. 

Wij beschimpten, uitgelachenen, ontwaakte verworpenen der aarde, we hadden het al die tijd bij het rechte eind.

Toen wij keer op keer en uit alle macht “Wolf!” riepen, sloop er inderdaad een roedel monsters op bonten voetjes, rond de voortslapende mensheid.

Wij, eenlingen, zonderlingen, we roken ze van afstand, wij zagen hun sporen in de sneeuw en af en toe de maan weerspiegeld in hun blikkerende tanden en ogen.

Ja, wij hadden al die tijd gelijk. 

En zo hemeltergend vaak.

Het zo wonderlijk snel gebrouwen Coronaprikje voorkwam geen Covid, precies zoals wij al voorspelden, geen besmetting of ernstige ziekte. De vaccins van Gates, Fauci en Bourla, ze brachten geen vrijheid of gezondheid, maar dictatuur en slavernij in de vorm van QR codes en Health ID’s. Ze kostten inmiddels miljoenen levens en miljarden gezonde jaren. En leveren megawinsten op voor de ijskoude, ons-kent-ons machine, die al kauwend, de mensenhakselaar aandrijft.

Geen journalistieke stuwdam kan, nu het te laat is om iets aan die schade te doen, nog de stroom omineuze berichten, inktzwarte wetenschappelijke onderzoeken, staatjes en cijfers van levensverzekeringsmaatschappijen en begrafenisondernemers stuiten. 

Wat begon met Tiffany Dover, eindigde in een litanie van omvallende voetballers, fietsers en televisiepresentatoren, Mike Tyson in zijn Iron rolstoel, Eric Clapton met zijn verstarde geniale vingers.

Wij riepen “Wolf!” zo hard we konden, kwamen met bewijzen en geruchten, maar werden uitgelachen, uitgesloten, bedreigd en voor gek gezet. Men geloofde liever de wolven en een enkele piekerige vleermuis. Hugo en Mark en Marion. 

Maar wij hadden gelijk.

Toen wij een paar jaren geleden, een vreemde elitaire club ontdekten in het Zwitserse Davos en geruchten hoorden over een gedroomde reset. Een 4e Industriële Revolutie, waarin mens en machine zouden versmelten, toen wij Klaus Schwab in zijn Satanische kamerjas en zijn lingeriefoto’s posten en de teksten van Noah Harari verspreidden, die hardop kirde tegen wie het maar horen wil, dat miljarden gewone mensen, niet langer nodig zijn oude wereld draaiend te houden. Implicerend dat wij een nutteloze kudde opvreters zijn. Wij en onze kinderen, geen schepsels Gods, maar zakken rottend vlees, misschien nog net geschikt voor lampenkappen en zeep, toen wij de pagina’s vol puissant machtige Nederlanders zagen, die aan deze macabere sekte verbonden waren, wees men collectief op het voorhoofd. Deze soep met royale brokken, zou vast niet zo heet gegeten worden. 

Maar zie, deze winter 2022-2023 wordt er helemaal geen warme soep meer gegeten. Omdat de ingrediënten schaarser en schaarser zijn. En het schaarse gas onbetaalbaar is, al ligt het vlak onder Groningen, zo voor het oppompen. 

En zo er nog een kommetje troebel brouwsel over is, wordt deze straks getrokken van krekels en meelwormen. Geserveerd met een stukje geprint vlees, waar je slappe borsten van krijgt.

Het eten verdwijnt in bliksemtempo van de aarde. De boeren worden van hun land gejaagd, het regent wereldwijd niet meer, voedselfabrieken ontploffen, de stuwmeren staan droog en hele kuddes vee vallen zomaar om. Ons fiatgeld is waardeloos. De schuldenberg is onbeklimbaar.  En ons mooie land is hard op weg naar Tri State City, een metropool met 33 miljoen inwoners, waaronder bitter weinig oorspronkelijke Nederlanders, die nu al uit hun huizen worden gejaagd, om plaats te maken voor een keurig uitgenodigd, nieuw herenvolk, dat ze vluchtelingen noemen.

De westerse regeringen en hun trollen wijzen naar de Russen, zoals Big Brother naar Emmanuel Goldstein, maar wij weten beter. 

“WOLF!”

Het is onze overheid zélf. Zij vervangt ons, verplaatst ons, verzwakt ons, verdunt en vermindert ons. Onze overheid is uit op een makkelijker te beheersen volk, zonder onderlinge samenhang en gedeelde geschiedenis of cultuur; een les, hoe cynisch, geleerd van Stalin in de Holodomor.

En wij zagen het aankomen en krijgen opnieuw gelijk. 

“WOLF!”

Maar dat gelijk…

Maar wat schieten we er mee op? 

De bedorven triomf van het machteloze “Recht haben”, als het recht en de oplossing, verder weg lijkt dan ooit te voren.

Hoe impotent, hoe schilferend en schraal is “Ons Gelijk” als we te laat zijn, om er iets goeds mee te doen?

Hoe vol is de stinkende put, met verdronken opgeblazen kalveren.

Het is het rechte einde van de man die iets kwaadaardigs in zijn hoofd vermoedt, jaren door zijn huisarts en omgeving voor gek verklaard, uiteindelijk van zijn oncoloog de verpletterende diagnose krijgt van een gezwel, zijn gelijk viert, maar zich weigert te melden voor een levensreddende operatie. En zich bij ieder nieuw symptoom, als een zieke Oblomov, wentelt in de triomf dat zijn diagnose juist was.

Het gelijk, van de soort: ”hadden we het maar eerder ontdekt, dan hadden we misschien nog iets kunnen doen”.

Het gelijk waar je helemaal niets voor koopt behalve frustratie en spijt dat niet meer mensen kon overtuigen. Dat je niet beter mensen tot rede kon brengen en veilig op de kant kon redeneren.

Het triomfantelijk “zie je wel!” dat weerkaatst tegen je eigen grafsteen. 

Het gelijk dat in trage, ijskoude druppels neervalt op de hoofden van de kromgebogen, rillende toeschouwers die eromheen verzameld staan en van hun nog altijd verwonderde, eerder verbijsterde januskoppen, afdruipt. 

“WOLF!”

Wij wentelen ons in ons gelijk als varkens in de modder,  ook als we in die modder verzuipen of we gedwongen worden die stront te vreten.

Gelijk hebben betekent niets, als we het niet weten te verspreiden als een olievlek. Dwars door de wijken en de straten. De flats en de platte landen. Over de straten en de pleinen. 

Gelijk hebben betekent niets als we er geen gevolg aan geven. 

We moeten uit de “comfortably numbness” van het hospice. 

Die laatste verdoofde troetelweken.

Waar blijven onze initiatieven?

Onze megaprotesten?

Onze liederen en gedichten. Onze communes en verenigingen? 

De nieuwe kerken, scholen en boerderijen, de nieuwe Asterixdorpjes.

Waar blijft onze wil om dit te overleven? 

Wie zorgt er straks voor de mensen die het eten niet meer kunnen betalen? 

Die hongerig, uit hun huizen zijn gezet.

Waar gaan we straks schuilen bij min 10 graden en het gas is op?

De overheid? 

“WOLF!”

Het schrijven van dit stuk kostte mij geestelijk een rib uit mijn lijf.

Vind je het goed, mooi of belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen. Ik waardeer het zeer.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Protesteren helpt niet. Smeken al evenmin! Demonstreer hoe onmisbaar onze boeren zijn.

Gisteren schreef ik een kritisch draadje op twitter over de boeren en hun kansloze campagne tegen een overheid die ze over de kling wil jagen.  

Mijn punt?

De boeren, maar ook wij de burgers, moeten dringend ophouden spelletjes te spelen, waarvan onze Nemesis niet alleen de regels opstelt, maar deze ook tijdens het spel aanpast naar believen.

Spelletjes waarin het ene pionnetje de andere niet is, de dobbelstenen altijd naar één kant rollen. Waar onder de tafel, de grootste spelers elkaar handig alle troeven toespelen. 

Een veelvoud van vicious games, die steeds duidelijker zichtbaar leidt tot de ondergang van alles waarvoor onze voorouders eeuwen hebben gevochten en geploeterd, alles waar we van houden en waar we op bouwden, inclusief onze identiteit, onze Lieve God, onze waarden en waardigheid, maar nu ook onze gezondheid en zelfstandigheid. 

Spelletjes die je eenvoudig niet kunt winnen, omdat het huis zowel deelt als meespeelt.

Op dit moment zijn onze boeren aan de beurt om in een voorspelbaar spel van inspraak en onderhandeling, van demonstreren en demoniseren, gedoemd zijn om ten onder te gaan en berooid de tafel te verlaten. 

Boerenbridge, met gestoken kaarten en goedlachse jokers als Caroline van der Plas. Een spel waarvan de uitkomst van tevoren vaststaat. En de winnende kaart niet de hartenboer zal zijn.

Onze boeren, onze arme, geweldige boeren… 

Onze doodgoede, goudeerlijke, stoïcijnse en gezagsgetrouwe boeren zijn het hapje van de maand, hulpeloos prooi voor geslepen zwendelaars, vileine hyena’s, veteranen in Machiavellisme, die in een vals potje WEF Monopoly niet alleen óns land, maar ook de hele westerse wereld proberen te kapen; die onooglijke trekkebenen, zoals Rutte, Schwab en Kaag, sociale misfits als wrekende slopers van alles dat goed, echt en mooi is. Destroyers of Worlds die nietsontziend, hun techno fascistische waanbeelden, met list en bedrog aan iedereen willen opdringen en daarvoor ook de voedselvoorziening in eigen hand willen nemen, zodat alleen zij, horigheid af kunnen dwingen. Alleen zij, middels een steriele app of de harde hand van pappa Bruls en zijn kapo’s, nog bepalen wie eet en leeft en wie verhongert en sterft. Wie recht heeft op een kommetje wormenpoeder en een krekelburger. Wie met zijn QR code, een kropje waterige mrna sla en een kopje sojamelk met extra oestrogenen bij de regionale Foodhub mag bestellen. 

Een dystopische horrorwereld van totale controle, waar onze boeren niet meer in passen omdat zij ons juist voedsel ónafhankelijkheid geven.

Onze Nederlandse boeren zijn niet alleen essentieel voor hun eigen bedrijf en levenswerk, hun gezinnen en hun bezit, niet alleen voor het karakteristieke aanzicht van ons Nederland, de koeien in de wei, de wuivende korenaren, de bolbloemen, maar ook voor de babymelk en de kaas voor onze kleintjes. De spinazie in hun Olvarit potjes, de sla, de andijvie op onze borden. Ons dagelijks eten en drinken. Onze kersen en peren. Ons stukje vlees. 

En nee, die worden niet gemaakt door de families Heijn of Van Eerd.

Zonder boeren, geen boertjes van onze baby’s. Zonder hun kippen geen zacht eitje in de dopjes van onze kinderen.

Een briljante boerenstand, zoals die in Nederland, is een ongekende luxe die we amper nog kunnen beseffen, omdat eten en drinken vanzelfsprekend zijn, overvloed een gegeven lijkt en de laatste keer dat de Nederlandse maag hardop rommelde, ergens tijdens de hongerwinter moet zijn geweest en toen iedereen op houten banden uitgerekend kwam bedelen bij diezelfde boer, die nu naar hartelust gekoeioneerd wordt, door mensen die niet weten wat ze gaan missen als de boer er straks niet meer is.

Het zijn onze boeren die ons land wereldberoemd hebben gemaakt als de wonderlijke voedseloase van de wereld. Dé leerschool voor alle landen die op weinig grond, maximaal willen bloeien en groeien. Onlangs nog waren we de tweede of derde voedselproducent ter wereld! 

Ooit, toen ik nog op goede voet verkeerde met de overheid, schreef ik niet voor niets de themazin Qualität wachst in Holland. Een zinnetje waar Mutti Merkel nog trots onder poseerde.

Het dagelijks voedsel van een enorm gedeelte van de wereld, komt uit Nederlandse kassen, polders, weides en stallen. En dat alles is meer dan de moeite waard om voor te vechten. Maar niet zoals dat nu gebeurt. 

Boeren moeten, net als burgers, ophouden gewillig in hun fuiken te zwemmen. Niet langer hun hoop moeten vestigen op Den Haag. En zeker niet op de partij die in naam voor hen op zou moeten komen, maar nauwelijks in beweging te krijgen is.

Alles dat in de Tweede Kamer wordt bediscussieerd, blijkt zo waardevol als lauwe koeienscheten en alle redelijke compromissen of goedbedoelde wetenschappelijke verhandelingen over de onschadelijkheid van CO2 of Stikstof glijden van de hoge heren en dames af als een vlaai van een waterglijbaan. 

Zij hebben hun marsorders allang gekregen in Davos of Washington en de kaarten zijn allang meticuleus op volgorde gelegd. De rest is voor de buhne.

Wie zich in goed vertrouwen, smekend richt tot moedertje staat of de zogenaamde oppositie, het FvD niet te na gesproken, zal, net als Carrie in de gelijknamige griezelfilm uiteindelijk het met veel medelijden geplaatste fileermes in de rug voelen steken. 

Maar ook demonstreren in Den Haag, de traditionele trekkeroptocht, een bliksembezoek bij de minister thuis en het hopeloze tegenhouden van treinen op de Veluwe. Ze werken alleen maar averechts. Omdat de P.R. scenario’s die van iedere boeren wanklank, ieder geknakt grassprietje maximaal misbruik maken en alles verdraaien in het boeren nadeel, al lang en breed klaar liggen. 

Dit is een informatieoorlog. 

En frame, spin, leugen en misleiding zijn krijgskunsten die Den Haag, na twee jaar gelijkgeschakelde pers, tot in de puntjes beheerst.

De krijsende krantenkoppen over agressieve boeren, die hun eigen glazen ingooien, liggen heus al voorgedrukt bij de Volkskrant, Telegraaf en Trouw. En  Beau van Erven in zijn glitterjasje zal, als een Caesar  Flickerman uit de Hungergames, de minister, wier oprit is bevuild met modderlaarzen nog eens alle ruimte geven om snikkend te vertellen hoe bedreigd ze zich heeft gevoeld door die boerenhufters en hun trekkers. 

En zelfs als alle boeren en hun aanhang zich aan de regels houden, zijn daar altijd nog de Romeo’s op zoek naar een boeren Julia om in elkaar te meppen. 

Maar wat dan wel?

Ik denk dat er voor ons allemaal maar één oplossing is. 

We moeten samen demonstreren hoe onmisbaar het boerenbedrijf is. Voor boer én burger. Als demonstratie van massale eenheid in iedere dorp en stad van Nederland. 

Het is hoog tijd voor een oprecht verbond tussen boer en burger, dat veel verder gaat dan een politieke partij die net doet alsof. Een echte spontane boer burger beweging dit keer, gebouwd op goede grond, in plaats van astroturf.

Het boerenbedrijf moet ons middelpunt worden. Wij moeten ze beschermen met ons leven. Omdat dat leven en dat van onze kinderen letterlijk van onze boeren, hun kennis en hun tomeloze werk afhangt. Beter laat dan nooit.

En de boer moet zelf ook wat doen. Die moet uit zijn ‘splendid isolation’ durven treden. En nieuwe juridische, commerciële en investeringspaden durven bewandelen. Samen met de burgers. Om de doorzichtige roof van hun bedrijven te stoppen en nieuwe middelen te vinden, buiten de gehate WEF banken om. 

We moeten samen alles doen om nieuwe wegen te vinden die de Haagse valstrikken omzeilen. 

Laten we samen onze eigen, nieuwe spelregels bepalen. Want het enige waar de overheid niet mee om kan gaan is creativiteit. 

De boeren zijn veel te belangrijk om ons af te laten nemen. 

Het is hoog tijd dat we Den Haag dat laten weten, niet door hard te schreeuwen of te smeken, maar door ons eigen spel te spelen. 

De hooiberg hoort als stompe kerktoren in ons aller midden. 

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.

P.S. Mocht BBB toch ineens het licht zien en vol gas voor de boer gaan, hebben ze alsnog mijn volle steun. Ik ga daar echter niet op hopen of wachten.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Soms zijn voorspellingen te krankzinnig voor woorden. Tot ze uit blijken te komen.

But as the days of Noah were, so shall also the coming of the Son of man be. For as in the days that were before the flood they were eating and drinking, marrying and giving in marriage, until the day that Noe entered into the ark. And knew not until the flood came, and took them all away; so shall also the coming of the Son of man be.

Om als profeet door het leven te gaan, hoef je geen Ezechiël of Jeremia te zijn. Ook een eenvoudige boerenlul, kan zichzelf die gerafelde mantel aanmeten. 

Je hoeft daarvoor eigenlijk maar één ding te doen. Met veel aplomb héél veel voorspellen, zwijgen als het graf als je orakels niet uitkomen, maar wel jezelf triomfantelijk op de borst slaan als eens in de zoveel keer het lot op jouw gelijk valt, met quotes en screenshots als bewijs van je magische krachten. 

Economen en trendwatchers doen hun hele leven niet anders.

Zelf heb ik een aantal voorspellingen rond Rusland en Oekraïne gedaan en ik moet zeggen, met opvallend succes. 

Ik geef direct toe, een paar daarvan waren eenvoudig te maken, door ingezette lijnen door te trekken en naar echt nieuws, zoals The Duran , te luisteren in plaats van de tenenkrommende Westerse propagandasmut.

Dat het westen met haar sancties en boycotts alleen de eigen bevolking ruïneert, zag een kind aankomen. 

Dat het Westen deze proxy oorlog niet kan winnen is zonneklaar.

Dat Nederland straks haar groene kachelpijpjes en artilleriegranaten, met en zonder lollig gestifte strijdkreetjes, gaat terug zien op stoffige junglemarkten, daar kun je donder op zeggen.

Maar andere voorspellingen van mij, zouden in minder Bijbelse tijden, voor ronduit krankzinnig zijn versleten.

Zo stond op acht maart, vlak na het begin van de “speciale operatie” de Roebel op een absoluut dieptepunt. Ik voorspelde, zo’n beetje als enige in de Westerse Wereld, dat de in duikvlucht verkerende Russische munt twee maanden later hoger zou staan dan ooit te voren. 

En zie, rond half mei is de Roebel de best presterende munt ter wereld. Door het koppelen van goud aan de waarde van de Roebel en die op zijn beurt te koppelen aan de handel in Russische olie en Russisch gas. Briljante maatregels die niemand kon voorzien. 

Dit kon een mazzeltje zijn geweest uiteraard. 

Maar ik deed negen maart nog een voorspelling, die op veel hoongelach en misprijzen werd onthaald. Ik twitterde:

Mijn theorie. 

Poetin is in the know #WEF#Gates 

Gates bereidde “Pandemic 2”  voor in Oekraïne. Klaar voor release. 

Poetin kwam daar achter, bombardeerde de biolabs. 

Regelde zo in een klap Donbass / Krim, andere “agenda’s”. en redde en zijn eigen volk én ons en van de ondergang.

Daarom zijn ze zo laaiend in het westen.

Daarom is de oorlog ineens niet meer trending.

De Biolabs zijn mainstream uitgelekt.

Covid 1 is voorbij. Ze hadden Covid 2 nodig, met massa’s doden, voor prikplicht en de QR code.

En zie, twee maanden na deze tweet, legt Igor Kirillov Chief Radiation, Chemical and Biological Protection Forces van Rusland, buiten het zicht van de Westerse normie nieuwsconsument, droogjes de hele verrotte structuur bloot, die ons maanden geleden in Pandemic nummer twee had moeten dompelen. inclusief de betrokkenheid bij biolabs van het Pentagon, de Duitse en Poolse overheden, de Biden’s, de Obama’s en biotech bedrijven als Ghilead, Pfizer en Moderna.

Kirillov onthulde proeven op Oekraïnse geestelijk gehandicapten en ook de ontdekking van drones, UAV’s, waarmee eenvoudig bio agents over de Russen, de Oekrainers én ons konden worden uitgestort. 

Natuurlijk staat het vrij om de onthullingen van Kirillov, die mijn voorspelling onderschrijven, met een korreltje zout te nemen, “wij zijn immers de lieverds in deze oorlog”, “the good guys”. Toevallig was het wel, dat wij in Europa, na twee jaar onophoudelijke covid-terreur abrupt virusvakantie kregen begin maart. Als een inktzwarte horrorfilm, die van de ene dag op de andere omsloeg in een vrolijke zang en huppelscene uit The sound of Music. En hoe curieus, dat dit als bij klokslag, samenviel met het uitbreken van de oorlog in het oosten. 

Liep die dag het ene draaiboek soms af en stond er een ander op stapel? En duwde Poetin die stapel soms precies op het juiste moment om?

Zou Poetin ons een zorgeloze pandemie-vakantie hebben bezorgd, door het smerige hoofdgerecht dat ons zou worden opgediend, met een mooi gevoel voor timing, uit de handen van de Chef de Cuisine te slaan?

Het lijkt er verdacht veel op.

Enfin.

Tot zover mijn voorspellingen die hun houdbaarheidsdatum zijn gepasseerd.

Een gestoord stuk als dit, zou echter niet compleet zijn als ik het niet zou durven een volgende, krankzinnige profetie te doen. 

Zwart op wit, zodat jullie me er straks smakelijk om kunnen uitlachen. 

Die voorspelling begint bij onszelf, hier in het zogenaamde “vrije Westen”, dat zucht onder het juk van het WEF, de VN en straks de WHO en Bill Gates; het westen dat niet alleen financieel en moreel failliet is, maar ook qua voedsel en energie, bewust wordt gesloopt. Althans zo lijkt het. 

De Midwest, de graanschuur van de Verenigde Staten, ligt braak door gemanipuleerde stofstormen en droogte. Lake Mead staat op het laagste punt ooit gemeten. De ene na de andere food processing fabriek wordt vernietigd door spontane branden of vliegtuigen die er op neerstorten. Vee, van groot tot klein, wordt met miljoenen tegelijkertijd afgemaakt, van kippen tot varkens, van herten tot zalmen. 

In Australie en Canada mogen burgers hun eigen voedsel niet meer verbouwen. Amerikaanse boeren krijgen megaboetes als ze hun koeien niet inspuiten met MRNA vaccins. Landbouwers worden betaald om hun oogsten te vernielen of niet in te zaaien. En Bill Gates koopt al de landbouwgrond op. Altijd een goed teken. 

En in Nederland, de op één na grootste exporteur van voedsel, worden trotse boeren, en masse van hun land getreiterd, met torenhoge energieprijzen, draconische regels en vage verhalen over stikstof en CO2.

De prijzen van ons voedsel stijgen zichtbaar iedere week als een raket, terwijl de verpakkingen kleiner en kleiner worden. En nu is het nog een geldkwestie, maar wat er straks eenvoudig niets meer is? De Baby Formula in de USA is al op.

Maar Rusland stevent af op een Bumper harvest. En ook in Oekraïne lijken de velden goudgeel als altijd.

En mijn voorspelling is dan ook. 

Als de voedselrellen, zoals ze nu al uitbreken in Sri Lanka en de daaruit voortvloeiende revolutie eenmaal voorbij zijn en de stofwolken zijn neergedaald, zal het wittebrood net als in 1945 uit de lucht vallen, al zal het brood niet in Zweden gebakken zijn. 

En de vliegtuigen zullen geen Lancasters zijn, maar Antonovs.

De ark van onze tijd, die de mensheid zal redden, zal geen schip zijn, maar een land, met wuivend graan. De enig overgebleven Christelijke supermacht ter wereld. 

Het zal zijn als in de tijden van Noach.

Vind je mijn werk krankzinnig goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Een Oranjefeestje is geen keuze, als de Koning van schaamte rood zou moeten kleuren. 

Hoewel ik de dronkemansavonturen uit mijn studententijd doorgaans liever in de borrelende doofpot houd en mijn drang tot discretie, doorgaans succesvol vecht met mijn instinct jullie te amuseren, voel ik me, nu ik gisteren in “Botsende Wereldbeelden”, een opmerking maakte over Koning Willem Alexander en zijn door mij versmade verjaardagsfeestje, toch geroepen een lollige, wellicht zelfs waargebeurde, in liters bier verzopen anecdote met jullie te delen. 

En ik doe dat graag in Tonke Dragt stijl. Met een brief aan de koning.

Beste Willem, We kennen elkaar niet en ik wil ook niet anders beweren. We zijn elkaar in een ver verleden slechts een paar keer tegen het lijf gelopen en hebben terloops elkaars hand geschud. Tijdens een gala op de trappen van Tuschinski en in een studentenhuis aan de Heiligeweg in Amsterdam, waar we een paar vrienden van vrienden gemeen hadden en een paar keer in één ruimte lauw bier uit hetzelfde krat hebben gedronken. 

Ik ben dat niet vergeten, jij vast wel. Dat vergeef ik je graag. Ik was één van zeer velen. Jij was die éne, die vergeefs uitstraalde dat je alleen maar één van die zeer velen wilde zijn. 

Maar ik heb je wel een beetje discreet gadegeslagen natuurlijk. Je deed me, zowel qua postuur en houding, denken aan mijn broer. Groot en stevig, nonchalant, maar je had ook iets ernstigs en je had de gereserveerdheid die je vaak ziet bij mensen, waar anderen altijd iets van willen. Ik vond je wel koninklijk materiaal. 

Je leek me de vriendelijkheid zelve, goed opgevoed, zonder teveel uitbundigheid. Relaxed met een zweem van melancholische verwondering. Geen plurk. We hadden vrienden kunnen zijn in een ander leven en een andere tijd.

Je voelde je duidelijk op je gemak tussen de stapels afwas, de tafel vol asbakken en het afgeragde bankstel, en was opvallend minder opgeblazen en pompeus dan de zwerm van grijnzende hermelijnvlooien die, uit pure vriendschap, opvallend onopvallend, zo dicht mogelijk om je heen krioelde. 

Misschien herinner jij je nog dat afgrijselijke en snoeiharde optreden van een bar slechte punkband, midden in de nacht, midden in de gemeenschappelijke kamer van dat iconische studentenhuis? Dat “optreden” dat tot ergens in de De Lairessestraat de tegels uit de straat dreunde met vals gejengel?

Ik hoorde later het vuige gerucht dat er die avond een hele bijzondere blonde uitsmijter aan de deur stond. “Dit is mijn feestje” zou die imposante man, de, overigens zeer terecht, gealarmeerde agenten, te verstaan hebben gegeven, waarna ze afdropen en het wanstaltige concert ongestoord nog uren door de Amsterdamse stegen mocht blijven dreunen.

Ik was de bassist van die bedroevende band, waarvan de bezopen drummer, steeds langzamer ging spelen als een aflopende Hema wekker en de zanger, amechtig “Grote Tieten” in de microfoon schreeuwde. 

Ik had een prima indruk van je en heb je verdedigd waar ik kon. Maar dat deed ik de laatste jaren wel steeds vaker met diep gefronste wenkbrauwen. 

Immers, toen jij paniekerig, voor oude vrouwen en kinderen uit, het hazenpad koos, op het moment dat de Damschreeuwer het op een brullen zette, verdiende dat geen ridderorde wegens betoonde moed, laat staan een Elfstedentocht medaille. Dat je, zo vermoed ik, die arme man langer liet opsluiten dan een gemiddelde verkrachter of doodrijder, maakt het plaatje er niet koninklijker op. 

Ook de waxinelichtjeshoudergooier had wat mij betreft van jou op een royaal gebaar mogen rekenen. 

Zwakkeren en geestelijk invaliden verdienen medelijden en zorg, geen wraak van een almachtig en hooggeboren man. 

Hoe Edwin de Roy is behandeld, is beneden ieder peil.

Maar later vond je me toch weer aan je kant, toen je de Gele Hesjes een hart onder de riem stak tijdens je Kersttoespraak. 

En toen je 4 mei 2020, alle protocollen, het ongetwijfeld imposante gesis van Rutte en het gestampvoet van de wilde wijven om je heen negeerde en je voor één keer een echte koning toonde, was ik blij verrast. Ik had het goed gezien. Jij stond in deze strijd aan onze kant. Jij was onze koning.

Je vertelde het verhaal dat tot vandaag resoneert in mijn ziel en weerkaatst op de ijskoude gebeurtenissen van de afgelopen twee oorlogsjaren en de waanzin die we ons toen nog amper konden voorstellen. 

Wij niet, jij wel.

Het verhaal van Jules Schellevis die de eeuwige woorden sprak: 

“Welk normaal mens had dit kunnen bedenken? Hoe kon de wereld toestaan dat wij, rechtschapen burgers van Nederland, als uitschot werden behandeld?”  

Hoe vaak zijn woorden van deze strekking niet verzucht de afgelopen twee jaar Willem?

“Dwars door deze stad. Dwars door dit land. Voor de ogen van landgenoten. Het leek zo geleidelijk te gaan. Elke keer een stapje verder. 
Niet meer naar het zwembad mogen. 
Niet meer mogen meespelen in een orkest.
Niet meer mogen fietsen.
Niet meer mogen studeren.
Op straat worden gezet.
Worden opgepakt en weggevoerd.”

En zie, de afgelopen twee jaar werden opnieuw voor onwrikbaar genomen vrijheden verboden, werden er onschuldige mensen, zoals Medisch Specialist Jan Bonte en Dirigent Valeri Gergiev ontslagen en anderen zelfs om hun mening opgesloten, zoals Willem Engel. 

Net als in de tijd van Jules Schellevis. 

En verder sprak jij de koninklijke woorden: 

“niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin.”

De tekst ademde jouw innerlijk verzet en het diepe afgrijzen voor wat komen ging. 

De tenen van Rutte moeten van ergernis zijn gebroken in zijn lakschoenen bij het aanhoren.

Maar waarschuwen is niet genoeg als je koning bent, beste Willem.

Je toonde je een Hansje Brinker die zijn vinger uit de dijk trok en een vage waarschuwing roepend, doodgemoedereerd naar Griekenland vertrok, zijn dorpsgenoten in verwarring achterlatend, terwijl hij kon weten dat zovelen binnen de kortste keren zouden verzuipen. 

Toen wij je nodig hadden, was je er niet. 

Toen die bibberende kindertjes van ongevaccineerde ouders, zich buiten moesten aankleden, hebben we niets van je gehoord. 

Die vrolijk geschminkte kleutertjes, opgetogen over de komst van de Sint en Zwarte Piet, die door een dikke NSBer achter een zwart scherm werden gezet. Je hebt er niets over gezegd. 

Al die kerngezonde sporters die naar hun borst grijpend, neervallen op het gras of het gravel. Sommigen dood anderen voor het leven getekend, ik heb je er niet over gehoord.

De oproepen van sterren en politici om ongevaccineerden uit te sluiten en artsen uit hun ambt te zetten. De scheldpartijen, de dreigingen? 

Van jou geen woord.

Die oude onderdaan rennend voor zijn leven op het Museumplein, met een politieknuppel zwiepend naar zijn hoofd. 

Jij zweeg. 

Dat meisje dat door een waterkanon tegen een muur werd gespoten en een schedelbasisfractuur opliep. 

Jij hebt haar niet opgezocht in het ziekenhuis.

Die politiebus die op het malieveld een demonstrant aanreed. De honden vastgebeten in de armen van gillende mensen. De steeds weer neerdalende knuppels. De fraude, de verdorrende bejaarden, de kinderen gek van eenzaamheid, angst  en verveling. Je hebt ze  maar bar weinig opgebeurd. Terwijl het toch jouw volk is. 

Er waren zoveel gelegenheden waar een half woord van jou wonderen had gedaan en je er liever het zwijgen toedeed.

Je had jezelf onsterfelijk kunnen maken als je voor je volk was gaan staan, we hadden je omarmd en op het schild gehesen.

Maar jij nam er nog ééntje op een Grieks terras, terwijl jouw Maxima kirrend op schoot ging zitten bij de Ernst Stavro Blofeld, die al dit fijns voor ons heeft georganiseerd.

Al met al “Not a pretty picture.”

Willem,

Iedereen heeft recht om zijn eigen feestje te vieren. 

Jij uiteraard ook.

Net als dertig jaar geleden op de Heiligeweg aan Amsterdam

Maar jouw feestje is het onze niet meer. 

We zijn er niet eens voor uitgenodigd.

Ik wens je een fijne verjaardag.

#VierGeenKoningsdag.

Ik zou zeggen, besteed de centen die je uit zou geven aan mierzoete tompoucen en giftig Oranjebitter eens aan een arme schrijver. Je kunt mij hier ondersteunen.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Niet 5 mei, maar Paasdag is onze Bevrijdingsdag. Vier het!

Vijf minuten geleden zat ik nog in mijn eigen hemel. Tussen de citrusbomen en tuinboonbabies, badend in een Goddelijke stilte, slechts onderbroken door merels -veel merels dit jaar-, een verdwaalde lach van een kind in de verte en een dolle onophoudelijk kwetterende lijster. Of is het een Nachtegaal? 

Alleen? Nou ja, met Beer natuurlijk en Hugo, een één jaar oude avocadopit, die net als Oskarchen uit der Blechtrommel maar niet wenst uit te groeien tot een puberende boom; schijndood, hard en koud, hoewel zijn wortels vers wit blijven en het plantje in zijn kern vurig blijft opgloeien. Een groen puntje leven, dat ik het licht laat zien, door een tandenstoker in de gebarsten pit te zetten, zodat de magische zon, de genezer, zijn weerbarstige bolletje kan bereiken. 

Heerlijk die stilte, zo zeldzaam in het afgrijselijke Gooi, waarvan zoveel bewoners net zo verzot zijn op benzine-motorzagen en hogedrukspuiten, als op het stofzuigen van hun plastic gras en het met dodelijk vergif neer spuiten van alles dat de kieren van hun grijze tegels durft te verontreinigen met vrolijk groen of nestgangetjes. 

De nouveautjes, waarvan er eentje zelfs kans heeft gezien, zonder overleg, een feesthut achter in zijn tuin te bouwen, grenzend aan de mijne, met een feestschoorsteen op oog en neushoogte; een kroniek van een aangekondigde megalitische burenoorlog deze zomer, een tankslag waar ik niet echt naar uitkijk. 

Maar niet geërgerd. Zeker niet deze, in zoveel opzichten, magnifieke dag des Heren. 

Want nu zit ik hier, binnen in de koele schaduw van April te schrijven.

Over Pasen. Pascha. Een magische periode. Niet alleen voor Christenen en Joden. Maar ook voor jullie, ketters, van goede wil.

Want Pasen gaat als nooit tevoren over nu én over u.  Of u wilt of niet. 

Ook al doen ze hun best het voor ons te verbergen. 

Pasen is nu eenmaal zo essentieel, dat het door de nog altijd oppermachtige Babylonische serpenten die al eeuwen over ons regeren, al even lang wordt besmeerd met een ranzige laag sandwichspread van krentenbroden, eieren, kuikens, vuren, chocoladehazen en Jumbo ontbijtjes met bijna echte boter en plastic bloempjes op tafel in plaats van een oerverhaal met tragedies en heldenepen aan de basis.

In de wetenschap dat het echte Paasverhaal een waardevolle herdenking kan zijn, met belangrijke lessen voor het hier, nu en de zeer nabije toekomst; lessen waarvan zij willen dat wij ze niet gaan trekken.

In plaats van een gewijde plechtigheid, maken ze er liever een uitbundig vruchtbaarheidsfeestje van dat in het Engels, Easter wordt genoemd; East Star, Venus, de Romeinse godin van de liefde, wordt daar vereerd. En niet de zoon van God. 

Zoals Father Christmas de geboorte van Jezus smoort met zijn in Coca Cola gedrenkte mantel, keutelt de Paashaas al eeuwen vrolijk het verhaal van zijn lijden en dood onder.

Pasen wordt verdoezeld of erger, er wordt een Woke draai aan gegeven door typmiepjes als Amarins de Boer en “Theologe” Almatine Leene in dit soort blaartrekkend stukjes in de Metro.

Arme God die het allemaal moet aanzien. 

Pasen, Pascha, Passover, Pesach. Een periode met zoveel betekenissen. Zoals letterlijk het “Pass Over” Het overslaan van alle huizen die het bloederige teken van het Lam droegen, toen God de eerstgeborenen kwam halen, aan de vooravond van de uittocht in de bare woestijn; Het feest van het ongegiste brood in het verschiet. De herdenking van het begin van de Exodus. De uittocht uit Egypte. 

En Pasen, toch vooral de herdenking van het diep ontroerende offer dat de zoon van God bracht voor ons, willens en wetens zijn leven gevend, in een bad van bloed, tranen en onmenselijke kracht. Verraden door zijn naasten. Bespot en uitgejouwd door dezelfde mensen die hem niet lang daarvoor nog bejubelden, toen hij op een ezeltje de poort van Jeruzalem binnen sjokte. Een menselijke eigenschap, die we ook nu nog zo vaak zien; het beschimpen, opjagen en als dat faalt, het slachten van de brenger van een waarheid die verlossing zou kunnen brengen, maar liever wordt genegeerd. 

Dit jaar is Pasen voor mij belangrijker dan andere jaren. 

Omdat ik zoveel herken in het verhaal dat maar niet wil verslijten. Dat op magische wijze zijn actualiteit maar niet verliest. Het eeuwige en oneindige verhaal van waarheid, dat gestand doet aan de betekenis van geloof, zoals dit in de Dikke VanDale opgeschreven staat. 

1 Het vertrouwen in de waarheid van iets. 

2 Een vast en innig vertrouwen op God.

Twee betekenissen die ik graag zou samenvoegen om er vrijpostig “Het vertrouwen in de waarheid van God” van te maken. 

Maar ik verlies mijn lijn, excuus. 

Pasen is wat mij betreft belangrijker dan ooit, sinds de kruisiging van Jezus Christus. Omdat de paralellen evident zijn, voor iedereen die ogen heeft om te zien en oren om te horen. 

Want diegene ziet dat er wederom een Exodus op til is. 

Schuchter zoekt men elkaar op, indringend kijkt men elkaar aan en vindt elkaar steeds vaker, nog wat onwennig, maar steeds hechter, in de gedeelde overtuiging dat we niet langer willen leven onder de slangen van Babylon, de nieuwe Farao’s, die niets dan slavernij en leegheid met ons voor hebben; een leven zonder God of bezit, getekend met het teken, gechipt en geïntegreerd in een alles ziend netwerk, God imiterend, miljarden zenuwcellen verbonden met één pervers en alle menselijke heiligheid vernietigend megabrein. 

We willen het niet.

“Dit nooit” prevelend, gaan we, weggerukt uit onze “comfortable numbness” op zoek naar een woestijn om over te steken, een land om vruchtbaar te maken. Een avontuur dat niet zal slagen zonder rotsvast geloof en het herontdekken van de oude wegen, ondergestoven door verdacht Sahara zand. Wederom zetten we kruizen als teken, in dit geval niet op onze huizen, maar door onze paspoorten, als teken dat we niet gehoorzamen aan het beest met zijn gifspuiten, opdat de dood opnieuw aan ons voorbij zal gaan.

En wederom putten we kracht uit het verhaal van de kruisiging.

Want het Paasverhaal laat ons, vrije mensen, één ding zien.

Opstaan kan altijd. En wij hebben er niet eens voor hoeven sterven.

Sta dus op kind van God.

Er is een woestijn om over te steken.

Dit is onze bevrijdingsdag. 

Awake thou that sleepest, and arise from the dead, and Christ shall give thee light.

Ephesians 5:14. 

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.

Of help iemand die het minder goed heeft dan ik. Dat vind ik ook prima, misschien wel beter. Maar retweet of verspreid mijn stuk dan in ieder geval.

p.s. De klokken luiden nu. Ook in Bussum. Alles is nog niet verloren.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!

Horrible great news from Holland.

Gideon defeats the Midianites

An open letter to Scott Kesterson, BardsFM.

Dear Scott, this is the third message i write to you from The Netherlands, the country, for which I mourn.

My country, small and flat, not so long ago, free and strong, fertile and fruitful, once inhabiting a tough, stubborn and innovative folk, that mastered its marshes, the many rivers, the clays and sands and even conquered the seas. Not only the North Sea flooding our shores, but all seven of them. 

A God fearing place, but also a safe haven for freethinkers, fringe philosophers and the religiously prosecuted. Jews from Portugal, Huguenots from France, Flemish Protestants, together we built a unique and rich culture on this small poststamp of wetlands.

We once were famous for our liberty of thought, speech and expression and our abundance of food and water.

It hurts to say what we have become. A desperately weak and baren place, where abortion is applauded, even celebrated and old people are frowned upon, stashed away in homes to die in silence. A place God seems to have left, violently shaking his poor head.

Nowadays we live in a country in which every full grown tree is cut down to be burned on the altar of “green energy”. Its precious acres poised to be locations for Meta data hubs and distribution centers for Amazon, hiding the classic Dutch landscape under rows and rows of huge grey, plastic and aluminium boxes.

A country, not long ago, rich in fruits, vegetables, prize cows, flowers, innovative industries, coal, culture and trade. Now a pillaged and impoverished shire of the European Clown Union, in which all seems to be in sharp decline. 

Our stunned and betrayed citizens enslaved by government hand outs or taxed to death. Hypnotised in worldwide fear campaigns, lining up for the jabs and a free Ukrainian paper flag to wave. 

A country that owns huge natural gas resources, while its citizens pay more for this vital commodity than anywhere else in the world. 

Our famous farmers smeared, or even forcefully disowned. Expelled to the friendlier pastures of Poland or Canada, with a possible West European Holodomor 2.0 on the horizon, visible for everyone with eyes to see.

Our fishermen are driven out by wind turbines. Our hawks and seagulls decapitated and broken at the foot of their white pillars, as animal offerings to the new Dutch Government bibles, The 4th Industrial Revolution by Klaus Schwab and the UN Sustainable Development Goals. 

And this while our “leaders”, elected in US style shady elections, actively root for shutting down vital imports of grains, oil and gas from the East. Probably to force us into adapting to eating bugs, GMO food and the planned digital currencies a little easier.

We live in a country that spends truckloads, boatloads of taxpayers money and pension funds in fake battles, fighting climate change, inert air gasses and viruses. Its people’s money converted into loot in intricate kick back schemes, hardly hidden behind the screens, to be distributed amongst the kleptocratic oligopoly, their friends and families.  

Our Churches empty and mostly compromised by woke narratives. Our schools taken over by horrid Soros programmes. Sex lessons in kindergartens and trannies reading their pedo propaganda to toddlers and their proud parents. 

Pastors and ministers waving rainbow flags. You get the picture.

The Netherlands became a place where thousands of kids are “lost” and thousands more have been taken from parents, who were wrongly accused of fraud by the government. 

A country where dissident thinkers and speakers like Willem Engel are locked up and politicians and leaders proclaiming Christian values like Thierry Baudet are banned, threatened and ridiculed; hate cheered on by politicians who call themselves Christians.

The Netherlands has become a country at the center of all that is vile and wrong in this world. A barren wasteland, deprived of its honour and riches, its pride, its identity and morals, its community, its self, its Lord above. Sold by our “rulers” to EU, WEF and UN. 

And probably all on purpose. 

Our country flattened and ruined, to be rebuild as some Gotham City, the new Berlin. 

But still Scott, this ís a letter with good news, a hopeful message.

Maybe we first had to lose it all, to find ourselves. 

Maybe we needed the devil to mock us, to find God once again. 

Maybe we needed a nightmare, to wake us up. 

More and more of us show our hereditary stubbornness and resilience. Our ancient urges for freedom. Resisting the jab, the lies and the lizards in power. Planting foods, learning skills that were all but forgotten.

Yesterday I learned to sharpen knifes. And planted my first seeds. Hands in soil for the first time in decades. 

More and more of us get together, to prepare for difficult times, to exchange tips and learnings, to build schools and churches, tracing back to the ancient paths, rediscovering Jezus as saviour and guide.

Scott, in these last two horrible but precious years, your words kept me sane. 

I survived on a steady ration of your podcasts. 

You deepened my faith, you strengthened my step through this swamp full of snakes and spiders. I thank you deeply for that brother. 

Where we were merely consumers, easy victims and targets, we now know.

We need to prepare.

We need to stand firm and learn to farm again.

We need find the paths all but forgotten. 

We need to be disciples and missionaries and rediscover what it means to be parents again and truly love each other as brothers and sisters.

Scott, if you ever plan to extend your county to county initiative to other countries. 

Then please hear my plea, brother.

Here am I; send me.

Isaiah 6:8

Please listen to the BardsFM.com podcast, find faith and strength and learn the vital lessons for the times we live in.

Vind je mijn werk dus goed, mooi of zelfs belangrijk? Je kunt mij hier ondersteunen.

Vind je mijn werk goed, mooi of zelfs belangrijk? Deel deze post dan zoveel mogelijk! Ook kun je mijn werk ondersteunen met een donatie!